Γράφει η Έλενα Ντάκουλα *
Περιήγηση στο Μουσείο Γ. Δροσίνη με αφορμή την έκθεση «Μεσολόγγι- Δροσίνηδες 1826-1827», για τα 200 χρόνια από την Ελληνική Επανάσταση του 1821.
Περιήγηση στο Μουσείο Γ. Δροσίνη με αφορμή την έκθεση «Μεσολόγγι- Δροσίνηδες 1826-1827», για τα 200 χρόνια από την Ελληνική Επανάσταση του 1821.
Μία πολύ αξιόλογη έκθεση φιλοξενείται από τα μέσα Μαΐου και έως το τέλος του χρόνου, στο Μουσείο Δροσίνη, στο πλαίσιο των εκδηλώσεων για τον εορτασμό των 200 χρόνων από την ελληνική επανάσταση, με τίτλο «Μεσολόγγι-Δροσίνηδες 1826-1827». Η συγκεκριμένη έκθεση έχει ιδιαίτερη σημειολογική αξία καθώς αφορά την Ιερά πόλη του Μεσολογγίου, από την οποία καταγόταν ο ποιητής, αλλά και εκτυλίσσεται μέσα στον χώρο που έζησε τα τελευταία χρόνια της ζωής του.
Η ηρωική έξοδος των κατοίκων του Μεσολογγίου στις 10 Απριλίου του 1826 ήταν μία από τις κορυφαίες στιγμές της Ελληνικής Επανάστασης με τεράστιο αντίκτυπο στην παγκόσμια κοινή γνώμη. Συγκίνησε και συντάραξε όχι μόνο τους Έλληνες αλλά και τους ξένους με αποτέλεσμα να αναδυθεί ένα νέο κύμα φιλελληνισμού το οποίο επηρέασε έμμεσα την ευρωπαϊκή διπλωματία και επιτάχυνε τις διαδικασίες για την επίλυση του ελληνικού ζητήματος.
Πρόγονοι του ποιητή Γ. Δροσίνη σκοτώθηκαν κατά την Έξοδο και ένα μέρος της μικρής αυτής έκθεσης είναι αφιερωμένη σ’ αυτούς ενώ το υπόλοιπο αφορά κείμενα που έχει γράψει ή έχει επιμεληθεί ο Γ. Δροσίνης για τον απελευθερωτικό αγώνα των Ελλήνων και ιδιαίτερα για τους αγώνες του Μεσολογγίου.
Οι επισκέπτες θα έχουν την ευκαιρία να δουν μεταξύ άλλων τη φωτογραφία της αναμνηστικής στήλης στον Κήπο των Ηρώων στο Μεσολόγγι, με τα χαραγμένα στο μάρμαρο ονόματα των προγόνων του Δροσίνη που σκοτώθηκαν κατά την έξοδο, επετειακά μετάλλια της επετείου της Εξόδου όπως και βιβλία από το αρχείο του Μουσείου τα οποία αναφέρονται στο Μεσολόγγι. Ανάμεσα στα εκθέματα, ένα γράμμα της γιαγιάς του ποιητή προς τον Κεφαλλονίτη νονό του Γ. Δροσίνη, το «Ημερολόγιο της πολιορκίας του Μεσολογγίου» όπου ο Δροσίνης έχει συγκεντρώσει ανέκδοτα κεφάλαια που αναφέρονται στις Πολιορκίες και στην Έξοδο, τον σουγιά του Καραγιώργη Δροσίνη, παππού του ποιητή, αυθεντικές χαλκογραφίες με θέματα την Επανάσταση του ’21 καθώς επίσης και διάφορα ιστορικά έγγραφα, ποιήματα και βιβλία με κεντρικό θέμα το Μεσολόγγι και τους ηρωικούς Εξοδίτες.
Στην είσοδο της αίθουσας βρίσκεται ένα πορτραίτο του Ελβετού ιατρού και δημοσιογράφου Ιάκωβου Μάγερ, ο οποίος σκοτώθηκε μαζί με την σύζυγό του και τα δύο τους παιδιά κατά την Έξοδο.
Τα επίσημα εγκαίνια της έκθεσης θα γίνουν τη Δευτέρα 28 Ιουνίου 2021.
Λίγα λόγια για τον Γεώργιο Δροσίνη
Γεννήθηκε σ’ ένα αρχοντικό στην Πλάκα (Θέσπιδος και Αδριανού) στις 9 Δεκεμβρίου του 1859 από γονείς Μεσολογγίτες. Ήταν γιος του Χρήστου Δροσίνη και της Αμαλίας Πετροκόκκινου. Η οικογένειά του, εκτός από εύπορη, ήταν γνωστή για τη μεγάλη της συνεισφορά στον απελευθερωτικό αγώνα του 1821. Ο παππούς του, ο Γιώργης Καραγιώργης, σκοτώθηκε στην Έξοδο του Μεσολογγίου το 1826 και ο προπάππους του, ο Αναστάσης Δροσίνης, ήταν γνωστός και ως ο Πρωτοκλέφτης των Αγράφων.
Αποφοίτησε από τη Νομική Αθηνών και συνέχισε τις σπουδές του στην Ιστορία της Τέχνης στο εξωτερικό, στα Πανεπιστήμια της Λειψίας, της Δρέσδης και του Βερολίνου.
Το έργο του Γ. Δροσίνη, πολιτιστικό και κοινωνικό είναι τεράστιο και πολύπλευρο. Οι ιδέες του ήταν πρωτοποριακές και είχαν πάντα ως γνώμονα το καλό της κοινωνίας αλλά και της Ελλάδας που αγαπούσε βαθιά. Όπως λέει η Πρόεδρος του Συλλόγου «Φίλοι του Μουσείου Δροσίνη»” και η ψυχή του ομώνυμου Μουσείου κα Ελένη Βαχάρη:
«Ο Δροσίνης έκανε πάρα πολλά τα οποία και τα ολοκλήρωσε όλα. Αλλά δυστυχώς, ο κόσμος, δεν γνωρίζει ούτε το 1/10 απ’ αυτά».
Και είναι γεγονός ότι ο περισσότερος κόσμος, αυτόν τον σπουδαίο άνθρωπο και λογοτέχνη γνωρίζει μόνο από το ποίημα «Ανθισμένη Αμυγδαλιά» που εκείνος εμπνεύστηκε βλέποντας την ξαδέλφη του με τα μαλλιά της γεμάτα άνθη νεραντζιάς. Όπως ομολογεί ο ίδιος, «αμυγδαλιά έγινεν η νεραντζιά, γιατί τη νόμισα ποιητικώτερο δένδρο».
Δημοτικιστής, από τους πρωτοπόρους της Νέας Αθηναϊκής Σχολής στην ποίηση, όπως και ο στενός του φίλος Κωστής Παλαμάς, ασχολήθηκε τόσο με την ποίηση όσο και με τη λογοτεχνία. Τα πεζογραφικά του έργα εντάσσονται στον χώρο της ηθογραφίας και τα κείμενά του αναδεικνύουν το μεγάλο ενδιαφέρον του για τη λαογραφία, κάτι που τον οδήγησε στην ίδρυση της Ελληνικής Λαογραφικής Εταιρείας.
Διετέλεσε διευθυντής του περιοδικού Εστία, το οποίο ο ίδιος μετέτρεψε σε καθημερινή εφημερίδα το 1894. Το 1899 μαζί με τον φίλο του Δημήτρη Βικέλα ίδρυσαν τον Σύλλογο προς διάδοσιν ωφελίμων βιβλίων (ΣΩΒ), που εξέδωσε λογοτεχνικά έργα και λαογραφικές μελέτες. Επίσης διετέλεσε Διευθυντής του Τμήματος Γραμμάτων και Καλών Τεχνών του Υπουργείου Παιδείας, όπου το έργο που άφησε πίσω του ήταν πολύ σημαντικό και υπήρξε τακτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών από την ίδρυσή της το 1926. Το 1922 ίδρυσε το Ημερολόγιο της Μεγάλης Ελλάδος. Έχει λάβει πολλές τιμητικές διακρίσεις και το Αριστείο των Γραμμάτων και Τεχνών είναι μία μεταξύ αυτών.
Στη μεγάλη κοινωνική του προσφορά συγκαταλέγεται η καθοριστική συνδρομή του για την ανέγερση του Οίκου Τυφλών καθώς και της Σεβαστουπόλειας Επαγγελματικής Σχολής και της Ελληνικής Λαογραφικής Εταιρείας.
Ο Γεώργιος Δροσίνης παντρεύτηκε τη Μαίρη Κασσαβέτη. Απέκτησε τρία παιδιά: τον Κωνσταντίνο (05.05.1892 – 28.01.1956), την Αγγελική (Μπεμπούλα, 23.11.1898 – 08.05.1982) και την Λίλυ (Αμαλία 23.07.1903-07.11.1982).
Λίγα λόγια το Μουσείο Δροσίνη
Το Μουσείο ιδρύθηκε το 1997 και στεγάζεται στη «Βίλα Αμαρυλλίς» (Αγίων Θεοδώρων & Διομήδη Κυριακού), το σπίτι που έζησε τα τελευταία δεκατρία χρόνια της ζωής του ο Γεώργιος Δροσίνης. «Αμαρυλλίς» ήταν το όνομα της κεντρικής ηρωίδας του πρώτου μυθιστορήματος που έγραψε ο Γ. Δροσίνης το 1886, την εποχή που γνώρισε τη γυναίκα του Μαίρη.
Το Μουσείο Δροσίνη ανταποκρίνεται πλήρως στον επίσημο ορισμό της ΙCOM (International Council of Museums), σύμφωνα με τον οποίο με τον όρο Μουσείο εννοείται «ένα μόνιμο ίδρυμα, μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα, στην υπηρεσία της κοινωνίας και της ανάπτυξής της, ανοικτό στο κοινό, που έχει ως έργο του τη συλλογή, τη μελέτη, τη διατήρηση, τη γνωστοποίηση και την έκθεση τεκμηρίων του ανθρώπινου πολιτισμού και περιβάλλοντος, με στόχο τη μελέτη, την εκπαίδευση και την ψυχαγωγία». Το έργο του συγκεκριμένου Μουσείου είναι να προβάλλει την εξέχουσα, πολυσχιδή και με μεγάλες κοινωνικές ευαισθησίες προσωπικότητα του Γ. Δροσίνη καθώς και την ανεκτίμητη προσφορά του στην Ελλάδα αλλά και στον χώρο των γραμμάτων και του πολιτισμού, κάτι που στον πολύ κόσμο είναι σχεδόν άγνωστο.
Η σύζευξη της εκπαίδευσης και της αναψυχής επιτυγχάνεται μέσω εκθεμάτων, της διακόσμησης και της επίπλωσης, τα οποία όλα μαζί διευρύνουν τη διαδραστικότητα, δίνουν μία «ζωντάνια» στο μουσείο και συνθέτουν το κοινωνικό και πολιτιστικό περιβάλλον μέσα στο οποίο έζησε και μεγαλούργησε ο ποιητής.
Μπαίνοντας από την κεντρική είσοδο του κτιρίου, η παρουσία του Δροσίνη είναι έντονη από την πρώτη στιγμή και σαν «οικοδεσπότης» υποδέχεται τους επισκέπτες προσκαλώντας τους σε μία ξενάγηση στο σπίτι του και στους χώρους που με τόση αγάπη και μεράκι έχουν δημιουργήσει «Οι Φίλοι του Μουσείου Γ. Δροσίνη», οι οποίοι, σε συνεργασία με τον Δήμο Κηφισιάς – διαχειριστή του κληροδοτήματος Δροσίνη – μεριμνούν συνεχώς και αδιαλείπτως για τον συνεχή εμπλουτισμό των εκθεμάτων και την εύρυθμη λειτουργία του Μουσείου.
Στο ισόγειο στεγάζεται η δανειστική βιβλιοθήκη. Μία ωραία ξύλινη σκάλα οδηγεί στον α’ όροφο, με τις τρεις αίθουσες.
Η δεξιά, η «Πνευματική» όπως την αποκαλούν, είναι γεμάτη προθήκες με σπάνια εκθέματα από το σύνολο του έργου του Δροσίνη (όπως πχ. το «Ημερολόγιό μου» , ή τα «Σκόρπια φύλλα της ζωής μου» μεταξύ άλλων), που αναδεικνύουν την πλούσια συγγραφική προσφορά του καθώς επίσης και την πολυσχιδή δραστηριότητά του στον χώρο των γραμμάτων. Ο Δροσίνης, εκτός από λογοτέχνης, ήταν δημοσιογράφος, εκδότης, συνεργάτης περιοδικών, εφημερίδων και εντύπων, καθώς και επιμελητής των εκδόσεων του Συλλόγου προς διάδοσιν Ωφελίμων Βιβλίων (ΣΩΒ), που ίδρυσε ο Δ. Βικέλας και εκείνος ήταν ένα από τα ιδρυτικά μέλη και ισόβιος Γραμματέας.
Σε μία βιτρίνα στο κέντρο της αίθουσας φυλάσσονται πολλά προσωπικά αντικείμενα του ποιητή, χειρόγραφα, ενθυμήματα και αναμνηστικά, ενώ σε μία άλλη βιτρίνα, παιχνίδια του 1935 δίνουν έναυσμα στα μικρά παιδιά για να κάνουν τις συγκρίσεις με τα τωρινά παιχνίδια.
Η αριστερή αίθουσα, η οποία δικαίως ονομάζεται «Συναισθηματική» προσφέρει την ευκαιρία στον επισκέπτη να εισχωρήσει στον προσωπικό και ιδιαίτερο χώρο του ποιητή, τον οποίον εκείνος φαίνεται σαν να μην έχει εγκαταλείψει μιας και η παρουσία του είναι έντονα αισθητή στο δωμάτιο. Σε μια γωνία, ένα ομοίωμά του, που τον παριστάνει καθισμένο σε μία ψάθινη πολυθρόνα με μία καρό κουβέρτα ριγμένη στα πόδια, τραβάει αμέσως το βλέμμα του επισκέπτη και του δίνει την εντύπωση ότι ο ποιητής παρακολουθεί σιωπηλά αλλά ευχαριστημένος την περιήγηση ανάμεσα στα προσωπικά του αντικείμενα, τα οικογενειακά πορτρέτα, τις φωτογραφίες φίλων και συγγενών, τα κειμήλια, τα παράσημα, τις ιστορικές εκδόσεις των βιβλίων του. Ο επισκέπτης βλέποντας όλα αυτά ολόγυρά του νιώθει ότι έρχεται κοντά με τον ποιητή, τον γνωρίζει καλύτερα και συνειδητοποιεί το πόσο χαρισματικός, δραστήριος αλλά συνάμα σεμνός και χαμηλών τόνων άνθρωπος ήταν ο Δροσίνης, παρ’ όλα τα επιτεύγματά του και παρότι προερχόταν από μία εξέχουσα οικογένεια.
Και ανάμεσα στις δύο αίθουσες, η κεντρική και μεγαλύτερη, η «Λαογραφική», μέσα στην οποία βρίσκονται επτά ομοιώματα των πρωταγωνιστών των έργων του Δροσίνη (η Αμαρυλλίς, η Δροσίνα Δροσίνη, ο Αθανάσιος Διάκος, ο παππούς στην πολυθρόνα με τα εγγονάκια του αριστερά δεξιά και η Ευμορφούλα με τη φορεσιά της Β. Εύβοιας). Η αίθουσα είναι γεμάτη από πολλά μουσειακά και λαογραφικά αντικείμενα. Εκεί βρίσκεται και το σαλονάκι της τελευταίας μούσας του ποιητή, της Καίτη Μάνου καθώς επίσης και τα δικά του σκυριανά έπιπλα.
Στο Μουσείο Δροσίνη γίνονται καθημερινές εκπαιδευτικές ξεναγήσεις καθώς επίσης και προκηρύξεις λογοτεχνικών διαγωνισμών με σκοπό να διατηρηθεί άσβεστος και ζωντανή η μνήμη και τα διαχρονικά διδάγματά του Γεωργίου Δροσίνη.
«Μεσολόγγι – Δροσίνηδες 1826-1827» στο Μουσείο Δροσίνη
——————————————————
* Η Έλενα Ντάκουλα σπούδασε Διαφήμιση και Δημόσιες Σχέσεις και εργάστηκε στο τμήμα Δημοσίων Σχέσεων της “AVINOIL S.A.” του Ομίλου Βαρδινογιάννη και της ημερήσιας εφημερίδας «Μεσημβρινή» του ιδίου Ομίλου καθώς και στο τμήμα Διεθνών Συναλλαγών της Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδας, στο υποκατάστημα της Βοστώνης.
Σταμάτησε να εργάζεται όταν γεννήθηκε το πρώτο της παιδί και επέστρεψαν στην Ελλάδα. Όταν ο χρόνος της το επέτρεψε έμαθε ισπανικά, κληρώθηκε στο Ελληνικό Ανοικτό Πανεπιστήμιο και ολοκλήρωσε επιτυχώς το πρόγραμμα «Ισπανική Γλώσσα και Πολιτισμός».
Πιστεύοντας στη δια βίου μάθηση παρακολούθησε κύκλους σεμιναρίων για φιλοσοφία, τέχνη και πολιτισμό, τα οποία εκπονήθηκαν από την «Ακαδημία Πλάτωνα» και τον «Κωστή Παλαμά», υπό την αιγίδα του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών.
Λάτρης της Αθήνας, δείχνει μεγάλο ενδιαφέρον σε ό,τι αφορά τα πολιτιστικά δρώμενα της πόλης με ενεργό συμμετοχή και εθελοντική εργασία σε αντίστοιχες ομάδες, συλλόγους και σωματεία.
Εκτός από τα ταξίδια και τη Σίφνο αγαπάει πολύ τα ζώα έχοντας ιδιαίτερη αδυναμία στις 7 οικόσιτες γάτες της.
Είναι παντρεμένη και έχει δύο κόρες.
«Πηγή: https://www.athensvoice.gr/culture/arts/717626_mesologgi-drosinides-1826-1827-sto-moyseio-drosini»
