Γράφει η Ευαγγελία Αλιβιζάτου *
Σε μία οθόνη ξεπροβάλλει η ζωή μου. Ολόκληρη η αυτοβιογραφία μου. Δεν ξέρω πώς να νιώσω. Συναισθήματα μεγαλύτερα του αναμενόμενου. Πρώτη σειρά στο αμφιθέατρο θέση τιμητική στο κέντρο. Μάτια στραμμένα στην τεράστια οθόνη. Εγώ γιατί νιώθω όλα αυτά τα μάτια καρφωμένα πάνω μου; Η ταξιθέτρια μου χαμογελά με κατανόηση.
Δεν προβληματίστηκα όταν μου προτάθηκε να μεταφέρω συνοπτικά την ζωή μου μέσα σε δύο ώρες. Φαντάστηκα ήταν κάτι πολύ εύκολο έτσι κι αλλιώς για τη ζωή μου θα έγραφα. Αφηγητής ένας νεαρός φοιτητής με ήρεμη φωνή. Αμφιθέατρο κατάμεστο. Όλοι ήρθαν να δουν πώς έζησα μόνος και έρημος έως τα πενήντα μου. Ο διάσημος συγγραφέας της μοναξιάς. Άραγε τι τους ώθησε να φτάσουν ως εδώ; Σκέψεις που δεν θα απαντηθούν ποτέ. Τελικά γίνεται να αγαπιέσαι μέσα από τα βιβλία σου; Μπορεί. Ίσως. Μάλλον. Ανάλογα.
Ακούω τον ήχο του κουδουνιού και η ζωή μου ξεκινάει. Ο αφηγητής με την απαλή ομιλία του με κάνει να νιώθω σαν να βρίσκομαι σε επικήδειο. Στον δικό μου. Έλα Χριστέ και Παναγιά. Η εικόνα στην οθόνη με δείχνει πιο όμορφο. Δεν χαίρομαι παρόλα αυτά. Ο κινηματογράφος το όγδοο θαύμα του κόσμου. Γυρίζω το βλέμμα μου γύρω απορημένος. Όλοι περιμένουν τι θα αντικρίσουν στην οθόνη. Γενιές διαφορετικές, ηλικίες τριγύρω μου νεαροί, μικροί μεγάλοι, άνω των 30, των 50, των 60. Προσπαθώ να συγκεντρωθώ σε ότι ακούω και βλέπω στην οθόνη.
Φωτογραφίες από τον τόπο μου. Η Ήπειρος.
Το βλέμμα μου ξανά στον κόσμο. Τι ξέρουνε για μένα όλοι αυτοί. Δεν νομίζω να με μάθουν μέσα σε δύο ώρες. Α, τα Γιάννενα!! Κάστρο Ιωαννίνων. Εκεί γεννήθηκα. Μία εκδρομή των γονιών μου. Μία κουραστική ημέρα ανάγκασε τη μητέρα μου να με γεννήσει στο κρύο του χειμώνα, παραμονές του Αγίου Στυλιανού. Με τα χρόνια η μητέρα μου με πήγαινε να γνωρίσω τον τόπο μας. Να τον αγαπήσω. Υπέροχο ζευγάρι με τον πατέρα μου αγαπημένοι μέχρι τα τελευταία τους.
Η οθόνη εναλλάσσεται, τα ερείπια του παλατιού του Αλή-πασά το θησαυροφυλάκιο και η εκκλησία των Αγίων Αναργύρων, ο τάφος του Αλή Πασά σχεδόν όλη η ιστορία της πόλης που γεννήθηκα.
Την έζησα ως τα δεκαοχτώ. Αξιοθέατα, ιστορικοί τόποι, το σπήλαιο του Περάματος πολύ κοντά στην πόλη των Ιωαννίνων και το σπίτι μου το πατρικό. Πόση ομορφιά άραγε μπορεί να έχει μία πόλη…
Τα μάτια μου περιστρέφονται ξανά γύρω γύρω. Βαριεστημένοι κάποιοι. Άλλοι ψιθυρίζουν, άλλοι γελούν δυνατά. Ενοχλητική η κυρία πίσω μου με τα φυστίκια Αιγίνης στο στόμα αυτό κι αν είναι προσβλητικό. Στην οθόνη εγώ μικρός γύρω στα δώδεκα στο Λαογραφικό Μουσείο εκεί που υφαντουργία οι στολές παραδοσιακές, τα κοσμήματα δίνουν το δικό τους σήμα κατατεθέν.
Στη μία ώρα της αφήγησης ελάχιστα βλέμματα στην οθόνη. Ποιος ξέρει που κουρσεύει η σκέψη τους. Τα μάτια μου υγραίνονται. Το πανεπιστήμιο Ιωαννίνων μία ζωντανή εικόνα ακόμα, για τα φοιτητικά μου χρόνια. Φιλοσοφικό τμήμα! Μάλιστα ήταν με στέγαση. Άσχημες αναμνήσεις.
Πόνος και σκέψεις μαζί, η χρονιά που έχασα τους γονείς μου από τροχαίο δυστύχημα. Πώς να ξεριζώσεις από την ψυχή σου τους μοναδικούς ανθρώπους…
Και έπειτα ήρθε το χάος, να τελειώσω τις σπουδές, να δουλεύω. Η εξέλιξη στον εαυτό μου περνώντας τα χρόνια. Έφτασα πενήντα ετών, με σπουδές, καθηγητής πανεπιστημίου, συγγραφέας, μοναχικός αντικοινωνικός.
Δεν νιώθω όμορφα εδώ μέσα. Δεν ξέρω γιατί ήρθαν όλοι αυτοί, γιατί δέχτηκα να γίνει αυτό το αφιέρωμα για μένα. Για τον τόπο μου; για τον κόσμο; Κανονικά το βλέμμα του θα έπρεπε να είναι καρφωμένο στη σκηνή. Η ζωή μου δεν έχει τίποτα το ενδιαφέρον τίποτα το κουτσομπολίστικο. Ναι αυτό έφταιγε η κλειδαρότρυπα.
Αναμένουν! Προσμονή να δουν μέσα από την κλειδαρότρυπα τη ζωή ενός μοναχικού συγγραφέα! Και σαν ανάψουν τα φώτα θα αρχίσουν να ξεσπούν σε χειροκροτήματα! Υποκριτικά χειροκροτήματα! Δεν αποκτούν τη γνώση σήμερα. Δεν αντιδρούν οι άνθρωποι. Δεν αντιδρούν στα ερεθίσματα που δέχονται. Η κυρία πίσω μου ξεφυσάει αγανακτισμένη λέγοντας «Αν ήθελα την παράδοση και τα πολιτισμικά των Ιωαννίνων θα πήγαινα να τα δω!»
Σηκώθηκα διακριτικά, βγήκα έξω να αναπνεύσω καθαρό αέρα. Θα παραμείνω ονειροπόλος και μοναδικός. Μοναχικός μέχρι τα γεράματα. Θα τιμώ την πόλη μου την πατρίδα μου. Θα γράφω!! Μα οι άνθρωποι δεν ξέρουν τίποτα πια ή δεν θέλουν να μάθουν. Γιατί η άγνοια του χθες συντελεί στην αδιαφορία του σήμερα. Η αγάπη για τον πολιτισμό παραπαίει. Εξοντώνεται από το ρεαλισμό των διάσημων με την έξαλλη ζωή. Αρνούμαι!
* Η Ευαγγελία Αλιβιζάτου ασχολείται με την δημιουργική συγγραφή – ποίηση και πεζογραφία
