ΑΘΗΝΑ. (ΑΠΕ – ΜΠΕ) Παίζει πιάνο με την χαρακτηριστική άνεση της πολυετούς εμπειρίας του, των πτυχίων, των διακρίσεων και της καθημερινής τριβής με το όργανο που τον συνοδεύει από τα τέσσερά του χρόνια. Τα χέρια του “χορεύουν” πάνω στα πλήκτρα και η μουσική που ξεχύνεται, πλημμυρίζει τον χώρο και τις καρδιές των ανθρώπων που μετά από μήνες… στέρησης εξόδου, απολαμβάνουν ξανά ζωντανή μουσική. Ο πιανίστας τραγουδά, όπως τραγουδούσε στις μπουάτ της Θεσσαλονίκης τα τελευταία 25 χρόνια, αλλά… ξεχνά τον επόμενο στίχο. Η πολύμηνη παύση επηρέασε τη μνήμη του, γιατί, όπως εξηγεί, το μυαλό «πήγαινε μόνο του» με τη δύναμη της συνήθειας.
Ο Αχιλλέας Σοφούδης, εκτός από πιανίστας σε μπουάτ, είναι καθηγητής πιάνου σε ιδιωτικό σχολείο, αλλά φέτος δεν θα υπάρξουν όμιλοι δραστηριοτήτων. Τα τελευταία χρόνια συνοδεύει μουσικά περισσότερες από δώδεκα χορωδίες της Θεσσαλονίκης, απ τις οποίες φέτος όμως δεν θα λειτουργήσει καμία. Οι επιπτώσεις της πανδημίας υποστηρίζει ότι ήταν καταστροφικές ως προς την διαβίωση, αλλά και την ψυχολογία του. «Δούλευα κάθε μέρα και τώρα είμαι άνεργος, με εξαίρεση τις ζωντανές εμφανίσεις που πλέον είναι ελάχιστες, για περιορισμένο αριθμό ατόμων, περιορισμένης χρονικής διάρκειας και άγνωστο αν θα συνεχιστούν. Επίσης έχω μάθει να παίζω καθημερινά μουσική σε κοινό, να μοιράζομαι μαζί του τραγούδια, στίχους και συναισθήματα. Και ξαφνικά… η απόλυτη παύση». Η ζωή του σήμερα,όπως λέει ο ίδιος “είναι σαν τραγούδι που σταματά απότομα όταν κόβεται το ρεύμα…”
Ενοχλείται από την κοινωνική αποξένωση, από τις διακρίσεις που ισχύουν στην εφαρμογή των μέτρων σε μεγάλες σκηνές σε σχέση με τις μικρότερες και φοβάται ότι τα πράγματα οδεύουν προς το χειρότερο, καθώς το χειμώνα ο κόσμος θα παραμένει σε κλειστούς χώρους. Μόνη αισιοδοξία αποτελεί η “δίψα” για μουσική ως εκτόνωση στη δύσκολη καθημερινότητα, αν και πιστεύει πως τώρα δεν θα υπάρχει η οικονομική άνεση για διασκέδαση.
Ο Κωσνταντίνος Σφήκας είναι ξεναγός περίπου δυο δεκαετίες. Το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης έχει αναθέσει σ αυτόν να «συστήνει» την Νύμφη του Θερμαϊκού σε όλες τις μεγάλες προσωπικότητες που φιλοξενεί. “Ταξίδια” στην πόλη και την ιστορία της έχουν κάνει μαζί του οι αμερικανοί ηθοποιοί Τζον Μάλκοβιτς και Γουίλιαμ Νταφόε, ο δύο φορές βραβευμένος με Όσκαρ σκηνοθέτης Αλεξάντερ Πέιν, ενώ τις περιγραφές του κρατούν στη μνήμη τους ακόμη και αρχηγοί κρατών.
Σήμερα, ο πολύπειρος ξεναγός, νιώθει ότι απομακρύνεται από το αντικείμενό του. «Στην πρώτη δουλειά που κλήθηκα να κάνω μετά την καραντίνα, ήμουν σαν… νεοσσός ξεναγός. Ζορίστηκα πολύ, διότι όσο και να διαβάσεις, όσο καλά κι αν το κατέχεις, η τριβή είναι αυτή που δημιουργεί δυνατότητα να εκφέρεις λόγο», λέει ο κ. Σφήκας υπογραμμίζοντας ότι η δουλειά των ξεναγών έχει πτώση που φτάνει σχεδόν το 100%. «Όταν γίνονται ξεναγήσεις, απευθύνονται σε πολύ λιγότερα άτομα. Στο Αρχαιολογικό Μουσείο π.χ. δέχονται πλέον μόνο δεκαπέντε άτομα, ενώ πριν τα μέτρα είχαμε το δικαίωμα -βάσει της συλλογικής μας σύμβασης- να έχουμε έως και 50».
Προκειμένου να μην χάσει την επαφή με το αντικείμενό του και να «ξεσκουριάζει», ο Κωνσταντίνος Σφήκας οργανώνει σποραδικές ξεναγήσεις στην Θεσσαλονίκη, για λιγότερα άτομα και με μικρότερο οικονομικό κίνητρο.
Στα θετικά αυτής της κρίσης συμπεριλαμβάνει τα τρία παραμύθια που κατάφερε να ολοκληρώσει και σύντομα θα εκδοθούν, όπως και τα 39 βιβλία που διάβασε το τελευταίο 6μηνο. Ευελπιστεί ότι στα μέσα του 2021 “θα μπορούμε να κάνουμε λόγο για μία σχετική κανονικότητα στο κομμάτι του τουρισμού”, που όμως θα φτάνει το 30-50% σε σχέση με το 2019. «Είμαστε σε ένα σκοτεινό τούνελ, κάποιοι ειδικοί κρατούν φακούς, αλλά δεν ξέρουν προς τα πού να φωτίσουν και εμείς τους ακολουθούμε. Κάθε τούνελ όμως έχει την άκρη του κι όταν φτάσουμε εκεί, θα δούμε το φως», καταλήγει.
Είναι και τα μέλη μιας ομάδας που κατάφεραν να μεταμορφώσουν δύο επαρχιακές πόλεις, την Δράμα και τα Τρίκαλα, στους απόλυτους Χριστουγεννιάτικους προορισμούς. Είναι αυτοί που είδαν χιλιάδες ανθρώπους να συνωστίζονται προκειμένου να βιώσουν τις εμπειρίες που προσφέρουν μέσα από τα θεματικά τους πάρκα, όπως το «Εργοστάσιο Σοκολάτας», η «Οδύσσεια» κ.α. Είναι η ομάδα που καταφέρνει σχεδόν σε κάθε της δουλειά, να προσελκύει ρεκόρ μαθητών, μέσα από οργανωμένες εκδρομές σχολείων. Είναι οι Dream Workers, η δραστηριότητα των οποίων συγκεντρώνει όλες τις… απαγορεύσεις της Covid-19!
«Οι συνθήκες που δημιούργησε η πανδημία ήταν πολύ μακριά από το χειρότερο σενάριο που εξετάζαμε ότι ίσως συμβεί. Θεωρούσαμε ότι όποιες δυσκολίες έφερνε μία κρίση ή κάποιες αλλαγές συνθηκών, θα μπορούσαμε να τις αντιμετωπίσουμε. Την παρούσα κατάσταση όμως, δεν υπήρχε περίπτωση να την προβλέψουμε», δηλώνει ο Γρηγόρης Αβανίδης, project manager των Dream Workers.
Η επιτυχία της συγκεκριμένης ομάδας οφείλεται στις καλές ιδέες. Αυτές αποτέλεσαν και το «εφόδιο» για να συντηρηθεί στην εποχή της πανδημίας. «Μετά το αρχικό σοκ, σκεφτήκαμε να προσαρμόσουμε στις συνθήκες της εποχής υπηρεσίες που αξιοποιούσαμε για τις δικές μας δραστηριότητες και να τις χρησιμοποιήσουμε σε συνεργάτες που μας εμπιστεύονταν και πίστευαν στις δυνατότητές μας».
Η… λαβωμένη ομάδα, εντόπισε άλλες επιχειρήσεις που χτυπήθηκαν από την υγειονομική κρίση, «πούλησε» τις ιδέες της, με αποτέλεσμα τα μέλη της να μπουν πάλι στην αγαπημένη τους διαδικασία της δημιουργίας και οι «πελάτες» τους να έχουν οφέλη. «Για παράδειγμα, τα εμπορικά κέντρα που επηρεάστηκαν πολύ αρνητικά από την πανδημία, αναζήτησαν λύσεις για προσέλκυση επισκεπτών με ασφάλεια και εμείς είχαμε προτάσεις», υπογραμμίζει ο κ. Αβανίδης, γνωστοποιώντας ότι η δημιουργική του ομάδα έχει ήδη συνεργασίες με τα δύο μεγαλύτερα εμπορικά κέντρα σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη.
Το γεγονός ότι τα μέλη της ομάδας αντιλήφθηκαν γρήγορα τη νέα πραγματικότητα και προσαρμόστηκαν σ’ αυτήν, δεν σημαίνει ότι δεν θα ήθελαν να επιστρέψουν στην προ Covid περίοδο, αλλά τουλάχιστον αναμένουν την… μετά Covid εποχή. «Όταν θα φτάσουμε εκεί, θα είμαστε πολύ πιο έμπειροι και σίγουρα πολύ πιο δυνατοί», λέει με σιγουριά ο κ.Αβανίδης.
Άνεργη τους τελευταίους έξι μήνες δηλώνει και η ιδιοκτήτρια χώρου θεάτρου της Θεσσαλονίκης Παυλίνα Χαρέλα, καθώς οι εσωτερικοί χώροι δεν λειτουργούν, πράγμα που σημαίνει πως δεν ανεβαίνουν παραστάσεις. «Μιλάμε για θέμα επιβίωσης. Όταν τα έξοδα “τρέχουν”, πρέπει να βρεις τρόπους να φέρεις έσοδα, αλλά πώς να το κάνεις σε έναν χώρο που είναι κλειστός;», αναρωτιέται.
Ένας άλλος τομέας που συντηρούσε την επιχείρηση ήταν το παιδικό θέατρο και οι παραστάσεις στα σχολεία, οι οποίες όμως στην εποχή της πανδημίας είναι επίσης απαγορευμένες δραστηριότητες. Παρόλο που δεν φαίνεται φως στο τούνελ, η Παυλίνα Χαρέλα έχει κάνει τον προγραμματισμό της. «Φέτος, αν τελικά ανοίξουμε, θα ανεβάσουμε κυρίως επαναλήψεις, θα φιλοξενήσουμε κάποιες εξωτερικές παραγωγές και θα εξετάσουμε το ενδεχόμενο να κάνουμε παραστάσεις μέσω διαδικτύου», επισημαίνει, ωστόσο ξέρει καλά πως δεν αποφασίζει η ίδια, αλλά ο κορονοϊός.
Ο όρος «διαδίκτυο» φαίνεται να εισέρχεται πλέον βαθύτερα και στον χώρο του θεάτρου. Οι παραστάσεις που μεταδίδονται μέσω live streaming, ναι μεν δίνουν οικονομική ανάσα στους επαγγελματίες του κλάδου, αλλά ταυτόχρονα τους προκαλούν ανησυχία. «Νομίζω ότι τώρα πια μόνο μέσα από το διαδίκτυο θα κάνουμε παραστάσεις. Το ίδιο μας λένε και οι φορείς στους οποίους απευθυνόμαστε για να συνάψουμε συνεργασίες. Τι γίνεται όμως με την ανθρώπινη παρουσία μέσα στους χώρους, την διάδραση μεταξύ ηθοποιών και κοινού, την ατμόσφαιρα που δημιουργείται και φυσικά το χειροκρότημα που είναι η σημαντικότερη αμοιβή…» διερωτάται η ίδια, που έχει επίσης τις ιδιότητες σκηνοθέτιδος και ηθοποιού.
Φύσει αισιόδοξος άνθρωπος, εκτιμά πάντως ότι φεύγοντας το 2020, θα πάρει μαζί του τις πιο δύσκολες καταστάσεις και ελπίζει σε μία νέα χρονιά με σταδιακή επιστροφή στην κανονικότητα. Ποντάρει επίσης στην έντονη επιθυμία του κόσμου να στηρίξει τον κλάδο και διαπιστώνει ότι αυτό φαίνεται από τις δηλώσεις συμμετοχής στα θεατρικά εργαστήρια παιδιών και ενηλίκων, που φέτος είναι περισσότερες από πέρυσι.
