ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ. «Ζωογόνος Τέχνη: 9 Γυναίκες Καλλιτέχνες της Διασποράς» τιτλοφορείται η νέα έκθεση του Προγράμματος Ελληνοαμερικανικής Διασποράς του Κολεγίου του Κουίνς, η οποία έκανε τον γύρο του κόσμου και μπορεί πλέον να την παρακολουθήσουν εκατομμύρια Έλληνες και φιλέλληνες από κάθε σημείο του πλανήτη.
Αν και οι πύλες του Κολεγίου του Κουίνς, όπως και όλων των Ανωτάτων Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων ανά την Αμερική είναι κλειστές, εν τούτοις το Πρόγραμμα Ελληνοαμερικανικής Διασποράς το οποίο έχει επωμισθεί το δύσκολο έργο της καταγραφής της προφορικής και όχι μόνο κληρονομιάς της ομογένειας και ο διευθυντής του, καθηγητής Νίκος Αλεξίου εξέπληξε και πάλι το φιλότεχνο κοινό με τον τρόπο με τον οποίο αποφάσισε να τιμήσει την γιορτή της Γυναίκας.
Σε συνεργασία με την έφορο τέχνης Φανή Αποστόλου προετοίμασαν την έκθεση «Ζωογόνος Τέχνη: 9 Γυναίκες Καλλιτέχνες της Διασποράς» η οποία περιλαμβάνει τα έργα των Αφροδίτη Νάβαμπ, Δέσπω Μαγκώνη, Δέσποινα Κωνσταντινίδη, Ελένη Νταφερέρα, Ελένη Γιαννοπούλου, Εοζέν Αγκοπιάν, Μόρφη Γκίκα, Νικόλ Οικονομίδη και Σοφία Βάρη.
Λόγω της πανδημίας του κορωνοϊού προετοίμασαν την ηλεκτρονική έκδοση της έκθεσης, η οποία εντυπωσιάζει τον επισκέπτη τόσο με τα έργα των ομογενών όσο και με τα εισαγωγικά σημειώματα του καθηγητή Νίκου Αλεξίου και της εφόρου Φανής Αποστόλου.
Ο δίγλωσσος κατάλογος των έργων και τα βιογραφικά σημειώματα των καλλιτεχνών καθιστούν ακόμη πιο πειστικό και πιο διδακτικό το όλο εγχείρημα.
Η Φανή Αποστόλου, όπως έγραψαν οι «Αναμνήσεις» είναι ερευνήτρια τέχνης στην «Gagosian Gallery», ανεξάρτητη συγγραφέας και έφορος με έδρα τη Νέα Υόρκη.
Απαντώντας σε ερώτηση των «Αναμνήσεων» σχετικά με τις ιδιαιτερότητες της εν λόγω καινοτομίας η κ. Αποστόλου τόνισε: «Η “Ζωογόνος Τέχνη: 9 Γυναίκες Καλλιτέχνες της Διασποράς” είναι μια έκθεση που άνοιξε Μάιο, με την ευκαιρία του μήνα που εορτάζεται η μητρότητα σε όλες της τις μορφές. Οργανώθηκε επίσης και ως ανταπόκριση στις ιδιαίτερες συνθήκες που δημιουργήθηκαν λόγω του ιού».
Αναφερόμενη στον ρόλο της Γυναίκας της Διασποράς, επεσήμανε: «Η Γυναίκα της Διασποράς με το πέρασμα της ιστορίας, έγινε μορφή ιδιαίτερα συνυφασμένη με τη φροντίδα και την υποστήριξη ανθρώπων πέρα των στενών ορίων της προσωπικής τους οικογένειας – έγιναν κοινωνικοί πόλοι για τις κοινότητες τους. Έτσι, η έκθεση συνδύασε έργα από εννέα γυναίκες καλλιτέχνες της Ελληνικής διασποράς με διαφορετικά ιστορικά και πορείες στο χώρο.
Τα έργα που εκτίθενται αντανακλούν ποιότητες και εμπειρίες από τη ζωή ως μέλος της διασποράς αλλά και της μητρότητας ως πιο ευρεία έννοια που συμπεριλαμβάνει όλες εκείνες τις γυναίκες που στήριξαν όνειρα και στόχους, που βοήθησαν στη διατήρηση ή και δημιουργία σύνδεσης με τις ρίζες μας, και εκείνες που μας δίδαξαν τις έννοιες της αγάπης και της οικογένειας είτε υπήρξε συγγένεια είτε όχι».
Απαντώντας σε ερώτηση σχετικά με τους στόχους αυτής της έκθεσης επεσήμανε: «Θελήσαμε να σχεδιαστεί η έκθεση με τρόπο που να προσφέρει την ευκαιρία να δει κανείς τα έργα σε διάλογο μεταξύ τους όπως θα γινόταν και σε μια γκαλερί ή μουσείο, και να αποφύγουμε το ηλεκτρονικό μοντέλο έκθεσης που ο θεατής απλώς κοιτά μεμονωμένες φωτογραφίες από κάθε έργο. Έτσι, δημιούργησα εικόνες που συμπεριλαμβάνουν δύο ή παραπάνω έργα τη φορά, σε κλίμακα φυσικά, και επιτρέπεται στο θεατή να αισθανθεί πιο οργανική εμπειρία και να δημιουργήσουμε έτσι, σύνδεσμο μεταξύ των έργων αλλά και των θεατών.
Αναφορές στο παρελθόν και το παρόν αναμειγνύονται με παιχνιδιάρικο αλλά και υποβλητικό τρόπο στη δουλειά της Νικόλ Οικονομίδου και τα γλυπτά της Μόρφη Γκίκα. Έργα της Δέσπω Μαγκώνη και της Σοφία Βάρη έχουν τη δυνατότητα να ωθήσουν τους θεατές της έκθεσης στην επανασύνδεση με τη δημιουργικότητά τους και στην επιδίωξη των ονείρων τους ως έργα που συνδυάζουν τη φαντασία με την επιστημονική πραγματικότητα του περιβάλλοντος κόσμου.
Η Δέσποινα Κωνσταντινίδου μέσα από τις δημιουργίες της και τα έργα ανάμεικτων υλικών και υφασμάτων της Εοζέν Αγκοπιάν καλούν το θεατή να επαναπροσδιορίσει την έννοια του τοπίου και της οπτικής γωνίας οδηγώντας τους πέρα από το οικείο.
Η κάθε καλλιτέχνης χρησιμοποιεί επιστρώσεις, η κάθε μια με τον δικό της μοναδικό τρόπο που λειτουργεί και ως μεταφορά για τις πολλαπλές επιστρώσεις στο χαρακτήρα ενός ανθρώπου με το πέρασμα του χρόνου και των εμπειριών.
Η Αφροδίτη Νάβαμπ μας καλεί να αναλογιστούμε τις έννοιες της οικογένειας και της αγάπης ως έννοιες που υπερβαίνουν τα πολιτιστικά όρια και ενώνουν τον κόσμο. Γράφει τις δύο λέξεις στα Ελληνικά και στα Περσικά στον κοιλιακό της χώρο – ένα σημείο του γυναικείου σώματος συνδεδεμένο βαθιά με την έννοια της μητρότητας.
Έργα της Ελένης Γιαννοπούλου και της Ελένη Δαφερέρα λειτουργούν ως σύνδεσμοι μνήμης είτε μιλάμε για μνήμη όσο ευρεία είναι εκείνη της πατρίδας, και όσο οικεία όσο η μνήμη της προσωπικής οικογένειας του κάθε ενός. Προσφέρουν όμως επίσης και μια νοσταλγική σύνδεση με την παιδικότητα.
Η έκθεση δημιουργήθηκε και με την ελπίδα μετάδοσης χαράς και ελπίδας για τις καλύτερες μέρες που έρχονται όταν θα μπορούμε ξανά να δούμε και βιώσουμε έργα τέχνης αλλά και ανθρώπινες σχέσεις από κοντά.
Παραθέτουμε τον σύνδεσμο της ψηφιακής έκδοσης της έκθεσης https://issuu.com/peri-technes-pubs/docs/exhibition_catalogue_final
