Πόσες φορές δεν έχουμε χρησιμοποιήσει ή ακούσει την παροιμία «το μήλο κάτω από τη μηλιά θα πέσει»! Πόσες φορές δεν έχουμε αναρωτηθεί σε τι βαθμό μπορεί να ισχύει και κατά πόσο βρίσκει εφαρμογή στις μέρες μας! Η απάντηση μονολεκτική: άπειρες. Τι συμβαίνει όμως όταν το μήλο αυτό πέφτει κατά το… ήμισυ κάτω από την μηλιά; Στην περίπτωση της Μελίνας Γεωργίου, κόρης του παλιού ποδοσφαιριστή του ΟΦΗ, της Ανόρθωσης, του Λεβαδειακού, του Απόλλωνα Σμύρνης και αρκετών ακόμη ομάδων στην Ελλάδα, Γιώργου Γεωργίου, η απάντηση είναι: πρωταθλήτρια Ευρώπης στο τάεκβοντο! Γιατί ακόμα και η τρίτη θέση σε ένα ευρωπαϊκό πρωτάθλημα κορασίδων, συνιστά μέγιστη επιτυχία για μια αθλήτρια που το 2021, όταν και κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο στο Ταλίν, ήταν 13 ετών! Και σήμερα, στην ηλικία των 15, στοχεύει πολύ-πολύ ψηλά, γιατί θέλει να είναι η «πρώτη» και να συμμετέχει σε «όσο το δυνατόν περισσότερους αγώνες» μπορεί. Άλλωστε όπως μας εξομολογείται, ζει για να αγωνίζεται.
Το Αθηναϊκό-Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων, συνάντησε τη νεαρή πρωταθλήτρια λίγες ημέρες μετά την κατάκτηση του ασημένιου μεταλλίου στο βαθμολογούμενο τουρνουά G1 της Αυστρίας, λίγες ώρες πριν την παρθενική της συμμετοχή της σε Πανελλήνιο πρωτάθλημα Νέων Ανδρών-Νέων Γυναικών, αλλά και σχεδόν 17 μήνες μετά τη βράβευσή της από τον Πανελλήνιο Σύνδεσμο Αθλητικού Τύπου ως ένα από τα μεγαλύτερα ταλέντα του τάεκβοντο. Μια εκδήλωση που την ακολουθεί σε κάθε της βήμα για πολλούς και διαφορετικούς λόγους: για τη «συγκλονιστική» αγκαλιά που δέχθηκε από την Βούλα Πατουλίδου, τη γνωριμία με τους Ολυμπιονίκες της κωπηλασίας και του στίβου αντίστοιχα, Στέφανο Ντούσκο και Εμμανουήλ Καραλή, την εμψυχωτική συνομιλία που είχε με τον Παραολυμπιονίκη του στίβου, Νάσο Γκαβέλα αλλά και τα θερμά λόγια της προέδρου της Δημοκρατίας κας Κατερίνας Σακελλαροπούλου. Δεν έκρυψε μάλιστα, ότι η φωτογραφία της με την Βούλα Πατουλίδου, είναι σε περίοπτη θέση στο δωμάτιό της και την κοιτάζει όταν θέλει να πάρει δύναμη.
«Δεν χάναμε αγώνα ποδοσφαίρου»
Η Μελίνα Γεωργίου πρωτοείδε τον πατέρα της να αγωνίζεται στον ΟΦΗ, εξ ου και η αγάπη της για τον σύλλογο του Ηρακλείου. Ακολούθησε η Ανόρθωση, ο Λεβαδειακός, ο Απόλλωνας Σμύρνης. «Δεν χάναμε αγώνα. Ενθουσιαζόμουν με την ένταση που είχε να κερδίζει τους αγώνες. Καταλάβαινα, παρόλο που ήμουν παιδί, πως ήταν στεναχωρημένος όταν δεν συνέβαινε κάτι τέτοιο. Ήθελε να κερδίζει. Ήταν παθιασμένος με αυτό που έκανε», λέει για τον πατέρα της η νεαρή αθλήτρια, παραδεχόμενη ωστόσο ότι «ουδέποτε σκέφτηκα να ασχοληθώ με το ποδόσφαιρο. Μου άρεσε να το βλέπω, όμως δεν ήταν το σπορ που ήθελα να ακολουθήσω».
Πως όμως μπήκε το… μικρόβιο του τάεκβοντο στο αίμα της; «Από τον θείο μου, τον Πάνο Γιαννιώτη. Εκείνος έμαθε τάεκβοντο στη μητέρα μου (σ.σ. προπονήτρια πλέον στον Αίαντα Πεύκης) και εκείνος ήταν που με μύησε στα μυστικά του αθλήματος. Η αλήθεια είναι ότι ξεκίνησα την ενασχόλησή μου στον αθλητισμό με ρυθμική γυμναστική, κολύμβηση και στίβο. Ασχολήθηκα και με το μπαλέτο. Πάντα όμως ζητούσα από το θείο μου να μου δείξει κάποιες κινήσεις του ταεκβοντό. Και ένα καλοκαίρι, στην αυλή της γιαγιάς, ξεκίνησε να μου δείχνει πιο εντατικά. Θυμάμαι που η πρώτη κίνηση που μου είχε δείξει, ήταν το Τι Τσάγκι. Μετά με πήγε για το πρώτο δοκιμαστικό. Και κόλλησα. Επειδή είμαστε δεμένοι με το θείο μου, μου μετέδωσε το μικρόβιο του τάεκβοντο. Με έκανε να το αγαπήσω περισσότερο».
«Πρόσφατα κατάλαβα πόσο σημαντικό ήταν το μετάλλιο που κέρδισα στο Ευρωπαϊκό»
Κι ενώ η αγάπη της για το τάεκβοντο μεγάλωνε μέρα με τη μέρα, ήρθε η… αποτυχία της Βουλγαρίας, λίγο μετά την επιστροφή στην υγειονομική κανονικότητα, για να την «αλλάξει» ως αθλήτρια.
«Στον πρώτο μου αγώνα είχα βγει πρώτη. Και εθίστηκα. Όμως ήρθε ο αγώνας της Βουλγαρίας, μετά τον κορονοϊό, όπου με άλλαξε τελείως ως αθλήτρια. Ενώ έκανα προπονήσεις μέσα στον κορονοϊό, χωρίς όμως sparring τα οποία είναι πολύ σημαντικά για την εξέλιξη ενός αθλητή, πήγα σε αγώνες στη Σόφια και έχασα. Μια ήττα που με συγκλόνισε και με άλλαξε ριζικά. Κι αυτό γιατί πήρα την απόφαση, να μην το βάλω κάτω. Να προσπαθήσω ακόμη περισσότερο. Να φτάσω εκεί που δεν βρισκόμουν. Για να μην χάσω ξανά. Και μετά ήρθαν όλες οι επιτυχίες. Η πρόκριση για το Ευρωπαϊκό, το μετάλλιο στο Ευρωπαϊκό και όλα όσα ακολούθησαν και συνεχίζουν να καθορίζουν την αθλητική μου πορεία. Εκμεταλλεύτηκα μια αποτυχία για να μπορέσω να γίνω καλύτερη. Και τα κατάφερα».
Στην ερώτηση πόσο σημαντικό ήταν το μετάλλιο που κατέκτησε στο Ευρωπαϊκό του Ταλίν, η απάντηση είναι άμεσα συναρτώμενη με το νεαρό της ηλικίας της. «Δεν είχα καταλάβει πόσο σημαντικό ήταν ένα ευρωπαϊκό μετάλλιο. Τώρα αρχίζω να καταλαβαίνω τη σπουδαιότητα εκείνης της επιτυχίας και το τι ακριβώς σημαίνει αυτό το μετάλλιο. Είχα χαρεί πάρα πολύ βέβαια, έστω κι αν ήθελα να βρίσκομαι πιο ψηλά στην κατάταξη. Ωστόσο, μου πήρε χρόνο για να καταλάβω ότι ήταν σημαντικό».
«Θέλω να είμαι η καλύτερη. Η πρώτη»
Η νεαρή πρωταθλήτρια, παραδέχεται ότι δεν νοιώθει την πίεση του ανταγωνισμού. Τονίζει ότι διαχειρίζεται όσο το δυνατόν καλύτερα τα συναισθήματά της, χωρίς άγχος, ωστόσο στο πέρασμα των χρόνων και με δεδομένο ότι οι απαιτήσεις αλλάζουν, «υπάρχει πίεση κυρίως γιατί πρέπει να αποδείξω στον εαυτό μου ότι δεν αρκούμαι σε ένα μόνο ευρωπαϊκό μετάλλιο. Δεν σταματάω εδώ. Συνεχίζω για ψηλότερα. Το γεγονός ότι πλέον στα juniors, έχω να αντιμετωπίσω μεγαλύτερες ηλικιακά αθλήτριες και ως εκ τούτου υψηλότερου επιπέδου αθλήτριες, με ωθεί ώστε να γίνομαι κάθε μέρα καλύτερη. Χωρίς άγχος στους αγώνες, αλλά με πάθος για τη νίκη. Είναι πολλές φορές που θυμώνω με τον εαυτό μου. Πεισμώνω. Γιατί θέλω να είμαι η καλύτερη. Η πρώτη».
Και επειδή θέλει να βρίσκεται συνεχώς στην κορυφή, αυτός είναι και ο λόγος που ακόμα σκέφτεται το χρυσό μετάλλιο στο Ευρωπαϊκό του Ταλίν. «Σκέφτομαι τι θα μπορούσα να είχα κάνει. Δέχθηκα εννέα μπουνιές στον ημιτελικό. Έχασα με 12-11. Η ήττα αυτή με πόνεσε, γιατί ένας πόντος μου στέρησε τον τελικό. Η αντίπαλός μου εκμεταλλεύτηκε την αδυναμία μου να αποφύγω τις μπουνιές. Ήταν άλλωστε και ο μόνος τρόπος για να μπορέσει να κερδίσει τον αγώνα, όπως άλλωστε κι έγινε. Το έχω διορθώσει πλέον αυτό το κομμάτι. Με τον δάσκαλό μου το δουλεύουμε συνέχεια. Βλέπω και τα βιντεάκια από τους αγώνες μου και διαπιστώνω που έχω κάνει λάθη, τα οποία και προσπαθώ να διορθώσω όσο μπορώ, σε σύντομο χρονικό διάστημα».
«Η κατηγορία των 46 κιλών αυτή τη στιγμή μου ταιριάζει»
Παραδέχεται ότι δεν έχει κάνει ποτέ δίαιτα. Καταφέρνει και διατηρεί τα κιλά της χωρίς να στερείται, τρώγοντας απ` όλα, αλλά σε μικρές ποσότητες. Ωστόσο ευελπιστεί ότι τα επόμενα χρόνια θα μπορεί να πάρει κι άλλο ύψος «οπότε θα ακολουθήσω την πορεία των πραγμάτων και θ` ανέβω κατηγορία. Δεν κρατιέμαι σε μια κατηγορία. Με το που είδα ότι έβαλα ένα κιλό, κατευθείαν αποφάσισα να αλλάξω κατηγορία και πήγα στα 46. Αφού είδα ότι στα τρία τελευταία πρωταθλήματα μου ταιριάζει η συγκεκριμένη κατηγορία, είπα να σταθεροποιηθώ εδώ».
Σχετικά με το Πανελλήνιο πρωτάθλημα νέων ανδρών/νέων γυναικών που θα γίνει αύριο, Δευτέρα, στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας, είπε ότι «περιμένω μεγάλο συναγωνισμό. Στην κατηγορία βρίσκονται αθλήτριες που έχουν παίξει σε Παγκόσμια και Ευρωπαϊκά πρωταθλήματα της συγκεκριμένης ηλικιακής κατηγορίας. Είμαι από τις μικρότερες μέσα στην κατηγορία. Θα κοιτάξω να βάλω τα δυνατά μου και να διεκδικήσω την πρώτη θέση για να βρεθώ στην εθνική ομάδα. Είναι στις δυνατότητές μου. Θα φροντίσω να βάλω τα δυνατά μου. Δεν σκέφτομαι τις αντιπάλους μου. Θέλω να μείνω συγκεντρωμένη και ψύχραιμη. Μόνο έτσι μπορώ να πετύχω το στόχο μου».
«Ελάχιστα παιδιά της ηλικίας μου μπορούν να καταλάβουν τι σημαίνει πρωταθλητισμός»
Μαθήτρια της Α` Λυκείου πλέον η Μελίνα Γεωργίου, με εξαιρετικούς μάλιστα βαθμούς, ξέρει ότι θα πρέπει να στερηθεί απολαύσεις της εφηβείας για να μπορέσει να ανταπεξέλθει στις υποχρεώσεις του πρωταθλητισμού. Και από τα λεγόμενά της δεν φαίνεται να ενοχλείται ιδιαίτερα. «Στο Λύκειο τα παιδιά έχουν άλλα ενδιαφέροντα. Ελάχιστα παιδιά, εκτός αθλητισμού, μπορούν να καταλάβουν έναν αθλητή που κάνει πρωταθλητισμό. Ενδιαφέρονται για τις βόλτες, τα πάρτι. Δεν τα κατακρίνω. Ήταν άλλωστε δική μου απόφαση να ακολουθήσω έναν δρόμο διαφορετικό. Οι περισσότεροι φίλοι μου στο σχολείο, ασχολούνται με τον αθλητισμό. Είναι μέσα στον αθλητισμό. Οπότε μπορούν να με καταλάβουν και να μοιραστούμε πράγματα. Τις θυσίες που πρέπει να κάνει ένας αθλητής που στοχεύει ψηλά. Την πίεση που έχει», εξηγεί η Μελίνα Γεωργίου, η οποία μας αποκάλυψε ότι κατάφερε να πείσει μια φίλη της να ξεκινήσει προπονήσεις και να αφήσει τον τρόπο ζωής που είχε έως τότε. «Είναι σημαντικό ότι μπήκε στο κομμάτι του αθλητισμού. Δεν την ενδιαφέρει ο πρωταθλητισμός, ωστόσο είναι σημαντικό ότι μπήκε στον αθλητισμό. Μόνο κερδισμένος μπορεί να βγει κάποιος που ασχολείται με τον αθλητισμό».
«Μου αρέσει να βρίσκομαι μέσα στο τερέν»
Από τα τρία μετάλλια που έχει κατακτήσει μέσα στο 2023 έως σήμερα, αυτό που δεν θα ξεχάσει εύκολα, είναι αυτό της Τουρκίας (Presidents Cup Europe). Όχι γιατί ήταν χρυσό, αλλά «γιατί είχα την ευκαιρία να παίξω πέντε αγώνες. Είναι από τα λίγα πρωταθλήματα που είχα τόσους πολλούς αγώνες. Και η αλήθεια είναι πως ανέβηκα κατηγορία γιατί ήθελα να αγωνίζομαι. Ζω για να αγωνίζομαι. Ήταν περίεργο να λέω ότι πήρα μετάλλιο παίζοντας μόνο 2-3 αγώνες. Οπότε το μετάλλιο της Κωνσταντινούπολης ήταν αυτό που χάρηκα περισσότερο. Υπήρχε ανταγωνισμός. Στο μυαλό μου είχα ότι οι αθλήτριες που ήταν απέναντί μου, είναι δυνατές. Έτσι χάρηκα διπλά όταν τις νίκησα».
Στην Μελίνα Γεωργίου δεν αρέσει να βλέπει τους αγώνες των αντιπάλων της, κανόνα που δεν ακολούθησε πρόσφατα στην Αυστρία, με αποτέλεσμα να πέσει ψυχολογικά στον ημιτελικό. «Σε όλες τις διοργανώσεις, επικεντρώνομαι στο τι κάνω εγώ. Στην Αυστρία έκατσα και είδα την προσεχή αντίπαλό μου. Με επηρέασε ο τρόπος με τον οποίο αγωνιζόταν. Ήταν λάθος μου το οποίο και δεν θα κάνω ξανά. Κυρίως στο κομμάτι της ψυχολογίας. Προτιμώ να μου λέει ο δάσκαλός μου τι να κάνω. Κι αυτός θα είναι ο κανόνας που θα ακολουθήσω εφεξής, ώστε να μην παρασύρομαι».
«Θέλω να πάω στο U21 ως μέλος της εθνικής ομάδας»
Η πρόκριση της Μελίνας Γεωργίου για το Ευρωπαϊκό U21, έχει επιτευχθεί ήδη μέσω του Presidents Cup Europe όπου κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο. Είναι όμως αρκετό αυτό για τη νεαρή αθλήτρια; «Θέλω να πάω στο U21 ως μέλος της εθνικής ομάδας, κάτι που σημαίνει ότι στο πανελλήνιο πρέπει να βγω πρώτη. Με ιντριγκάρει αυτή η προοπτική. Θέλω να παίξω και να αποδείξω ότι αξίζω να είμαι μέλος της εθνικής ομάδας», ενώ για τους εφετινούς της αγωνιστικούς στόχους είπε ότι «προέχει να ανέβω στην ευρωπαϊκή κατάταξη της κατηγορίας μου (σ.σ. αυτή τη στιγμή είναι στο Νο-11 χωρίς να υπολογιστεί το ασημένιο μετάλλιο της Αυστρίας). Να μπω στην τριάδα. Σε άλλες κατηγορίες έχω φτάσει μέχρι και το Νο-4. Πλέον, σε αυτήν την κατηγορία, θέλω το Νο-1 και θα το διεκδικήσω».
Αναφερόμενη στην αδελφή της Αγγελική, η οποία αγωνίζεται σε πιο ανταγωνιστική κατηγορία δεδομένου ότι αγωνίζεται απέναντι σε μεγαλύτερες αθλήτριες είπε πως «είναι το στήριγμά μου, όπως κι εγώ για εκείνην. Με βοηθάει και τη βοηθάω. Θεωρώ ότι εάν παρουσιάσει στους αγώνες της, τον εαυτό που δείχνει στις προπονήσεις, τότε δεν την σταματάει κανένας και τίποτα. Στην Αλβανία που έδειξε πόσο επιθετική μπορεί να γίνει, ήρθε το αποτέλεσμα που ήθελε. Είμαι σίγουρη πως κάποια στιγμή θα απελευθερωθεί και τότε θα βρίσκεται συνεχώς στα μετάλλια».
«Με βοηθάει ότι είμαι μέλος μιας αθλητικής οικογένειας»
Στη βοήθεια που έχει από το σπίτι και το γεγονός ότι είναι μέλος μιας οικογένειας που λιγότερο ή περισσότερο έχει ασχοληθεί με τον αθλητισμό, αναφέρθηκε η Μελίνα Γεωργίου. «Ειδικά ο μπαμπάς μου έχει περάσει τις ίδιες καταστάσεις με μένα. Μπορεί να με συμβουλέψει για να με ανεβάσει. Να με πιέσει όταν πρέπει. Μπορεί να με καταλάβει. Να δούμε μαζί αγώνες και να μου πει πόσο ακόμη πρέπει να δουλέψω στο κομμάτι της ενδυνάμωσης και της αντοχής. Το γεγονός ότι έχει παίξει ποδόσφαιρο σε υψηλό επίπεδο, είναι σημαντικό γιατί διαθέτει την εμπειρία».
Αναφερόμενη στον σύλλογό της, τον Αίαντα Αγίου Δημητρίου, είπε ότι «διαθέτει πολλούς αθλητές που αυξάνουν τον συναγωνισμό με αποτέλεσμα οι προπονήσεις να είναι πιο παραγωγικές. Έχω τη δυνατότητα να κάνω δυνατά sparring, να πιέζομαι για να βγάλω τον καλύτερό μου εαυτό. Με στηρίζει ο σύλλογός μου. Μπορώ να πάρω τηλέφωνο το δάσκαλό μου και να συζητήσουμε οτιδήποτε χρειαστώ. Είμαστε μια ομάδα στα ταξίδια. Είμαστε μια οικογένεια. Και δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά με τόσα πράγματα που έχουμε ζήσει μαζί».
«Με συγκλόνισε η αγκαλιά της Πατουλίδου. Μου μετέδωσε το πάθος της»
Μπορεί το 1992, η Μελίνα Γεωργίου, να ήταν αγέννητη, ωστόσο γνωρίζει πολύ καλά την αθλητική διαδρομή της Βούλας Πατουλίδου. Και φρόντισε να την μάθει ακόμη καλύτερα, μετά τη γνωριμία τους, στη βράβευση των κορυφαίων του ΠΣΑΤ. Μια γνωριμία που άφησε το στίγμα της στη νεαρή Καρπενισιώτισσα. «Με συγκλόνισε η αγκαλιά της. Με έκανε να νοιώσω υπέροχα. Μου μετέδωσε το πάθος της. Μου μετέδωσε την ενέργειά της. Αυτήν τη φωτογραφία τη βλέπω συχνά όταν δεν είμαι καλά. Όταν θέλω να πάρω δύναμη. Αυτή η αγκαλιά ήταν ξεχωριστή. Δεν θα την ξεχάσω ποτέ».
Από τις στιγμές που θα της μείνουν αλησμόνητες είναι η γνωριμία της με τους Ολυμπιονίκες Στέφανο Ντούσκο και Εμμανουήλ Καραλή («ξεχωριστή εμπειρία. Σπουδαίοι αθλητές. Ήταν πρωτόγνωρο για μένα»), η στιγμή που κλήθηκε να μιλήσει («με είχε καταβάλει το άγχος»), η γνωριμία της με τον Παραολυμπιονίκη του στίβου, Νάσο Γκαβέλα ο οποίος της έδινε εμψυχωτικές συμβουλές για τον τρόπο που θα μιλήσει όταν κληθεί στη σκηνή, αλλά και οι κουβέντες της Προέδρου της Δημοκρατίας κας Κατερίνας Σακελλαροπούλου ότι την συγκίνησε τα λόγια της τη στιγμή της βράβευσή της. «Η μέρα εκείνη ήταν ξεχωριστή για μένα».
ΤΕΦΑΑ ή επαγγέλματα Υγείας;
Στην ερώτηση για την επαγγελματική της σταδιοδρομία, δεν έκρυψε ότι θα ήθελε να διδάξει ταεκβοντό («όπως κι ο δάσκαλός μου, έτσι κι εγώ θα ήθελα να βοηθήσω τα παιδιά να ακολουθήσουν το άθλημά μας»), ωστόσο για την ώρα, έδαφος κερδίζουν οι επιστήμες Υγείας, με έμφαση σε δύο ειδικότητες… «Δερματολόγος ή κτηνίατρος. Αγαπάω τα ζώα και σκέφτομαι πολύ σοβαρά να ασχοληθώ με τη συγκεκριμένη ειδικότητα ή διαφορετικά ως δερματολόγος, γιατί βλέπω κατά τις επισκέψεις μου στη γιατρό μου όπου κάνουμε κάποιες θεραπείες για την ακμή, πόσο συναρπαστική είναι η δουλειά της. Γενικότερα μου αρέσει να βοηθάω τους ανθρώπους αλλά και τα ζώα. Στο Καρπενήσι με φωνάζουν…χελωνονιτζού επειδή λατρεύω τις χελώνες. Οπότε όλα τα ενδεχόμενα είναι ανοιχτά έως τώρα».
Βέβαια, ο περίγυρός της, λέει ότι πρέπει να ανοίξει… γηροκομείο, δεδομένης της αγάπης που έχει για τους ανθρώπους της τρίτης ηλικίας, κάτι που η ίδια αντιμετωπίζει με πλατύ χαμόγελο, αφού τέτοιες αναφορές φέρνουν στο μυαλό της, δύο ανθρώπους που λατρεύει: τον παππού και τη γιαγιά στο Καρπενήσι.
«Μου αρέσει να φροντίζω τους ανθρώπους της τρίτης ηλικίας. Δεν είναι θέμα απλά σεβασμού. Μου αρέσει να κάθομαι μαζί τους και να ακούω Ιστορίες. Πολλές φορές, ενώ οι φίλοι μου βγαίνουν βόλτα στο Καρπενήσι, εγώ προτιμώ να μείνω στο σπίτι με τον παππού και τη γιαγιά, να ακούω Ιστορίες. Να μαθαίνω το παρελθόν τους. Πριν από κάθε μεγάλο αγώνα πηγαίνω στο Καρπενήσι για να τους δω. Μου δίνουν δύναμη».
* το φωτογραφικό υλικό μας το παραχώρησαν οι Μελίνα Γεωργίου και Θάνος Φωτακόπουλος
Πηγή: ΑΠΕ / ΓΙΑΝΝΗΣ ΧΑΤΖΗΔΟΠΑΥΛΑΚΗΣ
