Ο Παναγιώτης Τσιλφίδης, ένας από τους αγωνιστές για την αναγνώριση της Γενοκτονίας του Ποντιακού Ελληνισμού και συνάμα ένα από τα δραστήρια μέλη της κοινότητας του Αγίου Γεωργίου στο Νόργκουαλκ και του Συλλόγου Ποντίων «Πόντος» του Κονέκτικατ, την Τετάρτη 26 Απριλίου 2018 άφησε την τελευταία του πνοή στο Νοσοκομείο όπου νοσηλευόταν το τελευταίο διάστημα.
Ο θάνατός του καταλυπεί την σύζυγό του Σωτηρία το γένος Μαρμανίδου, τα παιδιά του Γιώργο και Ιωάννα Τσιλφίδη, Ανατολή και Βασίλειο Γεωργιάδη, τα εγγόνια Παναγιώτη και Αναστάσιο Τσιλφίδη, Κυριάκο Γεωργιάδη, Παρασκευή και Παναγιώτη Mαρμαρά, τα δισέγγονα Θεοφάνη και Ανατολή Μαρμαρά, τον αδελφό του Κωνσταντίνο, τα ανίψια και τους λοιπούς συγγενείς εδώ και στην Ελλάδα.
Η σορός του απόγευμα της Παρασκευής, 27 Απριλίου 2018, από τις 4-8 μ.μ. θα εκτεθεί για προσκύνημα στον ιερό ναό του Αγίου Γεωργίου (St. George Greek Οrthodox Church, 238 West Rocks Road Norwalk, CT).
Η νεκρώσιμη ακολουθία θα ψαλεί το πρωί του Σαββάτου, 28 Απριλίου, στις 10.00 π.μ. στον εν λόγω ναό και αμέσως μετά θα ακολουθήσει ο ενταφιασμός του στο Κοιμητήριο «St. Johns Cemetery».
Ο εκλιπών γεννήθηκε στις 18 Μαρτίου 1932 στην Εξοχή Κοζάνης, ενώ οι γονείς του Γεώργιος και Ανατολή Τσλιφίδη το γένος Καλταβαρίδου, είχαν γεννηθεί στο Σαχνόι και Γιαννακάντον, αντίστοιχα, χωριά της Ματσούκας στην Τραπεζούντα του Πόντου.
Το 1922 με την ανταλλαγή του πληθυσμού οι γονείς του ήρθαν στον Πειραιά. Το 1928 μετακόμισαν στην Εξοχή Κοζάνης, όπου το ελληνικό κράτος τους παραχώρησε αγροτεμάχια και όπως άλλοι συμπατριώτες τους άρχισαν να ασχολούνται με την καλλιέργεια της γης και με την κτηνοτροφία.
Ο εκλιπών είχε άλλα πέντε αδέλφια τον Κωνσταντίνο (εν ζωή), τους αειμνήστους Ιωάννη – Βάνια και Αχιλλέα που πέθαναν πρόωρα, καθώς και τους Ιωάννη – Βάνια και Ελένη που πέθαναν σε μικρή ηλικία.
Ο αείμνηστος ήρθε στην Αμερική το 1971 με την σύζυγό του και τα δύο ανήλικα την εποχή εκείνη παιδιά του και εργάστηκε σκληρά στα εργοστάσια Caprice Footwear and Nash Engineering.
Η αγάπη του για τον Πόντο και την Ελλάδα σε συνδυασμό με την υπερηφάνεια για την ελληνική του καταγωγή αποτέλεσαν τον καταλύτη όχι μόνο για την ενασχόλησή του με τα κοινά, αλλά και για τα αείμνηστα αδέλφια και τα παιδιά τους και τα εγγόνια τους.
Εξ άλλου δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι τα αδέλφια, τα παιδιά και τα ανίψια ηγήθηκαν του Συλλόγου των Ποντίων και της κοινότητας του Αγίου Γεωργίου στο Νόργκουακ, καθώς επίσης της Παμποντιακής Ομοσπονδίας και του Ιερού Ιδρύματος «Παναγία Σουμελά» Ποντίων Αμερικής και Καναδά.
