Γράφει η Ευαγγελία Αλιβιζάτου *
«Μικρέ, έι, σε σένα μιλάω !»
Κάνω πως δεν ακούω…δεν είμαι μικρός. Κοντός είμαι, πανάθεμά σας. Έλλειψη παιδείας παντού, ρατσιστικές συμπεριφορές. Όλοι όσοι ανήκουν στην κατάταξη των ψηλών, των σπουδαίων, έστω και ένα πόντο παραπάνω από σένα να έχει ο άλλος, έχει δικαίωμα να σε προσβάλλει.
Σερβιτόρος είμαι, ούτε ψηλός, ούτε μικρός, μόνο κοντός. Απολύθηκα. Άργησα να πάω στον πελάτη που με φώναζε κοντό. Μα δεν πειράζει. Ξανά από την αρχή. Μαθημένος στη βιοπάλη.
Θα εκμεταλλευτώ το ανοιξιάτικο πρωινό. Ένας περίπατος στη γραφική μου πόλη, στο νησάκι μου. Δεν το έχω αγοράσει. Τι είπα τώρα…; Γελάω με την σκέψη μου. Λες και είναι δικό μου! Σαν να το απόκτησα…
Φθάνω στη όμορφη θάλασσα. Είναι όνειρο τούτη την εποχή. Απαλή σαν χάδι το κυματάκι που σκάει στις αμμουδιές σε ηρεμεί. Γαληνεύει το μυαλό μου. Τα εσώψυχά μου. Κλείνω τα μάτια στον ήλιο. Φαντάζομαι να έχω δική μου και την παραλία, να είμαι για λίγο πλούσιος και να μπορούσα να έχω ότι ονειρεύομαι, για έναν καλύτερο κόσμο.
«Τι θα θέλατε;»
Απλά πράγματα, ανθρώπινα χαμόγελα, αληθινούς ανθρώπους θέλω! Να δουλεύουμε όλοι μαζί για το νησί. Αυτό το νησί μπορεί να είναι δικό μου και όλα όσα υπάρχουν να μου ανήκουν, κτίρια, σπίτια, επιχειρήσεις, μαγαζιά, ξενοδοχεία. Αλλά ανήκουν και σε σ‘ εσάς.
Το μόνο που δεν μου ανήκει είστε εσείς, οι άνθρωποι. Εσείς ανήκετε στον εαυτό σας. Αν με βοηθήσετε, θα ζήσουμε χαρούμενοι. Ειρηνικά θα εργαστούμε όλοι μαζί. Με ζήλο, για τους αρχαιολογικούς χώρους, για τα μουσεία μας, για τις μεγαλοπρεπείς παραλίες μας, χωρίς ίντριγκες, χωρίς παζαρέματα με την εξουσία.
Ναι, δεν θα έχω συμφέροντα. Αυτά ανήκουν σε όλους. Όσοι χιλιάδες είμαστε, θα μοιραζόμαστε τον πλούτο του τόπου μας. Πάρκα για τα παιδιά, παιδικές χαρές, νηπιαγωγεία, άνδρες με πυγμή. Χωρίς κριτήρια. Εδώ δεν θέλω τα πτυχία σας, θέλω την αγάπη σας! Την ψυχή σας, τα χέρια σας!
«Μυαλά δεν θες;»
«Μυαλό έχουν και οι κότες. Κι αν κάποιοι είστε οι μορφωμένοι, είναι γιατί σας ευλογήσε ο Θεός και σταθήκατε τυχεροί».
Mα δεν αρκεί μόνο το πτυχίο. Για να λέγεται μορφωμένος κάποιος πρέπει να καλλιεργεί το πνεύμα και την ψυχή μαζί. Ονειρεύομαι δάση πράσινα. Όχι μαύρα τοπία. Μαζί να τα οργώσουμε, μαζί να φυτέψουμε. Παραλίες καθαρές, μαθήματα ζωής. Ο δρόμος είναι επίπονος. Πείτε μου πως μπορείτε. Ένα απαλό κύμα με έσπρωξε. Άνοιξα τα μάτια μου.
«Κύριε τι θα θέλατε;»
Ο μικρός ήταν δεν ήταν δέκα χρόνων.
«Θα ήθελα να ανήκεις στα όνειρα μου», του είπα χαμογελώντας.
«Δηλαδή θέλετε ένα όνειρο κύριε;»
«Υπάρχει αγόρι μου; Δεν μπορώ ν’ αγοράσω όνειρα».
«Φυσικά και μπορείτε κύριε, αλλά όχι να τα αγοράσετε».
Είναι δωρεάν! δεν πουλιούνται, ούτε αγοράζονται! Ονειρευτείτε ελεύθερα!!
Το μέλλον μίλησε.
- Η Ευαγγελία Αλιβιζάτου ασχολείται με την δημιουργική συγγραφή – ποίηση και πεζογραφία
Όσο πιο δύσκολη είναι η ζωή τόσο πιο πολύ ο κόσμος θα βρίσκει διέξοδο στα όνειρα (και στην ποίηση).
Ο κοντός σερβιτόρος , αν είχε ετοιμολογία
στον αποκρουστικό πελάτη, εγώ μπορεί
να είμαι κοντός αλλά το παλαμάρι μου είναι
μεγάλο.