ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ. Ο πόνος και η θλίψη που συνοδεύουν την απώλεια του πατέρα είτε και της μάνας είναι ανείπωτοι. Είναι αναμφίβολα οι πιο δραματικές στιγμές που βιώνει κάθε ένας από εμάς, διότι σ’ αυτές τις στιγμές διαισθανόμαστε περισσότερο από ποτέ την ανάγκη να πούμε ένα μεγάλο ευχαριστώ για όσα έκαναν για μας και το πιο σημαντικό την ανάγκη να μεταλαμπαδεύσουμε την κληρονομιά τους και να διατηρήσουμε τη μνήμη ζωντανή.
Η καταγραφή των 479 ιστοριών που καταχωρήθηκαν στον Πάνθεον του Ελληνισμού και των «Αναμνήσεων» στο διάβα των δύο περίπου ετών που μεσολάβησαν από την ίδρυση της διαδικτυακής μας εφημερίδας μου έδωσε τη δυνατότητα να βιώσω από κοντά τον πόνο και τη θλίψη των οικογενειών και να αισθανθώ προνομιούχος, διότι μου δόθηκε η ευκαιρία να συνομιλήσω με εκατοντάδες ομογενείς, να καταγράψω τα επιτεύγματα των προσφιλών τους προσώπων και να προσφέρω ελάχιστο βάλσαμο στις πονεμένες ψυχές τους.
Εξ άλλου, τα σχόλια που οι οικείοι, οι συγγενείς και οι φίλοι έγραψαν σε κάθε μία από τις ιστορίες που αναρτήσαμε και στο Facebook των «Αναμνήσεων» μιλούν από μόνα τους.
Λαμβάνοντας υπόψη το γεγονός ότι οι αλγόριθμοι του Facebook και των άλλων μέσων κοινωνικής δικτύωσης δεν επιτρέπουν την κοινοποίηση κάθε ανάρτησης σε όλους τους φίλους, παρά μόνο σε μια μικρή πλειοψηφία αποφάσισα, φίλοι αναγνώστες, να δανειστώ το σχόλιο που ανήρτησε στον προσωπικό της λογαριασμό η Έλλη Ρίζου σχετικά με την ιστορία του ήρωα πατέρα της, Κωνσταντίνου Ρίζου και συνάμα να παραθέσω και την απάντησή μου, διότι εμπεριέχουν μεγάλες αλήθειες και χρήζουν προβληματισμού.
Σχόλιο της Έλλης Ρίζου
(Επειδή αισθάνομαι πως όλοι πρέπει να είμαστε ευγνώμονες όταν κάποιοι
συνάνθρωποί μας είναι δίπλα μας σε δύσκολες στιγμές…)
Αγαπητοί φίλοι μας και συμπατριώτες,
Αισθάνομαι την μεγάλη υποχρέωση να εκφράσω την ευγνωμοσύνη μας, στον Βορειοηπειρώτη δημοσιογράφο της Ελληνικής ομογένειας της Νέας Υόρκης και Αμερικής, τον Δημήτρη Τσάκα, εκ μέρους της οικογένειας εδώ και στην πατρίδα, που εντυπωσιάστηκαν από τη συμπαράσταση και την εξυπηρέτηση που λάβαμε στις δύσκολες στιγμές, όταν πρόσφατα χάσαμε τον αγαπημένο, αξέχαστο πατέρα μας Κωνσταντίνο Ρίζο (Kosta Rizo).
Ειλικρινά αισθάνομαι
να αναφέρω ότι η παρουσία του σαν πατριώτης που γνωρίζει τον πόνο μιας οικογένειας σαν
τη δική μας και γενικώς των οικογενειών των Βορειοηπειρωτών που υπέφεραν και
αναγκαστήκαμε να αφήσουμε τα Άγια χώματα μας, την όμορφη πατρίδα μας, εδώ στην
ξενιτιά, έχουμε τόσο ανάγκη ένας για τον άλλον. Σεβασμό για το Δημήτρη
Τσάκα!
Εύχομαι υγεία, ό,τι καλύτερο και σε
όλους! Κουράγιο αυτές τις μέρες που περνάμε! Ειλικρινά, με αγάπη από μένα και
όλη την οικογένεια».
Το δημοσιογραφικό χρέος
Αγαπητή Έλλη. Σε ευχαριστώ για τα ευγενικά σου λόγια. Εγώ δεν έκανε τίποτε παραπάνω από το χρέος μου ως δημοσιογράφος, ως συμπατριώτης, ο συνάνθρωπος και τέλος ως οικογενειακός σας φίλος.
Κατ’ αρχήν επιτρέψτε μου να σας πω ένα μεγάλο ευχαριστώ που με εμπιστευτήκατε, ανοίξατε την καρδιά σας και μου δώσατε την ευκαιρία να μοιραστώ με το αναγνωστικό κοινό των «Αναμνήσεων» στις πέντε ηπείρους την ιστορία του ήρωα πατέρα σας. Και δεν αρκεστήκατε μόνο με αυτό, αλλά μου αναθέσατε και την ευθύνη να εκφωνήσω και τον επικήδειο.
Η ιστορία του πατέρα σου και του αείμνηστου καρδιακού μου φίλου και μέντορα Σωτήρη Κυριαζάτη, που αξιώθηκα τον Αύγουστο να συμμετάσχω στο 40ήμερο Μνημόσυνο στην ιδιαίτερή του πατρίδα και να αποτίσω φόρο τιμής, είναι ασφαλώς από τις πιο τραγικές.
Αναμφίβολα δεν είναι οι μόνες υπάρχουν και εκατοντάδες άλλες όπως του Αποστόλου Τσάνου, του Κώστα Ευαγγελίδη, του αδελφού της αείμνηστης θείας μου Αλεξάνδρας Τσάκα, των 25 παλικαριών της Γλύνας, του οπλαρχηγού Θύμιου Λιώλη, του Βασίλη Σαχίνη και πολλών – πολλών εκατοντάδων άλλων.
Το έθνος μας – δυστυχώς – μέχρι στιγμής δε μπόρεσε να τιμήσει αυτούς τους ήρωες. Ακόμη και προ τριών δεκαετιών όταν κατέρρεε σαν χάρτινος πύργος το κομμουνιστικό καθεστώς και οι Έλληνες της Βορείου Ηπείρου γκρέμιζαν με τα στήθη τους τα ηλεκτροφόρα συρματοπλέγματα για να αναπνεύσουν Ελλάδα, η μητέρα Ελλάδα στάθηκε αδύναμη και άβουλη.
Κλυδωνιζόταν και ακόμη και σήμερα εν έτη 2020 κλυδωνίζεται μεταξύ της πολιτικής ορθότητας, του πολιτικού κόστους και των πολιτικών σκοπιμοτήτων. Ακόμη και πρόσφατα τους έφτασε στα όριά τους και τους οδήγησε στο μεγαλειώδες συλλαλητήριο της Αθήνας να διαμαρτυρηθούν για την απόφαση της κυβέρνησης του Κυριάκου Μητσοτάκη να βάλει χρονικά όρια – να αποδείξουν πόσα χρόνια είναι Έλληνες – για να πάρουν την πενιχρή σύνταξη που λαμβάνουν όλα τα ανασφάλιστα αδέλφια τους.
Εμείς όμως οι απόγονοι του καπετάν Σπύρου Μήλιου, του Βασίλη Σαχίνη, των αδελφών Ζάππα και των μεγάλων ευεργετών του Έθνους μας, καθώς επίσης και του Πέτρου Γ. Πατρίδη, του ευεργέτη της ομογένειας, σε κάθε δοθείσα περίσταση οφείλουμε να αναρωτιόμαστε «Τι κάναμε εμείς για τη μητέρα μας Ελλάδα, τι κάναμε για την μαρτυρική Βόρειο Ήπειρο» και να είμαστε βέβαιοι ότι στο τέλος της ημέρας, όταν έρθει η ύστατη στιγμή από αυτό θα κριθούμε.
Και σε διαβεβαιώνω, αγαπητή μου Έλλη, ότι μόλις απαλλαγούμε από την πανδημία – τρομοκρατία του κορωνοϊού θα βρεθούμε και πάλι μαζί για να τραγουδήσουμε αυτή τη φορά, διότι μόνο τραγούδια και ύμνους πρέπουν στους ήρωες και στους αντρειωμένους, όπως και στον ίδιο τον πατέρα σας.
Θα τραγουδήσουμε και πάλι μαζί το άσμα του αείμνηστου Βασίλη Τσιτσάνη «Στα ξένα είμαι Έλληνας και στην Ελλάδα ξένος…».
Και δεν θα μείνουμε μόνο σ’ αυτό, αλλά θα τραγουδήσουμε τα μνημειώδη: «Μωρ’ Δεροπολίτισσα / μωρ’ καημένη / μωρ’ Δεροπολίτισσα, ζηλεμένη, / βάλ’ το φέσι σου στραβά / σίντα πας στην εκκλησιά, / με λαμπάδες με κεριά / και με μοσχοθυμιατά. Και προσκύνα για τ’ εμάς, / για τ’ εμάς τους Χριστιανούς, / τι μας πλάκωσ’ η Τουρκιά / και μας σφάζουν σαν τ’ αρνιά».
Και ασφαλώς θα συνεχίσουμε το αφιέρωμα στον πατέρα σου με το Δέλβινο και Τσαμουριά: «Δέλβινο μωρέ Δέλβινο, / Δέλβινο και Τσαμουριά, / Δέλβινο και Τσαμουριά, / δεν τα δίνουν τα παιδιά.
Δεν τα δίνουν τα παιδιά, / στο σουλτάνο βασιλιά. / Αργυρόκαστρο καϋμένο, / μεσ’ στον κόσμο ξακουσμένο / Δέλβινο και Τεπελένι, / Πάλι Ελληνικό θα γένει / Τεπελένι και Αυλώνα / της Ελλάδος αρραβώνα. / Κορυτσά κι Άγιοι Σαράντα, / θα σας πάρουμε για πάντα».
Και θα κλείσουμε αφιερώνοντας στην πολιτική και πολιτειακή ηγεσία της γενέτειρας το άσμα «Έχω μια αδερφή, / κουκλίτσα αληθινή, / την λένε Βόρειο Ήπειρο, / την αγαπώ πολύ. / Κουκλίτσα αληθινή, / της κλέψαν την φωνή, / την πήρανε αιχμάλωτη / οι άτιμοι οι εχθροί. / Στο βάθος μακρυά, / προβάλει η Κορυτσά, / τη βλέπω και ραγίζεται η δόλια μου η καρδιά. / Και τώρα που μπορώ το όπλο να κρατώ / και ανήκω εις τον ένδοξο ελληνικό στρατό, / θα τρέξω μιαν αυγή, / χωρίς διαταγή, / για να αγγαλιάσω δυνατά την όμορφη αδερφή».
Μόνον έτσι θα αναπαύονται οι ψυχές των αγωνιστών και των ηρώων της Βορείου Ηπείρου και θα διδάσκονται τα παιδιά και τα εγγόνια μας.
Διαβάστε επίσης:
https://www.anamniseis.net/sto-pantheo-ton-iroon-kai-ton-agoniston-tis-voriou-ipeirou-o-konstantinos-rizos/ https://www.anamniseis.net/mia-eikona-xilies-lekseis-oi-ethnomartyres-tis-boriou-ipirou-kai-i-elliniki-politia/ https://www.anamniseis.net/thlipsi-kai-sygkinisi-gia-ton-eypatridi-kai-agonisti-gia-to-vorioipeirotiko-dimitrio-georgiani/ https://www.anamniseis.net/odipoiriko-ston-martyriko-topo-kai-kosmo-poy-para-tis-antiksootites-epimenei-ellinika/ https://www.anamniseis.net/emmanuel-litsis/
https://www.anamniseis.net/emmanuel-litsis/
https://www.anamniseis.net/en-meso-dakrion-ta-apokalyptiria-tis-protomis-tou-vasiliou-saxini-sti-derbitsiani/ https://www.anamniseis.net/apopseis-i-pio-mougki-koinotita-tis-elladas-prepei-na-vrontofonaksei/
https://www.anamniseis.net/logia-kardias-gia-ton-asymbibasto-ton-agonitsti-to-daskalo-kai-ton-epistithio-filo/ https://www.anamniseis.net/apebiose-o-oramatistis-tou-bhka-kai-igetis-tis-boreiou-ipirou-sotiris-kyriazatis/ https://www.anamniseis.net/athena-litos/ https://www.anamniseis.net/evangelia-karasis/ https://www.anamniseis.net/stavros-pandos/
