Παρακολουθώντας εκ του σύνεγγυς τα δρώμενα της ομογένειας των 25 τελευταίων ετών διαπίστωσα ότι υπάρχει έντονος προβληματισμός για την προσέλκυση της νέας γενιάς και κυρίως για την προετοιμασία της να παραλάβει τα ηνία.
Και για να είμαστε ειλικρινείς έχει σημειωθεί πρόοδος και σ’ αυτόν τον τομέα.
Υπάρχουν αρκετοί φορείς που έχουν ήδη παραδώσει τα ηνία στη νεότερη γενιά και διανύουν μια περίοδο ουσιαστικής αναγέννησης. Υπάρχουν αρκετοί άλλοι φορείς οι οποίοι προσπαθούν, έχουν κάνει σημαντικά βήματα προόδου και έχουν συμπεριλάβει στα ηγετικά τους όργανα πολλά υποσχόμενους νέους και νέες.
Υπάρχει – μετά λύπης το αναφέρω – και μια μερίδα φορέων που έχουν μείνει στα βαρύγδουπα λόγια. Ο μέσος όρος ηλικίας των στελεχών τους ξεπερνά τα 60 έτη, οι εκδηλώσεις που διοργανώνουν είναι αναιμικές και γι αυτούς ισχύει το κάθε πέρσι και καλύτερα.
Συνομιλώντας προ ημερών με το προεδρείο ενός ιστορικού συλλόγου διαπίστωσα μια μεγάλη δόση ηττοπάθειας.
«Εμείς έχουμε το δικό μας κτίριο και είμαστε οικονομικά ανεξάρτητοι, αλλά οι νέοι μας έχουν γυρίσει την πλάτη», επεσήμανε ένας από τους συνομιλητές, ο οποίος είχε διατελέσει πρόεδρος σε ηλικία 30 ετών και μετέπειτα αρκετές φορές.
«Τους καλέσαμε και στο συμβούλιο, τους αναθέσαμε και αξιώματα και μετά από ένα διάστημα ένας – ένας μας γύρισαν και αυτή την πλάτη. Προσπαθούμε να κατανοήσουμε τους λόγους αλλά….» επεσήμανε κουνώντας το κεφάλι.
Πρόκειται για ένα καίριο ζήτημα το οποίο δεν μπορεί να διευθετηθεί και ούτε να δρομολογηθεί από άτομα που έχουν προσκολληθεί στο ίδιο πόστο για περισσότερο από μια δεκαετία. Και να θέλουν τα άτομα αυτά δεν μπορούν.
Ο καλύτερος τρόπος να προσελκύσουμε τη νέα γενιά είναι να τους περιβάλλουμε με αγάπη και εμπιστοσύνη και να αναθέσουμε στους ίδιους τον τρόπο διοργάνωσης και δράσης.
Τα παιδιά και τα εγγόνια μας είναι μορφωμένα περισσότερο από εμάς και ασχολούνται με κοινωνική και φιλανθρωπική δράση. Έχουν τους δικούς τους κώδικες επικοινωνίας και μπορούν σε σύντομο χρονικό διάστημα να αλλάξουν τα δεδομένα και να διοργανωθούν.
Όσους ενδιαφέρονται πράγματι για τους νέους τους καλούμε να παρακολουθήσουν τα φεστιβάλ της Νεολαίας της Παμποντιακής Ομοσπονδίας Αμερικής και Καναδά και τους διαβεβαιώνουμε ότι θα βρουν απαντήσεις στα προαναφερόμενα ερωτήματα και θα διδαχτούν πολλά.
Θα διδαχτούν ότι δεν αρκούν τα ευχολόγια και θα συνειδητοποιήσουν το «Συν Αθηνά και χείρα κίνει». Εξ άλλου ο πάνσοφος λαός λέει «βοήθα Παναγιά μου – ταράξου να σε βοηθήσω».
