Ο Μέγας Αλέξανδρος, μετά από 2300 χρόνια …επέστρεψε στην Ινδία. Όχι ως στρατηλάτης και κατακτητής αλλά ως γεφυροποιός του αρχαίου ελληνικού κόσμου και του βυζαντινού πνεύματος με τον Ινδικό πολιτισμό, ως ένας δεινός Έλληνας… διπλωμάτης που βγήκε από την Ιστορία για να δείξει τα κοινά και να ενισχύσει τις ελληνοϊνδικές σχέσεις. .
Η ψηφιακή έκθεση των θαυμάσιων μικρογραφιών του σπάνιου βυζαντινού χειρογράφου που φέρει τον τίτλο «Το Μυθιστόρημα του Μεγάλου Αλεξάνδρου» στο πανεπιστήμιο Jawaharlal Nehru, ήταν αυτή που εντυπωσίασε την εβδομάδα που πέρασε, τους συμμετέχοντες -ειδικούς και μή- στο μεγάλο συνέδριο «The Greek World and India: History, Culture and Trade from the Hellenistic Period to Modern Times» που πραγματοποιήθηκε με την συμμετοχή 40 και πλέον μελετητών και από τις δύο χώρες στο Νέο Δελχί.
Το βυζαντινό χειρόγραφο του 14ου αιώνα, (φυλάσσεται στο Ελληνικό Ινστιτούτο Βυζαντινών και Μεταβυζαντινών Σπουδών της Βενετίας) διηγείται και απεικονίζει με μοναδικό τρόπο την ζωή του Μεγάλου Αλεξάνδρου, την διαδρομή του στην Ασία και το ταξίδι του στην Ινδία, πρόσωπα και λαούς που συναντά στο διάβα του. Στην ψηφιακή έκθεση στο Νέο Δελχί, παρουσιάστηκαν για πρώτη φορά στην Ινδία, σκηνές των μικρογραφιών του Μυθιστορήματος, με σημαίες παρόμοιες με το ινδικό τρίχρωμο και εικόνες του Μακεδόνα βασιλιά να διασχίζει τον Ινδό ποταμό.
Όπως επισήμανε μιλώντας σε ινδικά μέσα ενημέρωσης, η α΄ σύμβουλος στην πρεσβεία της Ελλάδας Ισμήνη Παναγοπούλου, «το χειρόγραφο δείχνει την εποχή που ο Μέγας Αλέξανδρος ενθάρρυνε την αλληλεπίδραση μεταξύ Ελλήνων και Ινδών με τη μορφή του γάμου των στρατιωτών του με Ινδές. Παρουσιάζει επίσης τον Αλέξανδρο από μια προοπτική μεγαλείου και εξωτισμού που είναι διαφορετική από την απεικόνισή του σε ινδικά κείμενα».
Στο πενθήμερο συνέδριο(12-16/12) παρουσιάστηκε πλήθος εργασιών και ευρήματα κοινής ιστορίας , πολιτισμού και λογοτεχνίας που συμπεριελάμβαναν εκτενείς αναφορές στους τομείς των τεχνών και των επιστημών, της αρχαιολογίας,του εμπορίου και της οικονομίας.
Παρ όλο που είναι ευρέως αποδεκτό ότι οι επαφές μεταξύ του ελληνικού κόσμου και της Ινδίας αφορούν κυρίως την αρχαιότητα ξεκινώντας από τον Μέγα Αλέξανδρο ,οι εργασίες του συνεδρίου εστίασαν και σε άλλες περιόδους αλληλεπίδρασης- την βυζαντινή περίοδο ή τους πρώιμους σύγχρονους χρόνους- που αποδεικνύουν ότι η Ινδία παρέμεινε στον ορίζοντα των Ελλήνων ως πολιτιστικός και οικονομικός φάρος. Η έρευνα για αυτές τις επαφές βρίσκεται σε εξέλιξη εδώ και δεκαετίες και στις δύο χώρες και για πρώτη φορά οι ακαδημαϊκοί συγκεντρώθηκαν σ έναν χώρο ,σε μια προσπάθεια να διευρυνθούν οι τομείς των σημερινών και μελλοντικών συνεργασιών.
Η μακρά ιστορία των επαφών που συνδέει τις δύο χώρες και χρονολογείται από την εποχή του Μεγάλου Αλεξάνδρου, η ψηφιακή έκθεση του μοναδικού βυζαντινού χειρογράφου, οι εμπορικοί δεσμοί που αναπτύχθηκαν μέσω των θαλασσίων οδών και οδήγησαν στην δημιουργία ελληνικών κοινοτήτων στην Καλκούτα και στην Βεγγάλη, το έργο του μεγάλου Έλληνα ινδολόγου Δημήτρη Γαλανού, ο σπουδαίος Ινδός ποιητής Tagore, η ενίσχυση της έδρας ελληνικών σπουδών στο πανεπιστήμιο JNU επισημάνθηκαν ιδιαίτερα στο βιντεοσκοπημένο μήνυμα του Υπουργού Εξωτερικών Νίκου Δένδια, ο οποίος απευθυνόμενους στους συνέδρους υπογράμμισε:
«Η διερεύνηση (από τους επιστήμονες) αυτών των πτυχών της ιστορίας μας, από την ελληνιστική περίοδο έως την σύγχρονη εποχή , έχει στόχο την οικοδόμηση μιας σχέσης που φιλοδοξεί να γίνει στο μέλλον στρατηγική καθώς Ελλάδα και Ινδία έχουν κοινή θεώρηση των πραγμάτων».
Στο πλαίσιο των εκδηλώσεων που έγιναν στο Νέο Δελχί, το πανεπιστήμιο Jharkhand Rai, Ranchi αναγόρευσε σε επίτιμο διδάκτορα του τον γγ Απόδημου Ελληνισμού και Δημόσιας Διπλωματίας Γιάννη Χρυσουλάκη, σε αναγνώριση της ακαδημαϊκής και επαγγελματικής του πορείας και της ενασχόλησης του με την εκπαίδευση, την έρευνα και την επιστήμη καθώς και για την προσφορά του στον πολιτισμό και την ενδυνάμωση των ελληνοϊνδικών σχέσεων.
Το συνέδριο πραγματοποιήθηκε υπό την αιγίδα της ελληνικής πρεσβείας στην Ινδία, σε συνεργασία με το Ελληνικό Ινστιτούτο Βυζαντινών και Μεταβυζαντινών Σπουδών Βενετίας και το ΑΠΘ.
Πηγή: ΑΠΕ – ΜΠΕ.
Ο Μέγας Αλέξανδρος δεν ήταν κατακτητής,
αλλά εκπολητιστής.
Ελληνες γλυπτες πρωτοι δημιουργησαν αγαλματα του βουδα με .. χλαμυδα!
Η Βικιπαιδεια γραφει:
Ινδοελληνικό βασίλειο
Το Ινδοελληνικό ή Ελληνοϊνδικό βασίλειο ήταν ελληνιστική ηγεμονία η οποία είχε στην επικράτειά της διάφορες περιοχές της νότιας Ασίας -κυρίως τις περιοχές που αντιστοιχούν στο σημερινό Αφγανιστάν και σημερινό Πακιστάν- κατά τους δύο αιώνες της ύπαρξής του. Ιδρύθηκε όταν ο Δημήτριος Α´ ο Ανίκητος, βασιλιάς του ελληνικού βασιλείου της Βακτριανής, εισέβαλε τον 3ο αι. π.Χ. στις περιοχές της βορειοανατολικής Ινδίας, τις οποίες τα ινδικά βασίλεια είχαν ανακαταλάβει υπό τον Τσαντραγκούπτα Μωρύα από το Σέλευκο Α΄ στα τέλη του 4ου αι. π.Χ.. Έτσι τα ελληνικά βασίλεια της κεντρικής Ασίας διαχωρίστηκαν σε αυτά του βασιλείου της Βακτριανής και της Ινδίας στην ανατολή, και αυτό των Σελευκιδών -από το οποίο και προέρχονταν αρχικά- στη δύση. Ο πλέον διάσημος Ελληνοϊνδός ηγεμόνας ήταν ο Μένανδρος ο Δίκαιος -ή Μιλίντα κατά την ινδική παράδοση-, ο οποίος είχε την πρωτεύουσά του στη Σαγάλα της Πενταποταμίας, τη σημερινή Σιαλκότ στο Παντζάμπ του Πακιστάν.
Γρήγορες Πληροφορίες 180 π.Χ. – 10 μ.Χ. …
,
Ο όρος Ινδοελληνικό βασίλειο περιγράφει γενικά έναν αριθμό από διάφορες τοπικές ηγεμονίες, οι οποίες είχαν τις πρωτεύουσές τους στα Τάξιλα, Πουσκαλαβάτι και Σάγαλα. Υπήρχαν και άλλες πόλεις για τις οποίες γίνονται αναφορές, όπως για παράδειγμα η Θεοφίλα, την οποία αναφέρει ο Κλαύδιος Πτολεμαίος στα Γεωγραφικά του και η οποία πιθανώς υπήρξε βασιλική έδρα.
Ο Ευθύδημος Α´ ήταν σύμφωνα με τον Πολύβιο Έλληνας από τη Μαγνησία. Ο γιος του, Δημήτριος Α´ ο Ανίκητος, υπήρξε ο ιδρυτής του ελληνοϊνδικού βασιλείου. Κατά τη σύναψη ειρηνευτικής συμφωνίας με τον Αντίοχο Γ´ τον Μεγάλο, ο Δημήτριος Α΄ νυμφεύτηκε μία από τις κόρες του, η οποία είχε περσική καταγωγή κατά το ήμισυ. Η εθνικότητα των υπολοίπων ηγεμόνων είναι λιγότερο ξεκάθαρη.
Κατά τους δύο αιώνες της κυριαρχίας τους, οι Ινδοέλληνες βασιλείς συνδύασαν την ελληνική και τις ινδοϊρανικές γλώσσες και σύμβολα, όπως μαρτυρείται από τα νομίσματα της περιόδου, καθώς και τα θρησκευτικά έθιμα του Ινδουισμού, τού Βουδισμού και της αρχαίας ελληνικής θρησκείας, όπως φαίνεται από τα αρχαιολογικά τεκμήρια στις πόλεις τους. Υπήρξαν υποστηρικτές του Βουδισμού, τον οποίο συνδύασαν με ινδουιστικά και ελληνιστικά στοιχεία. Ο πολιτισμικός αυτός συνδυασμός είναι συλλογικά γνωστός ως ελληνοβουδισμός και ελληνοβουδιστική τέχνη.
Οι Ινδοέλληνες σταμάτησαν ως πολιτική οντότητα περί το 10 μ.Χ. μετά τις επιδρομές των Κουσανιτών και των Ινδοσκυθών, αν και υπήρξαν ομάδες ελληνικού πληθυσμού, που πιθανώς παρέμειναν για αρκετούς αιώνες υπό την ηγεμονία των Ινδοπάρθων και των Κουσανιτών.
Παραπομπές
Βιβλιογραφία
ΣΧΕΤΙΚΆ ΜΕ ΑΥΤΌ ΤΟ ΆΡΘΡΟ
Προβολή σελίδας συζήτησης
Discuss improvements to this article
Πλήρες ιστορικό επεξεργασίας
Επεξεργάστηκε 84 ημέρες πριν
ΔΙΑΒΆΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΌΤΕΡΑ
Άτταλος Β΄ της Περγάμου
ηγεμόνας του ελληνιστικού βασιλείου της Περγάμου, μέλος της Δυναστείας των Ατταλιδών
Ελληνικό βασίλειο της Βακτριανής
Το Ελληνικό βασίλειο της Βακτριανής ιδρύθηκε το 250 π.Χ. από τον Έλληνα σατράπη της Βακτριανής Διόδοτο Α’ το Σωτήρα, ο οποίος αποσχίστηκε από τους Σελευκιδείς. Αποτέλεσε -μαζί με το μετέπειτα Ινδοελληνικό βασίλειο- το ανατολικότερο άκρο του ελληνιστικού κόσμου, καλύπτοντας μία περιοχή μεταξύ της Βακτριανής και της Σογδιανής της κεντρικής Ασίας -σύγχρονο βόρειο Αφγανιστάν- από το 250 π.Χ. έως το 125 π.Χ. Η επέκταση του Ελληνοβακτριανού βασιλείου στη βόρεια Ινδία από το 180 π.Χ. εγκαθίδρυσε το Ινδοελληνικό βασίλειο που άντεξε μέχρι το 10 μ.Χ., και ήταν το κέντρο του Ελληνοβουδισμού.
Ευμένης Β΄ της Περγάμου
ηγεμόνας του ελληνιστικού βασιλείου της Περγάμου, μέλος της Δυναστείας των Ατταλιδών
Το λακωνίζειν εστί φιλοσοφείν.