Γράφει η Έλενα Ντάκουλα *
Υπήρξε σύμβολο μίας εποχής και μίας περιοχής. Ένα εμβληματικό κτίριο, αναπόσπαστο τοπόσημο της πρωτεύουσας, που καθόρισε την αρχιτεκτονική αισθητική της δεκαετίας του ’60. Ένα ξενοδοχείο που έβαλε την χώρα στον χάρτη της παγκόσμιας τουριστικής αγοράς πολυτελείας, ταυτίστηκε και συμμετείχε ενεργά, με τις δράσεις του, στη ζωή της πόλης και εξελίχθηκε σε σημείο αναφοράς αλλά και αγαπημένο στέκι πολλών Αθηναίων.
Η ιστορία του ξεκίνησε στα μέσα της δεκαετίας του ’50, όταν ο εφοπλιστής Ιγκόρ Πεζά, προβλέποντας ότι ο τουρισμός θα γινόταν η βαριά βιομηχανία της Ελλάδας, οραματίστηκε την δημιουργία ενός υπερπολυτελούς ξενοδοχείου, εναρμονισμένου με τα ξένα πρότυπα.
Ήλθε σε επαφή με τον Conrad Hilton, ο οποίος υποστήριξε την ιδέα του, ενώ ο τότε Πρωθυπουργός, Κωνσταντίνος Καραμανλής, τού παραχώρησε, με ευνοϊκούς όρους, το οικόπεδο των 16.000 πήχεων, που ανήκε στην Εφορεία Υλικού Πολέμου και έτσι άρχισε η ανέγερση του υψηλότερου και πολυτελέστερου κτιρίου της Αθήνας.
Σύμφωνα με Μανώλη Κορρέ “Δύναται μετά πάσης βεβαιότητος να λεχθεί, ότι το Ηρώδειο υπήρξε το υψηλότερο κτίριο της χώρας ως την εποχή της κατασκευής του ξενοδοχείου Χίλτον.”
Πολύ πριν την ανέγερσή του, το ξενοδοχείο δημιούργησε “θόρυβο”, προκάλεσε αντιδράσεις, δέχθηκε έντονη κριτική για την παρέμβασή του στην πόλη και την υψομετρική αντιπαραβολή του με τον Παρθενώνα, χαρακτηρίστηκε ως “ιταμό” που θα αποτελούσε αιωνία ατίμωση της Αθήνας.
Τα σχέδια ανέλαβαν οι Εμμανουήλ Βουρέκας, Προκόπης Βασιλειάδης και Σπύρος Στάϊκος, οι οποίοι συνεργάστηκαν με Αμερικανούς συναδέλφους τους, καθώς και με αρμόδιο τμήμα της Hilton International.
Η εκσκαφή των θεμελίων έγινε στις 26/02/1959, παρουσία του Κωνσταντίνου Καραμανλή.
Ωστόσο, κατά τη διάρκεια του έργου, η εταιρεία του Πεζά, χρεοκόπησε. Οι μετοχές του πουλήθηκαν στον Στρατή Ανδρεάδη της Ιονικής Τράπεζας, ο οποίος ανέλαβε την αποπεράτωση του έργου.
Οι εργασίες ολοκληρώθηκαν το 1963, με το κόστος κατασκευής να φτάνει τα 15.000.000 δολάρια. Το κτίριο, επιφάνειας 40.000 τμ., ύψους 50 μέτρων, και δυναμικότητας 960 κλινών, περιελάμβανε αίθουσες χορού 1.000 ατόμων, εστιατόρια, καταστήματα, πισίνα, γκαράζ και το θρυλικό υπαίθριο κομμωτήριο, δίπλα στην πισίνα, ιδιαίτερα αγαπητό στις κοσμικές κυρίες της Αθήνας.
Τα επίσημα εγκαίνια, στις 20/4/63, άφησαν εποχή.
Στις τριήμερες εορταστικές εκδηλώσεις συγκεντρώθηκε η αφρόκρεμα της κοινωνικής, οικονομικής και πολιτικής ζωής του τόπου, καθώς και εκλεκτοί καλεσμένοι απ’ όλον τον κόσμο.
Ανάμεσα σ’ αυτούς, ο δημιουργός της ξενοδοχειακής αλυσίδας, Conrand Hilton ο οποίος, δήλωσε: «Συμφωνώ με όσους πιστεύουν ότι το ξενοδοχείο Hilton Αθηνών είναι το ωραιότερο Hilton του κόσμου».
Στην διάρκεια των 59 χρόνων λειτουργίας του πέρασαν από το κατώφλι του διεθνείς προσωπικότητες, jet setters, πολιτικοί, επιχειρηματίες, πρίγκιπες, καλλιτέχνες. Στο Χίλτον έγραψε το μεγαλύτερο μέρος της “Μικρής Τυμπανίστριας“, ο John Le Carre, ενώ μεγάλο μέρος των γυρισμάτων της ταινίας “Οι ληστές”, με τον Ζαν Πωλ Μπελμοντό, γυρίστηκε εκεί.
Το Hilton φιλοξένησε τους Rolling Stones όταν ήλθαν για την επεισοδιακή συναυλία τους στο γήπεδο του Παναθηναϊκού, στις 17/4/67.
Εκτός από την πολυτέλειά του, αλλά και τους διάσημους επισκέπτες του, έχουν μείνει στην μνήμη πολλών Αθηναίων τα Φεστιβάλ, οι επιδείξεις μόδας, οι φαντασμαγορικές εκδηλώσεις με γαϊδουράκια αλλά και Rolls Royce, οι δεξιώσεις, οι χοροί, τα Συνέδρια, οι ατελείωτες ουρές, από τις 4:30 τα ξημερώματα, κάθε 1η Ιανουαρίου, για το πρώτο πρωϊνό της χρονιάς στον εντυπωσιακό μπουφέ του “Βυζαντινού”, oι βουτιές στην μεγάλη πισίνα, μία πραγματική όαση δροσιάς στο κέντρο της πόλης.
Στο Ηilton γεύτηκαν για πρώτη φορά οι Αθηναίοι milkshake και το παγωτό Sunday, δοκίμασαν τα hamburgers και τα club sandwiches στο “Bυζαντινό”, καθώς και πρωτότυπα cocktails στο Galaxy Bar, με την εκπληκτική θέα της Αθήνας. Εκεί, τα βράδια, Ελληνες και ξένοι μουσικοί και τραγουδοποιοί (Sergio Endrigo, Τόνι Πινέλλι, Τζελσομίνα, κά) διασκέδαζαν τους επισκέπτες με τραγούδια-επιτυχίες της εποχής.
Το Galaxy, υπήρξε για πολλά χρόνια το αληθινό jazz στέκι στην Αθήνα και για 12 χρόνια “σπίτι” του γνωστού πιανίστα της jazz, Μανώλη Μικέλη, ο οποίος παρουσίασε στο αθηναϊκό κοινό τον Ricardo Credi, τον Δάκη, την Αλέκα Κανελλίδου, το Τrio Greco κά.
Πολλοί δε, κάποιας ηλικίας, θα θυμούνται όμορφες βραδιές της δεκαετίας του ’60, με τον Ντέμη Ρούσο να παίζει με το συγκρότημά του, τον Βαγγέλη Παπαθανασίου με το τρίο Last Five «συνοδεύοντας τη νέγρα τραγουδίστρια Βάιολετ Μάι και την Βίλμα (κατά κόσμον, Λαδοπούλου)» και τον Λουκά Σιδερά. Και οι λίγο νεότεροι, ίσως είχαν παραβρεθεί στο αξέχαστο πάρτυ των Platters, μία αυγουστιάτικη βραδιά του 1980, γύρω από την πισίνα!!!
Από το 2002, ο Αλέξανδρος Χριστόπουλος ξεσήκωνε με τις μουσικές επιλογές του τους θαμώνες, και θα μείνουν αξέχαστα τα λαμπερά New Year’s Eve ή τα “Full Moon” parties, που έγραψαν ιστορία στις αθηναϊκές νύχτες.
Η τέχνη, το στόλιζε μέσα και έξω. Οι εμβληματικές ανάγλυφες συνθέσεις του Μόραλη, στις δύο τυφλές εξωτερικές πλευρές, εμπνευσμένες από την αρχαία Ελλάδα, το είχαν μετατρέψει στο μεγαλύτερο υπαίθριο έργο τέχνης της χώρας.
Η δε “Αίθουσα Τέχνης Αθηνών Χίλτον” (1963-1973), της Μαριλένας Λιακοπούλου (κόρης του ζωγράφου Περικλή Βυζάντιου) έφερε το ελληνικό κοινό σε επαφή με έργα μεγάλων αλλά και νέων Ελλήνων εικαστικών καθώς και με σύγχρονα ρεύματα της ευρωπαϊκής και αμερικανικής τέχνης.
Το Hilton επέλεξαν το 2004 οι Αθάνατοι, ως επίσημο ξενοδοχείο της διοίκησης της Δ.Ο.Ε., κατά την διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων, αλλά και οι Τροϊκανοί, ως κέντρο των επιχειρήσεών τους, το 2015, την ζοφερή εποχή των μνημονίων.
Σήμερα, το ξενοδοχείο, ετοιμάζεται πυρετωδώς για μία νέα εποχή!
Έκλεισε σαν Hiltοn και θα επιστρέψει σαν Conrad!
Για τους Αθηναίους όμως, που το έζησαν και το αγάπησαν, θα’ ναι για πάντα το Hilton τους!
- * Το άρθρο αρχικά δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα https://justanumber.gr/ και αναδημοσιεύεται με την συγκατάθεση της αρθρογράφου.
