ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ. Ήταν όλοι εκεί. Ο σύζυγος και πατέρας, η κόρη της, τα αγόρια της, οι αδερφές της, τα ανίψια της, οι νύφες της, οι συμπέθεροι, η στενή της φίλη, οι κουμπάροι, οι συμπατριώτες της από την Κεφαλονιά. Όλοι πήγαν για τον ύστατο ασπασμό, που όμως είχε συμβολικό χαρακτήρα, αφού σύμφωνα με την επιθυμία της Γερασιμούλας, το φέρετρο ήταν κλειστό και άλλωστε όπως μας υπενθυμίζουν τα πρωτόκολλα του Κορωνοϊου τα φιλιά και οι ασπασμοί χωρίς μάσκα απαγορεύονται.
Βέβαια αυτό δεν εμπόδισε τα παιδιά να αγκαλιάσουν το φέρετρο θέλοντας να σφίξουν για τελευταία φορά την μητέρα τους. Έτσι ο ένας έσκυψε εκ δεξιών και ο άλλος εξ ευωνύμων και αποχαιρέτησαν εντός του ναού την μητέρα τους. Και πρόλαβαν να βάλουν μέσα κι ένα σημείωμα. Ο πόνος βουβός μέχρι την στιγμή που προσήλθαν όλοι για τον τελευταίο ασπασμό.
Τρεις ιερείς τέλεσαν την εξόδιο ακολουθία στον Ιερό Ναό της Αναστάσεως στο Μπρούκβιλ. Ήταν εκεί ο ιερατικός προϊστάμενος, π. Παντελεήμων Παπαδόπουλος, ο π. Γεράσιμος Μακρής από τον Τίμιο Σταυρό του Μπρούκλιν και ο π. Παύλος Παλαιστίδης, από τον Άγιο Νικόλαο του Φλάσινγκ, την κοινότητα στην οποία έδρασε για πολλά χρόνια η Γερασιμουλα ως μέλος, ως εθελόντρια και γονέας.
Και οι τρεις ιερείς περιγράφοντας το πορτραίτο της στάθηκαν με σεβασμό απέναντι στο ρόλο της ως μητέρα και ως άνθρωπος με αγάπη για τον συνάνθρωπο.
Πρώτος μίλησε ο π. Παντελεήμων. Ο ιερέας που την συνάντησε στο νοσοκομείο, λίγες μέρες πριν φύγει για το μεγάλο ταξίδι. Του είπε, ανέφερε, κάτι η Γερασιμούλα, που τον συγκλόνισε, “Τί ευλογία πάτερ να πάει κανείς στην Εκκλησία;”
Ο π. Παντελεήμων εξέφρασε τα συλλυπητήρια προς την οικογένεια και τόνισε ότι μας δίνεται η ευκαιρία να σκεφτούμε τα λόγια του Αποστόλου Παύλου που είπε: «Η ζώμεν ή αποθνήσκουμε του Κυρίου εσμέ». Ο Θεός καταγράφει, πρόσθεσε, ότι ο θάνατος ήταν μαρτυρικός.
Ακολούθως ο π. Γεράσιμος Mακρής αναφέρθηκε στην χαρά που είχε να γνωρίσει όλη την Οικογένεια μέσω της νύφης της, της Αθηνάς και διαπίστωσε ότι η Γερασιμούλα ήταν όχι μόνο καλός άνθρωπος αλλά και Χριστιανή. Αγαπούσε, συμπλήρωσε, τον Θεό, αγαπούσε την οικογένειά της και έζησε όπως έπρεπε. «Ήταν κατέληξε παράδειγμα για μας να την μιμηθούμε».
Και στο τέλος πήρε τον λόγο ο π. Παύλος, ο ιερέας που γνωρίζει όλη την οικογένεια από παλιά, αφού για πολλά χρόνια ήταν μέλη στην κοινότητα. Ο π. Παύλος μετέφερε και τα συλλυπητήρια εκ μέρους της οικογένειας του Αγίου Νικολάου στον σύζυγο και στα παιδιά.
Πρόσθεσε δε ότι ο Θεός είχε προικίσει την Γερασιμούλα με πολλά δώρα. Ήταν, είπε, μια αρχόντισσα όχι μόνο στην εξωτερική εμφάνιση αλλά και στην ψυχή, στον εσωτερικό της κόσμο. Είχε γερό μυαλό και θέληση, συμπλήρωσε.
Ο π. Παλαιστίδης απευθυνόμενος στα παιδιά, τα κάλεσε να παραμείνουν μαζί, ενωμένα.
Κάποια στιγμή κι αφού οι φίλοι και οι συγγενείς πέρασαν για το τελευταίο ασπασμό, ήρθε στιγμή για τον σύζυγο να πλησιάσει για τελευταία φορά. Και τότε χτύπησε πένθιμα η πρώτη καμπάνα.
Ακολούθησε η κόρη, που συνέπεσε με τον ήχο της δεύτερης καμπάνας και τα δυο αγόρια. Ύστερα πήγαν οι αδερφές που γονάτισαν καρτερικά, για να ακουμπήσουν ακόμα πιο κοντά το άψυχο σώμα της. Ήταν τότε που ο πόνος έγινε δάκρυ και το δάκρυ έφερε τον λυγμό.
Η ταφή έγινε στο κοιμητήριο του Ρόσλιν. Όταν τελείωσε το τρισάγιο μπροστά στον ανοικτό τάφο, ο δεύτερος γιος της Γερασιμούλας ο Άγγελος αναρωτήθηκε με δυνατή φωνή: «Το Πάσχα τι θα κάνουμε;»
Ήταν μια ένδειξη της αγάπης που έδειχνε για όλους η Γερασιμούλα.
Όποιο κι αν ήταν το σπίτι της, πάντα ήταν παράδοση, το Πάσχα τα παιδιά και οι στενοί συγγενείς να βρίσκονται όλοι εκεί.
Εκεί που χθες συγκεντρώθηκαν μετά το κοιμητήριο οι συγγενείς για να θυμηθούν τις όμορφες στιγμές που πάντοτε ζούσαν, όταν η οικοδέσποινα ετοίμαζε με προσοχή στην λεπτομέρεια τις αξέχαστες συγκεντρώσεις, είτε την παραμονή της Πρωτοχρονιάς, είτε ανήμερα το Πάσχα.
Εκεί στο σπίτι, μάθαμε ότι η μικρότερη αδερφή, η Σπυριδούλα, είχε ετοιμάσει στην Κεφαλλονιά την δική της μακαρία για τους συγγενείς και τους φίλους στο χωριό Χελμάτα.
Σχεδόν ταυτόχρονα και σε δυο ηπείρους οι συγγενείς αποχαιρετούσαν την Γερασιμούλα, έτσι όπως και εκείνη το ζήτησε. Σεμνά χωρίς περιττά λόγια η ενέργειες.
Δύο μεγάλες φωτογραφίες της Γερασιμουλας τοποθετήθηκαν δίπλα από το φέρετρο για να υπενθυμίζουν ακόμα και σε μια τόσο πένθιμη στιγμή, ότι εκείνη ήταν πάντα με το χαμόγελο, έστω κι αν έδινε την μάχη με την επάρατη νόσο.
Τα λιγοστά λουλούδια που υπήρχαν εντός του ναού ήταν από τον σύζυγο, την αδερφή, τα εγγόνια και κάποιους στενούς συγγενείς.
Επιθυμία της ήταν αντί ανθέων όσοι επιθυμούν να στείλουν δωρεές στο παιδιατρικό τμήμα του νοσοκομείου “Μεμόριαλ Σλόαν Κέττερινγκ”. Ακολουθώντας την ηλεκτρονική διεύθυνση: Mskcc.convio.net/goto/MemaKourtis
Lady till the end