Πεζογράφημα: Πατρίδα ακούς;;;

Γράφει η Ευαγγελία Αλιβιζάτου *

Το τηλέφωνο χτυπάει για να μου υπενθυμίσει την υποχρέωσή μου στην τράπεζα. Είναι υποχρέωση που, όταν ξεκίνησε ήταν η χαρά της ζωής μου. Ένα στεγαστικό δάνειο, να φωλιάσω τα κορίτσια μου και την Αθηνά μου.

Χρόνια μαζί από το λύκειο. Στο πανεπιστήμιο και κατόπιν στο πηδάλιο της ζωής. Κόντρα στις προκαταλήψεις που θέλουν τα ζευγάρια να χωρίζουν από πλήξη. Φοιτητικά χρόνια με φθηνά γεύματα, κονσέρβες, μακαρόνια «ορφανά», μα ο στόχος ήταν κοινός. Να πάρουμε τα πτυχία μας, να βγούμε στην βιοπάλη με την ευχή να φυτέψουμε το δικό μας δένδρο στο δάσος της ζωής.

Μόνο που η κοινωνία δεν ήθελε επιστήμονες. Μας ήθελε υποδεέστερους. Χαμηλά ιδανικά. Μηδενικές αξίες. Κρεμάσαμε τα πτυχία, αφήνοντας τα να μας κοροϊδεύουν στον κίτρινο τοίχο. Πολιτικές επιστήμες, με όραμα την προσφορά μας σε κοινωνικό και διεθνές επίπεδο. Τα ντουλάπια δεν μπορούσαν να περιμένουν να γεμίσουν. Το ψυγείο ήταν παραδομένο στην άδεια ασχήμια του. Άνεργοι. Δεν το έβαλα κάτω. Δεν θα με κατάπινε το Σύστημα. Έπιασα δύο δουλειές. Οδηγός την ημέρα, σερβιτόρος τα βράδια. Έντιμες, τίμιες και με καλό μεροκάματο.

Τα χρόνια περνούσαν και η Βασιλική μου και το Δεσποινάκι μου έγιναν οι πριγκίπισσες μου. Τα έξοδα πολλά, μα δεν έσκυψα ποτέ το κεφάλι. Συνοδοιπόρος η Αθηνά μου. Βράχος στην οικογένεια στο τιμόνι του σπιτιού. Το ενοίκιο μεγάλο και ο ιδιοκτήτης με ενημέρωσε για την πώληση του σπιτιού.

«Θα το πάρω εγώ κυρ Γιώργο, αρκεί να εγκριθεί το δάνειο μου».

Και έτσι έγινε. Το σπίτι έγινε δικό μας και οι ρίζες μας είχαν ένα “κεραμίδι” στο απαλό κεφαλάκι τους. Τα καταφέραμε. Αγάλι αγάλι με την αγάπη μας δεν αφήναμε στερήσεις να νιώσουν οι μικρές μας πέρδικες. Μέχρι την κρίση. Μέχρι τα μνημόνια και την αρχή της καταστροφής.

Μιας καταστροφής που κτύπησε και την δική μας πόρτα. Γιατί το κακό πρώτα κτυπά την πόρτα των αδυνάτων. Δεν κτυπάει το κεφάλαιο. Κεφάλαιο και πολιτική πάνε παρέα. Οι δουλειές έπεσαν, τα μεροκάματα μειώθηκαν. Τα είδη πρώτης ανάγκης ανέβαιναν με γοργούς ρυθμούς.

Δυο δουλειές ισοδυναμούσαν με μία. Οι πρώτες αδυναμίες πληρωμής έγιναν εμφανείς στην οικογένειά μου. Οι τράπεζες δεν σε λυπούνται. Δεν έχουν πρόσωπο. Δεν χαμογελούν στα δύσκολα.

Χαμογελούν στις επενδύσεις. Στους προύχοντες. Το τηλέφωνο  συνεχίζει να κτυπάει. Τα χαρτιά συσσωρεύονται στο ψυγείο. Κάτω από το μαγνητάκι της “Ελλάς”, που μου βγάζει τη γλώσσα κοροϊδευτικά. Όχι δεν θα σας κάνω το χατίρι. Δεν θα ψωνίσω με κουπόνια. Δεν θα ζεστάνω τα παιδιά μου με ψίχουλα. Ηλεκτρονική ενημέρωση πλειστηριασμού. Δεν κλαίω. Ούτε η Αθηνά  μου. Εσείς έχετε δικαίωμα στους κόπους μου. Φεύγω από την χώρα μου για να κοιτάζω τις πέρδικες μου με αξιοπρέπεια.

Γιατί τις γνώσεις μου δεν τις δεχθήκατε. Γιατί υποφέραμε και πεινάσαμε για τα όνειρά μας. Γιατί η δική μου πατρίδα αρνείται να αγκαλιάσει τα δικά της φυντάνια. Γιατί το σπίτι μου πουλήθηκε λιγότερο από όσα χρωστούσα.

Ζούμε σε άλλη χώρα. Τα κορίτσια μας προόδευσαν. Εργαζόμαστε στον τομέα που σπουδάσαμε, με δωρεάν υποτροφία μεταπτυχιακού. Ναι στα σαράντα πέντε μας. Πατρίδα είναι όπου σε αγκαλιάσουν. Οι νέες γενιές έχουν να δώσουν. Πατρίδα, να σέβεσαι τα παιδιά σου. Πατρίδα, να προσφέρεις. Όχι μόνο να ζητάς.

Πατρίδα, οι γονείς δεν ξέρουν όλοι Skype. Πατρίδα, να θυμάσαι τον λαό  σου. Έχει δικαιώματα,  όχι μόνο υποχρεώσεις.

Το τηλέφωνο  χτυπάει. Οι κόρες μας έφτασαν στο εξοχικό μας. Στην Πατρίδα. Για διακοπές. Ακούς Πατρίδα;

• Η Ευαγγελία Αλιβιζάτου ασχολείται με την δημιουργική συγγραφή – ποίηση και πεζογραφία

-Advertisement / Διαφήμιση-