ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ. Το διαδίκτυο και δη τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έχουν καταστήσει τον κόσμο πολύ μικρό και σε κλάσματα δευτερολέπτου πληροφορούμαστε τα ευχάριστα, τα οποία έχουν παροδικό χαρακτήρα, αλλά και τα δυσάρεστα τα οποία μας συνταράσουν και στην κυριολεξία μας παρέχουν το έναυσμα να εκπληρώσουμε το χρέος μας και να συμπαρασταθούμε με οποιοδήποτε τρόπο μπορούμε.
Στα δυσάρεστα της προηγούμενης εβδομάδας συμπεριλαμβάνεται και η μεγάλη απώλεια της αρθρογράφου μας, της δικηγόρου Ηλέκτρας Κίκη, που ερωτεύτηκε από την πρώτη στιγμή τις «Αναμνήσεις» και μάλιστα προθυμοποιήθηκε αφιλοκερδώς να προσφέρει την δική της συμβολή στην αναβάθμιση της στήλης των Απόψεων.
Ως δικηγόρος και ως αρθρογράφος κατάφερε να δώσει τον δικό της τόνο. Αν και γνώριζα τους γονείς της Δημήτρη και Φυγαλία από τις αρχές της δεκαετίας του ’70 που σπουδάζαμε στην Παιδαγωγική Ακαδημία του Αργυροκάστου της Βορείου Ηπείρου, εν τούτοις δεν μπόρεσα να την γνωρίσω από κοντά την Ηλέκτρα και να της εκφράσω την ευγνωμοσύνη για την πίστη της στις «Αναμνήσεις».
Την προηγούμενη εβδομάδα έχασε την τελευταία μάχη της ζωής της η γιαγιά της Έλλη Παππά σε ηλικία 80 ετών και έσπευσε να εκπληρώσει τα χρέη της ως εγγονή. Και επειδή το διαδίκτυο στην μαρτυρική Βόρειο Ήπειρο θεωρείται ένα από τα μεγαλύτερα προνόμια ανταποκρίθηκε στο μήνυμά μας μόλις επέστεψε στην Αθήνα.
Και επειδή για τους Βορειοηπειρώτες θεωρείται προσβολή η περιαυτολογία και ο ναρκισισμός μου έστειλε ένα ολιγόλογο σημείωμα του παππού της Δημητρίου Παππά και στην κυριολεξία με υποχρέωσε να κάνω μια κατάθεση ψυχής και να σκύψω και εγώ ευλαβικά το γόνυ μου και να αποτίσω φόρο τιμής στην σύζυγο του καθηγητή μου της Νεοελληνικής Γλώσσας και μετέπειτα συνάδελφο και φίλο, τον Δημήτρη Παππά.
Επιτρέψτε μου φίλοι αναγνώστες και συνάμα συγχωρείστε με να υπερβώ την δημοσιογραφική δεοντολογία και να προβώ σε μια κατάθεση ψυχής.
Ήταν το 1975, τριτοετής σπουδαστής στην Ελληνική Παιδαγωγική Ακαδημία που γνώρισα τον Δημήτρη Παππά ως καθηγητή της νεοελληνικής γλώσσας και με την πάροδο του χρόνου να γνωρίσω την σύζυγό του Έλλη και την οικογένειά τους. Τη μεγαλύτερη κόρη τους Φυγαλία την γνώριζα διότι ήμασταν συσπουδαστές και μετέπειτα γνώρισα την Χριστίνα και την Αλεξάνδρα. Αλλά μέχρι και την αποφοίτησή μου από την Ακαδημία οι σχέσεις περιορίζονταν στις σχέσεις καθηγητού προς δασκάλου.
Το 1982 και τέσσερα περίπου χρόνια μετά την αποφοίτησή μου επέστρεψα στην Παιδαγωγική Ακαδημία Αργυροκάστρου για να διδάξω Χημεία – Βιολογία και οι σχέσεις με τον καθηγητή μου αναβαθμίστηκαν. Κατέστη μέντοράς μου και συνάμα εκλεκτός φίλος.
Ο Δημήτρης Παππάς ήταν ο καθηγητής της νεότερης γενιάς της Βορείου Ηπείρου. Ο ελληνισμός και το έθνος του οφείλει πολλά και εγώ ακόμη περισσότερα.
Συνεπώς οι «Αναμνήσεις» του οφείλουν περισσότερα και υπόσχονται να εκδώσουν ένα αφιέρωμα και στο πρόσωπο του καθηγητή Δημήτρη Παππά να τιμήσουμε την πλειάδα των ελληνοδιδασκάλων που αποφοίτησαν από το Ιεροδιδασκαλείο της Μονής Βελλάς και το 1934 δεν υποτάχτηκαν στο καθεστώς του βασιλέως Αχμέτ Ζώγου. Αποτάθηκαν στο Δικαστήριο της Χάγης δικαιώθηκαν και υποχρέωσαν τις εκάστοτε αλβανικές κυβερνήσεις να επιτρέψουν την διδασκαλία της ελληνικής γλώσσας στα σχολεία της μαρτυρικής Βορείου Ηπείρου.
Έλλη Παππά
Η Έλλη Παππά Γεννήθηκε το 1940 στο χωριό Πέπελη σε μια οικογένεια απλή εργατική. Σαν μεγάλωσε παντρεύτηκε με το δάσκαλο Δημήτρη Παππά στο γειτονικό χωριό Κλεισάρι νομού Αργυροκάστρου, σε μια οικογένεια που τη μάστιζε ο πόνος και ο καημός της ξενιτιάς.
Και οι δύο οικογένειες με δημοκρατικές αρχές, γι’ αυτό στα χρόνια της δικτατορίας υπέστησαν διωγμούς. Πάρα ταύτα η Έλλη και ο Δημήτρης προσαρμόστηκαν στη νέα κατάσταση πραγμάτων, διατηρώντας άψογα τα κοινωνικά προτερήματα, καθώς και τα θρησκευτικά φρονήματα ακόμα και στα χρόνια της κατάργησης της θρησκείας. Βρήκαν τρόπο να βαπτίσουν ακόμα και τα παιδιά τους Φυγαλία, Χριστίνα και Αλεξάνδρα στην ιστορική Ιερά Μονή της Αγίας Τριάδας στην Πέπελη.
Η Έλλη στάθηκε πάντα στο πλευρό του διανοούμενου συζύγου της στηρίζοντάς τον στο εκπαιδευτικό του έργο. Τη χαρακτήριζε η μετριοφροσύνη, η φιλοκαλία, η νοικοκυροσύνη. Αγαπούσε τις κόρες και τα εγγόνια της. Αγωνιούσε πάντοτε για την υγεία και την αποκατάστασή τους. Όπως όλοι, έτσι και εκείνη δοκίμασε την απονιά του κόσμου, αλλά κράτησε το κεφάλι ψηλά, όπως λέει ο ποιητής: «Γέλα, κι όταν τη σκέψη σου σκοτίζει η απονιά του κόσμου κι η κακία».
Όμως για αρκετές δεκαετίες υπέφερε αρκετά από ασθένειες και υποβλήθηκε σε εγχειρίσεις. Το τελευταίο διάστημα τη χτύπησε βαριά η επάρατος νόσος, η οποία τη βασάνισε, αν και η περίθαλψη από τους οικείους της ήταν υποδειγματική.
Οι «Αναμνήσεις» εκφράζουν τα ειλικρινή και εγκάρδια συλλυπητήρια στον καθηγητή των δασκάλων της Βορείου Ηπείρου Δημήτρη Παππά, στα παιδιά και στα εγγόνια της. Αιωνία της η μνήμη.
