Το 1960, στην βιβλιοθήκη του στρατοπέδου που υπηρετούσα στον Αμερικανικό στρατό, βρήκα ένα βιβλίο που εξέταζε, από στρατιωτική άποψη, τα κυριότερα επαναστατικά κινήματα. Με εντυπωσίασε η αναφορά του βιβλίου στην Ελληνική Επανάσταση του 1821, στην οποίαν αφιέρωσε ένα ολόκληρο κεφάλαιο. Μεταξύ των άλλων, ο συγγραφέας εξηγούσε πως οι Έλληνες κατόρθωσαν να δημιουργήσουν αξιόλογη στρατιωτική δύναμη και να τα βάλουν με την Οθωμανική αυτοκρατορία.
Τον Επαναστατικό στρατό επάνδρωσαν οι Αρματολοί, οι Κλέφτες με τους καπεταναίους τους και οι Έλληνες αξιωματικοί που υπηρετούσαν σε ξένους στρατούς, μαζί με τους Φιλέλληνες. Από την άλλη μεριά, η ναυτοσύνη των Ελλήνων, σε συνδυασμό με άλλες καταστάσεις, δημιούργησε τον Επαναστατικό στόλο.
Οι Έλληνες, εκμεταλλευόμενοι την Οθωμανική τους υπηκοότητα, δημιούργησαν αξιόλογο εμπορικό στόλο, που εξυπηρετούσε τις Οθωμανικές θαλάσσιες συγκοινωνίες και συναλλαγές, στην Μεσόγειο και στον Εύξεινο Πόντο.
Την ναυτοσύνη των Ελλήνων εκμεταλλεύτηκαν οι Μεγάλες Δυνάμεις, στους μεταξύ τους πολέμους και ενάντια των Τούρκων. Στον Ρωσοτουρκικό πόλεμο, στην εκστρατεία του Ορλώφ, οι Ρώσοι χρησιμοποίησαν Έλληνες ναυτικούς, όπως τον Λάμπρο Κατσώνη. Αργότερα, την εποχή του Ναπολέοντα, οι Γάλλοι χρησιμοποιήσαν Έλληνες ναυτικούς για να διασπάσουν τον ναυτικό αποκλεισμό, που τους είχε επιβάλει ο Βρεττανός ναύαρχος Nelson.
Την ίδια εποχή, οι Τούρκοι επέτρεψαν στους Έλληνες να εξοπλίζουν τα πλοία τους, για να αντιμετωπίσουν τους πειρατές, που λυμαίνονταν τα νησιά και τα παράλια του Αιγαίου. Έτσι, οι Έλληνες ναυτικοί απέκτησαν πολεμική πείρα και, με την έκρηξη της Ελληνικής επανάστασης, τα νησιά Ύδρα, Σπέτσες, Ψαρά και Κάσος βρέθηκαν με αξιόλογο πολεμικό ναυτικό, που διέθεσαν στην υπηρεσία του Έθνους.
Στις 23 Απριλίου 1821, ένα κασιώτικο καράβι, γυρνώντας στο νησί, έφερε την είδηση ότι η Επανάσταση ξέσπασε. Αμέσως η Κάσος ξεσηκώθηκε και έθεσε τη ναυτική της αρμάδα στη διάθεση του αγώνα.
Τον Μάη του 1821, τα κασιώτικα καράβια προβάλλουν μπροστά στο λιμάνι της Ρόδου κι αρχίζουν σφοδρό βομβαρδισμό του φρουρίου της. Δυο κασιώτικα καράβια περιπολούν νύχτα και μέρα το στενό της Ρόδου, άγρυπνοι φύλακες Σύμης, Χάλκης, Τήλου και Νισύρου, από τουρκική επιδρομή.
Μα, ο κύριος όγκος της κασιώτικης αρμάδας βρίσκεται στην Κρήτη. Η επαναστατημένη Μεγαλόνησος παλεύει με τους στόλους και τις στρατιές που στέλνει εναντίον της, από την Αίγυπτο, ο Μεχμέτ Αλής. Γράφουν οι Κρητικοί και ζητούν απεγνωσμένα βοήθεια από την Ύδρα. Μα ο στόλος των επαναστατών πολεμά σ’ άλλα μέρη, όπου τον καλούν οι χρείες της Επανάστασης. Τότε σπεύδουν οι Κασιώτες να βοηθήσουν την Κρήτη, παίρνοντας τροφές, όπλα, εφόδια και μεταφέροντας πρόσφυγες Κρητικούς, στα νησιά Κάσο και Κάρπαθο. Τα κρητικά έγγραφα της εποχής αναφέρουν συχνά τις βοήθειες και ποικίλες επικουρίες που παίρνουν οι Κρητικοί από τους “φιλογενείς της θεοσώστου νήσου Κάσου”. Σ’ εκείνες τις πολεμικές επιχειρήσεις σκοτώθηκε πολεμώντας ηρωικά ο καπετάν Θεόδωρος Κανταριντζής, ένας από τους πιο δοξασμένους καπετάνιους της Κάσου.
Μα δεν περιορίστηκαν μόνο στη δράση στα κρητικά παράλια. Οι Κασιώτες ναυμάχοι πήραν μέρος και στην ναυμαχία της Σάμου υπό τον Νικόλαο Μπουρέκα.
Οι ναυτικές επιχειρήσεις των Κασιωτών γίνονται όλο και πιο παράτολμες, ενδεικτικά: η επιδρομή κατά του Καστελορίζου, η καταστροφή τουρκικών πλοίων μέσα στον κόλπο της Αττάλειας και η ιδιαίτερα ριψοκίνδυνη επιδρομή κατά της Δαμιέττης της Αιγύπτου, που επιχείρησε ο καπετάν Χατζή – Νικόλας Μακρής με τέσσερα πλοία. Σ’ αυτή την επιχείρηση, κατά του αιγυπτιακού λιμανιού, οι Κασιώτες αιχμαλώτισαν 15 πλοία γεμάτα τροφές. Και τις τροφές μετέφεραν στην Κάσο, που λιμοκτονούσε, τα δε καράβια παρέδωσαν στην Ελληνική Επαναστατική Κυβέρνηση, για να τα μετατρέψει σε πυρπολικά.
Κι ερχόμαστε στις 28 Απριλίου 1824. Υπό τις διαταγές του Ιμπραήμ Γιβραλτάρ -ενός έμπειρου και τολμηρού ναυτικού που είχε ανατραφεί μεταξύ των πειρατών της Μπαρμαριάς, η αρμάδα του Μεχμέτ Αλή, τρεις φρεγάδες και δέκα κορβέτες, μεταφέροντας χιλιάδες στρατό ανεβαίνει προς το Αιγαίο. Ο Τουρκοαιγυπτιακός στόλος πέρασε από τη Σούδα, όπου παρέλαβε μερικά ακόμη βρίκια.
Οι Κασιώτες γνωρίζουν ότι θα αποτελέσουν τον πρώτο στόχο του εχθρού. Όμως, δεν πτοούνται και λαμβάνουν όλα τα ενδεδειγμένα αμυντικά μέτρα. Τράβηξαν τα πλοία τους στην ξηρά και οχυρώνουν όλη τη βόρεια πλευρά του νησιού, όλα τα σημεία στα οποία θα μπορούσαν να αποβιβαστούν οι Τουρκαλβανοί. Από την Αγία Μαρίνα μέχρι τον Εμπορειό, στις τοποθεσίες Αμμούδα, Κατάρτι και Πούντα Αγίου Γεωργίου, σήκωσαν αναχώματα. Τα οχύρωσαν με τα κανόνια των πλοίων τους κι εξόπλισαν όσους μπορούν να κρατήσουν όπλα, από μικρά παιδιά μέχρι γέροντες.
Αρχές Μαΐου ο Τουρκοαιγυπτιακός στόλος ζώνει την Κάσο και παρατεταγμένος μπροστά από τη Μακρά, άρχισε να βομβαρδίζει το νησί. Ταυτόχρονα οι Τουρκαλβανοί επιχείρησαν απόβαση με βάρκες να βγουν στη στεριά. Οι Κασιώτες τους αποκρούουν. Οι περισσότερες από τις βάρκες καταστράφηκαν και βυθίστηκαν από τα πυρά των Κασιωτών. Επί μέρες η θάλασσα ξέβραζε πτώματα Αιγυπτίων και Αλβανών, που αποτελούσαν το πλήρωμα του εχθρικού στόλου.
Μα πόσο θα μπορέσει να βαστάξει ο ιερός βράχος;
Γράφουν απεγνωσμένα στην Κυβέρνηση: «Προύχοντες ομογενείς της νήσου Ύδρας, μετά δακρύων προσπίπτοντες, παρακαλούμεν την Υμετέραν φιλογένειαν, ως αρχηγού των θαλασσινών, να μας προφτάσετε θαλάσσιον δύναμιν, επειδή έφτασεν ο αιγυπτιακός στόλος και μας έχει ήδη τρεις ημέρας καθ’ όλα τα μέρη μπλόκον». Μα στην Ύδρα περιμένουν τα χρήματα από το δάνειο, που δεν έρχεται, οι ιδιωτικοί πόροι των τριών νησιών δεν επαρκούν ούτε για τις δικές τους ανάγκες. Η Κάσος βρίσκεται μόνη.
Μια ατυχία ανάγκασε τους Τούρκους να λύσουν τον μπλόκο και να εγκαταλείψουν προσωρινά την επιχείρηση κατά της Κάσου. Η φρεγάτα του Ιμπραήμ Γιβραλτάρ, πλησιάζοντας στην ακτή, προσάραξε σε υφάλους κι έπαθε ζημιές. Αναγκάστηκαν να την πάρουν στη Ρόδο για επισκευές. Φύσηξε και δυνατός άνεμος και τα τουρκοαιγυπτιακά πλοία έφυγαν για τη Κρήτη. Μα σε λίγες μέρες η αρμάδα ξανάρχεται ενισχυμένη από 35 ακόμα πλοία. Μαζί της έφερε και τον προδότη Ζαχαριά. Αρχίζει από τη θάλασσα ασφυκτική πολιορκία του νησιού, με επικεφαλής τον Χουσεΐν μπέη.
Η ώρα της θυσίας πλησιάζει.
Είναι 27 Μαΐου του 1824, μέρα Σάββατο. Οι Τουρκοαιγύπτιοι επαναλαμβάνουν την επίθεση, εκατοντάδες κανόνια ξερνούν φωτιά πάνω στην δύσμοιρη Κάσο. Οι Κασιώτες μόνοι, αβοήθητοι, με το πείσμα που δίνει η απόφαση της υπέρτατης θυσίας. Απαντούν με τα κανόνια τους από τις ντάπιες.
Αμύνονται απελπισμένα, υπεράνθρωπα.
Δυο μέρες πόλεμος. Οι Τουρκοαιγύπτιοι επαναλαμβάνουν την επίθεση από τρία σημεία. Τη νύχτα της 29 Μαΐου ο χιλίαρχος Μουσσά, βοηθούμενος από τον Ζαχαριά, καταφέρνει με βάρκες να αποβιβαστεί μαζί με 200 Αλβανούς στην ερημική τοποθεσία “Αντιπέρατος”. Σκότωσαν τους πέντε από τους έξη φρουρούς. Ο ένας κατόρθωσε να δραπετεύσει και να φέρει τα θλιβερά μαντάτα. Οι Αλβανοί σκαρφάλωσαν στους βράχους, που δέσποζαν πάνω από τα κασιώτικα πυροβολεία, και βρέθηκαν στα νώτα των υπερασπιστών. Οι Κασιώτες μαχητές βρέθηκαν μεταξύ δύο πυρών κι η αντίστασή τους άρχισε να κάμπτεται. Ένας-ένας έπεφταν άψυχοι οι αγωνιστές, ποτίζοντας με το αίμα τους τη γη της Κάσου. Ο Χουσεΐν πασάς βγήκε στη στεριά με 2.000 στρατό.
Οι Κασιώτες πολεμιστές, με τους αρχηγούς των Ιωάννη Γρηγοριάδη και Μάρκο Μαλλιαράκη, υποχώρησαν προς το χωριό Αγία Μαρίνα, όπου έγινε σφοδρή μάχη, άνιση όμως. Οι Κασιώτες αφήνοντας 100 νεκρούς στο πεδίο της μάχης, υποχώρησαν στα βουνά. Τα χωριά του νησιού έμειναν στα χέρια των εχθρών. Οι Τουρκαλβανοί σκότωσαν, λεηλάτησαν, αιχμαλώτισαν. Κάπου 2.000 γυναικόπαιδα μεταφέρθηκαν στα πλοία για να πουληθούν στα σκλαβοπάζαρα.
Με τους λίγους επιζώντες πολεμιστές, ο καπετάν Μάρκος Μαλλιαράκης αντιστάθηκε σθεναρά στα βουνά. Τέσσερες ώρες κράτησε τη μάχη εναντίον 2.000 Τουρκαλβανών. Προκάλεσε σημαντική φθορά στον εχθρό, μα στο τέλος τον έπιασαν ζωντανό. Τον έδεσαν και τον οδήγησαν έτσι δεμένο μπροστά στον Χουσεΐν πασά. Μα εκεί, καθώς τον έπαιρναν, κατάφερε να λυθεί. Άρπαξε το μαχαίρι ενός από τους φρουρούς του και σκότωσε τρεις, μέχρι που χύμηξαν οι άλλοι επάνω του, και τον κατακομμάτιασαν. Έτσι πέθανε ο ήρωας Μάρκος Μαλλιαράκης.
Έτσι πατήθηκε η Κάσος. Πατήθηκε το χώμα της, όχι όμως η ψυχή της.
Τη σφαγή της Χίου και την έξοδο του Μεσολογγίου αποθανάτισε ο Γάλλος ζωγράφος Delacroix και το ολοκαύτωμα των Ψαρών εξύμνησε ο Εθνικός μας ποιητής Διονύσιος Σολωμός. Όμως εκείνο τον χαλασμό της Κάσου τραγούδησε η κασιώτικη δημοτική μούσα με τούτο το υπέροχο τραγούδι:
Μαύρο πουλάκι κάθεται στης Κάσου τ’ αγριοβούνι,
βγάλλει φωνίτσα θλιερή και μαύρο μοιρολόι.
-Μάνα, κλαμός και βουγκητός εις το νησί της Κάσου!
Η μάνα κλαίει το παιδί και το παιδί τη μάνα
κι ο αερφός την αερφή κι άουρος τηκ καλήτ του.
Μπάς και πανούκλα πλάκωσε, μπάς και σεισμός εΐνη;
Μηδέ πανούκλα πλάκωσε, μητέ σεισμός εΐνη,
Χουσεΐν πασιάς επλάκωσεν από την Αλεξάντρα.
Γίνονται στίβες τα κορμιά, τα αίματα ποτάμια.
Σφάζουν τους γέρους και τις γριές κι όλα τα παλλικάρια
τις κοπελλιές και τα μωρά στη φλότα τους μπαρκάρουν
σκλάβους να τους πουλήσουσι στης Μπαρμπαριάς τα μέρη.
Και μια απ’ τις σκλάβες ήλεγε με θλιερή φωνίτσα.
Χίλια κι αν κάμεις, Χουσεΐν, χίλια κι αν μας πουλήσεις,
εμείς του Τούρκου το σπαθί ‘εθ θα το φοηθούμε
γιά θα μας κόψεις ούλους μας, για λευτεριά θα ‘ούμε.
Την καταστροφή Κάσου έκλαψε όλος ο Ελληνισμός και μοιρολόγησε η δημοτική μούσα της Καρπάθου με τούτο το τραγούδι:
Φαίνεται πως ε(γ)ίνηκε μέ(γ)α κακό στηκ Κάσο.
Του Χουσεΐνη ο στρατός με τους Αρβανιτά(δ)ες
ερήμαξε τηκ Κάσο μας, επήρε τις κοπέλες
κι ήσφαξεν άντρες και παιδιά κι εκάησαν οι πέτρες.
Ώχου της Κάσος το νησί, ο δρόσος του Μπονέντη,
που ‘το γραφτό της μοίρας του να πέσει, να ρημάξει.
Ποιός θα σε κλάψει, Κάσος μου, και ποιός θα σ’ ανασταίσει,
που ‘ναι τα λείψανα πολλά κι ερήμαξεν ο τόπος;
Η Κάρπαθος, τ’ αέρφι σου, θα σε μοιριολοάται
στα μαύρα θε να φορεθεί για το κακό που (εγ)ίνη.
Κατάρα να ‘χεις ‘στα να ζεις, άπιστε Χουσεΐνη.
Σημείωση: Στις τέσσερις το απόγευμα της 11ης Ιουλίου, ο Σύλλογος Κασίων Αμερικής γιορτάζει την 199η επέτειο του Ολοκαυτώματος της Κάσου στο «Κασιώτικο Σπίτι», 148 W. 230ht St., Bronx, NY 10463.
Kasos’ Holocaust
By Manolis Cassotis
In 1960, in the library of the camp where I was serving in the American army, I found a book that examined, from a military point of view, the main revolutionary movements. I was impressed by the book’s reference to the Greek Revolution of 1821, to which devoted an entire chapter. Among other things, the author explained how the Greeks managed to create a considerable military force and deal with the Ottoman Empire.
The Revolutionary army was manned by the Armatoli, the “Kleftes” with their captains and the Greek officers who served in foreign armies, together with the Philhellenes. On the other hand, the navy of the Greeks, combined with other situations, created the Revolutionary fleet. The Greeks, taking advantage of their Ottoman citizenship, created a remarkable merchant fleet, which served the Ottoman maritime transport and trade, in the Mediterranean and the Black Sea.
The Great Powers took advantage of the seamanship of the Greeks, in the wars between them and against the Turks. In the Russo-Turkish war, in Orlof’s campaign, the Russians used Greek sailors, such as Lambros Katsonis. Later, during the Napoleonic era, the French used Greek sailors to break the naval blockade imposed on them by the British admiral Nelson. At the same time, the Turks allowed the Greeks to arm their ships to deal with the pirates who were infesting the islands and coasts of the Aegean. Thus, the Greek sailors gained military experience and, with the explosion of the Greek revolution, the islands of Hydra, Spetses, Psara and Kasos were found with a remarkable navy, which they put at the service of the Nation.
On April 23, 1821, a Kasian ship, returning to the island, brought the news that the Revolution had broken out. Kasos immediately rose up and put her naval armada at the disposal of the struggle.
In May 1821, the Kasian ships anchored in front of the port of Rhodes and began a heavy bombardment of its fortress. Two Kasian ships patrol the straits of Rhodes night and day, vigilant guardians of Symi, Chalki, Tilos and Nisyros, from a Turkish invasion.
But the bulk of the Kasian armada is in Crete. The rebellious Cretans fights with the fleets and armies sent against it, from Egypt, by Mehmet Alis. They write and desperately ask for help from Hydra. But the rebel fleet is fighting in other places, where the needs of the Revolution call it. Then the Kasians rushed to help Crete, taking food, weapons, supplies and transporting Cretan refugees to the islands of Kasos and Karpathos. The Cretan documents of the time often mention the help and various aids that the Cretans get from the “friends of the God-saving island of Kasos”. Captain Theodoros Kadarintzis, one of the most glorified captains of Kasos, was killed fighting heroically in those military operations.
But they were not limited to the action on the Cretan coast. The Kasian sailors also took part in the naval battle of Samos under Nikolaos Bourekas.
The naval Kasian operations became more and more daring, indicatively: the raid against Kastellorizo, the destruction of Turkish ships in the Gulf of Antalya and the particularly risky raid against Damietta, Egypt, attempted by captain Hadzi-Nicolas Makris with four ships. In this operation, against the Egyptian port, the Kasians captured 15 ships full of provisions. And the food was transported to Kasos, who was starving, and the ships were handed over to the Greek Revolutionary Government, to be converted to ”pyrpolika”.
And we come to April 28, 1824. Under the orders of Ibrahim Gibraltar – an experienced and daring sailor who had been brought up among the pirates of Barmaria, the armada of Mehmet Ali, three frigates and ten corvettes, carrying thousands of troops ascends to the Aegean. The Turco-Egyptian fleet passed by Souda, where it picked up a few more ships.
The Kasians know that they will be the enemy’s first target. However, they are undaunted and take all appropriate defensive measures. They drew their ships ashore and fortified the whole northern side of the island, all the places where the Turkalvans could land. From Saint Marina to Emporio, in the locations of Ammouda, Katarti and Punta Saint George, they built dikes. They fortified them with the cannons of their ships and armed those who could bear arms, from small children to old men.
At the beginning of May, the Turkish-Egyptian fleet approached Kasos and lined up in front of islet Makra and began bombarding the island. At the same time, the Turkalvans attempted to land in boats. The Kasians repel them. Most of the boats were destroyed and sunk by the fire of the Kasians. For days the sea washed up corpses of Egyptians and Albanians, who were the crew of the enemy fleet.
But how long will the holy rock be able to withstand?
They desperately write to the Government: “Prominent expatriates of the island of Hydra, falling down in tears, we beg yours ‘filogenia’, as the leader of the marines, to send us a naval force, because the Egyptian fleet has arrived and has already blocked us in all places for three days.” But in Hydra they are waiting for the money from the loan, which is not coming, the private resources of the three islands are not even sufficient for their own needs. Kasos is alone.
A misfortune forced the Turks to break the blockade and temporarily abandon the operation against Kasos. Ibrahim’s frigate Gibraltar, approaching the coast, ran aground on reefs and was damaged. They had to take her to Rhodes for repairs. A strong wind also blew, and the Turkish-Egyptian ships left for Crete. But in a few days the armada comes back reinforced by 35 more ships. She also brought the traitor Zacharias with her. A suffocating siege of the island begins from the sea, led by Hussein Bey.
The time of sacrifice is at hand.
It is May 27, 1824, Saturday. The Turkish-Egyptians repeat the attack, hundreds of cannons pour fire on the ill-fated Kasos. The Kasians alone, helpless, with the stubbornness given by the decision of the supreme sacrifice. They respond with their cannons.
They defend themselves desperately, superhumanly.
Two days of war. The Turkish-Egyptians repeat the attack from three points. On the night of May 29, the centurion Moussa, helped by Zacharias, manages to land in boats with 200 Albanians in the deserted location of “Antiperatos”. They killed five of the six guards. One managed to escape and bring the sad mantas. The Albanians climbed the rocks, which towered over the Kasian artillery, and found themselves in the rear of the defenders. The Kasian fighters found themselves between two fires and their resistance began to weaken. One by one the fighters felled lifeless, watering the land of Kasos with their blood. Hussein Pasha came ashore with an army of 2,000.
The Kasians, led by John Grigoriadis and Markos Malliarakis, retreated towards the village of Saint Marina, where a fierce but unequal battle took place. The Kasians, leaving 100 dead on the battlefield, retreated into the mountains. The villages of the island were left in the hands of the enemies. The Turkalvans killed, plundered, captured. Some 2,000 women and children were taken to the ships to be sold in the slave markets.
With the few surviving warriors, Captain Markos Malliarakis resisted strongly in the mountains. For four hours he held the battle against 2,000 Turkalvans. He inflicted considerable damage on the enemy but was eventually captured alive. They bound him and led him bound before Hussein Pasha. But there, as they were taking him away, he managed to untie himself. He grabbed the knife of one of his guards and killed three, until the others descended on him and hacked him to pieces. This is how the hero Markos Malliarakis died.
Thus Kasos was trampled.
Her soil was trampled, but not her soul.
The massacre of Chios and the exodus of Messolonghi were immortalized by the French painter Delacroix and the holocaust of Psara was glorified by our national poet Dionysius Solomos. But the catastrophe of Kasos was sung by the local muse of Kasos with this wonderful song (in free translation):
In the wild mountains of Kasos, a black bird sits,
and lets out a mournful and black mourner’s cry.
– What, a cry and humming on the island of Kasos!
The mother cries for the child, and the child cries for the mother.
and the brother for his sister, and the young man for beloved one.
Maybe came a plague, or maybe an earthquake?
No plague, no earthquake,
Hussein Bey came from Alexandra.
Dead bodies pile up, rivers of blood run.
They slaughter old men and women and all the young,
the maidens and babies in their fleet are barged,
slaves to be sold in Barbary.
And in a sad little voice one of the slaves spoke.
No matter how many of us you kill, Hussein.
No matter how many of us you sell us.
The Turk’s sword we will not fear.
Either you will kill all of us, or freedom we will see.
The destruction of Kasos was mourned by all of Hellenism and the traditional muse of her Karpathos with this song (in free translation):
It seems that something very bad happened in Kasos.
Husein’s army with the Albanians
desolate our Kasos, took the girls,
slaughtered men and children and everything are burned.
Alas beloved island of Kasos the island, the dew of the western wind,
that it was destined for you to fall, and ravage.
Who will weep for you, my Kasos, and who will raise you up,
where are many dead, and the place desolate?
Karpathos, your sister, will mourn you,
in black she will be dressed for the evil that has come upon you.
Curse on you for all your life, unfaithful Hussein.
Note: At 4pm on July 11th, the Kasian Association of America is celebrating the 199th anniversary of the Kasian Holocaust at the Kasian House, 148 W. 230ht St., Bronx, NY 10463.
