Γράφει η Ευαγγελία Αλιβιζάτου *
Πες μου μία αλήθεια. Έμφυτη η ορμή του ανθρώπου για την αλήθεια που πρέπει να αποτελεί σκοπό στη ζωή μας.
Αλήθεια. Αντικειμενική θεώρηση της πραγματικότητας. Η συμβολή στην ουσιαστική πρόοδο της επιστήμης. Η χαρά της αλήθειας στολίζει όλες τις τέχνες και τις επιστήμες, στολίζει τη ζωή των ανθρώπων.
Ουτοπία; Η αλήθεια ίσως θα έπρεπε να υποστηρίζεται πρώτα από την πολιτική. Πικρές αλήθειες, καμένες στάχτες στο βωμό του πλούτου. Και έρχομαι εγώ, η κυρία η τάδε, να σας μιλήσω γι’ αυτές για τις αλήθειες μου, για ψέματα που έχω πει και η ίδια στη ζωή μου.
Από πού ν’ αρχίσουμε και δεν θα συμφωνήσουμε… από την κλασσική ατάκα
«Εγώ δεν λέω ψέματα ποτέ» ή «Πόσο χρονών είστε;» «Όσο φαίνομαι καλή μου».
«Πόσα κιλά είστε;» «Τον κακό σου τον καιρό, καλέ μου».
«Πόσο μισθό παίρνεις;» «Λογαριασμό θα σου δώσω;»
Γι αυτό οι άνθρωποι γινόμαστε επιθετικοί, αρνητικοί, κομπλεξικοί. Γιατί ζητάμε πάντοτε κάτι. Ζητάμε λόγια αλήθειας, ενώ δεν είμαστε σε θέση να την ακούσουμε. Τρέμουμε από φόβο ότι αν δεν πούμε σε κάποιον αυτό που θα μας κάνει αρεστούς και αγαπητούς στα μάτια του, δε θα μας ξαναμιλήσει ποτέ. Άρα θα πούμε ψέματα για να πετύχουμε τον σκοπό μας. Συναισθηματική φθορά.
Σαν τον κυρ Τάσο. Όλη του τη ζωή στο ψέμα, κρυμμένος πίσω από ένα βουνό βιβλία, πλασιέ στους δρόμους της παλιάς Αθήνας, πόρτα-πόρτα. Πριν έρθει η εποχή που θ’ άλλαζε τη ζωή όλων, η εποχή των cd, των υπολογιστών, ,του διαδικτύου. Μετέφερε σαν βαρίδι τα βιβλία του, με την ελπίδα να πουλήσει όσο πιο πολλά μπορούσε, ώστε ν’ ανταπεξέλθει στη δική του βιοπάλη. Να μεγαλώσει την ορφανή από μάνα κόρη του μόνος του… να μην της λείψει τίποτα. Βλέπετε, ήταν πολύ έξυπνη, να σπουδάσει θα ήταν το μόνο σίγουρο, μέσα στα βιβλία μεγάλωσε, με φτώχεια.
Μα δεν ήξερε ο πατέρας της σε ποιο πανεπιστήμιο θα πήγαινε, που θα έμπαινε και πως θα ζούσε το σπλάχνο του. Πόρτες κλειστές, κουδούνια αόρατα, νοικοκυρές αδιάφορες, λίγες και ευλογημένες. Οι πελάτες που τον εμπιστεύονταν ώστε ν’ αγοράσουν βιβλία να μορφωθούν, πιότερο για φιγούρα στον πολυτελή αριστοκρατικό περίγυρο τους ,παρά απ’ αγάπη για τη γνώση.
Ψέμα στο ψέμα τα κατάφερε ο κυρ Τάσος.
«Πάρτε αυτό εδώ, κυρ-Γιάννη. Με αυτό πέρασε στη σχολή της νομικής ο γιός του πελάτη μου, του κυρ Νίκολα!»
Ούτε πελάτης υπήρχε, ούτε κυρ Νικόλας.
«Ωωω, σας ευχαριστώ κύριε Τάσο μου! Βεβαίως και θα το αγοράσω για την ηλιαχτίδα μου! Θέλω να θριαμβεύσει, να γίνει σπουδαία δικηγόρος!»
«Σας προτείνω αυτό τον τόμο εγκυκλοπαίδειας, κύριε Σταύρο. Να, εδώ παρακάτω, στο Παγκράτι, ο κύριος Χριστόφορος πήρε όλους τους τόμους. Φύλλο και φτερό ο γιόκας του, τους έκανε όλο τον χειμώνα. Μπήκε στην ιατρική!!»
«Θα τους πάρω, κυρ Τάσο μου, χίλια ευχαριστώ!»
Κι έτσι συνέχισε την κάθε μέρα του. Τα βράδια, κατάκοπος, ανάλαφρος από το βάρος των βιβλίων, έπεφτε κάνοντας τον σταυρό του… που η μέρα δεν είχε αναποδιές.
«Χάρη στα ψέματα όμως…» μονολογούσε η Ηρώ. Αναγκαζόταν να λέει ψέματα.
Δάκρυα στα μάτια της λατρεμένης κόρης.
«Θα σε κάνω περήφανο πατέρα μία μέρα…» ψιθύριζε η Ηρώ, «μόνο με αλήθειες» μονολογούσε θλιμμένη.
Κυλούσαν τα χρόνια, με την κοινωνία βουτηγμένη σε απλά, καθημερινά ψέματα και τον καθένα να κρύβει τις αλήθειες στο βάθος της ψυχή του.
«Είναι φρέσκια η τυρόπιτα;» η ερώτηση στην Ηρώ, την ξανθομαλλούσα κόρη του κυρ Τάκη. Σπουδές και εργασία συγχρόνως.
«Μα τι λέτε!» απαντούσε η πανέμορφη κοπέλα.
«Ωραιότατα», της απαντούσε. «Σας εμπιστεύομαι δεσποινίς, βάλτε μου δύο!»
«Δεσποινίς Ηρώ, ο καφές είναι καλός; Είναι φρέσκος;»
«Φρεσκότατος κυρία μου! Χάραμα-χάραμα μοσχομύρισε όλη η γειτονιά, ειδικά για εσάς, για να τον απολαύσετε σπίτι με τον αγαπημένο σας σύζυγο!»
Και κάπως έτσι η άτιμη βιοπάλη επέβαλε το ψέμα και στη δική της ζωή. Κι αυτό μέχρι το τέλος των σπουδών της.
«Κάθε μέρα να τα καταπίνω όλα!» πικραμένη η μικρή.
Ώσπου μία μέρα φθινοπωρινή, την συνάντησα τυχαία στο δικαστήριο, ντυμένη με το αυστηρό ταγιέρ της και το αλαβάστρινο κότσο στα μαλλιά της.
Η όμορφη ηλιοστάλακτη Ηρώ μιλούσε για την αλήθεια .Την αλήθεια του δικού της πελάτη, για την αλήθεια ˝που στολίζει όλες τις τέχνες και τις επιστήμες˝, όπως είχε πει ο Σόλωνας. Για την αλήθεια, που όσο την πλησιάζεις, τόσο μετακινείται. Για την αλήθεια, που θεμελιώνει την ομορφιά της ψυχής μας.
«Ορκίζομαι, κύριε πρόεδρε…»
Και σήμερα νίκησε η νέα δικηγόρος, μ’ ένα χαμόγελο να λάμπει στο όμορφο πρόσωπό της και τον πατέρα της περήφανο, να τη θαυμάζει.
Είπε άραγε την αλήθεια;
* Η Ευαγγελία Αλιβιζάτου ασχολείται με την δημιουργική συγγραφή – ποίηση και πεζογραφία. Η πρώτη ποιητική συλλογή της Ευαγγελίας Αλιβιζάτου, με τίτλο «Παγίδα ονείρων», κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Αποστακτήριο ( https://www.apostaktirio-books.gr/)
