Γράφει η Ευαγγελία Αλιβιζάτου *
Οι στιγμές που έτρεμα, που πίστευα σε ανύπαρκτα συναισθήματα. Οι στιγμές που έπειθα τον εαυτό μου ότι όλα πάνε καλά. Οι στιγμές που δεν σεβόμουν την ύπαρξή μου. Στιγμές που το αλκοόλ με έπειθε για τη δική του καλή παρέα. Στιγμές που γινόταν βάλσαμο στην πονεμένη μου ψυχή, στιγμές που ξεπέρασα τα όριά μου.
Όρια που δεν ήξερα μέχρι πού φτάνουν. Όρια που με έστελναν ένα βήμα ακόμα πιο πολύ στον πάτο. Τον πάτο του ποτηριού και φυσικά στον πάτο της ζωής. Της πολύτιμης ζωής μου, της ζωής που δεν φέρθηκα με σεβασμό για πολλά χρόνια.
Το ποτήρι πάντα γεμάτο από αλκοόλ, μα ποτέ μισοάδειο. Ποτέ γεμάτο από ευτυχία. Τότε που δεν αναγνώριζα η ίδια τον εαυτό μου. Δεν με αγάπησα. Από παιδί ένα μπουκάλι άδειο, πάρτυ στο άνοιγμα του φελλού.
Χωρίς εκτίμηση για τη μέρα που ερχόταν, χωρίς ευτυχία για την τιμή που μου κάνει η ζωή να υπάρχω και να αναπνέω. Ένα τελειωμένο σήμερα, ένα σάπιο χθες, ένα απατηλό αύριο χωρίς προοπτική. Χωρίς ουσία.
Αλκοόλ, φίλος και εχθρός μαζί. Εύθραυστη ήμουν, σαν πορσελάνη. Μηδέν εις το πηλίκο. Θυμός, πόνος, πίκρα. Τσούλα η μπουκάλα μου. Την μισούσα, μα και την αγαπούσα συγχρόνως . Έφταιγε για όλα. Ήταν μονόδρομος. Χέρια κομμένα από τα ποτήρια που εκτόξευα στους τοίχους.
Κανένας δεν θα μπορούσε να με αντέξει, μόνο κάποιος εξίσου αλκοολικός, μόνο κάποιος που έπινε τον θάνατο, όπως εγώ, με το ποτήρι. Έναν αργό, αλλά μαθηματικά ολέθριο θάνατο. Τι αξία έχουν τα καταραμένα πτυχία; Αχρείαστα να είναι.
Η περιουσία της οικογένειας ήταν στα χέρια μου για κραιπάλες κι αυτές μόνη μου. Στο ποτήρι σου δεν θέλεις συνέταιρους, συνοδοιπόρους. Είσαι εγωίστρια, είσαι απελπισία σκέτη. Μια απογοητευτική εικόνα, που δε θες να μοιραστείς με άλλους, γιατί το στόμα αρχίζει να ξερνάει μπούρδες.
Άνθρωποι που ζουν μονάχοι, μέσα σε αυτούς είμαι και εγώ. Αυτή ήταν όλη μου η ζωή. Μία οικογένεια που δεν έζησα, που δεν γνώρισα καλά, μία οικογένεια που μετά το δυστύχημα, με άφησε μόνη. Μία τεράστια έρημος, χαώδης κι εγώ να κυλιέμαι στη δυστυχία μου.
«O μόνος που μπορεί να σε βοηθήσει, είσαι εσύ», έλεγα στο πρόσωπό μου. «Ο εαυτός σου…».
Ο εαυτός μου, εγώ! Κανένας άλλος. Νιώθω πως αν δεν σταθώ όρθια μόνη, στα δύο μου πόδια, θα είμαι πάντα το σκουπίδι μιας τσούλας μπουκάλας. Μία κρασοκανάτα που με κουμαντάρει, προσκολλημένη στο άτυχο παρελθόν.
Τα πορτρέτα της οικογένειας μου με κοιτούν στον τοίχο με περιφρόνηση, μα δεν είναι αλήθεια. Ένα δάκρυ νομίζω στάζει από το υπέροχο πρόσωπο της αγαπημένης μητέρας μου. Ένα γιατί πλανάται στο πορτρέτο του πατέρα μου. Ένα παράπονο στα χειλάκια της πολυαγαπημένης μου αδερφούλας.
«Όχι, μην το κάνεις», ψιθυρίζει. «Ζήσε για εμάς, κάνε μας περήφανους».
Ντρέπομαι ακόμα και να κοιτάξω τα καλά ζωγραφισμένα κάδρα, τα πρόσωπά τους. Σκύβω το κεφάλι μου. Δεν ξέρω αν θα είναι οι μορφές τους πάντα το φυλαχτό μου. Τους έχω ξεχάσει εσκεμμένα, για να πνίγομαι με σιγουριά στις κραιπάλες, μα τους πρόδωσα.
Ήρθε η στιγμή να το πάρω απόφαση. Δεν αντέχεται η ζωή μου χωρίς αυτή τη ρημάδα, χωρίς το άρωμα της εξάρτησης. Χωρίς την παρηγοριά μου, χωρίς ποτήρι, χωρίς όνειρα θολά, μπλεγμένα με το παρελθόν και το άσχημο μέλλον. Πώς θα ονειρευτώ;
Η φωνή του ομφάλιου λώρου επιστρέφει ραγισμένη να μου πει: «Μπορείς… γίνε δυνατή παιδί μου, είναι ζωή η αναπνοή σου. Στάσου… Στάσου όρθια, διώξε τον πόνο με τη δύναμη που έχεις και το μυαλό σου. Βγάλε το από την απραξία του κενού, ζήσε, να σώσεις άλλους ανθρώπους. Βοήθησέ τους, μπορείς. Διώξε τις καταιγίδες, κάνε τις να τρομάξουν από τη δύναμή σου. Πιάσε κορυφή, σε κανέναν δεν αξίζει ο άσπρος πάτος».
Και σηκώθηκα! Λευκό μητρώο τα όνειρά μου! Πήραν μορφή, πήραν πνοή, πήραν ανάσα. Ένας ολόκληρος χρόνος αποτοξίνωσης και τέσσερα χωρίς το τσουλάκι το κρασοπότηρο στα χέρια μου.
Ναι στο αλκοόλ, όχι στην κατάχρηση. Το κέντρο αποτοξίνωσης ιδρύθηκε με Πρόεδρο εμένα και μία ομάδα ειδικών, καθημερινά δίπλα σε όσους έχουν ανάγκη, θέληση, πίστη. Καθημερινά καθαρός αέρας. Πάθος για δημιουργία. Αγάπη για ισορροπία.
Το τέρας πολεμάται. Αρκεί να το πιστέψεις. Ναι στη ζωή, όχι στις εξαρτήσεις!
- Η Ευαγγελία Αλιβιζάτου είναι συγγραφέας – ποιήτρια – αρθρογράφος
Δυστυχώς , ευτυχώς έτσι είναι , οι
ενήλικες είμαστε υπεύθυνοι για την
ζωή μας και δεν έχει να κάνει μόνο με
τον εθισμό στο αλκοόλ και άλλες
καταστρεπτικές ουσίες , αλλά και η
μανία μας προς το εύκολο χρήμα,η χειρότερη
κατρακύλα ….. γιατί χάριν αυτού τα ξεπουλάμε όλα, προδίδουμε τα πιστεύω μας,
την Πατρίδα μας και σφηνονώμαστε σε τρύπες….. από τις οποίες εκ τών πρωτέρων
γνωρίζουμε πως δεν μπορούμε να ξεφύγουμε . Για το αλκοόλ και τις άλλες
ουσίες υπάρχουν σωσίβια , για τα λαγούμια….. με τα άπειρα τούνελ είναι αν
όχι εντελώς αδύνατο , είναι πολύ δύσκολο
για πολλούς και διαφόρους λόγους. Αν δεν είναι όλες οι τσέπες γεμάτες ….. το κορμί
δεν έχει ευστάθεια και όταν αρχίζει η
αστάθεια , επιστρέφει και ψάχνει το
αντίβαρο, γιατί χωρίς αυτό είναι ένας κενός
τενεκές που κάνει μόνο θόρυβο…… χωρίς
την σαβούρα…..( το χρήμα ) μοιάζουν
σαν τα μυρμήγκια με φτερά που μόλις βγούν
από τις στοές τα παίρνει ο άνεμος…..
Και ολ’αυτά συμβαίνουν γιατί μετέτρεψαν
τους Πνευματικούς Ναούς της γνώσης που
σου δίδασκαν το γνώθι σ’αυτόν …… σε σχολές κυνηγών πλούτου , τον οποίον
από μισητός που ήταν μεταξύ των ανθρώπων ( κατά την αναφορά του ημίθεου
Ηρακλή προς τον Δία) μετέτρεψαν σε αγαπητόν, σεβαστόν και απαραίτητον .
Και καταντήσαμε σε μια κοινωνία κουλουβάχατη που δεν χρειάζεται να
γνωρίζεις τους συνανθρώπους σου γιατί
τους αναγνωρίζεις από το παραφούσκομα
της ταπεινοφροσύνης, κυκλοφορούν
ανάμεσά μας σαν τρελά φορτηγά.
Ευχαριστούμε κυρία Ευαγγελία για το όμορφο κείμενό σας , το οποίο συμβάλλει
στην καλιέργεια της διαχείρισης της σκέψης
και μας οδηγεί στην έρευνα του μονοπατιού
που συνδέει την ψυχή με το πνεύμα, η
συνεργασία των οποίων είναι απαραίτητη για
να γίνουμε μικροί Θεοί ( καθ’ εικόναν και
καθ’ομείωσιν ).