ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ. Πλούσια σε συγκινήσεις ήταν η εις Επίσκοπον χειροτονία του νέου Επισκόπου Διοκλείας κ. Νεκταρίου (Παπαζαφειρόπουλου), πρωτοσύγκελου της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αμερικής, η οποία έλαβε χώρα το πρωί του Σαββάτου, 13ης Απριλίου 2024, στον Αρχιεπισκοπικό Ναό Αγίας Τριάδος στο Μανχάταν προεξάρχοντος του Αρχιεπίσκοπο Αμερικής κ. Ελπιδοφόρου.
Με τον Αρχιεπίσκοπο Αμερικής συλλειτούργησαν οι Μητροπολίτες: Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων, Σερβίων και Κοζάνης κ. Παύλος, Νέας Ιερσέης κ. Απόστολος καθώς και οι Θεοφιλέστατοι Επίσκοποι: Ναζιανζού κ. Αθηναγόρας, Αμισού κ. Ιωακείμ, Ζήλων κ. Σεβαστιανός και Σασίμων κ. Κωνσταντίνος, καθώς επίσης και ο Επίσκοπος των Αλβανικών κοινοτήτων, Φιλομηλίου κ. Θεοφάνης. Συμπροσευχόμενος εκ του Ιερού Βήματος παρέστη ο Αρχιεπίσκοπος πρώην Αμερικής κ. Δημήτριος.
Στην χειροτονία παρέστησαν πολλοί ομογενείς από την Αστόρια, το Ουέστ Μπάμπιλον και τις άλλες περιοχές της Μητροπολιτικής Περιοχής της Νέας Υόρκης, οι οποίοι παρακολούθησαν με συγκίνηση την τελετή, ενώ κατά την διάρκεια της δεξίωσης που παρατέθηκε στην Αίθουσα Οικογένειας Χιώτη είχαν την ευκαιρία να συγχαρούν τον κ. Νεκτάριο.
Κατά τον χειροτονητήριο λόγο του ο Θεοφιλέστατος κ. Νεκτάτιος, ανέφερε, μεταξύ άλλων:
Μὲ αἰσθήματα ἐσωτερικῆς συνοχῆς καὶ βαθιᾶς ταπείνωσης στέκομαι ἐνώπιον τοῦ Κυρίου καὶ ἐνώπιόν σας, νιώθοντας ἀδύναμος μὲν μπροστὰ στὸ μέγα τοῦτο γεγονός. Εἶναι ἡ ἔκφρασις γιὰ μένα τῆς θείας βουλήσεως καὶ κλήσεώς μου, ἀλλὰ καὶ τῆς προσωπικῆς ἐν Χριστῷ κλίσεώς μου. Αἰσθάνομαι ὅμως ταυτόχρονα καὶ δυνατός, καθῶς ἐν πίστει νοερᾷ ἔρχονται στὴν σκέψη μου οἱ λόγοι τοῦ Θεοῦ ποὺ ἀπηύθυνε πρὸς τὸν Μωϋσῆ: «ἀνδρίζου καὶ ἴσχυε, µὴ φοβοῦ, µηδὲ δειλιάσῃς, µηδὲ πτοηθῆς… ὅτι Κύριος ὁ Θεός σου… οὐ µὴ σὲ ἀνῇ, οὐδ’ οὐ µὴ σὲ ἐγκαταλίπῃ…».
Αὐτὸ τὸ κάλεσμα τῆς ἄμετρης ἀγάπης του καὶ τῆς ταπεινῆς διακονίας μου ἐπιθυμῶ νὰ βιώσω καὶ τὸ ἐνστερνίζομαι τὴν στιγμὴ τούτη ὡς προσφορὰ θυσιαστικὴ καὶ ὄχι ὡς ἀνέλιξη διοικητική, ὡς δοκιμασία καὶ ὄχι ὡς ἐπιβράβευση, ὡς κατάθεση καὶ ἀφιέρωση ψυχοσωματικὴ καὶ ὄχι ὡς ἀποκόμιση κοσμικῶν προνομίων καὶ κενόδοξων τιμῶν, τέλος δὲ ὡς σταυρικὴ θυσία πρὸς τὸν λαὸ τοῦ Θεοῦ «ἐπ᾽ ἐλπίδι ἀναστάσεως» κατὰ τὴν θεία βουλὴ καὶ κρίση του, ποὺ ἐπέλεξε τὴν ἀναξιότητά μου γιὰ τὴν Ἀρχιερατικὴ διακονία τῆς Ἐκκλησίας μας.
Ὁ Κύριος μᾶς καλεῖ νὰ τὸν ἀκουλουθήσουμε ὁλοκληρωτικὰ καὶ γνήσια, μιμούμενοι αὐθεντικὰ τὴν δική Ττου ζωή, τὴ διακονία του καὶ τὴν σταυροαναστάσιμη πορεία του, κατὰ τὸ «ἐὰν ἐμοί διακονῇ τις, ἐμοὶ ἀκολουθείτω» (Ἰωάννου 10, 26).
Μὲ τὶς δύο αὐτὲς προσκλητήριες λέξεις του «Ἀκολουθείτω μοι» (Λουκᾶ 9, 23) ἀπευθύνει αἰώνιο κάλεσμα καὶ προσδοκᾶ ἀφοσίωση, βίωση τῆς ὀντολογικῆς ἀλήθειάς του, ὅπως φανερώθηκε στὸ θεϊκὸ πρόσωπό του.
Σ᾽ αὐτὸ τὸ κάλεσμα ἀνταποκρίνομαι γιὰ μία ἀκόμη φορὰ μὲ τὴν σημερινὴ εἰς Ἐπίσκοπον χειροτονία τῆς ἀναξιότητός μου, στεκόμενος ἐνώπιον Θεοῦ καὶ ἀνθρώπων.
Κατανοῶ, ἀλλὰ καὶ ἐπιθυμῶ νὰ βιώσω καὶ νὰ πορευθῶ στὴν Ἀρχιερατικὴ πορεία μου μὲ πνεῦμα θυσιαστικὸ καὶ ὄχι ἐξουσιαστικό, πνεῦμα ταπείνωσης καὶ ὄχι ὑπεροχῆς,
πνεῦμα διακονίας μετ᾽ αὐταπαρνήσεως καὶ ὄχι ὑπεροπτικῆς ἐξουσίας,
μὲ κατάθεση δωρεᾶς τοῦ χαρίσματός του καὶ ὄχι ἀποκομίσεως ἰδίου ὀφέλους,
μὲ διάθεση προσευχητικῆς ἀναφορᾶς πρὸς τὸν Πανάγαθο Θεό μας καὶ ὄχι ὡς διανοητικῆς προσέγγισης διαχείριση τῶν πραγμάτων,
μετὰ πνεύματος καρδιακῆς προσέγγισης τῆς ποιμαντικῆς καὶ ὄχι ὡς νοητικῆς διαχείρισης της,
μετὰ δυναμικῆς ἐν Χριστῷ καὶ ὄχι στατικῆς ἐν τῷ κόσμῳ διακονίας,
μετὰ πνεύματος τὸ ὁποῖο θὰ φωτίζει «ὡς λύχνος πᾶσι τοῖς ἐν τῆ οἰκία»,
τέλος δέ μὲ εὐχαριστιακὴ καὶ δοξολογικὰ ἀναφορὰ αὐτῆς πρὸς τὸν Πανάγιο Πατέρα ὅλων μας.
Αὐτὴ ἡ πορεία γνωρίζω ὅτι χρειάζεται ὑπομονή, πραότητα, καὶ ἀγάπη μέχρι θανάτου, «ὅτι κραταιὰ ὡς θάνατος ἡ ἀγάπη του» (Ἆσμα 8,6) (γιατὶ εἶναι δυνατὰ σὰν θάνατος ἡ ἀγάπη του).
Ὁ Ἐπίσκοπος συνυφασμένος καὶ ταυτισμένος μὲ τὸ ἐκκλησιαστικὸ γεγονὸς ἐν τῇ θείᾳ Εὐχαριστίᾳ καὶ τὴν ἐν Χριστῷ κοινωνία μὲ τοὺς πιστούς, δὲν νοεῖται ἐκτὸς τῆς Ἐκκλησίας καὶ τοῦ σώματος αὐτῆς.
Μὲ ὅλα τὰ παραπάνω καλούμεθα νὰ διακονήσουμε σὲ ἕνα κόσμο ποὺ τὰ τελευταῖα ἔτη παρουσιάζει συνεχῶς ἔντονες προκλήσεις ἀλλὰ καὶ συνεχιζόμενες προσκλήσεις γιὰ ἐνεργή, αὐθεντική, καθολικὴ καὶ ζωντανὴ παρουσία τῆς Ἐκκλησίας καὶ τοῦ λόγου αὐτῆς «παντί τῷ αἰτούντι».
Ἀκολουθώντας τὴν σκέψη καὶ τὸν προβληματισμὸ ἑνὸς μεγάλου συγχρόνου θεολόγου τοῦ ἀειμνήστου Μητροπολίτου Περγάμου Ἰωάννου Ζηζιούλα «Χρειαζόμαστε ἑρμηνεία τῶν δογμάτων μας μὲ ὑπαρξιακοὺς ὅρους […] Δὲν ὑπάρχει δόγμα τῆς Ἐκκλησίας μας ποὺ νὰ μὴν ἔχει κάτι νὰ πεῖ γιὰ τὰ πραγματικὰ προβλήματα τοῦ ἀνθρώπου». Ἡ Ἐκκλησία δρᾶ στὴν προοπτικὴ τῆς συγχώρησης, τῆς μετάνοιας καὶ τῆς μεταμόρφωσης τοῦ κόσμου σὲ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, στὴν ἀνακεφαλαίωση ὅλων τῶν πραγμάτων ἐν Χριστῷ, στὴν ἀνάδειξη «τῆς ἀξίας καὶ τοῦ μεγαλείου τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου ὡς εἰκόνος Θεοῦ».
Κατάθεση ὀφειλετικῆς εὐχαριστίας, εὐγνωμοσύνης καὶ χαρᾶς κατὰ τὸ «χαίρετε μετὰ χαιρόντων» (Ρωμ. 12, 15), ἀπευθύνομαι ἰδιαιτέρως στοὺς πολυσεβάστους πολιοὺς Ἀρχιερεῖς ποὺ προσῆλθαν ἀπὸ τὴν ἀγαπημένη πατρίδα μας, τὴν Ἑλλάδα καὶ μὲ τιμοῦν μὲ τὴν σημερινὴ παρουσία τους. Πρωτίστως τὸν Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Σερβίων καὶ Κοζάνης κ. Παῦλο, ἀπὸ τὸν ὁποῖο, ὡς πνευματικὸ τέκνο του ἔλαβα μὲ περίσσεια ἀγάπη τὰ πρῶτα διδάγματα καὶ τὴν σοφὴ καθοδήγησή του στὰ πρῶτα βήματά μου στὴν ἱερωσύνη.
Ἰδιαιτέρως εὐχαριστῶ τὸν Σεβασμίωτατο Μητροπολίτη Βεροίας, Ναούσης καὶ Καμπανίας κ. Παντελεήμονα, στὸν ὁποῖο ὑπερπλεονάζει τὸ χάρισμα τῆς ἐν Χριστῶ ἀγάπης του πρὸς ὅλους ποὺ βρίσκονται πλησίον του. Ἔτσι καὶ ἐγώ, ἔχοντας λάβει τὴν πλούσια εὐλογία του, αἰσθάνομαι τὸ τίμιο προσωπό του καὶ τὴν παρουσία του «ἐγγύτερόν μου» (βλ. Ρωμ. 13,11).
Ο Αρχιεπίσκοπος κ. Ελπιδοφόρος στην ομιλία του έπλεξε το εγκώμιο του νέου Επισκόπου και υπογράμμισε τα επιτεύγματά του από τις θέσεις που υπηρέτησε, συμπεριλαμβανομένης και της προϊσταμενίας του στον Καθεδρικό Ναό του Αγίου Δημητρίου Αστόριας, ενώ υπογράμμισε ότι θα εξακολουθήσει να διακονεί στην πρωτοσυγκελία της Αρχιεπισκοπής.
