Πόλυς Κυριάκου και Χαράλαμπος Βασιλειάδης θυμούνται την συνεισφορά της Ομογένειας στην λαμπρή καριέρα του Τόλη Βοσκόπουλου
ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ. Η είδηση για τον θάνατο του Τόλη Βοσκόπουλου, του αγαπημένου τραγουδιστή που είχε το προσωνύμιο «Πρίγκιπας» άγγιξε και πολλούς Ομογενείς που εξέφρασαν μέσα από διάφορες αναρτήσεις και σχόλια στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, την θλίψη τους για τον χαμό του λαϊκού τραγουδιστή.
Ανάμεσά τους και η γνωστή ραδιοφωνική παραγωγός Νέλλη Σαββουλίδου που στην προσωπική της σελίδα στο Facebook, ανάρτησε ένα κείμενο με το οποίο αποχαιρετούσε τον Τόλη Βασκόπουλο. Πάντα, τόνισε, η Νέλλη «οι εκπομπές μου γέμιζαν με την εξαιρετική φωνή σου και τα υπέροχα τραγούδια σου…σε ευχαριστούμε, τρισαγαπημένε μας Τόλη».
Μια άγνωστη πτυχή της καριέρας του μεγάλου αυτού καλλιτέχνη παραθέτουμε λίγο πιο κάτω, με την υπόμνηση ότι ο λαοφιλής αυτός καλλιτέχνης επηρέασε με τον ένα ή τον άλλο τρόπο την ζωή πολλών ομογενών.
Τα τραγούδια του Τόλη Βοσκόπουλου ερμηνεύονταν με πάθος από ομογενείς και Ελληνες καλλιτέχνες στα γνωστά κέντρα της εποχής στην 8η Λεωφόρο.
Στα νυχτερινά κέντρα της εποχής εκείνης, ακούγονταν άλλωστε τακτικά τα τραγούδια του Τόλη Βοσκόπουλου.
Ήταν οι εποχές που υπήρχε επαφή με τα δρώμενα στην Ελλάδα όχι μόνο μέσα από το διαδίκτυο αλλά από τις εφημερίδες, τις σχεδόν καθημερινές πτήσεις της πάλαι ποτέ Ολυμπιακής Αεροπορίας, της πώλησης σε διάφορα κεντρικά σημεία των καθημερινών εφημερίδων από την Αθήνα και της διάθεσης δίσκων από διάφορα καταστήματα στην Αστόρια, το Μπρούκλιν και το Μανχάταν.
Υπήρχε και το ραδιόφωνο της Τίνας Σαντοριναίου, της Νέλλης Σαβουλίδου, του Λευτέρη Χατζηιωάννου, του Τάκη Παραλίκα.
Όλοι τους, μετέδιδαν τα τραγούδια του Τόλη και φυσικά ενημέρωναν το κοινό τους για τις ειδήσεις από Ελλάδα.
Πολύ αργότερα εξελίχθηκε η ακόλουθη ιστορία.
Ο αγαπητός και δραστήριος καλλιτέχνης και ακτιβιστής, ο Πόλυς Κυριάκου, που ανάμεσα στις άλλες ασχολίες και πρωτοβουλίες του έγραφε και στίχους, είχε ετοιμάσει δυο-τρία τραγούδια και ήθελε να τα στείλει σε Έλληνες ερμηνευτές. Όπως π.χ. ο Νταλάρας.
Τα γεγονότα όπως μας είπε ο Δρ. Χαράλαμπος Βασιλειάδης, εξελίχθηκαν κάπως έτσι.
Γνωρίζοντας ο Πόλυς την αγάπη και το πάθος του καθηγητή Δρ. Χαράλαμπου Βασιλειάδη, για τον Τόλη Βοσκόπουλο, του εμπιστεύτηκε την ιδέα του και εκείνος αμέσως χωρίς καν να σκεφτεί είπε: «τα τραγούδια αυτά είναι ερωτικά, ο Τόλης θα τα ερμηνεύσει».
Το τραγούδι με τίτλο «Παρασκευή Μεσάνυχτα» στάλθηκε στον Τόλη και εκείνος το ερμήνευσε με τον δικό του μοναδικό τρόπο.
Βέβαια ο Δρ. Χαράλαμπος Βασιλειάδης αν και θυμάται την παραπάνω εκδοχή, μας παρακάλεσε να επικοινωνήσουμε με τον Πόλυ Κυριακού (που εδώ και χρόνια έχει επιστρέψει στην Κύπρο) για να επιβεβαιώσουμε τις πληροφορίες.
Πράγματι οι «Αναμνήσεις» επικοινώνησαν μαζί του κι εκείνος πρόθυμα μας έστειλε την δική του εκδοχή.
Ταυτόχρονα αντλήσαμε από τον προσωπικό λογαριασμό στο Facebook του Δρ. Χαράλαμπου Βασιλειάδη την ακόλουθη αναφορά και την δημοσιεύουμε με την άδειά του.
Η ανάμνηση του Πόλυ Κυριάκου: «Εδώ Τόλης, εδώ Πόλυς»
«Πριν πολλά χρόνια φέραμε στη Νέα Υόρκη τον Γιώργο Ανδρέου, την Ελένη Τσαλιγοπούλου, τον Κότσιρα και τον Μανώλη Καραντίνη για μια συναυλία προς όφελος του κοινωφελούς ραδιοφώνου.
Σε αυτή την συναυλία ήταν η πρώτη φορά που γνώριζα από κοντά τον Μανώλη Καραντίνη, τον σπουδαίο δεξιοτέχνη του μπουζουκιού.
Με σύστησαν σε αυτόν οι υπόλοιποι καλλιτέχνες. Κάποια στιγμή του είπα, πότε θα μου γράψεις κι εσύ ένα ωραίο λαϊκό τραγούδι; Μου λέει, στείλε μου στίχο.
Όταν επέστρεψε στην Ελλάδα, του έστειλα το “Παρασκευή μεσάνυχτα”.
Ιδέα δεν είχα σε ποια φωνή θα έδινε το τραγούδι ο Καραντίνης… Νόμιζα θα ήταν ο Μητροπάνος ή ο Κότσιρας…
Ύστερα από λίγο καιρό, λαμβάνω ένα τηλεφώνημα από άγνωστο αριθμό.
Μου λέει… “Εδώ Τόλης”.
Του απάντησα κι εγώ, “εδώ Πόλυς!”
Ήταν ο Βοσκόπουλος!
Ευγενέστατος, με ευχαρίστησε για τον στίχο και μου ζήτησε να κάνουμε κι άλλες συνεργασίες.
Αισθάνομαι τυχερός που γεννήθηκε ένα δικό μου τραγούδι που ερμήνευσε ο μεγάλος αυτός καλλιτέχνης τον οποίο θαυμάζω και εκτιμώ».
Το τραγούδι αυτό μπορείτε να το ακούσετε εδώ:
Οι θύμησες του Χαράλαμπου Βασιλειάδη για τον Βοσκόπουλο:
«Βαρύς ο πόνος και βουβός
σαν βουρκωμένος ουρανός…
Κανείς δεν ξέρει τι να πει
τα λέει όλα η σιωπή»
Τον Σεπτέμβριο του 2018, λίγες ημέρες πριν την ξεχωριστή επετειακή παράσταση του Τόλη στο Ηρώδειο για τα 60 χρόνια του στο τραγούδι, είχα γράψει…
«… θα είναι, για μια ακόμη φορά, ανεπανάληπτος…
… γιατί ο Τόλης προσδίδοντας τη δική του αρχοντική διάσταση προσφέρει, όπως πάντα, μοναδικές ερμηνείες με τον δικό του, μοναδικό και αξεπέραστο, τρόπο
… γιατί ο Τόλης δεν ερμηνεύει μόνο εκπληκτικά, αλλά υποδύεται υποδειγματικά το ρόλο που ερμηνεύει.
Κάποιοι ειρωνικά είπαν ότι ο Τόλης ‘υποκρίνεται’, ότι είναι ‘θεατρίνος’. Πόσο λάθος έκαναν! Πόσο επιπόλαια μίλησαν! Ο Τόλης δεν ‘υποκρίνεται’ … αλλά υποκρίνεται. Ο Τόλης δεν είναι ‘θεατρίνος’ … αλλά θεατρίνος. Αυτό αγάπησε, αυτό μελέτησε, αυτό σπούδασε, αυτό υπηρέτησε … χωρίς ταμπέλες, χωρίς τυμπανοκρουσίες, χωρίς υπεροψίες. Το να μην σε εκφράζει κάποιος καλλιτέχνης, όσο καλός και να θεωρείται, είναι λογικό και αναμενόμενο.
Αλλά, το να αναζητάς ψεγάδι για να αιτιολογήσεις την ‘ιδιαιτερότητα’ σου είναι άδικο. Και δηλώνω ότι δεν έχω (δυστυχώς) καμία μουσική παιδεία, δεν τρέχω την ιδιοτελή κολακεία, δεν συμβιβάζομαι με την υστερόβουλη κριτική, και a priori απορρίπτω για εμένα (αλλά και για όλους) τον τίτλο του θεσφάτου αναλυτή των πάντων.
Προσωπικά «γνώρισα» τον Τόλη το ’73. Ήμουν 10 ετών και τότε τα ξαδέρφια μου (όλα τα σχολικά μου χρόνια τα πέρασα υπό την κηδεμονία των αγαπημένων και ξεχωριστών θείων μου) αγόρασαν το πρώτο μας πικάπ, ένα ασημίζων Sanyo με πολλά κουμπιά. Οι 3 πρώτοι (βινύλιοι βεβαίως) δίσκοι που αποκτήσαμε ήταν … και του Τόλη. Κάποιοι με άφησαν ανέκφραστο, κάποιοι μου προκάλεσαν διακυτταρική αηδία με την υποκρισία τους … και έναν τον λάτρεψα, τον Τόλη. Ο τίτλος του άλμπουμ του Τόλη ήταν ‘Ας Είμαστε Ρεαλισταί’ και το πρώτο ‘καθήκον’ μου (ως λίαν φιλομαθής και περίεργος) ήταν να αναζητήσω την ερμηνεία ‘ρεαλισταί’. Δεν νομίζω ότι το λεξικό με διαφώτισε ιδιαίτερα. Ωστόσο, το τραγούδι που μ’ εντυπωσίασε, μ’ άγγιξε εντυπωσιακά (αν και παραμένει σχετικά άγνωστο), ήταν ‘Οι Μουσαφίρισσες’.
Αυτό ήταν! Στη συνέχεια, με το χαρτζιλίκι της εβδομάδας, άρχισα τις ‘επενδύσεις’ μου στα άλμπουμ του Τόλη. Έτσι ανακάλυψα την ‘Αγωνία’ των σπουδαίων Γιώργου Ζαμπέτα και Χαράλαμπου Β. Βασιλειάδη (μόνο γονιδιακά δεν ταυτίζομαι με τον συνεπώνυμο μου). Και συνέχισα ‘ιστορικά’ με πληθώρα ασμάτων όπως ‘Παλιά Αγάπη’, ‘Εκείνη’, ‘Σε Ικετεύω’, ‘Δεν τη Μπορώ την Ερημιά’, ‘Στοιχηματίζω’, ‘Κυρά των Αστεριών’, αλλά και κάποια κατοπινά, όπως ‘Όταν Τραγουδώ’, ‘Αναζητήστε την’, το ζενίθ ‘Πριν Χαθεί τ΄ Όνειρο μας’ αλλά και το ανατολίτικο ‘Στον Καφενέ Καθόμουνα’ και άλλα πολλά ώστε να αφουγκράζομαι τον Τόλη κάθε μέρα. Ήταν ένα απαραίτητο ψυχαγωγικό συμπλήρωμα, ένα ψυχικό έρεισμα, κρουνός συναισθημάτων μα και προσανατολισμός συνάμα αισθημάτων.
Παράλληλα απόλαυσα και μια σειρά από ωραίες κινηματογραφικές ταινίες, με κορυφαία την εξαιρετική σε όλα ‘Ο Άγνωστος Εκείνης της Νύχτας’. Και η διαδρομή συνεχίστηκε μέσα από τα ‘νεότερα’ άσματα, όπως το ‘Μιλάς κι Εσύ’, το πανέμορφο (τι ερμηνεία!) ‘Έξω Βρέχει’, την ‘Πόλη Πεντάμορφη’, και τα τελευταία, όπως το ‘Χωρίζουμε’ αλλά και το ‘Παρασκευή Μεσάνυχτα’ σε στίχους του φίλου μου, Πόλυ Κυριάκου (Polys Kyriacou).
Ο Τόλης, ένας χαρισματικός και απαράμιλλος καλλιτέχνης, θα τραγουδήσει για άλλη μια φορά τη μοναξιά της καρδιάς, την αγωνία αλλά και την μελαγχολία της ψυχής συνδυασμένες με το χαμένο όνειρο, το ξαναγύρισμα των αναμνήσεων, την γνωριμία κάποιου δειλινού, το μακρινό μονοπάτι, το γράμμα του δειλινού, και άλλες μαγικές στιγμές. Και έτσι η νύχτα στο Ηρώδειο θα γεμίσει φως από την αττική φεγγαράδα, μελωδία από τα χείλη του Τόλη, ρυθμό από τα όργανα της μουσικής του παρέας αλλά και παλμό από την αγάπη των θαυμαστών του. Και όσοι θα είναι παρόντες, θα ομολογούν ‘δεν μπορεί, όνειρο θα ‘ναι’.
Θα εξυμνήσει την γυναίκα, την αγάπη, την ζωή αλλά και την κυρά των αστεριών, την παλιά αγάπη, την γαλανομάτα αλλά και την τσιγγάνα μάγισσα με τα μάτια φεγγάρια, το κορίτσι το θεϊκό, την ξανθή, αγαπημένη Παναγιά, και το μονάκριβο λουλουδάκι του … και δίχως καληνύχτα θα δώσει το επόμενο καλλιτεχνικό του ραντεβού για κάποιο απομεσήμερο, δειλινό, παλιοσάββατο, ή Παρασκευή μεσάνυχτα.
Άντε λοιπόν στην υγεία της, στην υγειά εκείνης. Έτσι απλά. Και όσες φορές έτυχε η καρδιά του να πάρει λάθος δρόμο (γιατί και οι δυνατοί κάποιες φορές βρίσκονται σε αδύνατες στιγμές και κάνουν λάθη), κάτι σαν αποτυπωμένο (ή και
προαποφασισμένο) στο πεπρωμένο του, επανήλθε και χωρίς να μιλά πολλά ως άνδρας, συνεχίζει την προσφορά του … γιατί αυτός ο άνθρωπος γεννήθηκε να δίνει.
Του χωρισμού η ώρα δεν θα έρθει ποτέ με αυτόν τον ανεπανάληπτο άνθρωπο γιατί το μονοπάτι είναι μακρινό, μια αιώνια προβολή διακοσμημένη με τις ωραιότερες στιγμές.
Κάπως έτσι στο κατάμεστο Ηρώδειο (για κάποια πράγματα είμαι βέβαιος, όχι απλά αισιόδοξος) θα λάμψει και πάλι το αστέρι (πες ο γαλαξίας) του Τόλη με το πιστό κοινό του να τον αποθεώνει με την «απαίτηση» … μη χαθεί το όνειρο μας. …»
Του χωρισμού η ώρα δεν θα έρθει ποτέ!
Σ’ ευχαριστούμε Τόλη για το … ατέλειωτο ταξίδι!
Υ.Γ. Ένα σχετικά άγνωστο, μα πραγματικά εξαιρετικό άσμα του Τόλη, είναι το ‘Έξω Βρέχει”. Απολαύστε το.
