Μια διαφορετική Μεγάλη Τρίτη ακούγοντας την φωνή της Νέλλης Σαβουλίδου.

ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ. Όταν χτύπησε το τηλέφωνο, δεν γνώριζα τον αριθμό που εμφανίστηκε στην οθόνη του κινητού. Κατάλαβα όμως αμέσως ποιος ήταν, αφού νωρίτερα είχε συνομιλήσει με την σύζυγό μου και μόλις απάντησα μια γλυκιά φωνή είπε: “Φώτη είμαι η Νέλλη”.

Ένας από τους πιο αγαπημένους ανθρώπους της Ομογένειας, η υπέροχη και μοναδική Νέλλη Σαβουλίδου.

Η φωνή των FM που ζέστανε τις καρδιές των Ομογενών την δεκαετία του ’80, μέσα από την εκπομπή “Ελληνικές Μελωδίες”.

Πολύ πριν ασχοληθώ με τον Ομογενειακό ημερήσιο και κατόπιν εβδομαδιαίο Τύπο, η Νέλλη Σαβουλίδου μου έδωσε την ευκαιρία να μπω στα άδυτα των FM και κάθε Σάββατο να συμμετέχω στην εκπομπή της, να συνομιλώ (εκτός αέρα), με τους ακροατές και γενικά να είμαι εκεί που λίγοι είχαν την ευκαιρία να είναι.

Για έναν νεοφερμένο μετανάστη από την Ελλάδα ήταν ένα όνειρο που έγινε πραγματικότητα και μια μοναδική εμπειρία.

H Νέλλη πάντα με το χαμόγελο στα χείλη ήταν ταυτόχρονα και οικοδεσπότης και τεχνικός και παρουσιάστρια των ειδήσεων.  Η εκπομπή της ξεκινούσε στις 4 και τελείωνε στις 5. Είχε και μουσική και αφιερώματα και κουΐζ και έρευνες και συνομιλίες.

Θυμάμαι όταν η “17 Νοέμβρη” δολοφόνησε τον εκδότη της Βραδινής, τον Αθανασιάδη ήμασταν στο στούντιο και φυσικά η Νέλλη μετέδωσε την είδηση. Ανάμεσα σε τόσα άλλα.

Κι όμως σήμερα την εποχή της πανδημίας κανείς δεν ξέρει που είναι η Νελλη. Εγώ ευτυχώς την παρακολουθώ από το  Facebook. Και μέχρι πριν λίγο καιρό που επιτρεπόταν η κυκλοφορία η Νέλλη γύριζε με ένα I-pad στο χέρι και έβγαζε φωτογραφίες σε διάφορα σημεία της αγαπημένης της Νέας Υόρκης.

Κάθε χρόνο εξάλλου τον Σεπτέμβρη η Νέλλη ταξιδεύει και επισκέπτονταν την Θεσσαλονίκη με την ευκαιρία της διεθνούς έκθεσης της πόλης.

Δεν ξέρω αν η Έκθεση πραγματοποιηθεί φέτος, ξέρω όμως ότι η αγάπη της Νελλης για την Ομογένεια είναι μοναδική.

Κι όμως αντί να πάρω εγώ τηλέφωνο και να ρωτήσω τι κάνει με πήρε εκείνη. Έδειξε ειλικρινές ενδιαφέρον για την οικογένειά μου. Τον τετράχρονο Στέφανο και την σύζυγό μου  Ίρις.

Αν πω μόνο ότι συγκινήθηκα, θα πω την μισή αλήθεια. Ντράπηκα που δεν είχα σκεφτεί να πάρω εγώ τηλέφωνο.

Και σκέφτηκα να γράψω δυο κουβέντες μήπως και εξιλεωθώ.

Έχουμε αλήθεια χάσει την ανθρωπιά μας; Μήπως τελικά η πανδημία μας άλλαξε; Αλλά πότε στ’ αλήθεια πρόλαβε;

Ήμασταν έτσι από πριν. Ξεχνάμε γρήγορα αυτούς που ήρθαν πριν από μας, αυτούς που έγραψαν την ιστορία της Ομογένειας. Γιατί η ιστορία αυτή έχει γραφτεί και μάλιστα με χρυσά γράμματα.

Αν ψάξετε για τη Νέλλη Σαβουλιδου στην μηχανή αναζήτησης Google δεν θα βρείτε ούτε μια αναφορά. Ούτε και στην Βικιπαίδεια.

Κι όμως έτσι είναι. Οι νεότεροι που στηρίζονται για τις πληροφορίες τους στο ίντερνετ δεν θα μάθουν ποτέ για τη Νελλη, για την αείμνηστη Τίνα Σαντοριναίου, τους αείμνηστους Λευτέρη Χατζηιωάννου, Τάκη Παραλικα, Μαρία Παπαδάτου, Δημήτρη Καστανά. Γιατί όμως; Ίσως γιατί εμείς δεν κάνουμε σωστά την δουλειά μας.

Η Νέλλη δεν ζήτησε ποτέ τιμή και αναγνώριση , αντίθετα απέφευγε πάντα την δημοσιότητα.

Όμως η Ομογένεια έπρεπε μέχρι σήμερα και μπορεί ακόμα να διορθώσει αυτή την παράλειψη. Αντί να ψάχνει χρηματοδότες για την παρέλαση ας οργανώσει ένα δείπνο κι ας τιμήσει αυτούς που την υπηρέτησαν.

Η Νελλη παραμένει στο σπίτι της ασφαλής και περιμένει όπως όλοι να επιτραπεί η έξοδος.

Στεναχωριέται, μου είπε που έχει τόσα πολλά τρόφιμα και τα βλέπει. Και μια από τις πρώτες της κουβέντες ήταν “είστε καλά, χρειάζεστε κάτι;”

Αγαπημένη μας Νέλλη σε ευχαριστούμε για το διαρκές ενδιαφέρον σου για όλα όσα πρόσφερες και προσφέρεις στην Ομογένεια.