ΛΗΜΝΟΣ. (https://www.limnosreport.gr/) Μία ασθενής με Covid -19 που νόσησε και παρέμεινε στο νησί, περιγράφει σε ένα «ημερολόγιο» όλα όσα της συνέβησαν και αντιμετώπισε κατά την ασθένεια της.
Διαβάστε το κείμενο που έστειλε στο Limnosreport, για την εμπειρία της με τον ιό, όπως το έζησε εδώ στο νησί:
Ημερολόγιο νοσηλείας
Το κείμενο αυτό ξεκίνησε ως ένα κείμενο οργής και αγανάκτησης για τις ελλείψεις του νοσοκομείου. Η ιδέα γεννήθηκε την ώρα μηδέν, την ώρα που για δύο ώρες περίμενα με πυρετό και τραγικό πονοκέφαλο σε ένα παγκάκι στον ήλιο για να με πάρει κάποιος γιατρός, παρά τις συνεχείς παρακλήσεις μου. Στη συνέχεια η ιδέα για το κείμενο αυτό άλλαξε τροπή, και κατακλύστηκε από συναισθήματα σεβασμού και ευγνωμοσύνης για τους ανθρώπους που με κίνδυνο έκθεσής τους στον ιό με φροντίζουν τις ημέρες νοσηλείας μου, από την πρώτη μέχρι τη τελευταία μέρα. Όσο περνούσαν οι μέρες και μέσα στο φως νέων γεγονότων που συνέβαιναν κάθε ημέρα, τα συναισθήματά μου έκαναν τραμπάλα ανάμεσα στην ευγνωμοσύνη και την αγανάκτηση και συμπεριέλαβαν εκτός από τον κόσμο του νοσοκομείου και άλλα πρόσωπα και φορείς.
Δεν θα μιλήσω εδώ για ακόμη μία φορά για το πόσο φοβιστικό είναι το να έχεις τον ιό (αυτός παλεύεται!), αλλά για το πόσο (εκ)φοβιστικό είναι το να τον ζεις στα πλαίσια μιας μικρής κοινωνίας και ταυτόχρονα το πόσο θαυμάσιο είναι αυτό λόγω μερικών ανθρώπων που συναντάς στην πορεία του. Θα μιλήσω λοιπόν για τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος, χωρίς να ξέρω τελικά για το που γέρνει για μένα αυτή η ζυγαριά.
Για να γίνει περισσότερο κατανοητή αυτή η ιστορία, θα έχει τη μορφή ενός ημερολογίου, των σημαντικών σταθμών στην εμπειρία των ημερών νοσηλείας μου, έτσι όπως έχουν αποτυπωθεί στη μνήμη μου, τα γεγονότα αυτούσια, τις μέρες μπορεί να τις μπερδεύω .
Ώρα μηδέν λοιπόν. Βρίσκομαι στον παγκάκι του νοσοκομείου, μόλις έχω περάσει μία νύχτα με υψηλό πυρετό και πονοκέφαλο, μάσκα μέσα στο σπίτι και αντισηπτικά παντού για να προστατευτούν οι δικοί μου. Με θερμομετρούν εξωτερικά του νοσοκομείου, δεν μου επιτρέπεται -ορθώς- η είσοδος, με βρίσκουν απύρετη εκείνη την ώρα και μου λένε να περιμένω. Μία γιατρός εμφανίζεται ανά σαράντα περίπου λεπτά μετά από παράκληση δική μου να επικοινωνήσει ο σεκιούριτι μαζί της. Σκιά πουθενά, τα παγκάκια με σκιά πιασμένα και δεν θέλω να πάω να καθίσω δίπλα σε άλλους ανθρώπους για δική τους προστασία.
Μετά το δίωρο αρχίζω να φωνάζω. «Έχω πυρετό, δεν είναι συνθήκες αυτές, θα φύγω και θα πάω σπίτι μου και η ευθύνη δική σας». Τότε και μόνο τότε εμφανίζεται μία άλλη γιατρός ή νοσοκόμα και με βάζει επιτέλους μέσα στο νοσοκομείο, στα εξωτερικά ιατρεία. Πλέον η αναμονή δεν με νοιάζει, βρίσκομαι υπό σκιά. Με εξετάζει ένας άλλος γιατρός, προσπαθώ να τους πείσω ότι πρέπει να κάνω το τεστ (ένστικτο!), προσπαθούν να με πείσουν ότι φοβάμαι υπερβολικά και ότι είναι απλά μία ίωση.
Να σημειωθεί εδώ ότι τη συνάδερφό μου που πήγε μία μέρα πριν την έδιωξαν με την ίδια αιτιολογία. Με αυτά και με εκείνα και αφού έχω εκθέσει όλα μου τα επιχειρήματα υπέρ του τεστ και έχω εξαντληθεί, ο γιατρός πείθεται να μου το κάνει. Μαλώνει με το μικροβιολογικό, γιατί πρέπει με τη σειρά του να τους πείσει. Γυρνάει εξηγώντας μου πως δεν θα πρέπει να παίρνουν δείγμα από τον καθένα, πως το δικό μου δείγμα έγινε «υπέρ του δέοντος», πως κανονικά δεν θα έπρεπε.
Αναμένουμε λοιπόν τα αποτελέσματα… Στο μεταξύ ο ίδιος γιατρός που με έδιωχνε επειδή «δεν πληρούσα τα κριτήρια», αποδεικνύεται πολύ ευαίσθητος, φροντιστικός, με ρωτάει για τα συμπτώματά μου, μου κάνει ενδελεχώς κλινική εξέταση, ρωτά και τη γνώμη δεύτερου γιατρού για κάτι που τον ανησύχησε (έχει μάλλον δοθεί η οδηγία για όσον το δυνατό λιγότερα τεστ, γιατί η ιατρική του φροντίδα έρχεται σε αντίθεση με την αρχική του αντίδραση).
Ημέρα πρώτη (οριζόμενη από τη διάγνωση). Θετικό λοιπόν! Το μαθαίνω εγώ και δεκαπέντε λεπτά περίπου αργότερα, ολόκληρη η Λήμνος, μέσω της τοπικής ηλεκτρονικής εφημερίδας!!! (Τα νέα ταξιδεύουν σφαίρα και άραγε από πού διαρρέουν σφαίρα; Αναρωτιέμαι..). Φυσικά θετική και η συνάδερφός μου η οποία έξαλλη έρχεται να κάνει το τεστ στο νοσοκομείο από το οποίο την είχαν διώξει μία μέρα νωρίτερα και της είχαν μάλιστα πει με τεράστια ανευθυνότητα ότι «εγώ αν ήμουν στη θέση σου και σήμερα θα πήγαινα στο σχολείο, αν ένιωθα καλά». Το γεγονός μέχρι εδώ ότι στον καθένα επιτρέπεται να λέει ό,τι του κατέβει μαρτυρά για μένα την έλλειψη ενός γενικού και καλά οργανωμένου πρωτοκόλλου στη διαχείριση ύποπτων περιστατικών.
Ημέρα δεύτερη. Έχω περάσει την πρώτη μου νύχτα στο δωμάτιο του νοσοκομείου. Το νοσηλευτικό προσωπικό και οι γιατροί εξαιρετικοί, κάνουν ό,τι μπορούν για τη δική τους ασφάλεια και για τη δική μου. (Ποια δική τους ασφάλεια όμως όταν είναι αναγκασμένες να αφαιρέσουν πριν βγουν, ΕΝΤΟΣ του δωματίου μου, όλα τα αξεσουάρ προστασίας τους, μπαίνοντας απλώς σε ένα τετράγωνο φτιαγμένο από χαρτοταινία (στο οποίο δεν πρέπει να πατήσω), γιατί δεν υπάρχει χώρος απολύμανσης;). Διορθώνω λοιπόν: Κάνουν ό,τι μπορούν ΔΙΑΚΥΝΔΙΝΕΥΟΝΤΑΣ τη δική τους ασφάλεια..
Τα τηλέφωνα αρχίζουν. Φίλοι που τους χρειάζομαι μου τηλεφωνούν για ευχές και παρέα. Και άλλοι φίλοι, εντός της Λήμνου, που δεν βρισκόμαστε συχνά.. Πώς το έμαθαν; Αναρωτιέμαι… Μαθαίνω πως έχει βγει μία πληθώρα άρθρων στους δύο πλέον ηλεκτρονικούς τύπους της Λήμνου. Άρθρα που με βάση τις κατευθυντήριες γραμμές τηρούν το απόρρητο.
Θέτω όμως τον προβληματισμό, σε μία κοινωνία λίγων ατόμων, το να γράφεις για «αναπληρώτριες εκπαιδευτικούς, στο ειδικό σχολείο Καλλιθέας» τηρεί το δικαίωμά μας για ανωνυμία ή μας «φωτογραφίζει»; (και αναρωτιέμαι άραγε γιατί στα κρούσματα με τους οπλίτες δεν διέρρευσε στον τύπο σε ποιο στρατόπεδο ανήκουν;). Άρθρα που θα τα παραδεχόμουν αν έλεγαν: «Θετικά στον κορονοιό δύο μέλη του προσωπικού στο σχολείο της Καλλιθέας Λήμνου», σεβόμενα έναν άγραφο κανόνα ηθικής…
Τα σχόλια των πολιτών διφορούμενα, πολλοί που κατακρίνουν εύκολα, χωρίς καν να γνωρίζουν και πολλοί που εύχονται περαστικά και υποστηρίζουν. Άτομα που βγαίνουν στα κανάλια και μιλούν περί «εντοπιότητας» θαρρείς και ο ιός χτυπάει συγκεκριμένα αναπληρωτές και όχι ντόπιους (παιδιά κι εγώ που τα γράφω εντοπιότητα έχω, να ξέρετε!). Μιλώ με τη συνάδερφο, αποφασίζουμε ότι πιο σημαντική είναι η υγεία μας και η υγεία των δικών μας ανθρώπων αυτή τη στιγμή και τίποτα άλλο.
Ημέρα τρίτη: Τηλεφωνούν στους δικούς μου ανθρώπους που βρίσκονται σε καραντίνα στο σπίτι τους από το Βοήθεια στο Σπίτι για να τους προσφέρουν βοήθεια. Μικρή κοινωνία, ταχύτατη ανταπόκριση, αξίζουν συγχαρητήρια!
Ημέρα τέταρτη. Μου τηλεφωνεί η πολιτική προστασία. Να με ενημερώσει τρεις ημέρες μετά ότι είμαι θετική στον κορονοιό!!! Και ότι οι δικοί μου άνθρωποι πρέπει να μπουν σε καραντίνα! (ασχολίαστο, έχουν ήδη μπει φυσικά!). Πολλές προσβλητικές φράσεις, χιουμοριστικες κατά την ίδια, από μία υπάλληλο που ούτε ξέρει τη ζωή μου, ούτε υπολογίζει ότι νοσώ. «Πολύ χαρούμενη σε ακούω, μάλλον δεν έχεις καταλάβει τι έχει γίνει», «τη μανούλα σου δεν τη σκέφτηκες όταν δεν πρόσεχες;», είναι ένα δείγμα. Δεν ξέρει φυσικά ότι όλοι με κορόιδευαν για το πόσο υστερικά πρόσεχα.
Ημέρα πέμπτη. Μου τηλεφωνεί αξιωματικός της αστυνομίας. Με κάποια επιφύλαξη μου ανακοινώνει: «Να, ο κόσμος λέει ότι κυκλοφορείτε..»!!! «Ξέρετε, είμαι στο νοσοκομείο» είναι το μοναδικό πράγμα που μπόρεσα, σοκαρισμένη, να ψελλίσω. Κλείνοντας το τηλέφωνο δεν ήξερα αν πρέπει να γελάσω, να λυπηθώ, να θυμώσω που όργανο της τοπικής ΕΛ.ΑΣ πιστεύει αβίαστα ό,τι «λέει ο κόσμος», χωρίς πρώτα να εξακριβώσει και να διασταυρώσει την πληροφορία. Δεν θα επεκταθώ καν στον προσβλητικό χαρακτήρα που είχαν τα λόγια του απέναντι στη συνάδερφό μου, η οποία μόλις εκείνη τη μέρα είχε καταφέρει να σηκωθεί από το κρεβάτι! Δεν θα επεκταθώ καν στο πόση κακοήθεια υπάρχει σε ορισμένους ανθρώπους που χαίρονται με τη δυστυχία του άλλου, αντλούν δύναμη ή και διασημότητα σχολιάζοντας και διασύροντας λανθασμένα τις ζωές των άλλων.
Ημέρα έκτη: Σχολιάζω με τη νοσηλεύτρια τα καθέκαστα. «Τα μάθατε;» της λέω. «Τι, ότι σας φωτογράφισαν μαζί με τη φίλη σου;» μου λέει γελώντας. Και πάλι. Σοκαρισμένη, δεν ξέρω κατά πόσο πρέπει να γελάσω, να λυπηθώ ή να θυμώσω με τη φαντασία ορισμένων.
Όπως καταλαβαίνετε, έχω θέμα με το απόρρητο. Του δίνω τη μέγιστη σημασία. Η ειδικότητά μου με βοηθάει ως προς αυτό. Σίγουρα θα υπήρξαν και άνθρωποι που μετέφεραν την πληροφορία ότι νοσούμε όχι από κουτσομπολιό, αλλά από αφέλεια ή και από έγνοια. Οφείλω όμως να τους συμβουλέψω την επόμενη φορά να αναλογιστούν: Είναι δική μου δουλειά να κάνω γνωστό το όνομα του ανθρώπου; Θα το ήθελε; Τι επίπτωση μπορεί να έχει αυτό στη ζωή του; Θα ήθελα να μου το κάνουν αυτό εμένα, χωρίς να με ρωτήσουν;
Κι έχω ακόμη θέμα με την ανθρωπιά. Με όλα τα λόγια και τα καθημερινά τηλέφωνα υποστήριξης. Με το νοσηλευτικό και το ιατρικό προσωπικό που φροντίζουν να μη μου λείψει τίποτα, ανεξάρτητα από τον δικό τους κίνδυνο. Με τις καθαρίστριες που ενώ τους πρότεινα να καθαρίζω εγώ για να μην μπαίνουν στον θάλαμο και κινδυνέψουν, άκουγα μόνο «Σιγά, μην σε απασχολεί καθόλου, αυτή είναι η δουλειά μας». Με τα σχόλια έγνοιας και υπεράσπισης που είδα κάτω από τα άρθρα. Όλους εσάς λοιπόν, σας ευχαριστώ!!
Να σημειώσω εδώ, ότι δεν με νοιάζει πλέον αν στηλιτεύω υψηλά ιστάμενα πρόσωπα ή φορείς, ο σεβασμός και το απόρρητο αν υπάρχει πρέπει να υπάρχει αμοιβαία και όχι μονόπλευρα. Νομίζω λοιπόν ότι μετά τα όσα σας περιέγραψα απέκτησα το δικαίωμα να κρίνω τα κακώς κείμενα. Το κείμενο ελπίζω να φτάσει και στα αυτιά του κάθε «τύπου» που με τόση ευκολία μοιράστηκε το απόρρητο το δικό μου και των συνάδελφων μου με τον υπόλοιπο κόσμο.
Κάποια στιγμή σύντομα θα τελειώσει η καραντίνα (χωρίς άλλα ευτράπελα ελπίζω!) και θα αρχίσουμε πράγματι να ξανακυκλοφορούμε στα μέρη της Λήμνου που τόσο αγαπώ (Τον νου σας!!). Μου μάθατε ορισμένοι να περιμένω το σούσουρο, τους ψιθύρους, την απομόνωση, τα έντονα βλέμματα που χαμηλώνουν έπειτα αν διασταυρωθεί το βλέμμα… Επειδή όμως είμαι άνθρωπος που από τη φύση μου ελπίζω, ελπίζω λοιπόν να συναντήσουμε και αληθινές, ντόμπρες κουβέντες, αληθινά, ντόμπρα βλέμματα ενδιαφέροντος, απορίας, περιέργειας, όλα δεκτά, που θα έχουν το θάρρος να μας κοιτάξουν στα μάτια και να μας μιλήσουν, να μας ρωτήσουν, να μας καλέσουν στην παρέα τους, να μας ευχηθούν ή και να μας ζητήσουν συγγνώμη! Επιλογή δική σας, σε ποια όψη του νομίσματος θα επιλέξετε να ανήκετε!
Δεν θα απαντήσω στα τυχόν σχόλια που θα υπάρξουν από κάτω, στόχος μου δεν είναι να κερδίσω τις εντυπώσεις ή να προκαλέσω, σας κατέθεσα απλά και μόνο την εμπειρία μου μέσα από τη δική μου οπτική και από εκεί και πέρα αφήνω τον όποιο διάλογο, σχολιασμό, αναδημοσίευση, σε εσάςJ
Υ.Γ.1: Το να προχωρήσω σε μήνυση κατά αγνώστων για συκοφαντική δυσφήμιση, ψυχική οδύνη και ό,τι άλλο μπορώ θα το σκεφτώ στην πορεία. Ακριβώς λόγω της μικρής κοινωνίας ανοίγουν εύκολα τα στόματα και σε λίγο καιρό η καταγγελία μπορεί να γίνει και ονομαστική. Όμως από ποιο στόμα αλήθεια να ξεκινήσεις; Από αυτό που αναπαρήγαγε τις ανυπόστατες φήμες για πρώτη φορά ή από τα στόματα που συνέχισαν να τις αναπαράγουν και να τις εμπλουτίζουν; Μόνο τη λύπηση μου αξίζουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι που δεν κάθονται να φιλτράρουν την πληροφορία που δέχονται αλλά τρέμουν από ευχαρίστηση στον βωμό του κουτσομπολιού. Νομίζω ότι σημασία έχει η υγεία πολύ παραπάνω από το να καθίσω να ασχοληθώ μαζί τους (αμφιβάλλω για πολλούς από αυτούς αν ξέρουν έστω και να διαβάσουν το κείμενο μου και ανησυχώ περισσότερο για τους υπόλοιπους, τους «μορφωμένους».)
Υγ.2: Δεν είμαι άνθρωπος που στέλνει κατάρες. Εύχομαι κανείς να μη χρειαστεί να ζήσει τον ιό, ή μάλλον εύχομαι σε όλους αν το περάσουν να είναι ασυμπτωματικοί και να μην το καταλάβουν καν… Ελπίζω όμως, εκείνοι οι δειλοί άνθρωποι που κρύβονται στην ανωνυμία τους, που διέδωσαν με κακοήθεια τις φήμες και αυτοί που τις εμπλούτισαν και άντλησαν ευχαρίστηση από αυτό, κάποια στιγμή στη ζωή τους να χρειαστεί να μάθουν το πόσο άσχημο και ψυχοφθόρο είναι να διαδίδει «ο κόσμος» φήμες για τους ίδιους. Νομίζω θα τους βοηθήσει αυτό.
Υγ.3: Σήμερα που τα γράφω αυτά είναι δεκαέξι Σεπτεμβρίου ’20. Δεν ξέρω πότε και αν θα δημοσιεύσω το κείμενο. Σας τα γράφω αυτά από το νοσοκομείο, από το οποίο τις νύχτες το σκάω από το μπαλκόνι του δεύτερου ορόφου και πάω και κυκλοφορώ στα μπαρ και τις ταβέρνες. Σας τα γράφω αυτά από το νοσοκομείο, όπου τις ίδιες νύχτες δεν κοιμάμαι από φόβο μην νιώσω λιποθυμία στον ύπνο μου και είμαι μόνη μου, όπως πράγματι συνέβη μία νύχτα. Αλλά όλα καλά! Εσείς συνεχίστε να κουτσομπολεύετε και να κρίνετε!
Υγ.4: Από την αρνητική όψη του νομίσματος εξαιρώ όλους εκείνους του φωτεινούς σηματοδότες που συνάντησα, ή δε συνάντησα, οι οποίοι ουδέποτε έσπευσαν να κρίνουν, να σκεφτούν άσχημα, να κατηγορήσουν ή να κουτσομπολέψουν, παρά μόνο υποστήριζαν, φρόντιζαν, είχαν μία ευχή και μία θετική σκέψη για εμάς που νοσήσαμε.. Συνεχίστε έτσι και προσπαθήστε να μεταδώσετε το φως σας, πολλοί άνθρωποι σας χρειάζονται και δεν το ξέρουν! Ο Θεός να σας έχει καλά!!
Σας ευχαριστώ πολύ,
Η – άθελά μου όχι και τόσο άγνωστη πλέον- Covid ασθενής της Λήμνου.
