Με το παρόν 15ο δημοσίευμα συνεχίζουμε με Καρπαθιακά δίστιχα που το πέρασμα του χρόνου δεν τα απαλείφει και διατηρούνται ζωντανά.
Από στα γεννηθεί ο άνθρωπος, ο θάνατος είναι αναπόφευκτος και πολλές φορές έρχεται πριν την ώρα του. Παλαιότερα στην Σύμη όταν κάποια πέθαινε ανύπαντρη και σε νεαρή ηλικία την συνόδευαν στην τελευταία της κατοικία με βιολιά και άλλα όργανα.
Όταν στην Αμερική έφυγαν σε νεαρή ηλικία οι λαϊκοί μουσικοί και τραγουδιστές Μανώλης Χρυσός από τα Σπόα, Γιώργος Βασιλαράκης από την Βωλάδα και Όθος, Μιχάλης Σαρρής από το Μεσοχώρι και Αντώνης Νικολαΐδης από την Όλυμπο, που πάντοτε συμμετείχαν στις εκδηλώσεις της Καρπαθιακής Νεολαίας προτού ο Χάρος κόψει το νήμα της σύντομης ζωής τους, η Καρπαθιακή Ομοσπονδία αποφάσισε να «εορτάσει» την μνήμη τους.
Στο χολ του Αγίου Γεωργίου στο Clifton NJ συγκεντρώθηκαν Καρπάθιοι από Νέα Υόρκη, New Jersey κι άλλες κοντινές και μακρινές πολιτείες, όπως από Maryland, North and South Carolinas και Texas, να χορέψουν και να γλεντήσουν με τη λύρα του Σαρρή, το λαούτο του Βασιλαράκη, την τσαμπούνα του Νικολαΐδη και την στεντόρεια φωνή του Μανώλη Χρυσού που είχαν μαγνητοφωνηθεί. Στην μνήμη τους τραγουδήθηκαν και τα ακόλουθα δίστιχα που σύνταξε ο αείμνηστος παραδοσιακός στιχοπλόκος Νίκος Διάκος.
Στη μνήμη Μανώλη Χρυσού:
Δεν το πιστεύει άνθρωπος, ο νους του πως να φτάσει,
το χώμα τέτοιο μερακλή, πως έχει τον σκεπάσει.
Ούλα τα Σπώα άφησες, στο πένθος βουτημένο,
κλάψανε το βλάστάρι τους, το αδικοχαμένο.
Με την τσαμπούνα μιαν αυγή, έλα να μας ξυπνήσεις,
και με του φεύγου το σκοπό, πάλι να τραγουδήσεις.
Στη μνήμη Μιχάλη Σαρρή:
Της λύρα τα πατήματα, που άλλος δεν εμπόρει,
από δασκάλους τα ‘μαθες, εσύ στο Μεσοχώρι.
Κρίμα που έφυγες μικρός, και άδικο το λένε,
κι όσοι κι αν σε γνωρίσανε, για το χαμό σου κλαίνε.
Αξέχαστες ειν’ οι στιγμές, που γλέντιζαν μαζί σου,
της Παναγίας το νερό, δροσιά εις το κορμί σου.
Στη μνήμη Γιώργου Βασιλαράκη:
Σε γλέντι δεν εχάλασες, σ’ άνθρωπο το χατήρι,
βλαστάρι μερακλογενειάς, ‘πό πάππου κι από κύρη.
Συνόδευε η λύρα σου, πίκρες χαρές και πόθους,
μες τα σοκάκια της Βωλάς, και στα στενά του Όθους.
Πάνω στης Λάστου τη κορφή, πέρδικες κελαηδούνε,
για το δικό σου το χαμό, Γιώργο μοιργιολογούνε.
Στη μνήμη Αντώνη Νικολαΐδη:
Μαέστρος σ’ ότι έπαιζες, στα γλέντια μας στολίδι,
σ’ έχασε όλη η Όλυμπος, φίλε Νικολαίδη.
Στην Έλυμπο άμα γλεντούν, και κάτω στο Γιαφάνι,
συχνορωτούν Αντωνή μας, που ‘πήες κι ‘εν εφάνεις.
Λουλούδι ολυμπίτικο, απάνω στον ανθό σου,
Κάρπαθος και Αμερική, κλάψαν για το χαμό σου.
Traditional Karpathian couplets – 15th
By Manolis Cassotis
With this 15th publication we continue with Karpathian couplets that the passage of time does not erase and are kept alive.
From the time the human is born, death is inevitable and often comes before its time. In the past, in Symi when an unmarried girl died at a young age, they accompanied her to her last residence with violins and other instruments.
When in America the popular musicians and singers Manolis Chrysos from Spoa, George Vassilarakis from Volada and Othos, Michael Sarris from Mesochori and Antony Nikolaidis from Olympos, who always participated in the Karpathian Youth Organization events, left us at a young age, the Karpathian Federation “celebrated” their memory.
At St. George’s Hall in Clifton NJ, Karpathians from New York, New Jersey and other states near and far, such as Maryland, North and South Carolinas and Texas, gathered to dance and feast with the lyre of Sarris, the lute of Vasilarakis, the Flute of Nikolaidis and the stentorian voice of Manolis Chrysos as before were recorded. Also, the following couplets written by the late traditional lyricist Nikos Diakos were also sung in their memory (in free translation).
In Manolis Hrysos memory:
No man believes it, his mind can’t get it,
that the soil covered a such talented man.
You left the whole village of Spoa, steeped in mourning,
they cried for their sprout, the unfairly lost one.
With the flute one dawn, come to wake us up,
and with the music flying away, to sing again.
In Michael Sarris memory:
The lyre’s footsteps, no one else could handle,
that you learned from teachers, in Mesochori.
It’s unfair and shame, that you left so young,
and those who knew you, cry for your loss.
Unforgettable are the moments, they celebrated with you,
the Holy Mothers’ water, coolness in your soul.
In George Vasilarakis memory:
In every party you please everybody, satisfying everyone’s desire,
a sprout of talented musicians, from father and grandfather.
Your lyre accompanied bitterness, joys and desires,
through the alleys of Volada, and in the narrow streets of Othos.
On the top of Lastos, partridges are chirping,
for your loss, George they cry.
In Anthony Nicolaidis memory:
Master in everything you played, ornament at our feasts,
all in Olympus has lost you, beloved Nikolaidis.
On Olympus in every feast, and down in Diafani,
ask what happened to our Antonis, why he did not show up?
Olympic flower, upon your blossom,
Karpathos and America, cry for your loss.
