Σε ηλικία 104 ετών έφυγε από τη ζωή στο Παρίσι η θρυλική ηθοποιός Ολίβια ντε Χάβιλαντ, που απέσπασε κατά τη διάρκεια της καριέρας της δύο βραβεία Όσκαρ.
Πριν 67 χρόνια στο απόγειο της καριέρας της είχε συνομιλήσει με τοn δημοσιογράφο Αλέκο Λιδωρίκη στο σπίτι της στο Χόλιγουντ για τη ζωή της, τα σχέδια της ακόμη και για τη σχέση της με την ελληνική γλώσσα.
«Τι ακριβώς ζητάτε από την ζωή σας», είχε ρωτήσει ο Λιδωρίκης της Ολίβια ντε Χάβιλαντ στις αρχές του 1953: «Αυτό που κάνει την ύπαρξη μας ν’ αξίζει. Αυτό που ευτυχώς, βρήκα στην τέχνη μου: ικανοποίηση, ολοκλήρωση. Μα που δεν μπόρεσα να το βρω στη ζωή μου. Για μια γυναίκα τι υπάρχει πιο μεγάλο από το να συνδέσει τη ζωή της με τη ζωή ενός άνδρα; Να αναπνέει μαζί του χαρές και λύπες; Να συμμερίζεται τον κάθε αγώνα του, όπως κι’ εκείνος να συμπαθεί και να βοηθεί κάθε δικό της… Σωματική και ψυχική αδελφοσύνη που να χαρακτηρίζεται από αγάπη και αρμονία… Όλα τα αλλά είναι ψεύτικα και πρόσκαιρα. Μα με τον έρωτα, τον τίμιο το βαθύτερο, φθάνει κανείς ως το Θεό. Εγώ τον ονειρεύτηκα, μα, δυστυχώς, ήταν μοιραίο να μην το φθάσω» […].
Στην συνομιλία της με τον Αλέκο Λιδωρίκη, η Ολίβια ντε Χάβιλαντ είχε αναφερθεί στην προσωπική της ζωή, στον πρώτο της γάμο, σε ανθρώπους που μέχρι τότε είχε γνωρίσει στη ζωή της. «Τα χρόνια, η πείρα, οι προσωπικές ατυχίες μας κάνουν να ξεχνούμε τα πάθη που κάποτε κυριαρχούσαν μέσα μας. Επιθυμούμε να μας συγχωρέσουν αν κάναμε κάτι κακό ή συγχωρούμε εμείς αυτούς που κατά βάθος αγαπούμε, όσο κι αν κάποτε μας πλήγωσαν».
Μίλησε όμως και για τους νέους που θέλουν να γίνουν ηθοποιοί του κινηματογράφου δίνοντας τους τη συμβουλή: «Μην προχωρήσετε ποτέ προς ένα στούντιο, αν πρώτα δεν αποκτήσετε, έστω και τη μικρή πείρα του θεάτρου. Τα θέατρο είναι το άλφα και το ωμέγα για να μπορέσει ένα καλλιτέχνης να επιβληθεί με σοβαρότητα, ακόμη κι αν εκλέξει για επίδοσή του όχι το θέατρο, αλλά τον κινηματογράφο ή και την τηλεόραση».
H σχέση της με τα ελληνικά
Αποχαιρετώντας τον Αλέκο Λιδωρίκη, η Ολίβια ντε Χάβιλαντ, όπως αναφέρει ο ίδιος, πηγαίνει σε μια μικρή βιβλιοθήκη στο καλλιτεχνικό της σαλόνι της και φέρνει ένα χρυσοπράσινο άλμπουμ. Το ανοίγει. Βγάζει αποκόμματα, παλιά γράμματα και μερικά χειρόγραφα.
«-Διαβάστε, λέει. Για εσάς δε θα είναι δύσκολο…
-Κοιτάζω με ευχάριστη έκπληξη.
-Μα αυτά είναι Ελληνικά!
-Διαβάστε, επιμένει η Ολίβια… Θέλω να σας ακούσω…
-“Ιησούς Χριστός Θεού Υιός Σωτήρ… Ιχθύς…”
Και παρακάτω:
-“Θάλαττα”, “Σοφοκλής”, «”ναξαγόρας”, “Αναξίμανδρος”. Μα, τι είναι ολ’ αυτά;
-Είναι από του πατέρα μου τις σπουδές. Είχε μανία με τα ελληνικά. Και όταν το ξαναείδα, έπειτα από τόσα χρόνια, ξέρετε τι μου είπε;.. «Ολίβια φιλώ σε…»
Χαμογελάει και μού εξηγεί:
– Αυτό θα πει: Ολίβια σ’ αγαπώ. Έτσι δεν είναι;»
