ΑΡΓΥΡΟΚΑΣΤΡΟ. Οι πλατείες των χωριών της Βορείου Ηπείρου πλημμύρισαν από τη νεότερη γενιά των Βορειοηπειρωτών από την Αθήνα και τις άλλες περιοχές της Ελλάδας, καθώς επίσης και από τη Νέα Υόρκη και τις άλλες πολιτείες των ΗΠΑ. Στους δρόμους που οδηγούν προς τα ορεινά και ακριτικά χωρά της Δρόπολης, του Πωγωνιού και του Βούρκου η κίνηση των οχημάτων έχει αυξηθεί και οι περισσότεροι οδηγοί είναι κάτω των τριάντα ετών.
Τα αυτοκίνητά τους φέρουν ελληνικές πινακίδες και σου δίνεται η εντύπωση ότι επανήλθαν οι παλιές καλές εποχές. Τα παιδιά αυτά είναι γεννημένα στην Αθήνα και σε άλλες μεγαλουπόλεις και δε λησμονούν τον τόπο τους.
Μεταξύ αυτών ήταν και ο Μιχάλης και η Ελένη Γκαζιάνη, οι οποίοι γεννήθηκαν και μεγάλωσαν στην Ελληνοκρατούμενη Αστόρια της Νέας Υόρκης. Όταν ήρθαν να μας χαιρετήσουν αποκαλώντας μας «θείους» – όπως είθισται να αποκαλούμε τους μεγαλύτερους στη Βόρειο Ήπειρο – βρεθήκαμε σε αμηχανία, διότι δεν μπορούσαμε ποτέ να φανταστούμε ότι ο Μιχάλης και η Ελένη θα έρχονταν χωρίς τους γονείς τους για να προσκυνήσουν τα άγια χώματα των γονέων τους και να περάσουν τις διακοπές τους με τη γιαγιά τους, την Ελένη Γκαζιάνη και τα ξαδέλφια τους.
Ο Μιχάλης και η Ελένη δεν είναι οι μόνοι. Όποιο χωριό της Βορείου Ηπείρου κι αν επισκεφθείς θα συναντήσεις Ελληνοαμερικανούς δεύτερης και σε πολλές περιπτώσεις τρίτης γενιάς που λατρεύουν τον τόπο τους. Οι Ελληνομερικανοί γίνονται ένα με τα εν Ελλάδι ξαδέλφια τους και τους άλλους συγχωριανούς και μόλις γέρνει ο ήλιος ξεκινούν για τα γειτονικά χωριά στα οποία διοργανώνονται τα γλέντια.
Το απόγευμα της Δευτέρας τους συναντήσαμε στην πολιτιστική εκδήλωση «Στης Δερόπολης τον Κάμπο» που διοργανώθηκε στο γήπεδο του Αργυροκάστρου και μόλις τελείωσε η εκδήλωση (στις 11.00 μ.μ.) τους είδαμε να αναχωρούν άλλοι για την Άνω Επισκοπή (την ιδιαίτερη πατρίδα του γράφοντα) και άλλοι για το Σελλειό της Ανω Δρόπολης όπου διοργανώνονταν τα γλέντια του Δεκαπενταύγουστου.
Στις πλατείες είχαν τοποθετηθεί μεγάλα πανό που καλωσόριζαν τα ξενιτεμένα παιδιά και τους επισκέπτες. Οι γαλανόλευκες κυμάτιζαν υπερήφανα και οι κοινοτικές επιτροπές και οι ηγέτες των εν Ελλάδι συλλόγων ήταν επί ποδός. Άλλοι ασχολούνταν με τις ψησταριές, άλλοι με την πώληση των αναψυκτικών και ποτών και άλλοι με την υποδοχή των ξενιτεμένων και των Βορειοηπειρωτών από τα γειτονικά χωριά.
Εφέτος, όπως επεσήμαναν στις «Αναμνήσεις» είχαν βάλει ψηλότερα το στόχο τόσο ως προς την προσέλευση του κόσμου, όσο και ως προς τα έσοδα του γλεντιού τα οποία θα διατεθούν για τον καλλωπισμό του χωριού και για διάφορα άλλα έργα.
Το τσίπουρο – το εθνικό ποτό της Βορείου Ηπείρου – και η μπύρα έρρεαν άφθονα και μόλις άρχισαν τα όργανα τα παιδιά που δεν είχαν την τύχη και το προνόμιο να γεννηθούν στην Άνω Επισκοπή πιάστηκαν χέρι – χέρι με τους γονείς τους και τους φίλους και εξέπληξαν τους πάντες με τις χορευτικές τους ικανότητες και με το τραγούδι.
Και ενώ ο νέοι ξεφάντωναν οι γονείς τους και οι παππούδες συνομιλούσαν αναμεταξύ τους. Και ως συνήθως η κουβέντα περιστρεφόταν στα επιτεύγματα των παιδιών και των εγγονιών του. Πολλά από αυτά είναι γιατροί, δικηγόροι, αρχιτέκτονες, μηχανικοί, δάσκαλοι και γεωπόνοι. Μερικοί εξ αυτών έχουν ήδη φύγει για τη Γερμανία, την Αγγλία και τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες, ενώ άλλοι βρίσκονται προ διλημμάτων.
Στο Κλεισάρι
Το απόγευμα της Τρίτης ξεκίνησαν οι προετοιμασίες και για το γλέντι της Παναγίας που διοργανώνεται κάθε χρόνο την παραμονή της Κοίμησης της Θεοτόκου στην Πλατεία «Αριστοτέλης Ωνάσης» του Κλεισαριού της Άνω Δρόπολης.
Πρόκειται για ένα ορεινό χωριό το οποίο ειδικά το καλοκαίρι αποτελεί μια πραγματική όαση. Οι προετοιμασίες για το γλέντι συνεχίζονται μέχρι και ετούτη την ώρα και τα κλαρίνα αντηχούν και προδιαθέτουν τους ξενιτεμένους και τα παιδιά για το τρικούβερτο γλέντι που θα ξεκινήσει λίγο μετά το σούρουπο και θα κρατήσει μέχρι την ανατολή του ήλιου του Δεκαπενταύγουστου.
