Γράφει η Λίτσα Αλιβιζάτου Μουρελάτου *
Η φράση της κόρης μου ηχεί στα αυτιά μου σαν πυρκαγιά που καίει τα σωθικά μου. «Στέκεσαι όρθιος πατέρα, έχεις υγεία μα είσαι αχάριστος, ζεις και δεν ορίζεις την χαρά της ζωής, εγωιστής, πατέρα!».
Της έκλεισα την πόρτα στο πρόσωπο. Αφέθηκα να ξεσπάσω σε λυγμούς. Γιατί είμαι αχάριστος; Γιατί είμαι εγωιστής;
Μια φωνή χορεύει στο μυαλό μου. «Είσαι, κύριε Ανδρέα, όλα όσα είπε η κόρη σου! Είσαι γιατί δεν εκτιμάς όλα τα καλά που έχεις και πάνω από όλα την υγεία σου!»
Κλείνω τα αυτιά μου με τα χέρια. Καταραμένες φωνές, θα με αφήσετε ήσυχο ποτέ; Ένα παράπονο έκανα. Πονάει το σώμα μου, τα αρθριτικά μου δεν μ΄ αφήνουν. Βουίζει το κεφάλι μου. Τσιριχτές φωνές στο μυαλό μου. Κοιτάζω την κορνίζα της κόρης μου με παράπονο.
«Τι δεν είναι ευκολονόητο; Σε μεγάλωσα μόνος μου! Έστω με την βοήθεια της οικιακής βοηθού. Η μάνα σου έφυγε με μια φράση:
-Σε λυπάμαι Ανδρέα δεν σε ανέχομαι άλλο. Έχουμε τα πάντα, μα η μιζέρια σου με πνίγει. Θα πάρω την Αντωνία και θα φύγω.
-Σε γελάσανε! η κόρη μου θα μείνει εδώ· και να την βλέπεις κάθε μέρα, καρφί δεν μου καίγεται!
– Κι εδώ αχάριστος Ανδρέα; κι εδώ εγωισμός; μου στερείς το δικαίωμα της μητρικής φροντίδας κι επιμέλειας;
-Φύγε Έλενα! Στα έχω προσφέρει όλα. Αν δεν σε φτάνουν, φύγε!
-Για αγάπη ούτε λόγος… ».
Η φωνή κάνει πανηγύρι στο μυαλό μου. Συνεχίζω να κοιτάζω τη φωτογραφία.
«Τι σου λείπει παλιοκόριτσο; Καλά σχολεία, ακριβά ρούχα, σπουδές, αμάξια, φουσκωμένο λογαριασμό στην τράπεζα και της μητέρας σου το ίδιο. Εγώ είμαι ο αγνώμων ή εσύ; Δεν με σέβεστε!» φωνάζω δυνατά.
Μια άλλη φωνή συνεχίζει να τριβελίζει τον εγκέφαλο μου.
«Όλα χτίζονται, δεν πουλιούνται μα ούτε κι αγοράζονται. Σεβασμός, εκτίμηση, ευγένεια, παιδεία, καλοσύνη».
Πιάνω το κεφάλι μου με δύναμη ουρλιάζοντας.
«Τα αγοράζω όλα! Έχω λεφτά, τα πάντα αγοράζονται!» Γελάει η φαντασία μου. Κοροϊδεύει το υποσυνείδητο μου. Το αγνοώ!
Το τηλέφωνο κτυπά και η πρώην γυναίκα μου, μεταξύ κλάματος και πανικού, μου ζητά να τρέξω στο νοσοκομείο.
«Η Τόνια μας χτύπησε, είναι σοβαρά, πέρασε πεζή στο φανάρι, είναι τραυματισμένη Ανδρέα!»
Αντάρα η καρδιά μου. Εγώ φταίω για όλα. Έφυγε από το σπίτι μου λυπημένη κι έγινε το κακό. Παιδί μου τι σου έκανα…
Με πόδια που έτρεμαν έφτασα στο νοσοκομείο. Η Έλενα ένα μαζεμένο κουβάρι στη καρέκλα, σαν μυρμήγκι. Ποτέ δεν έπαψα να την αγαπώ. Πόσο παλιόγερος είμαι. Εγωισμός. Το κορίτσι μου είχε δίκιο. Αγκάλιασα την γυναίκα μου. Εκείνη, τρομαγμένη για την κίνηση μου, με κοίταξε.
«Η Τόνια περπατούσε και τη χτύπησε το αμάξι. Θα χρειαστεί επέμβαση για να ξαναπερπατήσει μάλλον, είπαν οι γιατροί και κέντρο αποκατάστασης».
Λίγο αργότερα, κοιτούσα το γιατρό ικετευτικά.
«Κάντε τα πάντα γιατρέ, σώστε την κόρη μου».
Πρώτη φορά παρακαλούσα κάποιον. Εγώ. Ο βασιλιάς της ναυπηγίας. Στο κρεβάτι, χλωμό το παιδί μου…χαμογελούσε πάρα το συμβάν που παραλίγο να κόστιζε την ζωή της. Μάθημα αξιοπρέπειας από ένα πλάσμα είκοσι δύο ετών.
Ο καιρός περνούσε και δεν λείψαμε λεπτό από το πλάι της. Είχα πλούτο τόσα χρόνια, δύναμη, κύρος. Μα δεν είχα οικογένεια. Οι φιλοδοξίες μου, ποτάμι που έπνιξε τα συναισθήματά μου. Μέχρι που πήρα αυτό που μου άξιζε. Υγεία. Το υπέρτατο αγαθό. Το είχα χλευάσει.
«Δεν αγοράζεται». Είπε στο αυτί μου η ρημάδα η ερινύα. «Έχεις λεφτά και χαίρεσαι; Υγεία έχεις; Να προσεύχεσαι!»
Προσευχή. Είχα ξεχάσει την αξία της. Σηκώθηκα όρθιος. Στο εκκλησάκι του νοσοκομείου γονάτισα. Θεέ μου, δώσε δύναμη στην κόρη μου να σηκωθεί όρθια!!Αλλιώς δώσε της κουράγιο να αντέξει!! Κατέρρευσα σε ένα στασίδι.
Άσε εμένα ανάπηρο όχι την κόρη μου, σε παρακαλώ!! Αυτό είχε έρθει να μου πει το παιδί μου. Την αξία της ύπαρξης μας. Πάλευε να μου μάθει όσα δεν της δίδαξα εγώ. Αρετή, σεβασμό, ανιδιοτέλεια, πίστη. Αντικατέστησα με υλικά αγαθά την απουσία μου. Μάθημα ζωής ο αγώνας του παιδιού μας να ξανασταθεί όρθιο. Με χαμόγελο, με χιούμορ, με πίστη, με καλοσύνη.
Μισό χρόνο μετά τα είχε καταφέρει.
Η δύναμη των αξιών. Η υγεία. Επανένωση της οικογένειας. Οι φωνές στο μυαλό μου έπαψαν. Δεν με επισκέφθηκαν ποτέ ξανά. Στην ψυχή μας υπάρχει το καλό και το κακό. Υπάρχουν δύο δρόμοι. Εσύ ορίζεις ποιος θα ανθίσει μέσα σου.
©Λίτσα Αλιβιζάτου
- Η Λίτσα Αλιβιζάτου Μουρελάτου ασχολείται με την δημιουργική συγγραφή – ποίηση και πεζογραφία
