ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ. Ένας κόσμος που διψούσε να ακούσει αγαπημένα τραγούδια, σαν κι αυτά που σιγοτραγουδούσε στα νιάτα του και μια μητέρα που διψάει να βρεθεί κοντά στο αγαπημένο της αγόρι, ήταν η βάση για ένα δύσκολο εγχείρημα, που κατάφερε ωστόσο να φέρει «εις πέρας» ο πολιτιστικός οργανισμός «Σύνθεση»
Μια όμορφη βραδιά, με πολύ κέφι, που οι παριστάμενοι θα θυμούνται για πολύ καιρό και ταυτόχρονα μια υπενθύμιση στον άνθρωπο, ότι μετά τις δύσκολες μέρες της Πανδημίας, έρχονται και οι ευχάριστες, με την ευχή ασφαλώς όλων να τελειώσει γρήγορα και ο πόλεμος στην Ουκρανία.
Τον ρόλο του συντονιστή ή καλύτερα του εισηγητή είχαν αναλάβει οι ίδιοι οι μουσικοί, οι ερμηνευτές και συντελεστές της συναυλίας.
Από την μια, ο Νίκος Νικολαΐδης ευχαρίστησε όσους τον τίμησαν με την παρουσία τους, τους οργανωτές, δηλαδή την κυρία Χριστίνα Κωστάκη – Παναγοπούλου, αλλά και τους στενούς συνεργάτες με τους οποίους βγήκε το δύσκολο αυτό πρόγραμμα της συναυλίας.
Την εξαιρετική Έλενα Χρίστου, τον μαέστρο Πέτρο Χατζόπουλο και τους μουσικούς, που συμμετείχαν στο σχήμα. Τον Άγγελο Παπαδάτο στο μπάσο και τον Θεόδωρο Τσινιά στα κρουστά και τα ντραμς.
Από την πρώτη σχεδόν νότα φάνηκε ότι ο Νικολαΐδης, ήλθε με το ίδιο κέφι στην συναυλία που θα ερχόταν ας πούμε για να παίξει και σε μια εκδήλωση στο παλιό «Κρίσταλ Πάλας».
Τότε που οι ορχήστρες τράνταζαν με τα ντεσιμπέλ τους τοίχους και τα πατώματα.
Ήξερε βέβαια ότι παρόλο που ο ίδιος τα τελευταία χρόνια έχει αποσυρθεί από την ενεργό δράση, αυτό δεν φάνηκε στο μπουζούκι του.
Ίσα-ίσα που από την άλλη μεριά, ο μαέστρος ο Πέτρος Χατζόπουλος, αναγκάστηκε να παραδεχτεί ότι… μάλλον το πιάνο του Πολιτιστικού Κέντρου, στην Αστόρια, ήταν ξεκούρδιστο, μετά από δυο χρόνια αχρησίας, λόγω του κορωνοϊού.
Ο Νικολαΐδης, αντίθετα με το κουρασμένο πιάνο, είχε την όρεξη και το πάθος ενός εφήβου, που θέλει να πει σε όλους ότι δεν καταλαβαίνει από κανόνες και όρια.
Ήταν λοιπόν έτοιμος να δώσει την φωνή και το ταπεραμέντο στην σκηνή και το έκανε με άψογο τρόπο.
Ελπίζω, είπε, να περάσουμε όμορφα, ακούγοντας τα τραγούδια που ακούγαμε τότε, από το κασετόφωνο.
Εμείς που τον ακούγαμε από τις θέσεις μας, όχι μόνο σιγοτραγουδούσαμε, αλλά πολλοί ανάμεσά μας χόρευαν ομαδικά και όλοι σχεδόν χτυπούσαν παλαμάκια.
«Πούνε τα χρόνια, ωραία χρόνια, πούχες λουλούδια μες στην καρδιά»
Το πρόγραμμα της συναυλίας είχε διαμορφωθεί σε ενότητες, με πρώτη την ενότητα που έδωσε και τον τίτλο της συναυλίας «τα καλύτερα χρόνια…μας».
Με τις επιτυχίες που ξεπήδησαν από τους στίχους του Γκάτσου και του Ελύτη, με τις μαγικές μελωδίες του Μάνου Χατζηδάκι και του Μίκη Θεοδωράκη, μας ταξίδεψε ο Νικολαΐδης στις χρυσές δεκαετίες της νιότης μας.
Ακολούθησαν οι επόμενες ενότητες, με τραγούδια του Μάνου Λοΐζου, «με πίκρες και με βάσανα» για να περάσουμε στις επιτυχίες του Μπιθικώτση και τα τραγούδια της Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου, της Λίνας Νικολακοπούλου και της Μαριανίνας Κριεζή.
Ακούστηκε πρώτο το τραγούδι «Φτωχολογιά» σε στίχους του Λευτέρη Παπαδόπουλου και μουσική του Σταύρου Ξαρχάκου.
Στην διάρκειά της ίδιας ενότητας ακούστηκαν κι άλλα αγαπημένα τραγούδια που πρωτοερμήνευσε ο Μανώλης Μητσιάς.
Η τέταρτη ενότητα, ήταν αφιερωμένη στην προσφορά του Νικολαΐδη, που επί σειρά δεκαετιών έγραψε την δική του ιστορία στην εγκυκλοπαίδεια της Ομογένειας.
Ως επικεφαλής της ορχήστρας που είχε το όνομά του, έδινε ένα ξεχωριστό χρώμα στις εκδηλώσεις της Ομογένειας.
Ο ίδιος έγραψε και δικά του τραγούδια και δυο από αυτά παρουσίασε στην έκτη ενότητα.
Πριν από αυτό όμως, η σκυτάλη πέρασε στην εξαιρετική νεαρή ερμηνεύτρια την Έλενα Χρίστου, που μοιράστηκε ορισμένα τραγούδια με την γλυκιά και βελούδινη φωνή της, στην πέμπτη ενότητα.
Η συναυλία συνεχίστηκε με παραδοσιακά κυπριακά τραγούδια, ώσπου φθάσαμε στο τέλος με την προτροπή να τραγουδήσει μαζί και το κοινό, κάτι που φυσικά είχε γίνει από τις πρώτες κιόλας νότες. Με ερέθισμα τις αξέχαστες διπλοπενιές στο «Συννεφιασμένη Κυριακή».
Μάλιστα το τελευταίο τραγούδι ήταν επιθυμία ενός εκλεκτού καλεσμένου. Δεν ήταν άλλο από το ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας.
Μετά την συναυλία
Η κ. Χριστίνα Κωστάκη – Παναγοπούλου αφού ευχαρίστησε ιδιαίτερα όσους παρακολούθησαν την συναυλία επεσήμανε ότι η ίδια εργάστηκε επί σειρά ετών στο Πολιτιστικό και η συναυλία αυτή ήταν η πρώτη μετά την Πανδημία που έλαβε χώρα στο Πολιτιστικό Κέντρο της Αρχιεπισκοπής. Το γεγονός αυτό σημείωσε και ο π. Γρηγόριος Σταμκόπουλος, που έχει αναλάβει καθήκοντα Διευθυντή. Ο π. Γρηγόριος συνεχάρη τους συντελεστές της Συναυλίας και εξέφρασε την χαρά του για την πραγματοποίηση της.
Εύχομαι, είπε καταλήγοντας, η κ. Κωστάκη – Παναγοπούλου, να είναι η αρχή μιας νέας και δημιουργικής περιόδου για το Κέντρο.
Είναι χαρακτηριστικό ότι μέσα σε λίγες εβδομάδες και με προσωπική δουλειά ο Αλέξανδρος Αμμοχωστιανός κατάφερε να μεταμορφώσει τον χώρο, που είχε «παγώσει» καθ’ όλη την διάρκεια της Πανδημίας και να τον επαναφέρει σε μια ζωντανή κατάσταση γεμάτη ζεστασιά και φιλοξενία.
Μάνα «κουράγιο»
Η βραδιά αυτή δεν θα μπορούσε να κλείσει χωρίς να πληροφορηθούμε από τα χείλη της ίδιας της μητέρας, της Γεωργίας Κοντογιώργη για την αγωνία και τον αγώνα της να ξαναβρεθεί κοντά στον αγαπημένο της γιο. Μια στιγμή ιδιαίτερη και άκρως συγκινητική, καθώς τα έσοδα της συναυλίας θα δοθούν στην μητέρα για την ενίσχυση του δικαστικού αγώνα.
Η μητέρα, η Γεωργία Κοντογιώργη, που παρακολούθησε σιωπηλή την συναυλία, δειλά-δειλά, ανέβηκε στο τέλος στην σκηνή για να εκφράσει τις ευχαριστίες της στην υπεύθυνη του οργανισμού «Σύνθεση» και τόνισε ότι στόχος της είναι, η επανένωση με τον γιό της τον Λεωνίδα.
Κάποια κυρία από το ακροατήριο της φώναξε: «Κουράγιο και δύναμη». Και οι υπόλοιποι χειροκρότησαν δίνοντας δύναμη στην μητέρα αυτή.
Η πορεία του Νικολαΐδη
Ο Νίκος Νικολαΐδης γεννήθηκε στην Λεμεσό της Κύπρου. Το 1974 ήρθε στη Νέα Υόρκη για σπουδές και παράλληλα ασχολήθηκε με τη μουσική που ήταν και το πάθος του για βιοποριστικούς λόγους. Δημιούργησε την δική του ορχήστρα και για πλέον των σαράντα ετών πρόσφερε ψυχαγωγία και διασκέδαζε την Ομογένεια.
Ταυτόχρονα υπηρέτησε ως διευθυντής προγράμματος στην HANAC.
Με την σύζυγό του Σοφία απέκτησαν δυο κόρες την Αλίκη και την Χριστίνα και τέσσερα εγγόνια.
