ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ. Αν και πέρασαν δύο μήνες από την επίσκεψή μου στην Κύπρο, εν τούτοις οι μνήμες παραμένουν νωπές και θα παραμείνουν ανεξίτηλες, ενώ ο πόνος θεριεύει κάθε φορά που γράφω ένα άρθρο για την μαρτυρική Κύπρο, για τα επιτεύγματα της Κυπριακής Δημοκρατίας και του εργατικού και γενναιόδωρου λαού της και για τον αγώνα της ομογένειας για το Κυπριακό.
Αν και παραμείναμε στην Κύπρο μία εβδομάδα και οι υποχρεώσεις για την κάλυψη του Εθνικού Συνεδρίου δεν άφηναν περιθώρια, εν τούτοις ο Θεός μας αξίωσε και με την μέριμνα ενός εκλεκτού φίλου επισκεφθήκαμε για ένα εξάωρο την Κερύνεια, το Μπελαπάις και την Αμμόχωστο.
Από την πρώτη στιγμή που περάσαμε την διαχωριστική γραμμή μέχρι και την επιστροφή τα ερωτήματα έπεφταν βροχή. Πώς είναι δυνατόν, πώς μπορεί για μισό αιώνα τα 37% της Κύπρου να στενάζουν υπό την μπότα του Αττίλα; Πώς είναι δυνατόν να υπάρχουν ακόμη και σήμερα οι αγνοούμενοι της εισβολής και κατοχής.
Ο καύσωνας και η υγρασία καθιστούσαν ακόμη πιο επώδυνο το σύντομο οδοιπορικό στον τρόπο μιας από τις μεγαλύτερες τραγωδίες όχι μόνο της Κύπρου, του έθνους, αλλά και του απανταχού ελληνισμού.
Η διαδρομή μέχρι την Κερύνεια ήταν σύντομη και επίπονη, διότι έβλεπες παντού τους μιναρέδες και τις σημαίες με την ημισέληνο και αισθανόσουν έναν κόμπο στο λαιμό.
Μόλις φτάσαμε στην Κερύνεια, στο Κάστρο και στο γραφικό λιμανάκι, τα πράγματα άλλαξαν άρδην, διότι στα αυτιά μας ηχούσαν οι δηλώσεις του προέδρου της ΠΣΕΚΑ, του Κερυνιώτη Φίλιπ Κρίστοφερ που σε κάθε δοθείσα ευκαιρία διακήρυττε ότι καμιά λύση δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή εάν δεν εγγυηθεί η επιστροφή στην Κερύνεια, στην οποία γεννήθηκε και πέρασε τα παιδικά του χρόνια.
Στην Κερύνεια, στην οποία ο αείμνηστος πατέρας του προσευχόταν να επιστρέψει για να κλείσει τα μάτια του. Ο πατέρας του Φίλιππα και οι πατέρες χιλιάδων άλλων Κερυνιωτών έφυγαν από τον μάταιο ετούτο κόσμο με ανεκπλήρωτο τον διακαή πόθο της επιστροφής. Ο πατέρας του Φίλιππα και οι πατέρες χιλιάδων Κερυνιωτών άφησαν αμανέτι στα παιδιά και στα εγγόνια τους να συνεχίσουν τον αγώνα όσα χρόνια και αν περάσουν.
Η σύντομη επίσκεψη στην Κερύνεια ήταν αρκετή για να κατανοήσουμε τους λόγους για τους οποίους η επιστροφή στην Κερύνεια αποτελεί το μότο του αγώνα της ομογένειας.
Το μαρτυρικό Ντελαπάις και η μαρτυρική Μονή κόβουν την ανάσα και σου δίνουν την αίσθηση ότι βρίσκεσαι σε μια γειτονιά της μυροβόλου Χίου, ή σε ένα Βορειοχώρι, με την μόνη διαφορά που στην Χίο αισθάνεσαι αγαλλίαση, ενώ στο Ντελαπάις παθαίνεις σοκ.
Μετά από λίγη ώρα κατεβήκαμε στην Μεσαορία, που ως γνωστόν είναι η μεγαλύτερη πεδιάδα της Κυπριακής Δημοκρατίας, ανάμεσα στα όρη Τρόοδος και Πενταδάκτυλος με προορισμό την Αμμόχωστο.
Μόλις φτάσαμε στο Κάστρο της Αμμοχώστου τα ερωτήματα έπεφταν βροχή, αλλά μόλις αντικρύσαμε τα Βαρώσια, την πόλη φάντασμα, όπως είθισται να αποκαλούν οι συμπατριώτες μας την περίκλειστη περιοχή της Αμμοχώστου, ο κόμπος στον λαιμό μετατράπηκε σε κουβάρι που καθιστούσε πιο αποπνικτική την ατμόσφαιρα.
Αν και ο κατοχικός στρατός είχε τοποθετήσει στα συρματοπλέγματα πινακίδες που απαγόρευαν την φωτογράφηση, εντούτοις το δαιμόνιο του δημοσιογράφου δεν άφηνε πολλά περιθώρια και απαθανατίσαμε μεγάλο μέρος της διαδρομής.
Το ολιγόωρο οδοιπορικό στον τόπο της νεότερης τραγωδίας της Κύπρου ήταν άκρως διδακτικό και μας παρείχε την δυνατότητα να συνειδητοποιήσουμε τους λόγους για τους οποίους ο Φίλιπ Κρίστοφερ και οι άλλοι ηγέτες των Κυπρίων της Αμερικής διαλαλούν ότι ο μισός αιώνας που μεσολάβησε από την αποφράδα ημέρα της 20ής Ιουλίου 1974, είναι αδύναμος και ανίκανος να ανακόψει την φόρα του αγώνα της ομογένειας για την ελευθερία της Κύπρου.
Γιατί σήμερα;
Κάθε μέρα που περνούσε βρισκόμουν στο δίλημμα για τον κατάλληλο χρόνο προβολής του πονεμένου οδοιπορικού. Και όσο περνούσαν οι μέρες, άλλο τόσο συνειδητοποιούσα ότι δεν υπήρχε πιο κατάλληλη στιγμή από την σημερινή, που ο πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας, Νίκος Χριστοδουλίδης θα παραστεί και θα μιλήσει στην πανομογενειακή συγκέντρωση που διοργανώνουν οι κυπριακές οργανώσεις και η AHEPA.
Το οδοιπορικό κάνει τον γύρο του κόσμου μια ημέρα πριν την έναρξη της 79ης Συνόδου Κορυφής Αρχηγών Κρατών και Κυβερνήσεων στο πλαίσιο της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ και έχει ως στόχο να διαλαλήσουμε σε όλους τους τόνους ότι το κύρος των διεθνών οργανισμών έχει καταρρακωθεί στους κατεστραμμένους ναούς και στα νεκροταφεία που βεβηλώθηκαν, εκεί που ακόμη και σήμερα, πενήντα χρόνια μετά, αναζητούμε τους αγνοούμενους.
Το οδοιπορικό έρχεται να υπενθυμίσει στον πρόεδρο Μπάιντεν ότι η υπόσχεση που ως γερουσιαστής έδινε σε κάθε δοθείσα ευκαιρία για την επίλυση του Κυπριακού παρέμεινε υπόσχεση χωρίς αντίκρισμα τόσο την 8ετία που διετέλεσε αντιπρόεδρος των ΗΠΑ, όσο και την τελευταία τετραετία ως οικοδεσπότης του Λευκού Οίκου και ως πλανητάρχης.
