Συνεχίζουμε με τις Καρπαθιακές Προσωπογραφίες στην Αμερική.
Μηνάς Παπακώστας (1920-2011)
Μια φθινοπωρινή μέρα του 1926, παρουσιάστηκε στο σχολείο του χωριού του ένα φτωχό εξάχρονο παιδί, που η μάνα του το έστειλε για «να μάθει γράμματα». Ο δάσκαλος δεν το δέχθηκε γιατί την εποχή εκείνη τα σχολεία ήταν κοινοτικά και συντηρούνταν από τα δίδακτρα που πλήρωναν οι γονείς.
Αυτό το παιδί δεν πήρε πανεπιστημιακά διπλώματα, δεν έγινε δήμαρχος στο χωριό του ή πρόεδρος Καρπαθιακού συλλόγου. Όμως, ο πατριωτισμός που φύτεψαν μέσα του οι γονείς του έγινε πιο ψηλός από την Λάστο, η γενναιοδωρία που φώλιασε μεσ’ την ψυχή του έγινε πιο πλατιά από το Καρπάθικο πέλαγος και τα φιλανθρωπικά αισθήματα που πλημμύρισαν την καρδιά του έγιναν πιο δροσερά από το νερό της πηγής του Άη Παντελεήμονα στις Στες.
Ο Μηνάς Νικολάου Παπακώστας γεννήθηκε στην Αμερική, αλλά σε πολύ μικρή ηλικία ήρθε με τη μητέρα του στην Κάρπαθο. Από μικρός μπήκε στην βιοπάλη και δούλευε εργάτης στα χωράφια, στα αμπέλια και στα έργα των Ιταλών στην Κάρπαθο: στην διάνοιξη των δρόμων και στην κατασκευή του αεροδρομίου.
Στην Αμερική επανήλθε το 1946 και επιδόθηκε σε διάφορες εργασίες. Αργότερα και για πολλά χρόνια, μέχρι το 2007 που επέστρεψε στην Κάρπαθο, οδηγούσε ταξί στην Washington, την πρωτεύουσα της Αμερικής.
Από το ταξί κέρδιζε αρκετά χρήματα, αλλά για το εαυτό του ξόδευε μόνο για τα πιο αναγκαία, τα άλλα πήγαιναν σε δωρεές. Οι Καρπαθιακοί σύλλογοι ΚΕΠΑ, Καρπαθιακή Ομοσπονδία, Παγκαρπαθιακό Ίδρυμα, Άγιοι Ανάργυροι, Άγιος Παντελεήμων, Τίμιος Σταυρός, το περιοδικό Κάρπαθος, η Επιτροπή «Δικαιοσύνη για την Κύπρο» και άλλοι οργανισμοί, που η σεμνότητα του δεν μας επέτρεψε να μάθουμε, ωφελήθηκαν από την γενναιοδωρία του Μηνά Παπακώστα.
Στην Κάρπαθο, τους καρπούς της φιλανθρωπίας του γεύθηκαν σχολεία, εκκλησίες, φιλανθρωπικοί οργανισμοί και πολλοί δεινοπαθούντες συμπατριώτες μας. Πιο πολύ βοήθησε το σχολείο του χωριού του – αυτό που του έκλεισε την πόρτα – γιατί δεν ήθελε να στερηθεί άλλο παιδί το ευεργέτημα της παιδείας, που αυτός δεν απόλαυσε.
Ο Μηνάς Παπακώστας δεν παντρεύτηκε αλλά φρόντισε για την οικογένεια του και για τους συγγενείς του. Αυτός φρόντιζε τον ενενηκοντούτη πατέρα του, καλλίτερα από κόρη. Επειδή δεν μπορούσε να τον αφήνει μόνο, τον έπαιρνε μαζί του στην δουλειά, στο ταξί δηλαδή. Ο πατέρας καθόταν δίπλα στον οδηγό και οι πελάτες στο πίσω κάθισμα.
Το 1988 η Καρπαθιακή Ομοσπονδία τίμησε τον Μηνά Παπακώστα για την φιλανθρωπία του απονέμοντας του τιμητική πλακέτα και σχετικό δίπλωμα. Επίσης το 2008, το Εθνικό Δωδεκανησιακό Συμβούλιο Αμερικής, σε ειδική εκδήλωση που έγινε στην Κάρπαθο, τίμησε τον Μηνά Παπακώστα για την εθνική και φιλανθρωπική του προσφορά. Στο χωριό του, το Όθος, όπου άφησε την τελευταία του πνοή, ήταν γνωστός ως Μηνάς ο «Καλός».
Karpathian Personalities in America – Minas Papakostas (1920-2011)
By Manolis Cassotis
We continue with the Karpathian Personalities in America.
Minas Papakostas (1920-2011)
On an autumn day in 1926, a poor six-year-old boy, sent by his mother to “learn letters”, presented himself at his village school. The teacher did not accept him, because at that time the schools were communal and supported by the fees paid by the parents.
This kid didn’t get university degrees, didn’t become the mayor of his village or the president of a Karpathian society. But the patriotism that his parents instilled in him became higher than Lastos (Karpathos higher mountain), the generosity that nestled in his soul became wider than the Karpathian sea and the philanthropic feelings that flooded his heart became cooler than the water of Saint Panteleimon spring in Stes.
Minas Nicholas Papakostas was born in America, but at a very young age he, with his mother, went to Karpathos. From a young age he entered bio wrestling and worked as a laborer in the fields, in the vineyards and in the projects of the Italians in Karpathos: opening roads and in the construction of the airport.
He returned to America in 1946 and engaged in various tasks. Laster and for many years, until 2007 when he returned to Karpathos, he drove a taxi in Washington DC.
From the taxi he earned enough money, but for himself he spent only on the most necessary, the rest went to donations. The Karpathian society KEPA, the Karpathian Federation, the Pan-Karpathian Foundation, Saint Anargyri, Saint Panteleimon, Holy Cross, the magazine Karpathos, the Committee “Justice for Cyprus” and other organizations, which his modesty did not allow us to know, benefited from the generosity of Minas Papakostas.
In Karpathos, the fruits of his charity were tasted by schools, churches, charitable organizations and many suffering compatriots. He helped his village school the most – the one that closed its door to him – because he did not want another child to be deprived of the benefit of education, which he did not enjoy.
Minas Papakostas did not marry but took care of his family and relatives. He took care of his ninety-year-old father, better than a daughter. Because he couldn’t leave him alone, he took him with him to work, in the taxi. The father sat next to the driver and the customers in the back seat.
In 1988 the Karpathian Federation honored Minas Papakostas for his philanthropy by awarding him an honorary plaque and a relevant diploma. Also in 2008, the National Dodecanese Council of America, in a special event held in Karpathos, honored Minas Papakostas for his national and philanthropic contribution. In his village, Othos, where he had his last breath, he was known as Minas the “Good”.
