Μεγαλειώδης η εις πρεσβυτέρου χειροτονία του Ηλία Παππά – γιου του «Παπά του Λαού» της Νέας Ιερσέης (βίντεο)

ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ. Μεγαλειώδης και πλούσια σε συγκινήσεις ήταν εις πρεσβυτέρου χειροτονία του διακόνου Ηλία Παππά – γιου του «Παπά του Λαού» της Νέας Ιερσέης, π. Χρήστου Παππά, η οποία έλαβε χώρα το πρωί του Σαββάτου, 8 Ιανουαρίου 2022, στον Αρχιεπισκοπικό Ναό της Αγίας Τριάδας στο Μανχάταν.

Ήταν μια από τις ελάχιστες – αν όχι η πρώτη φορά – που ο χειροτονηθείς είναι γόνος ιερέα και σήμερα πλέον ανήκει σε μια από τις μεγαλύτερες οικογένειες παπάδων στην Αμερική και αναδεξιμιός του ιδίου του Αρχιεπισκόπου Αμερικής, κ. Ελπιδοφόρου που προεξήρχε της Θείας Λειτουργίας βοηθούμενος από τον Επίσκοπο Ναζιανζού, κ. Αθηναγόρα και είκοσι περίπου ιερέων από την τριπολιτειακή περιοχή της Νέας Υόρκης.

Η χειροτονία έλαβε χώρα εννέα περίπου μήνες μετά την εις διακόνου χειροτονία, που όπως έγραψαν οι «Αναμνήσεις» πραγματοποιήθηκε στον ιερό ναό της Αναλήψεως στο Φέρβιου της Νέας Ιερσέης, όπου μεγάλωσε και ανδρώθηκε ο π. Ηλίας. Την περίοδο που μεσολάβησε ο διάκονος Ηλίας υπηρέτησε στον Αρχιεπισκοπικό Ναό της Αγίας Τριάδας στο Μανχάταν και δίδαξε στους μαθητές του Ημερήσιου Καθεδρικού Σχολείου τα νάματα της πίστεώς μας.

Οι μαθητές του με τους δασκάλους, την διευθύντρια Μερόπη Κυριάκου και τον πρόεδρο της Σχολικής Επιτροπής Κώστα Ηλιάδη έδωσαν το δυναμικό τους παρών και μάλιστα έκλεψαν την παράσταση.

Οι μαθητές προσέφεραν μια ανθοδέσμη και μια ευχετήρια κάρτα στον π. Ηλία και μάλιστα αναφώνησαν από κοινού «Άξιος».  

Ιδιαίτερη αίσθηση προκάλεσε στους παρισταμένους συμπεριλαμβανομένου και του γράφοντα το γεγονός ότι ο πατέρας και ο πεθερός είναι ιερείς και η πρεσβυτέρα Δέσποινα είναι παπαδοκόρη, καθώς επίσης και το γεγονός τόσο αμφότεροι ο π. Ηλίας και η πρεσβυτέρα Δέσποινα έχουν αδέλφια που είτε είναι ιερείς είτε είναι παντρεμένοι με ιερείς.

Στην χειροτονία παρέστη σύσσωμο το κοινοτικό συμβούλιο με επικεφαλής την πρόεδρο Στέλλα Παντελίδη, μέλη του Τάγματος των Αρχόντων του Αποστόλου Ανδρέου του Οικουμενικού Πατριαρχείου και της Ηγεσίας των 100, καθώς επίσης και συγγενείς και φίλοι των οικογενειών Παππά και Πετρίδη.

Η ομιλία του Αρχιεπισκόπου ήταν πλούσια σε νουθεσίες, οι οποίες έχουν μεγάλη αξία για τον κλήρο και τον λαό της Αμερικής, καθώς εστιάστηκαν στην αποστολή, στο ήθος και στην αφοσίωση του ιερέα – ως υπηρέτη στον Αμπελώνα του Κυρίου.

Ο Αρχιεπίσκοπος αναφώνησε «‘Άξιος» και προσευχήθηκε όπως η εν λόγω χειροτονία να είναι η τελευταία που λαμβάνει χώρα εν μέσω της πανδημίας και όπως το πέρασμα της μετάλλαξης «Όμικρον» να σημάνει το τέλος της πανδημίας. Επεσήμανε επίσης ότι ο π. Ηλίας θα υπηρετήσει στον Αρχιεπισκοπικό Ναό της Αγίας Τριάδας στο Μανχάταν ως βοηθός του ιερατικού προϊσταμένου, π. Νικολάου Καρλούτσου.

Ομιλία π. Ηλία Παππά

Η ομιλία του π. Ηλία Παππά ήταν μια από τις ελάχιστες – αν όχι η μόνη – ομιλία χειροτονηθέντα που ήταν μικτή και στις δύο γλώσσες, σύντομη και πλούσια σε μηνύματα.

Παραθέτουμε το πλήρες κείμενο της ομιλίας του.

Your Eminence Archbishop Elpidophoros, Your Grace Bishop Athenagoras, Rev. Fathers, fellow brothers and sisters in Christ. I once again stand before the Holy Altar, but this time seeking ordination to the second degree of the holy priesthood. I waited for this day my whole life, since the desire to become a priest was placed within my heart from a very young age.

Despite this, it was truly difficult to maintain this desire growing up. I faced many difficulties that tried to uproot this desire, but by the Grace of God, and the prayers of the Panaghia, I was protected.

I am grateful towards God for allowing me to enter this holy order, despite my unworthiness. I am also grateful to the Panaghia, for her unconditional love, and for covering and protecting me and my family throughout my life, especially since the time of my ordination to the Diaconate.

The list of people I want to thank is endless since everything I am, is a combination of my beloved parents, my siblings, my papou Ilias, my aunts and uncles, cousins, my father and mother in law, the entire Petrides family, our Koumbari, friends, classmates, Hierarchs, priests and Elders who have guided me throughout my life, as well as the Church of the Ascension in Fairview NJ, the community that raised me, and its ministries, such as the Greek afternoon school which inspired me to learn the Greek language. I thank you all for your love and support.

There are, however, a few people I must thank in particular. I want to thank you, your Eminence, for being a vessel of the Holy Spirit and ordaining me on this day, and for your love and guidance all the days of my life. Your simple faith and love for God constantly reminds me to simplify my own life, and your dedication to the Church pushes me to work harder.

Θα ήθελα επίσης να ευχαριστήσω εσάς Θεοφιλέστατε, Αγίου Ναζιανζού κ. Αθηναγόρα, που συνεχώς με εμπνέετε να παραδίδω τον εαυτό μου στο θέλημα του Θεού και να διακονώ όπου και όπως η Εκκλησία μου το ζητήσει. Η ζωή σας μου υπενθυμίζει, ότι ακόμη και αν είμαστε κληρικοί, δε πρέπει ποτέ να σκεφτόμαστε ότι είμαστε ανώτεροι οποιασδήποτε άλλης εργασίας ή οποιασδήποτε ανάθεσης εργασίας.

Thank you to all the clergy who were able to come here today to stand by my side and to those who were not able to make it but are praying for me at this hour.

Θέλω ακόμη να ευχαριστήσω τους γονείς μου και να ευχαριστήσω το Θεό που με ευλόγησε με τέτοιους γονείς στη ζωή μου. Ιδιαίτερα δοξάζω το Θεό, άλλη μια φορά, για το θαύμα που έκανε χαρίζοντας τη ζωή στον πατέρα μου όταν ασθένησε βαριά. Χωρίς εσένα πατέρα, θα δυσκολευόμουν να συνεχίσω σε αυτό τον δύσκολο δρόμο και ευχαριστώ το Θεό που σε έχω κοντά μου.

Όσο για σένα μητέρα μου, αναγνωρίζω και τιμώ την υπομονή σου και την ηρεμία σου και αγωνίζομαι να ακολουθήσω τα ταπεινά σου χνάρια.

To my spiritual father, Father Vasilios Louros. Thank you for your guidance all these years and for the continuous reminders to cultivate a humble heart, to have love towards God and my fellow man, and to give my life to serving the Church.

I must also express my deep gratitude to Fr. Nicolas Karloutsos, the Proistamenos of this Holy Cathedral, To the parish council president Mrs. Stella Pantelidis, the whole board, and the entire Cathedral community, for welcoming me and trusting me to be one of your priests. I am won over by your love, and I give you my word that I will give everything I can to this community, since it is God that placed me here.

Finally, I must thank my wife, Despina and my son Christo for their love and support. Despina, thank you for supporting me in my decision to pursue this life of servitude. I am grateful that you hold me steady when I begin to waver, and thank you for also accepting a life of servitude, by your willingness to be a presvytera. Being with you strengthens my desire to live the life we are about to begin.

It is difficult to describe what I felt these past nine months, serving the Holy Church as a deacon, but I can say that my heart burns within, as the two apostles exclaimed to each other on the road to Emmaus, and I felt an indescribable, heavenly joy within.

Since my ordination, my heart constantly exclaims to me, The Lord lives and blessed is my God.(Psalm 17:47). I did not know what to anticipate or expect upon ordination, but I felt such a sweetness, that my thirst and yearning for union with God remains both unsatisfied, and even deeper.

At times, however, I am filled with fear, at the thought of wearing the petrachili given the great responsibility it comes with. How can I not face fear, when priests are placed above the angels? How can I not face fear, when there will be souls that I will be responsible for, hanging on the end of my petrachili?

How can I not fear, when the pain in each and every person’s heart that I know becomes my own? I hear the words of St Gregory the Theologian, who says that the role of the priest is to make those around him gods, which means that I myself am called to be a perfect example. I know my weaknesses, I feel my sinfulness, and I am constantly aware of my unworthiness to preside at the Holy Alter table. These thoughts make me tremble but the love of Christ gives me the strength, courage and the desire to continue. He gives me the desire to Live and I seek nothing in life, but to be in the presence of His love.

Είναι δύσκολο να περιγράψω τι ένιωσα αυτούς τους εννέα μήνες της διακονίας μου στην Εκκλησία αλλά μπορώ να πω ότι η καρδιά μου φλεγόταν όπως η καρδιά των δυο αποστόλων στην πορεία προς Εμμαούς και ότι ένιωσα μια απερίγραπτη ουράνια χαρά μέσα μου.

Από την ημέρα της χειροτονίας μου η καρδιά μου αενάως βοά το, Ζει Κύριος και ευλογητός ο Θεός. Δεν ήξερα τι να αναμένω μετά τη χειροτονία μου αλλά ένιωσα μια ανείπωτη γλυκύτητα. που η δίψα και η λαχτάρα μου για την ένωση με τον Θεό παραμένουν ακόρεστες και θα έλεγα ότι συνεχώς μεγαλώνουν.

Έρχονται ωστόσο στιγμές φόβου στην σκέψη ότι θα φορώ το πετραχήλι γνωρίζοντας το βάρος των ευθυνών που το συνοδεύουν. Πώς να μη φοβούμαι, όταν σκέφτομαι ότι οι ιερείς είναι ανώτεροι από τους αγγέλους; Πώς να μη φοβούμαι όταν ψυχές θα κρέμονται από το πετραχήλι μου; Πώς να μη φοβούμαι όταν ο καρδιακός πόνος κάθε ανθρώπου που γνωρίζω και αγαπώ γίνεται δικός μου πόνος;

Ακούω την φωνή του Αγ. Γρηγορίου του Θεολόγου, που λέγει ότι σκοπός του ιερέως είναι να οδηγήσει το ποίμνιό του στη θείωση. Αυτό σημαίνει ότι πρωτίστως εγώ οφείλω να είμαι ένα καλό παράδειγμα της εκκλησίας. Γνωρίζοντας τις αδυναμίες μου, συναισθάνομαι την αμαρτωλότητα και αναξιότητα μου να στέκομαι μπροστά στην Αγία Τράπεζα. Με αυτές τις σκέψεις τρέμω αλλά η αγάπη του Χριστού μου δίνει δύναμη, θάρρος, με λαχτάρα να συνεχίσω. Μου δίνει επιθυμία να ζω και τίποτε άλλο δεν επιθυμώ στη ζωή μου από το να ζήσω στην αγάπη Του!

Before Proceeding , I would like to ask for forgiveness from the Almighty God and form all of you. May He Have mercy on my unworthiness as I enter into the ranks of the Holy Order of the Priesthood.

At this point, I ask everyone to pray for me that God sends down his All Holy Spirit upon me so that I may be granted the grace of the Holy Priesthood and I humbly ask the intercessions of the Panaghia, Prophet Elias, St. Nektarios, and of all the saints, that at the end of my life, I may proclaim the words of St Paul, that “It is no longer I who live, but Christ who lives in me.” Δόξα Σοι ο Θεός Πάντων Ένεκεν, Αμήν! Αμήν! Αμήν.