ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ. Πάνδημη και άκρως συγκινητική ήταν η Εξόδιος Ακολουθία του ευπατρίδη, ευεργέτη και συνάμα επιτίμου προέδρου της μεγαλώνυμης κοινότητας του Αγίου Δημητρίου Αστόριας Νίκου Ανδριώτη, η οποία έλαβε χώρα το πρωί της Πέμπτης, 7ης Σεπτεμβρίου 2023 στην Αστόρια.
Ο Καθεδρικός Ναός τον οποίο διακόνησε και ευεργέτησε για πάνω από πέντε δεκαετίες ο αείμνηστος είχε πλημμυρίσει από τους συγγενείς και φίλους, μαθητές, δασκάλους, ομοϊδεάτες και συναγωνιστές του Νίκου Ανδριώτη, οι οποίοι είχαν κάτι ξεχωριστό να πουν για την πολυετή προσφορά του στην κοινότητα, στο σχολείο και στην ομογένεια και το πιο σημαντικό να διηγηθούν προσωπικές στιγμές και εμπειρίες από την γνωριμία τους με τον αείμνηστο και πάνω από όλα από την συνεργασία μαζί του.
Ο πρόεδρος της κοινότητας Νικόλαος Παπαϊωάννου, οι πρώην πρόεδροι και τα άλλα στελέχη ήταν από τους πρώτους που έφτασαν στον ναό, όχι μόνο για να υποδεχτούν την οικογένεια και να προσκυνήσουν το σκήνωμά του, αλλά και για να μεριμνήσουν για την τάξη και την υποδοχή των επισήμων μεταξύ των οποίων του γενικού Προξένου της Ελλάδας στη Νέα Υόρκη, κ. Κωνσταντίνου Κωνσταντίνου, της ακολούθου πολιτιστικών υποθέσεων Έβελυν Κανελέα, της προέδρου του Εκπαιδευτικού Συμβουλίου της Ιεράς Αρχιεπισκοπής, Αθηνάς Κρομμύδα, της εκτελεστικής διευθύντριας της Ηγεσίας των 100, Πολέτ Πούλου, των μελών του Τάγματος του Αποστόλου Ανδρέα του Οικουμενικού Πατριαρχείου, των ηγετών της Δωδεκανησιακής Ομοσπονδίας Αμερικής, του ιστορικού Συλλόγου Νισυρίων Νέας Υόρκης, του προέδρου και διευθύνοντα συμβούλου της μοναδικής ομογενειακής τράπεζας «Alma Bank», Μιχάλη Ψηλού, του ευεργέτη της κοινότητας του Τιμίου Σταυρού στο Γουάιτστόουν, του Οίκου Ευγηρίας του Αγίου Μιχαήλ, της παιδείας και της γενέτειρας Ευσταθίου Βαλιώτη, των ηγετών της AHEPA και άλλων ομογενειακών οργανώσεων.
Στο προσκύνημα που έλαβε χώρα το βράδυ της Τρίτης, όπως έγραψαν οι «Αναμνήσεις», παρέστη ο Αρχιεπίσκοπος Αμερικής, κ. Ελπιδοφόρος, ο οποίος τέλεσε και το τρισάγιο υπέρ αναπαύσεως της ψυχής του πλαισιωμένος από πλειάδα ιερέων από την τριπολιτειακή περιοχή, και ο οποίος εξέπληξε τους παρόντες και το αναγνωστικό κοινό των «Αναμνήσεων» με την εμπνευσμένη ομιλία του.
Και την αποκαλούμε εμπνευσμένη, αφ ενός μεν διότι πρόβαλλε με τον δικό του τρόπο το έργο του «κοσμοκαλόγερου» όπως αποκάλεσε τον αείμνηστο, αφ ετέρου δε διότι υποσχέθηκε ενοποιόν του ότι θα βρεθούν χιλιάδες χέρια για να παραλάβουν την σκυτάλη του και ότι θα αγωνιστεί και ο ίδιος για να παραμείνει η κοινότητα στον αιώνα τον άπαντα προπύργιο του Ελληνισμού της Αμερικής και να επανέλθει σε μια νέα τροχιά προόδου τόσο το Λύκειο το οποίο δημιούργησε μαζί με τους συναγωνιστές και συνοδοιπόρους ο Νίκος Ανδριώτης, όσο και το Αρχιεπισκοπικό Πολιτιστικό Κέντρο στην Αστόρια.
Η Εξόδιος Ακολουθία
Ο Αρχιεπίσκοπος Αμερικής, κ. Ελπιδοφόρος αν και λόγω του προγραμματισμένου ταξιδιού του στον Παναμά δεν μπόρεσε να παραστεί αυτοπροσώπως στην Εξόδιο Ακολουθία, εν τούτοις ανέθεσε σε δύο μητροπολίτες και στους ιερείς που είτε έχουν διακονήσει, είτε συνεχίζουν να διακονούν τον Άγιο Δημήτριο Αστόριας να τελέσουν την Εξόδιο Ακολουθία για να διαμηνύσει σε όλους ότι ο ‘Αγιος Δημήτριος Αστόριας είναι προνομιούχος διότι από τις τάξεις του αναδείχτηκαν άξιοι λευίτες, Επίσκοποι και Μητροπολίτες μεταξύ των οποίων ο Μητροπολίτης Σερβίων και Κοζάνης Παύλος, Μητροπολίτης Ατλάντας, κ. Αλέξιος, Μητροπολίτης Σάρδεων, κ. Ευάγγελος, και ο Μητροπολίτης Νέας Ιερσέης, κ. Απόστολος.
Για τους περισσότερους – αν όχι όλους – ο «κοσμοκαλόγερος» Νίκος Ανδριώτης ήταν ο μέντορας και συνάμα ο ασυμβίβαστος και αυστηρός κριτής.
Στην Εξόδιο Ακολουθία χοροστάτησαν οι Μητροπολίτες Ατλάντας κ. Αλέξιος, και Νέας Ιερσέης Απόστολος βοηθούμενοι υπό του πρωτοσύγκελου της Ιεράς Αρχιεπισκοπής, π. Νεκταρίου Παπαζαφειρόπουλου, του ιερατικού προϊστάμενου και του εφημέριου του Αγίου Δημητρίου Αστόριας, π. Ανάργυρου Σταυρόπουλου, και π. Νικολάου Πάρου, αντίστοιχα, του ιερατικού προϊσταμένου του ναού του Αγίου Σπυρίδωνα στο Ουάσινγκτον Χάιτς και συνάμα αναπληρωτή διευθυντή Παιδείας, π. Γρηγορίου Σταμκόπουλου, του εφημέριου της Αγίας Τριάδας στο Νιου Ροσέλ π. Δημητρίου Μπαλίδη, του παπά του λαού της Αστόριας, π. Ιωάννη Αντωνόπουλου και του ιεροδιακόνου, Κωνσταντίνου Λουκά.
Τον επικήδειο εκφώνησε ο Μητροπολίτης Νέας Ιερσέης, κ. Απόστολος, ο οποίος «μαθήτευσε», όπως είθισται να λέει συχνά ο ίδιος, πλάι στον Νίκο Ανδριώτη που την άνοιξη του 2016 εξέπληξε την ομογένεια με το βιβλίο του «Η πορεία μου χωρίς ράσο…».
«Τον γνώρισα ως νέος κληρικός και οφείλω να ομολογήσω ότι, παρόλο που τα μαλλιά του ήταν πάντοτε άσπρα, με σεβάστηκε πάντα εμένα τον νεαρό. Θα ήθελα να τον ευχαριστήσω για όλα όσα έκανε για την Ομογένειά μας, αλλά και όσα έκανε για εμένα προσωπικά, αυτή τη συνεργασία και αγάπη του μεγαλύτερου προς τον μικρότερο. Διδάχθηκα πολλά από τον Νίκο. Μακάρι να είχαμε άλλους δυο – τρεις ανθρώπους σαν και αυτόν, θα συνέβαιναν πολλά καλύτερα πράγματα στην Ομογένεια», επεσήμανε μεταξύ άλλων ο κ. Απόστολος.
Αναφερόμενος στον χαρακτήρα του επεσήμανε ότι ήταν «τίμιος, ενάρετος, ειλικρινής και μεγάλος φιλέλληνας.
«Κανείς δεν μπορεί να καταλάβει τον χαρακτήρα κανενός, όμως γνωρίζουμε ότι ο Νίκος αγαπούσε υπερβολικά την οικογένειά του, τα αδέρφια του, ένα φαινόμενο που, δυστυχώς, σήμερα εκλείπει. Δεύτερη αγάπη του ήταν η Ελλάδα και τα ελληνικά γράμματα.
Διαβάσαμε επ’ αυτού πολλές φορές, ότι κάποιοι τον ονόμασαν ‘Πρωθυπουργό’ ή ‘Δήμαρχο’ της Αστόριας. Εγώ απλά θα του δώσω το επίθετο του φιλέλληνα, ότι αγαπούσε την Ελλάδα και έκανε ό,τι ήταν δυνατό για τον τόπο που του έδωσε ζωή.
Ενώθηκε με τον Άγιο Δημήτριο και έκανε πραγματικότητα αυτό το άπιαστο όνειρο για πολλούς, να χτίσει ένα Λύκειο στην καρδιά του Ελληνισμού. Ο Νίκος κατάφερε να σηκώσει τον βράχο αυτόν και να δημιουργήσει το μοναδικό ελληνικό Λύκειο της Αμερικής.
Η αγάπη που είχε για την ελληνική Παιδεία τον έκανε να είναι πάντα παρών και κατάφερε, με τον δικό του προσωπικό χαρακτήρα, να είναι εδώ αυτό το μεγάλο θαύμα, το σχολείο του Αγίου Δημητρίου. Η άλλη του αγάπη ήταν ο Άγιος Δημήτριος, ενώ δεν λησμόνησε ποτέ τον τόπο καταγωγής του, που ήταν το όμορφο νησί της Νισύρου. Είχε ιδιόρρυθμο χαρακτήρα, αλλά στην καρδιά του είχε ένα μικρό παιδί. Το παιδί που έφερε μαζί με τον πατέρα του», ανέφερε με έκδηλη την συγκίνηση ο κ. Απόστολος.
Ο Γενικός Πρόξενος της Ελλάδας στη Νέα Υόρκη, Ντίνος Κωνσταντίνου επεσήμανε ότι δεν είχε την τύχη και το προνόμιο να τον γνωρίσει εκ του σύνεγγυς και να συνεργαστεί μαζί του, καθώς «όταν ανέλαβε καθήκοντα η υγεία του εκλιπόντος είχε αρχίσει να φθίνει. Πλην όμως διδάχτηκε πολλά για την προσφορά του στην ομογένεια και στην γενέτειρα.
Η προσφώνησή του γενικού Προξένου ήταν εμπνευσμένη και ρεαλιστική, διότι εστιάστηκε στην προσφορά του αειμνήστου στην κοινότητα του Αγίου Δημητρίου Αστόριας, στην ελληνική παιδεία, στην Εκκλησία και στην ομογένεια, καθώς επίσης και στην γενέτειρά του τη Νίσυρο.
Διαβάστε επίσης:
https://www.anamniseis.net/dimarhos-nisyrion-megali-morfi-tou-ellinismou-o-nikos-andriotis/
Μία ακόμη ηγετική προσωπηκότητα της εδώ ομογένειας, καί όχι μόνο, “έφυγε”. Ο Νίκος Ανδριώτης ήταν αναμφησβήτητα μία ηγετική προσωπικότητα, με όλη τη σημασία της λέξης, μέ ότι αυτό συνεπάγεται. Με όλα τα αρνητικά καί τα θετικά που συνήθως όλες οι ηγετικές προσωπικότητες κουβαλούν στην πλάτη τους για πάντα. Και εδώ μιλούμε γιά δυσβάσταχτο φορτίο που χρειάζονται γερές “πλάτες” γιά να το κουβαλάς!
Είχα την ευκαιρία και τιμή να υπηρετήσω την Μεγαλώνημη Κοινότητα του Αγίου Δημητρίου της Αστόριας ως μελος του Κοινοτηκού της Συμβουλίου γιά αρκετά χρόνια, ως ένα ¨ενεργό” μέλος με συμμετοχή σε επιτροπές (Building committee Chairman κλπ.) και κυρίως σε ότι αφορούσε τα σχολεία αυτής της Κοινότητας. Αλλωστε τα παιδιά μου και τα παιδιά πολλών γνωστών μου φοίτησαν στα σχολεία αυτά. Τι σημαίνουν ολα αυτά; Συχνή, πυκνή επαφή με τον Νίκο Ανδριώτη! Για κάμποσα χρόνια, με ότι αυτό συνεπάγεται. Δύσκολο να ξεχάσω τις διαφωνίες και τις κόντρες μαζί του! Αλλωστε ο Νίκος “ζούσε καί άκμαζε” μέσα από τις αντιθέσεις καί τις κόντρες. Οπως όλες οι ηγετικές προσωπικότητες. Βέβαια αντιθέσεις και κόντρες δεν είναι πάντα αρνητικά στοιχεία, θα έλεγα ότι πολλές φορές είναι θετικά. Τουλάχιστον μας κρατούν “ζωντανά” μέλη μιας κοινότητας η ενός οργανισμού. Βέβαια ο Νίκος είχε το “ελάττωμα” ότι πάντα ήθελε να κερδίζει, όπως όλες οι ηγετικές προσωπικότητες! Ετσι μεγάλωσε, γαλουχήθηκε, έφτασε εκεί που έφτασε. Προσωπικά δεν το θεωρώ αυτό αρνητικό καί μάλιστα θα το θεωρούσα θετικότατο αν το τελικό αποτέλεσμα είχε θετικό πρόσημο. Αλλωστε από το αποτέλεσμα κρινώμαστε όλοι. Κάνωντας ενα “playback” των τελευταίων 40 ετών της ιστορίας και των γεγονότων που σημάδεψαν την πορεία της μεγάλης αυτής κοινότητας, τού Αγίου Δημητρίου της Αστόριας, σίγουρα το πρόσημο είναι θετικό, για να μήν πω θετικότατο δεδομένου οτι σταμάτησε το νέο “αίμα” από την πατρίδα μας (αυτό που δημιούργησε την Μεγάλη αυτή Κοινότητα) και το “διαμάντι” της, το σχολείο της, ήταν διαχρονικά αβοήθητο από την Αρχιεπισκοπή μας. Ο Νίκος ήταν εκεί, όλα αυτά τα χρόνια, κάποια από αυτά ‘φουρτουνιασμένα”. Ποτέ δεν ‘ελειψε, ποτέ δεν δείλιασε. Οπως είπα όλοι κρινόμαστε εκ τού αποτελέσματος έστω καί αν κάποιες φορές ο τρόπος μας μπορεί να είναι ανορθόδοξος. Τώρα χωρίς τον Νίκο Ανδριώτη, ο Αγιος Δημήτριος καλείται να βρεί την νέα της ή τις νέες ηγετικές της προσωπικότητες που θα αποτελούν τους διαχρονικούς εγγυητες του. Μπορεί και πρέπει εκ των έσω. Οχι ξενόφερτους “τοποτηρητές”.
Νίκος Αλυσανδράτος