Ο Μανώλης Λάμπρος γεννήθηκε το 1897 στο Όθος, αλλά μεγάλωσε και πήγε στο σχολείο στα Πηγάδια. Γιος του Νικόλα Λάμπρου, είχε ρίζες στην οικογένεια των Λάμπρηδων, των Καρπάθιων Καπεταναίων. Το 1923, σε ηλικία 26 ετών, έγινε καπετάνιος σ’ ένα από τα πλοία του πατέρα του, αλλά αργότερα αναζήτησε την τύχη του στην Αμερική όπου μετανάστευσε το 1926 και εγκαταστάθηκε στο Detroit.
Στην αρχή βρήκε όλες τις δυσκολίες που συναντά κάθε μετανάστης, αλλά πολύ σύντομα με θέληση και πείσμα τις ξεπέρασε και μπήκε σε τροχιά προόδου: δημιούργησε τεχνική εταιρεία που αναλάμβανε εργολαβίες ελαιοχρωματισμού γεφυριών και μεγάλων τεχνικών έργων σε όλη την Αμερική. Τις πελώριες δεξαμενές και τις άλλες τεχνικές εγκαταστάσεις της εταιρείας Exxon στο Linden NJ τις ελαιοχρωμάτισε η εταιρεία του Μανώλη Λάμπρου.
Από ενωρίς αναμείχθηκε στα συλλογικά, γράφτηκε μέλος της ΚΕΠΑ και για μια 25ετία υπήρξε βασικό στέλεχος του τμήματος «Έσπερος» στην Νέα Υόρκη. Υπηρέτησε σ’ όλα τα αξιώματα του Τμήματος και στο Ύπατο Συμβούλιο της ΚΕΠΑ.
Στις 10 Ιουνίου 1945, με πρωτοβουλία του Μανώλη Λάμπρου, Κυριάκου Καραξή και Γιάννη Δρακομανώλη βρέθηκαν οι Πηγαδιώτες της Αμερικής στο Aldine Restaurant στο Brooklyn για να προσπαθήσουν να λύσουν ορισμένα Πηγαδιώτικα προβλήματα. Σ’ αυτή την συνεδρίαση δημιουργήθηκε ερανική επιτροπή με πρόεδρο τον Κυριάκο Καραξής, γραμματέα Μανώλη Λάμπρο και ταμία τον Ιωάννη Δρακομανώλη με σκοπό την δημιουργία σχολικού κτιρίου στα Πηγάδια.
Επίσης, μόλις τελείωσε ο πόλεμος και αποκαταστάθηκε η επικοινωνία της Αμερικής με την Κάρπαθο, ο Μανώλης Λάμπρος εφοδίασε το σχολείο των Πηγαδίων με μολύβια, τετράδια, γομολάστιχες, πένες, χάρακες και τ’ άλλα σχολικά είδη που χρειάζονταν οι μαθητές. Ακόμα και βουρτσάκια και οδοντόκρεμες έστειλε για τα παιδιά, κι έτσι κάθε πρωί τα πιτσιρίκια μαζεύονταν ξυπόλυτα στις δημοτικές βρύσες που υπήρχαν τότε στα Πηγάδια, για να πλύνουν τα δόντια τους. (Τα παπούτσια θεωρούνταν πολυτέλεια, αλλά όχι η οδοντόκρεμα!).
Το 1953, μετά την αποπεράτωση του έργου, η Επιτροπή εξελίχθηκε στον Σύλλογο Πηγαδιωτών Αμερικής ο «Ποσειδών». Για 22 συνεχή χρόνια, ο Μανώλης Λάμπρος υπηρέτησε τον «Ποσειδώνα» ως πρόεδρος και σε άλλα αξιώματα ως τον θάνατο του, το 1975.
Ο «Ποσειδών», εκτιμώντας τις πολλαπλές του υπηρεσίες στην Ερανική επιτροπή και στον Σύλλογο, του απένειμε το «Ποσειδώνιο Χρυσό Μετάλλιο» σε επίσημη τελετή που έγινε το 1970 στην εκκλησία του Αγίου Ελευθερίου στην Νέα Υόρκη, η δε Δωδεκανησιακή Ομοσπονδία τον συμπεριέλαβε στους πρωτοπόρους Δωδεκανησίους και του απένειμε τιμητικό δίπλωμα.
Το 1988, το Παγκαρπαθιακό Ίδρυμα, εκτιμώντας την βοήθεια του Μανώλη Λάμπρου προς στην μαθητική νεολαία της Καρπάθου, αφιέρωσε στην μνήμη του την εορτή των Υποτροφιών. Την ίδια μέρα η σύζυγος του, Χατζηνούλα Λάμπρου, πρόσφερε στο Ίδρυμα 5.000 δολάρια στη μνήμη του.
Karpathian Personalities in America
By Manolis Cassotis.
We continue with the Karpathian Personalities in America.
Manolis Lambros (1897-1975)
Manolis Lambros was born in 1897 in Othos but grew up and went to school in Pigadia. Son of Nicholas Lampros had roots in the Lampros family, the Karpathian shipowners and Captains. In 1923, at the age of 26, he became a captain on one of his father’s sailing ships, but later sought his fortune in America where he immigrated in 1926 and settled in Detroit.
At first, he encountered all the difficulties that every immigrant encounters, but very soon, with will and stubbornness, he overcame them and entered a path of progress: He created a technical company that undertook painting contracts for bridges and large engineering projects throughout America. The huge tanks and other technical facilities of the Exxon company in Linden NJ were painted by Manolis Lambros’ company.
From the beginning he got involved with Karpathian societies. He became a member of KEPA and for 25 years he was a key member of the “Esperos” chapter in New York, in which he served in all its offices and in the Supreme Council of KEPA.
On June 10, 1945, at the initiative of Manolis Lambros, Kyriakos Karaxis and John Drakomanolis, the Pigadiotans of America met at the Aldine Restaurant in Brooklyn to try to solve some of Pigadia problems. At this meeting a fundraising committee was created with Kyriakos Karaxis as president, Manolis Lambros as secretary and John Dracomanolis as treasurer with the aim of creating a school building in Pigadia.
Also, as soon as the war ended and communication between America and Karpathos was restored, Manolis Lambros supplied the school of Pigadia with pencils, notebooks, erasers, pens, rulers and the other school supplies that the students needed. He even sent toothbrushes and toothpaste for the children, so every morning the little ones would gather barefoot at the municipal taps, which existed at the time in Pigadia, to brush their teeth. (Shoes were considered a luxury, but not toothpaste!).
In 1953, after the completion of the project, the Committee evolved into the “Poseidon” society of Pigadiotans in America. For 22 consecutive years, Manolis Lambros served “Poseidon” as president and in other positions until his death in 1975.
“Poseidon”, appreciating his multiple services to the fundraising committee and to “Poseidon”, awarded him the “Poseidon Gold Medal”, in an official ceremony held in 1970 at the church of Saint Eleftherios in New York, and the Dodecanese Federation included him among the pioneers Dodecanese and awarded him an honorary diploma.
In 1988, the Pan-Karpathian Foundation, appreciating Manolis Lambros’ contribution to the educational needs of the youth of Karpathos, dedicated to his memory the Scholarship ceremony. On the same day, his wife, Hazinoula Lambros, donated 5,000 dollars to the Foundation, in his memory.
