ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ. «Το λάδι στα λάχανα», λέει ο πάνσοφος λαός κάθε φορά που απαιτείται να κάνουμε κάτι χωρίς υστεροβουλία, αλλά με γενναιοδωρία. Η φράση αυτή έρχονταν και παρέρχονταν στο νου μου, φίλοι αναγνώστες τις ώρες που ακολούθησαν μετά το οδοιπορικό της Τετάρτης στην καρδιά του Μανχάταν και τις συνομιλίες με ομογενείς και άλλους εστιάτορες, μικροπωλητές και καταστηματάρχες.
Η κατάσταση στο Μανχάταν και δη στο κέντρο του είναι κάτι παραπάνω από ανησυχητική, παρά το γεγονός ότι η γενικότερη κατάσταση με την πανδημία έχει βελτιωθεί. Η απαγόρευση της εστιάσης στους εσωτερικούς χώρους έχει φέρει στο αμήν τους εστιάτορες, καθώς επίσης και τους πελάτες που θέλουν να απολαύσουν το γεύμα είτε το δείπνο τους σε έναν κλιματιζόμενο χώρο.
Η εστίαση μόνο σε υπαίθριους χώρους είναι δώρον άδωρον αφ ενός μεν διότι δεν υπάρχουν τέτοιοι χώροι, αφ΄ετέρου δε λόγω του απαγορευτικού που ισχύει μετά τις 11.00 μ.μ. Το μεσημέρι και το απόγευμα στους υπαίθριους χώρους συναντάς μόνο τους σερβιτόρους να αναμένουν κάποιον πελάτη. Συνεπώς οι ώρες που μπορεί να έχουν κόσμο τα εστιατόρια δεν υπερβαίνουν τις πέντε ώρες.
Στο Μανχάταν τα πράγματα είναι πολύ πιο δύσκολα από την Αστόρια και τις άλλες περιοχές των πέντε κομητειών, διότι δεν υπάρχουν οι τουρίστες και οι εργαζόμενοι στα γραφεία. Τα ξενοδοχεία είναι κλειστά και στους δρόμους δεν υπάρχει κίνηση.
Πολλοί ομογενείς βρίσκονται αντιμέτωποι με σοβαρά διλήμματα, ενώ άλλοι σκέφτονται σοβαρά το ενδεχόμενο να βάλουν λουκέτο.
Η εστίαση είναι, όπως έχουμε αναφέρει και άλλες φορές, είναι ο χώρος στον οποίο οι Έλληνες μετανάστες βρήκαν δουλειά ερχόμενοι σε τούτη την μεγάλη και φιλόξενη χώρα. Ήταν και παραμένει ο χώρος στον οποίο ξεδίπλωσαν το επιχειρηματικό τους δαιμόνιο και διέπρεψαν. Ήταν ο χώρος στον οποίο διέπρεψαν και συνεχίζουν να διαπρέπουν τα παιδιά και τα εγγόνια τους.
Η εστίαση, τα εστιατόρια και κυρίως οι εστιάτορες ήταν και παραμένουν οι στυλοβάτες των κοινοτήτων, των συλλόγων και των ευαγών ιδρυμάτων μας και κατ΄ επέκταση ευεργέτες και της ίδιας της γενέτειρας.
Οφείλουμε λοιπόν να προτιμήσουμε τα ελληνικά εστιατόρια, τις ταβέρνες και τα ντάινερ. Όσοι λοιπόν μπορούμε – να προγραμματίσουμε ατομικά ή και ομαδικά να γευματίσουμε είτε και να δειπνήσουμε στα δικά μας εστιατόρια και να δείξουμε έμπρακτα την αγάπη και την ευγνωμοσύνη για τους εστιάτορες και τους εργαζόμενους.
Και δεν θα ευεργετηθούν μόνο οι εστιάτορες και οι επιχειρήσεις, αλλά θα ευεργετηθούμε και εμείς οι ίδιοι αφ’ ενός μεν διότι θα απολαύσουμε την ελληνική γαστρονομία και φιλοξενία, αφ’ ετέρου δε θα γευτούμε την ικανοποίηση που προσφέρει η εκπλήρωση του χρέους.
Ας κάνουμε κάτι αρχής γενομένης αυτού του Σαββατοκύριακου και ας λάβουμε υπόψη ότι το λάδι πάει στα λάχανα. Κάθε δολάριο που θα ξοδέψουμε θα πάει στους δικούς μας ανθρώπους και ένα μέρος αυτής της αξίας θα επιστρέψει στην ομογένεια, στους ναούς, στα σχολεία, στους συλλόγους και στις αδελφότητες. Κι αυτό διότι ο Έλληνας ακόμη και να μην έχει λάδι για τα παιδιά του φροντίζει πάντα να έχει λάδι το καντήλι της εκκλησίας.
