Καληνύχτα «Neptune Diner» – Δεν θα σε ξεχάσουμε ποτέ

ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ. Το είχαμε ξαναγράψει στις «Αναμνήσεις», αλλά δεν το πιστέψαμε;  Πριν από 3 χρόνια. Είναι δυνατόν; Κι όμως είναι. Ο φάρος της “Χόιτ Αβενιου”, ο θαλασσινός πύργος της στάσης Αστόρια Μπούλεβαρντ του τρένου Ν, θα κλείσει.

Αν φυλλομετρήσω τις ατελείωτες ώρες που πέρασα,  αν καταγράψω τα υπέροχα φαγητά του Γιώργου Κατσίχτη που δοκίμασα εκεί, θα χρειαζόταν πολλές σελίδες για να χωρέσουν οι προσωπικές αναμνήσεις.

Από που να αρχίσω και που να σταματήσω; Η Κυριακή (η τελευταία ημέρα λειτουργίας) είναι κοντά κι εγώ κάθομαι σε ένα δωμάτιο και βάζω το χέρι «στον τύπο των ήλων». Πως να ξεκινήσω κι από που; Τώρα είναι αργά ή θα προλάβω να τα θυμηθώ όλα;

Ο χώρος φιλόξενος και πρόσφατα ανακαινισμένος. Έχουν περάσει λίγα χρόνια από την εποχή που βρισκόμουν εκεί σχεδόν καθημερινά, η ζωή μας άλλαξε, αλλά κάθε φορά που περνούσα από έξω, έφερνα στο νου μου τις όμορφες στιγμές που έζησα δίπλα σε φίλους και σε προσωπικότητες, όπως ο αξέχαστος τηλεοπτικός παραγωγός ο αείμνηστος Δημήτρης Καστανάς.

Στο  «Neptune Diner» δεν πήγαινες μόνο για φαγητό. Πήγαινες για να συναντήσεις φίλους και γνωστούς.

Ειδικά το βραδάκι. Αν τύχαινε να πας εκεί Κυριακή μεσημέρι, λίγο μετά την Εκκλησία δύσκολα θα έβρισκες τραπέζι. Αν πήγαινες για την υπέροχη μαγειρίτσα μετά την Ανάσταση, είναι ζήτημα αν θα έβρισκες  ένα πιάτο για να φας μετά τις 3 τα μεσάνυκτα. Γνώριζα πολλούς που έκαναν σχέδια από τον Ιανουάριο για αυτήν ειδικά την βραδιά.

Και φυσικά ήξερες τον κάθε σερβιτόρο με το όνομα του κι εκείνος ήξερε από έξω τις προτιμήσεις του κάθε πελάτη.

Έφυγαν από κοντά μας, τα τελευταία χρόνια, πολλοί από εκείνους με τους οποίους μοιραστήκαμε το τραπέζι, το τραπέζι που πάντα ήταν κρατημένο από τον συνιδιοκτήτη τον Γιώργο Κατσίχτη.

Εκεί συναντούσε όλους τους Ομογενειακούς παράγοντες, τους Εκκλησιαστικούς παράγοντες, τους πολιτικούς παράγοντες της περιοχής και ενίοτε τον εκάστοτε δημαρχο, (όπως ο Μπλούμπεργκ) τους αστυνομικούς παράγοντες κλπ.

Κάθε “μπουθ” είχε την δική του ιστορία. Μάλιστα πριν την τελευταία ανακαίνιση δίπλα από τα “μπουθ” της Χοιτ Αβενιου υπήρχαν μικρά «Τζούκ Μποξ» και με ένα νόμισμα άκουγες όποιο τραγούδι ήθελες. Στην συνέχεια απολάμβανες ότι φαγητό ήθελες, πολλές φορές και μαγειρευτά. Και φυσικά πάντα ερχόταν και ο καφές και το γλυκό.

Υπήρχαν τριγύρω κι άλλα ντάινερ, αλλά σαν το Neptune δεν νομίζω ότι διακρίθηκε κανένα. Η προσφορά του δε, στα Ομογενειακά δρώμενα ανεκτίμητη.

Πόσες φορές οι αδερφοί Κατσίχτη πρόσφεραν τα φαγητά στην διοργάνωση εκδηλώσεων από την Ομοσπονδία και από άλλους φορείς; Δύσκολα να τα θυμηθείς όλα, αλλά εκεί κάτω από την κουζίνα του ο Γιώργος Κατσίχτης έγραφε και κατέγραφε με λεπτομέρειες την δική του Ιστορία. Την ιστορία ενός πυλώνα της Ομογένεια για πάνω από τέσσερεις δεκαετίες.

Μαζί με το αγαπημένο του όργανο, το μπουζούκι, ο Γιώργος Κατσίχτης υποδέχθηκε στο μαγαζί του τους μεγαλύτερους καλλιτέχνες της Ελλάδας, που παλαιότερα ερχόταν πιο συχνά για συναυλίες.

Κατόπιν, πέρασαν από εκεί, βουλευτές και διάφοροι πολιτικοί και ουκ ολίγοι υποψήφιοι. Τους χωρούσε όλους το ντάινερ.

Και φυσικά οι νεότεροι δεν γνωρίζουν παρά μόνο όσα γράφονται στα τοπικά μέσα. Οι παλαιότεροι όμως δεν ξεχνούν ούτε την ιστορία, ούτε τον ρόλο ενός νταινερ στην ζωή και την εξέλιξη μιας ολόκληρης παροικίας.

Είμαστε λαός που ξεχνάει εύκολα και δυστυχώς, μόλις αρχίσουν οι εργασίες κατεδάφισης θα ξεχάσουμε την ιστορία του Neptune.

Eελπίζω κάποια από τα αρχεία του Γιώργου Κατσίχτη να διασωθούν έτσι ώστε οι νεότερες γενιές να μάθουν ότι πίσω από τις πέτρες και το ξύλο που χρησιμοποιήθηκε για να χτιστεί η θρυλική αυτή ντάινερ, υπήρχαν ψυχές και ζωντανοί οργανισμοί.

Υπήρχαν άτομα που έζησαν χαρούμενες και λιγότερο χαρούμενες ή και θλιβερές στιγμές μέσα στους τοίχους ενός εστιατορίου.

Ας αποχαιρετήσουμε το θρυλικό «Neptune Diner» με τον τρόπο που του αξίζει. Ως ένα κομμάτι της ζωής της Ομογένειας. Με μεγάλη ποικιλία συναισθημάτων. Δεν μπορείς, παρά να νιώθεις νοσταλγία για τους ανθρώπους που συνάντησες, τις ιστορίες που άκουσες γύρω από το τραπέζι και τα μυστικά που άκουγες για πρώτη φορά.

Ήταν σαν ένα μεγάλο 24ωρο σχολείο. Ως άνθρωπος της ενημέρωσης είχα πάντα ανοιχτά τα αυτιά και τα μάτια μου καθώς άκουγα και έβλεπα πράγματα που δεν μπορούσα να αποκαλύψω άμεσα.  Ωστόσο ποτέ δεν μετάνιωσα για τις ατελείωτες συζητήσεις, τα γέλια και τις υπόλοιπες νόστιμες εμπειρίες που έζησα δίπλα σε πολλούς από τους παράγοντες που προανέφερα.

Εύχομαι τόσο στον αγαπητό φίλο Γιώργο Κατσίχτη όσο και στον αδερφό του Πίτερ Κατσίχτη καλή ξεκούραση. Θα θυμόμαστε με αγάπη όλα όσα μας προσφέρετε απλόχερα, χωρίς υστεροβουλία, χωρίς αντάλλαγμα.

Έτσι γιατί, είσαστε φτιαγμένοι από την “πάστα” των Ελλήνων που πάντα προσφέρουν σε όλους και πάντα αγαπούν τους φίλους και την οικογένεια. Έτσι νιώθαμε κι εμείς ως μέλη της δικής σας οικογένειας.

Σας ευχαριστούμε για την αγάπη και τις υπέροχες αναμνήσεις που μας προσφέρετε.

Μπορεί μεθαύριο που θα περάσω από το ίδιο σημείο το κτίριο να είναι άδειο, μπορεί λίγο αργότερα να έχει γκρεμιστεί (όπως έγινε και με το Τιτάν). Ωστόσο για πάντα στο μυαλό και στην καρδιά μου η γωνία εκείνη θα είναι συνυφασμένη με τους ανθρώπους που δούλεψαν εκεί και που δημιούργησαν και συνέβαλαν στην πρόοδο της Ομογένειας μέσα από μια συνάντηση στο ντάινερ.

Καληνύχτα «Neptune Diner». Διαβάστε επίσης: https://www.anamniseis.net/nea-ekseliksi-anatrepei-ta-dedomena-stin-kataskevi-ktiriou-stin-thesi-tou-fimismenou-neptune-diner/