ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ. Ο ασυμβίβαστος και ακαταμάχητος αγωνιστής για τα δικαιώματα του Ελληνισμού της Βορείου Ηπείρου Κωνσταντίνος Ρίζος (Kosta Rizo) δεν υπάρχει πια ανάμεσά μας. Τη Δευτέρα, 9 Μαρτίου 2020 άφησε την τελευταία του πνοή σε ηλικία 87 ετών στο νοσοκομείο της Νέας Υόρκης, όπου νοσηλευόταν το τελευταίο διάστημα, έχοντας στο πλευρό τα παιδιά και τα εγγόνια του.
Οι συγγενείς και οι φίλοι το βράδυ της Τρίτης, 10 Μαρτίου 2020 συγκεντρώθηκαν στο Γραφείο Τελετών «Antonopoulos Funeral Home» στην Αστόρια, έσκυψαν ευλαβικά το γόνυ, προσκύνησαν τη σορό του και εξέφρασαν τα ειλικρινή και εγκάρδια συλλυπητήρια στα παιδιά, στα εγγόνια και στα δισέγγονά του.
Το μεσημέρι της Τετάρτης, 11 Μαρτίου 2020 συγκεντρωθούν στο Κοιμητήριο «Flushing Cemetery» στη διεύθυνση 163-06 46th Avenue, Flushing,N. Y., 11358 για να του απευθύνουν τον ύστατο χαιρετισμό.
Στα πρόσωπά τους διέκρινε κανείς τον πόνο και την θλίψη και συνάμα την αποφασιστικότητά τους να συνεχίσουν τον αγώνα του και να διαιωνίσουν τη μνήμη του
Ο θάνατός του καταλυπεί την σύζυγό του Αναστασία, το γένος Χρήστου, τα παιδιά Έλλη Ρίζου, Νάκο Ρίζο, Ευθυμία Ρίζου, Αλίκη Ρίζου και Χαρίλαο Ρίζο, τα εγγόνια Ελευθέριο Μ. Γκέζο, Αμαλία Α. Γκόρου, Χριστίνα Α. Γκόρου, Κώστα Ν. Ρίζο, και Αναστάσιο Ν. Ρίζο, Ελένη Θ. Γκαζιάνη, Μιχάλη Θ. Γκαζιάνη, Μαρία Χ. Ρίζου, τα δισέγγονα Ελίς, Στέλλα, Ιουλιέτα, Λυδία, Ευστάθιος και Εύα, τα αδέλφια στην Ελλάδα, Ηλία και Σπυριδούλα Ρίζου, Σωτήρη και Βασίλω Ρίζου, Σταύρο και Κασσιανή Ρίζου, Ανέστη και Ελένη Ρίζου, Παναγιώτα και Πέτρο Κούρτη, Γαρυφαλιά και Κώστα Ζαφείρη, τα ανίψια και τους λοιπούς συγγενείς, και φίλους εδώ, στην Ελλάδα και στη Βόρειο Ήπειρο.
Ο αείμνηστος γεννήθηκε στις 13 Φεβρουαρίου 1933 στον Άγιο Ανδρέα του νομού των Αγίων Σαράντα της Βορείου Ηπείρου. Οι γονείς του, Νάκος και Ευθυμία Ρίζου, έφεραν στον κόσμο οκτώ παιδιά, τον Κωνσταντίνο, τον Ηλία, τον Σωτήρη, την Παναγιώτα, τον Σταύρο, τη Γαρυφαλιά και τον Ανέστη και τα γαλούχησαν με τις καλύτερες αρετές της φυλής μας και με την αγάπη για την Ελλάδα.
Ο Κώστας, όπως τον αποκαλούσαν οι συγγενείς και οι φίλοι, διακρινόταν για τον αδαμάντινο χαρακτήρα, για το απαράμιλλο ήθος και για την αγάπη του για την οικογένεια, τη Βόρειο Ήπειρο και την Ελλάδα. Το πάθος του για την ελευθερία και τη δικαιοσύνη τον ώθησαν όχι μόνο να μη συμβιβαστεί, αλλά και να αγωνιστεί για την απαλλαγή των Ελλήνων της Βορείου Ηπείρου από το δικτατορικό καθεστώς του αλήστου μνήμης Εμβέρ Χότζα.
Η ζωή και το έργο του σε τρεις χώρες και σε δύο ηπείρους είναι πάρα πολύ δύσκολο να συμπυκνωθούν σε μερικές εκατοντάδες λέξεων που είθισται να χρησιμοποιούμε στους επικήδειους και στις νεκρολογίες. Η ζωή και το έργο του θα μπορούσαν κάλλιστα να αποτελέσουν τέλειο σενάριο για κινηματογραφική παραγωγή του Χόλιγουντ, η οποία θα προβάλει το ατέλειωτο δράμα των Ελλήνων της Βορείου Ηπείρου και τους αγώνες τους για ελευθερία.
Ο αείμνηστος ήταν οδηγός αστικού λεωφορείου και, όπως έλεγαν οι συνομήλικοί του, ήταν κινητή βιβλιοθήκη για την εποχή εκείνη και ήξερε όσο ελάχιστοι να ξεπερνά τις δύσκολες καταστάσεις με χιούμορ και με τη σάτιρα.
Το 1956 χόρεψε τον Χορό του Ησαϊα με την εκλεκτή της καρδιάς του, την Αναστασία, το γένος Χρήστου, με την οποία έφεραν στον κόσμο πέντε παιδιά, την Έλλη, το Νάκο, την Ευθυμία, την Αλίκη και τον Χάρη.
Ο Κώστας ήταν ασυμβίβαστος με τις αδικίες και την συστηματική παραβίαση των διεθνώς αναγνωρισμένων μειονοτικών και ανθρωπίνων δικαιωμάτων της Βορείου Ηπείρου και πρωτοστάτησε στο κίνημα της δεκαετίας του ’60 για την ελευθερία και την επανένωση του μαρτυρικού τόπου με την μητέρα Ελλάδα.
Το 1965 συλλαμβάνεται από τις αλβανικές αρχές, καταδικάζεται για προδοσία και κατασκοπία υπέρ της Ελλάδας σε επταετή κάθειρξη και οδηγείται στις φυλακές ασφαλείας του Σπάτσι στον Βορρά της Αλβανίας, όπου έκτισε την ποινή. Όταν συνελήφθη η Αναστασία ήταν έγκυος στο 5ο τέκνο και ως πραγματική ηρωίδα έφερε μόνη της στον κόσμο τον Χαρίλαο και μεγάλωνε μόνη της τα ανήλικα παιδιά της.
Το δράμα του εκλιπόντα και της οικογένειας Ρίζου δεν σταμάτησε μετά την αποφυλάκισή του. Τουναντίον συνεχίστηκε και μάλιστα με πιο δραματικούς τόνους λόγω της εντατικής παρακολούθησης του Κώστα από τους χαφιέδες και τους ασφαλίτες.
Το ασφυκτικό περιβάλλον τον ώθησε τον Σεπτέμβριο του 1984 να πάρει τον μικρότερό του γιο, τον Χαρίλαο και να δραπετεύσουν και να αναζητήσουν την ελευθερία αρχικά στην Ελλάδα και μετέπειτα στη Νέα Υόρκη. Μετά την απόδρασή του το δικτατορικό καθεστώς τιμώρησε την οικογένειά του εξορίζοντάς την στο Βεργό.
Στα τέλη του 1990, όταν το δικτατορικό καθεστώς άρχισε να τρέμει συθέμελα από τις εξεγέρσεις, η οικογένεια Ρίζου παράτησε τα πάτρια εδάφη και μετέβη στην Ελλάδα.
Ο Κώστας τους κάλεσε στην Αμερική και εγκαταστάθηκαν στη Νέα Υόρκη. Εργάστηκαν σκληρά και κατάφεραν να ζήσουν το αμερικανικό όνειρο.
Ο αγώνας του Κώστα και των παιδιών του δεν σταμάτησε ποτέ. Από την πρώτη στιγμή εντάχτηκαν στους κόλπους του ιστορικού Συλλόγου Βορειοηπειρωτών «Πύρρος» και προσφέραν την δική τους συμβολή στον αγώνα για την προάσπιση των ατομικών ελευθεριών και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων του ελληνισμού της Βορείου Ηπείρου.
Το όνομα του Κωνσταντίνου Ρίζου γράφτηκε με χρυσά γράμματα στο Πάνθεον των αγωνιστών και των ηρώων της Βορείου Ηπείρου.
Αιωνία του η μνήμη.
 δεν υπάρχει πια ανάμεσά μας.){kind=link}