Γράφει η Μαρία Σουρή – Τακετζή *, **,
A Journey…. Το ταξίδι….
Είχα ενδοιασμούς αν θα έπρεπε να παρελάσω σε αναπηρικό αμαξίδιο.
Ας ξεκινήσουμε από την αρχή του ταξιδιού μου.
Ο σύζυγός μου, ο Στέλιος, έφερε μαζί του μια αρκετά μεγάλη σημαία για να τη στερεώσει στο πίσω μέρος του αναπηρικού αμαξιδίου ενώ εγώ παρέλαυνα. Ένιωσα μια ανησυχία καθώς αυτή η σημαία θα με έκανε κάθε άλλο παρά «αόρατη». Ήλπιζα να αναμειχθώ με την κοινότητά μου την Ελληνορθόδοξη Εκκλησία του Αρχαγγέλου Μιχαήλ του Πορτ Ουάσινγκτον και να περάσω απαρατήρητη.
Αυτό ήταν ένα πρωτόγνωρο συναίσθημα – ποτέ δεν αισθάνθηκα αμήχανα στο αναπηρικό μου καροτσάκι. Είναι απλώς τα «πόδια» μου. Γιατί; Γιατί ένιωθα άβολα;
Συναντηθήκαμε με την οικογένειά μου στην 63η οδό, έχοντας την τύχη και την τιμή να βρισκόμαστε λίγα μέτρα μακριά από τους Εύζωνες. Ένιωσα την ενέργειά τους να με διαπερνάει.
Ο Στέλιος προσάρμοσε τη σημαία στο πίσω μέρος του αναπηρικού αμαξιδίου. Φύσηξε ένα αεράκι και το πρόσωπό μου καλύφθηκε λίγο από την σημαία.
Ο Λεωνίδας, ο δυόμισι ετών εγγονός μου, ανέβηκε στην αγκαλιά μου, με τη σημαία ακόμα γύρω από το πρόσωπό μου. Γιαγιά… γιου γκβικ βαϊτ?? δηλαδή Yiayia you’re Greek right? – Είσαι Ελληνίδα σωστά;
Ο Λεωνίδας κατάφερε να μπει κάτω από τη σημαία και ακούμπησε το κεφάλι του πάνω στο δικό μου. Σε λίγες στιγμές άρχισε μια ψιχάλα – δεν κράτησε πολύ, αλλά ο Λεωνίδας και εγώ «προστατευτήκαμε» τρόπον τινά απ’ την σημαία.
Ήρθε η ώρα να αρχίσουμε να κινούμαστε με την ομάδα μας. Πρέπει να γνωρίζετε ότι το αναπηρικό μου αμαξίδιο ζυγίζει 450 λίβρες. Δεν θα ήταν συνετό να βρίσκομαι στη μέση της πορείας. Πως σκέφτηκα αλήθεια ότι απλά θα αναμειχθώ με το πλήθος ;
Η οικογένειά μου αποφάσισε σοφά να είμαστε ουραγοί στην κοινότητά μας. Ήμασταν μια ομάδα που αποτελούνταν από τον Λεωνίδα, τον ενός έτους Τσάρλι, τις κόρες μου Αλεξάνδρα και Κατερίνα, το Στέλιο, τον Μάικλ, ο «ξένος» γαμπρός μου (ένας χαρακτηρισμός που αποφάσισε να χρησιμοποιεί όταν χρειάζεται), και εγώ στο αναπηρικό μου καροτσάκι με μια μεγάλη σημαία να ανεμίζει.
Ο Λεωνίδας κουνάει τη σημαία του και μπαινοβγαίνει στο διπλό καροτσάκι. Ο Τσάρλι υπνωτισμένος από τους ήχους και τους ανθρώπους. Τα τρία μεγαλύτερα «παιδιά» προσέχουν εναλλάξ τα μικρά. Ακολουθούσα την πράσινη γραμμή στη λεωφόρο με τον σύζυγό μου στο πλευρό μου. Φορούσε με υπερηφάνεια όλες τις καρφίτσες των διαφόρων οργανώσεων στις οποίες ανήκει και φυσικά τον χαρακτηριστικό μπερέ του.
Πέρασαν μόνο λίγα λεπτά και ένιωσα αυτοπεποίθηση. Και το πιο σημαντικό, ένιωθα περήφανη και ευτυχισμένη. Πολλοί που παρακολουθούσαν την παρέλαση φώναζαν το όνομά μου: «Μπράβο Μαρία».
Ήταν πράγματι απίστευτο όταν ένας από τους εκφωνητές και εθελοντής του COSMOS FM, ο Μιχάλης Στρατής, μας ανέφερε στην περιγραφή της παρέλασης.
Είμαι ειλικρινά ευγνώμων για όλα τα «μπράβο Μαρία», αλλά δεν έκανα τίποτα περισσότερο από το να παρελάσω με τον τρόπο που χρησιμοποιώ για «περπάτημα».
Αν όμως το ότι παρέλασα έδωσε σε κάποιον με οποιαδήποτε αναπηρία μία δόση αξιοπρέπειας ή κάποιο θετικό συναίσθημα, τότε συνειδητοποιώ γιατί ο Στέλιος με πίεσε να παρελάσω και να γίνω ορατή.
Έχω μέσα μου την ελπίδα να μην στρέφει κανείς το βλέμμα του από οποιοδήποτε είδος αναπηρίας, (πολλές είναι αόρατες με γυμνό μάτι, οπότε να έχετε πάντα ανοιχτό το μυαλό).
Η γιαγιά μου συνήθιζε να λέει ότι όταν γερνάς οι άνθρωποι σε αντιμετωπίζουν σαν παιδί γιατί μπορεί να μην ακούς καλά, ή να μην μιλάς τόσο γρήγορα. Έτσι, κάθεσαι ήσυχα στη «γωνιά σου» και παρατηρείς τα πάντα.
Υποθέτω ότι ίσως τα σοφά λόγια της γιαγιάς θα μπορούσαν να έχουν αντίκτυπο σε οποιονδήποτε είναι «διαφορετικός».
Το τέλος αυτού του ταξιδιού ολοκληρώνεται κάπως έτσι… Δεν έχω κανένα ενδοιασμό πλέον να με δουν και να με ακούσουν. Ευχαριστώ τους διοργανωτές της για την υπέροχη παρέλαση, την ενορία μου, την οικογένειά μου, τον “ξένο” μου, -όταν παρελαύνεις στην ελληνική παρέλαση χάνεις πλέον τα δικαιώματα αυτού του χαρακτηρισμού- τον Λεωνίδα μου που ξέρει «we gweek, wite?», και τον Στέλιο που με έπεισε να παρελάσω και να κυματίσω τη σημαία. Έτσι έκλεισε μια τέλεια μέρα.
* Η Μαρία Σουρή Τακετζή είναι εθελόντρια συνήγορος ασθενών, ασθενής με ALS και ερευνήτρια.
** Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στον «Ορθόδοξο Παρατηρητή»
