Όταν η Αγγλία κήρυξε τον πόλεμο εναντίον της Γερμανίας, ο αντιβασιλέας των Ινδιών, Lord Linlithgow, απλώς ανακοίνωσε ότι η Ινδία σαν μέρος της Βρετανικής Αυτοκρατορίας, βρισκόταν σε εμπόλεμη κατάσταση με τη Γερμανία.
Στην αρχή του πολέμου ο Ινδικός στρατός είχε 352.271 άνδρες (με 396 Ινδούς αξιωματικούς και 4.424 Βρετανούς), το ναυτικό 1.708 και η αεροπορία 1.628, και όταν τελείωσε ο πόλεμος ο στρατός έφτασε στους 2.581.726 άνδρες (με 8.300 Ινδούς αξιωματικούς και 34.500 Βρετανούς), το ναυτικό στους 30.478 και η αεροπορία στους 26.900.
Η κύρια αποστολή των Ινδικών δυνάμεων ήταν να προστατέψουν την Ινδία, αλλά πήραν μέρος και σε άλλα πολεμικά μέτωπα. Στη Μεσόγειο πολέμησαν τρεις Ινδικές μεραρχίες και μια ταξιαρχία. Πήραν μέρος σε επιχειρήσεις στη Βόρεια Αφρική, στην Ιταλία, στη Συρία, στην Ελλάδα και στα Δωδεκάνησα.
Στις 24 Σεπτεμβρίου 1944 οι Γερμανοί, μαζί και την Παναγία του Κάστρου, ανατίναξαν τις πολεμικές εγκαταστάσεις και εγκατέλειψαν την Σύμη. Αμέσως μετά, ο Βρετανός ταξίαρχο Moffat, διοικητής του Special Force 281 με την συμμετοχή της Ινδικής Ταξιαρχίας κατέλαβε το νησί. Αργότερα την 1η Μαρτίου 1945, με την συμμετοχή της ίδιας Ταξιαρχίας απελευθερώθηκε η Τήλος, και στις 9 Μαΐου 1945 μετά την παράδοση των Γερμανών, η Ινδική Ταξιαρχία συμμετείχε στην κατάληψη της Ρόδου.
Στην Κάρπαθο
Στις 4 Οκτωβρίου 1944 έφυγαν οι τελευταίοι Γερμανοί από την Κάρπαθο, και την επομένη ξεσηκώθηκαν οι Καρπάθιοι εναντίον των Ιταλών που άφησαν στην θέση τους απελευθερώνοντας το νησί. Στις 10 Οκτωβρίου έστειλαν στην Αίγυπτο ένα καΐκι 2-3 τόνων με επτά συμπατριώτες ενημερώνοντας τους Συμμάχους, που έφτασαν στις 17 Οκτωβρίου με τα αντιτορπιλικά Terpsichore και Cleveland.
Στις 28 Οκτωβρίου 1944, έφτασαν στην Κάρπαθο το βρετανικό καταδρομικό Black Prince, ένα φορτηγό και δύο μεταγωγικά μεταφέροντας 300 Ινδούς στρατιώτες του 5ου τάγματος πεζικού του Maharajah of Gwalior, και στις 16 Δεκεμβρίου έφτασε το φορτηγό «Κορυτσά» με άλλους 150 Ινδούς στρατιώτες του 4ου τάγματος. Οι Ινδοί διέθεταν μία κινητή πυροβολαρχία 4 πυροβόλων υπό τον Ινδό υπολοχαγό D. A. Mane.
Οι Ινδικές δυνάμεις ήταν συγκεντρωμένες στα Πηγάδια για να προστατεύσουν το λιμάνι και διέθεταν τα απαιτούμενα μεταφορικά μέσα για να αποκρούσουν επίθεση σε άλλο μέρος του νησιού. Έμεναν σε σκηνές στην Σκόπη, στην Δαματρία και στο Πλατύολο και στα σπίτια της Καλλιόπης Χατζηγεωργιάδη, Μανώλη Λοΐζου και Αλέξη Μανωλάκη. Στο χωράφι δίπλα στης Χατζηγεωργιάδη, έφτιαξαν μια παράγκα με ντους και στα Βρουλίδια πιο ευρύχωρο κτίσμα με ντους και αποχωρητήρια.
Διοικητής των Ινδικών δυνάμεων ήταν ο ταγματάρχης Singh με υπασπιστή τον επιλοχία Mukerji. Αργότερα ο Singh προάχθηκε σε αντισυνταγματάρχη. Κοντά του υπηρετούσε ο λοχαγός Creighton με τον επιλοχία Nichols, ως Βρετανός σύνδεσμος με τους Ινδούς.
Οι Ινδικές δυνάμεις της Καρπάθου, όπως και όλης της Δωδεκανήσου, υπάγονταν στον ταξίαρχο Moffat με έδρα τη Σύμη. Η Αποστολή της Ινδικής φρουράς ήταν η προστασία της Καρπάθου από Γερμανική επίθεση προερχομένη από τη Ρόδο ή την Κρήτη. Οι Γερμανοί δεν είχαν τα μέσα να μεταφέρουν ισχυρές δυνάμεις, αλλά θα μπορούσαν να εξαπολύσουν επιδρομές, όπως έγινε στην Τήλο.
Θρήσκευμα και Γιορτές
Στο θρήσκευμα, οι περισσότεροι Ινδοί ήταν Hindu με μερικούς Jainism και Sikhism, αλλά υπήρχαν και αρκετοί μουσουλμάνοι, μερικοί κούρευαν όλα τους μαλλιά εκτός από μια φούντα στην κορυφή του κεφαλιού τους. Ήταν και ένας χριστιανός ο Apara που υπηρετούσε στις διαβιβάσεις και πολλές φορές έκανε βόλτες τους πιτσιρίκους με την μοτοσυκλέτα του.
Κατά καιρούς οι Ινδοί οργάνωναν θρησκευτικές εκδηλώσεις και γιορτές, όπως το καλοκαίρι του 1945 που σχετιζόταν με το νερό και κράτησε τρεις μέρες. Με το σούρουπο, οι Ινδοί κατέβαιναν από Σκόπη και Δαματρία στον Άμμο με κλαδιά δέντρων διαμορφωμένα σε σχήματα που είχαν σχέση με το τελετουργικό μέρος της εκδήλωσης.
Όταν ο ταγματάρχης Singh προήχθη σε αντισυνταγματάρχη, οι στρατιώτες οργάνωσαν μια φαντασμαγορική εκδήλωση για να τον τιμήσουν. Στην Σκόπη μέσα σε μια μεγάλη σκηνή έδωσαν δεξίωση στην οποία πήγαν να τον συγχαρούν οι Άγγλοι αξιωματικοί και αρκετοί Καρπάθοι. Την γιορτή παρακολούθησαν με ιδιαίτερο ενδιαφέρον οι πιτσιρίκοι. Εντυπωσιακή ήταν η στολή που φορούσε ο Singh, που στα μάτια των παιδιών έμοιαζε με Maharajah, και η διακόσμηση της σκηνής που έμοιαζε με Ινδικό παλάτι.
Χορτοφάγοι
Οι περισσότεροι Ινδοί ήταν χορτοφάγοι. Για ψωμί έτρωγαν ρύζι και πίτες που τις έψηναν πάνω σε χοντρή λαμαρίνα, που από κάτω της άναβε φωτιά. Στις ψημένες πίτες έβαζαν βραστά χόρτα ψημένα με φυτικό λίπος, μπαχαρικά και κόκκινες καψερές πιπεριές, δίπλωναν τις πίτες και τις έτρωγαν μαζί με το ρύζι με τα χέρια τους.
Ορισμένοι Ινδοί που έτρωγαν κρέας προτιμούσαν τα κατσίκια, οι Hindu απέφευγαν το βοδινό και Μουσουλμάνοι το χοιρινό. Μια μέρα οι πιτσιρίκοι είδαν μέσα στην παράγκα του ντους μια κατσίκα κρεμασμένη που την έγδαραν δυο στρατιώτες. Δεν είπαν που την βρήκαν, αλλά οι πιτσιρίκοι υποψιάστηκαν ότι την έφεραν από τον Αφιάρτη όπου έβοσκαν κοπάδια, και οι στρατιώτες πήγαιναν καθημερινά με το φορτηγό.
Το κοπάδι θα μπήκε μέσα στο δρόμο, και είτε την κτύπησαν με το φορτηγό ή την σκότωσαν και την πήραν. Το ίδιο συνέβη άλλες δυο φορές, αλλά κανείς από τους πιτσιρίκους δεν μίλησε. Άλλωστε, οι Ινδοί τους έδιναν τα “κεφαλόπουα”.
Εκτός από αυτό το περιστατικό και μερικά άλλα, η συμπεριφορά των Ινδών προς τον ντόπιο πληθυσμό ήταν γενικά καλή και άφησαν καλό όνομα. Είχαν ανθρωπισμό και πολλές φορές βοήθησαν τους Καρπάθιους προσφέροντας τους τρόφιμα, ρύζι, λίπος, γάλα evaporated και σαπούνι από το οποίο υπήρχε μεγάλη έλλειψη. Η μεγαλύτερη απόλαυση των πιτσιρίκων ήταν όταν τους έπαιρναν βόλτα με το φορτηγό.
Φυσική κατάσταση
Οι στρατιώτες βρίσκονταν σε καλή φυσική κατάσταση, έκαναν καθημερινή γυμναστική. Πρωί-πρωί, με πολεμικές ιαχές, έτρεχαν μέχρι τον Τηλέγραφο. Μετά την γυμναστική οι στρατιώτες έκαναν ντους και έπαιρναν το πρωινό τους με το καθιερωμένο τσάι. Μέσα σ’ ένα τενεκέ γεμάτο ζεστό νερό έβαζαν 2-3 σακούλια τσάι και μόλις τα έβγαζαν πρόσθεταν 4-5 κουτιά γάλα evaporated. Ζάχαρη έβαλε ο καθένας όση ήθελε.
Το τσάι που περίσσευε το έδιναν στους πιτσιρίκους. Τα απογεύματα, έπαιζαν volley ball και κατά διαστήματα διεξήγαγαν αγώνες μεταξύ τους. Τακτικοί θεατές οι πιτσιρίκοι που προτιμούσαν την ομάδα της γειτονιάς τους.
Γυμνάσια
Πολλές φορές οι Ινδοί στρατιώτες έκαναν στρατιωτικά γυμνάσια. Με τον υπολοχαγό D.A. Mane έφερναν 4 κανόνια από την Σκόπη και τα τοποθετούσαν στο χωράφι της Τρεμπέλενας και έριχναν βολές πάνω στο Δεσποτικό. Κάθε φορά που πετύχαιναν τον στόχο τους, οι πιτσιρίκοι ξεσπούσαν σε χειροκροτήματα και ιαχές.
Οπλοπολυβόλα
Ομάδα στρατιωτών διόρθωνε τα κατεστραμμένα Γερμανικά όπλα, παίρναν εξαρτήματα από το ένα για να φτιάξουν κάποιο άλλο. Από κοντά και οι πιτσιρίκοι, εντυπωσιασμένοι από την δεξιοτεχνία ενός δεκανέα. Όταν συναρμολόγησε το πρώτο οπλοπολυβόλο, οι πιτσιρίκοι έτρεξαν να του φέρουν νερό (το οπλοπολυβόλο ήταν απ’ αυτά που αποθερμαίνονται με νερό).
Το πήρε ο δεκανέας στην άκρη του δρόμου, προς το μέρος της θάλασσας, για να το δοκιμάσει, και όταν τα κατάφερε, μεγαλύτερος ήταν ο ενθουσιασμός των πιτσιρίκων παρά του δεκανέα.
Όταν τελείωσαν, τα υπολείμματα τα έριξαν στη θάλασσα, σε δυο μέτρα βάθος. Την άλλη μέρα οι πιτσιρίκοι βουτούσαν και τα έβγαζαν. Χωρίστηκαν σε ομάδες, με αξιωματικούς, λοχίες, δεκανείς και στρατιώτες.
Όπως-όπως τα «συναρμολόγησαν» και έφτιαξαν “πυροβολαρχίες”, “οπλοπολυβολεία” και χαρακώματα, έτοιμοι για μάχη, η Γερμανία δεν είχε ακόμη παραδοθεί. Το άλλο πρωί όταν πήγαν να συνεχίσουν τις πολεμικές τους επιχειρήσεις, το οπλοστάσιο τους είχε εξαφανιστεί. Την ημέρα τους άφησαν να παίζουν, αλλά την νύχτα τα μάζεψαν και τα φούνταραν στα βαθιά.
Ναρκοπέδια
Εκτός από την φρούρηση της Καρπάθου οι Ινδοί επιδόθηκαν στην εκκαθάριση των ναρκοπεδίων που άφησαν Ιταλοί και Γερμανοί. Οι Γερμανοί είχαν ναρκοθετήσει με αντιαρματικές νάρκες την παραλία από το σημερινό Δημαρχείο μέχρι το Βρόντη, αφήνοντας ελεύθερα τα πρώτα 50 μέτρα για να προσγειώνονται τα υδροπλάνα.
Η εκκαθάριση ήταν δύσκολη και χρονοβόρα, οι αντιαρματικές νάρκες μπορούσαν να ανατινάξουν θωρακισμένα αυτοκίνητα και τανκς. Για να εκραγεί η νάρκη έπρεπε να πιεστεί με βάρος πάνω από 300 κιλά, άνθρωποι και ζώα περνούσαν ακίνδυνα μέσα από τα αντιαρματικά ναρκοπέδια, γι’ αυτό, μεταξύ των αντιαρματικών τοποθετούσαν και αντιατομικές νάρκες.
Όταν ο ναρκοσυλλέκτης εντόπιζε αντιαρματική νάρκη, καθάριζε τον άμμο γύρω της και γύριζε την ασφάλεια στο SAFE (SICHER στα Γερμανικά) προτού τραβήξει και βγάλει τη νάρκη. Οι Γερμανοί, για να καθυστερήσουν αυτήν τη διαδικασία, σε κάθε 10 με 20 νάρκες έβαζαν νάρκη με δεύτερο καψούλι στα πλάγια συνδεδεμένο με στερεωμένο σύρμα. Όταν ο ναρκοσυλλέκτης αφόπλιζε την νάρκη και προσπαθούσε να την βγάλει, η πίεση που εξασκούσε το σύρμα στο δεύτερο καψούλι προκαλούσε έκρηξη. Για κάθε νάρκη ο ναρκοσυλλέκτης έπρεπε να βεβαιωθεί ότι δεν υπήρχε δεύτερο καψούλι.
Κάθε πρωί, μια ομάδα 10 στρατιωτών με ένα λοχία ξεκινούσε για τον Άμμο. Ο καθένας ήταν εφοδιασμένος με ένα σιδερένιο μπαστούνι μήκους ενός μέτρου και διαμέτρου ενός εκατοστού, που τελείωνε σε αιχμηρό μαγνήτη.
Φθάνοντας στον Άμμο, οι στρατιώτες παίρναν θέση κατά πλάτος της αμμουδιάς, απ’ εκεί που είχαν σταματήσει την προηγούμενη μέρα, κρατώντας ένα με δυο μέτρα απόσταση μεταξύ των. Ο κάθε στρατιώτης, αρχίζοντας από αριστερά προς τα δεξιά τρυπούσε την άμμο με το σιδερένιο μπαστούνι κάθε πέντε πόντους και σε βάθος μισού μέτρου, σε όλο το πλάτος της παραλίας, και μόλις τελείωναν προχωρούσαν πέντε πόντους ακολουθώντας την ίδια διαδικασία.
Όταν κάποιος στρατιώτης εντόπιζε κάποια νάρκη με το σιδερένιο μπαστούνι φώναζε “mine” (νάρκη), και οι υπόλοιποι στρατιώτες απομακρύνονταν σε ασφαλή απόσταση. Αυτός καθάριζε την άμμο γύρο από την νάρκη και γύριζε την ασφάλεια στο SAFE, και αφού βεβαιωνόταν ότι δεν υπήρχε δεύτερο καψούλι, την τραβούσε και την έβγαζε από την άμμο. Τότε ερχόταν ο λοχίας που έβγαζε το καψούλι και την αφόπλιζε. Αν η νάρκη είχε και δεύτερο καψούλι έκοβε το σύρμα πριν την βγάλει από την άμμο. Κάθε βράδυ που τελείωναν, ο υπαξιωματικός κρατούσε στη φούχτα του γύρω στα 10 καψούλια, όσες οι νάρκες που αφόπλισαν. Την διαδικασία παρακολουθούσαν και οι πιτσιρίκοι από το ύψωμα που βρίσκεται το σημερινό Δημαρχείο.
Η διαδικασία ήταν επικίνδυνη και επίπονη, τους πήρε έξι μήνες μέχρι να καθαρίσουν τον Άμμο μέχρι τον ποταμό της Άφωτης. Σε άλλη επιχείρηση στο Βρόντη σκοτώθηκε από νάρκη ένας Ινδός αξιωματικός και ένας άλλος τραυματίστηκε σοβαρά. Τον τραυματία μετέφεραν στη Ρόδο για νοσηλεία και τον νεκρό τον έθαψαν στον Σάνταλο με μεγάλες τιμές. Την ταφή του, που ήταν διαφορετική από των Hindu και των μουσουλμάνων, παρακολούθησαν Ινδοί και Άγγλοι αξιωματικοί και αρκετοί Καρπάθιοι.
Η Έκρηξη
Στις 17 Ιουνίου 1945 στο ξεφόρτωμα του βρετανικού πολεμικού LC1 No 318, εξερράγη ένα κιβώτιο με πολεμοφόδια, με αποτέλεσμα να σκοτωθούν έξι Ινδοί και τρεις Καρπάθιοι, και να τραυματιστούν δεκάδες Καρπάθιοι, Ινδοί και Βρετανοί. Μια Ελληνική κορβέτα και μια μοτοζάτερα μετέφεραν τους τραυματίες στη Ρόδο.
Επειδή δεν υπήρχε Ινδικό νεκροταφείο για την ταφή των Ινδών, διάλεξαν μια χέρσα περιοχή στο Σάνταλο και την καθάρισαν από πεύκα και θάμνους. Έβαλαν πέντε-έξι σειρές από κορμούς πεύκων και την τελευταία σειρά έστρωσαν με σκίνους. Εκεί πάνω τοποθέτησαν τους νεκρούς μέσα σε μεγάλους σάκους από αμίαντο. Ένας Ινδός ιερέας βοηθούμενος από τους στρατιώτες άλειψε τους κορμούς με λιπαρή ουσία και τους έβαλε φωτιά.
Τρεις μέρες έκαιγε η φωτιά μέχρι που όλα έγιναν στάχτη. Την επόμενη συγκέντρωσαν τους σάκους από τον αμίαντο και ο ίδιος ιερέας άδειασε τη στάχτη των νεκρών σε ξεχωριστά δοχεία, που έστειλαν στην Ινδία για να ρίξουν τη στάχτη στο Γάγγη ποταμό. Τα υπολείμματα της καύσης τα έβαλαν μέσα σ’ έναν λάκκο και πάνω απ’ αυτόν έφτιαξαν τσιμεντένιο μνημείο με δυο τετράγωνες βαθμίδες ύψους περίπου 30 πόντων η κάθε μια και με πλάτος γύρω στα τρία και δυο μέτρα. Στις τέσσερις άκρες της πρώτης βαθμίδας τοποθέτησαν τέσσερις σιδερένιους πασσάλους που ενώνονταν μεταξύ τους με τέσσερις αλυσίδες. Στο μέσο της δεύτερης βαθμίδας τοποθέτησαν πέτρινη σκαλισμένη επιτύμβιο στήλη ύψους ενός περίπου μέτρου που τελείωνε σε τρίγωνο.
Επειδή ο ένας Ινδός είχε διαφορετικό θρήσκευμα δεν τον έκαψαν, αλλά τον έθαψαν σε ξεχωριστό μνήμα. Πάνω στον τάφο του έβαλαν ένα σιδερένιο σωλήνα που από την επιφάνεια του εδάφους έφτανε μέχρι το σώμα του νεκρού. Μέσα απ’ αυτό το σωλήνα διοχέτευαν κάθε μέρα ένα μπιτόνι νερό για 40 μέρες, και στο τέλος σκέπασαν τον τάφο του με τσιμεντένια πλάκα. Στην απέναντι μεριά του δρόμου που περνάει απ’ εκεί ήταν το μνήμα του Ινδού αξιωματικού που σκοτώθηκε από νάρκη, κατασκευασμένο από τσιμέντο με μια επιτύμβια στήλη.
Τα τρία αυτά μνημεία υπέστησαν μικρές φθορές από τον χρόνο, αλλά δεν μπόρεσαν να αντισταθούν στην καταστροφική μανία των ανθρώπων. Στην αρχή κάποιος αφαίρεσε την επιτύμβιο στήλη από τον τάφο του αξιωματικού, και η διαπλάτυνσης του δρόμου σκέπασε μερικώς το μνήμα του στρατιώτη. Γύρω στο 2001, κάποιοι έκοψαν τα πεύκα που στο μεταξύ είχαν ξαναφυτρώσει και «έσπειρε» κριθάρι, με την ανοχή των αρμοδίων, και στην συνέχεια με μπουλντόζα προσπάθησαν να εξαφανίσουν και το τρίτο μνημείο. Ξήλωσαν τη δεύτερη βαθμίδα και έριξαν από τη θέση της την επιτύμβια στήλη. Επειδή δεν μπόρεσαν να ξηλώσουν την πρώτη βαθμίδα μετέφεραν μπάζα από κάποια οικοδομή, τα έριξαν πάνω στο μνημείο.
H δικοί μας ιερόσυλοι θα μπορούσαν να συγκριθούν με τους Ταλιμπάν στο Αφγανιστάν που κατέστρεψαν το μνημείο του Βούδα. Με την διαφορά ότι οι Ταλιμπάν του Αφγανιστάν το έπραξαν από θρησκευτικό φανατισμό, ενώ οι δικοί μας Ταλιμπάν, από οικονομικά συμφέροντα, χωρίς να αντιλαμβάνονται τη σημασία ενός ιστορικού μνημείου από την πρόσφατη ιστορία της Καρπάθου. Ακόμη δεν σεβάστηκαν την αιώνια κατοικία συνανθρώπων μας που στα δύσκολα χρόνια του πολέμου άφησαν την τελευταία τους πνοή στην Κάρπαθο.
Ιndian soldiers in Karpathos, and in other islands of the Dodecanese
By Manolis Cassotis
When England declared war against Germany, the Viceroy of India, Lord Linlithgow, simply announced that India, as part of the British Empire, was at war with Germany. At the beginning of the war the Indian army had 352,271 men (with 396 Indian officers and 4,424 British), the navy 1,708 and the air force 1,628, and when the war ended the army reached 2,581,726 men (with 8,300 Indian officers and 34,500 British), the navy at 30,478 and the air force at 26,900. The main mission of the Indian forces was to protect India, but they also took part in other war fronts. Three Indian divisions and one brigade fought in the Mediterranean. They took part in operations in North Africa, Italy, Syria, Greece and the Dodecanese.
On September 24, 1944, the Germans, together with the church of the Holy Mother on the Castle, blew up the military installations and left Symi. Immediately after, the British Brigadier Moffat, commander of Special Force 281 with the participation of the Indian Brigade occupied the island. Later, on March 1, 1945, with the participation of the same Brigade, Tilos was liberated, and on May 9, 1945, after the surrender of the Germans, the Indian Brigade participated in the capture of Rhodes.
In Karpathos
On October 4, 1944, the last Germans left Karpathos, and the next day the Karpathians revolted against the Italians they left in their place, liberating the island. On 10 October they sent a 2-3 tons boat with seven compatriots to Egypt informing the Allies, who arrived on 17 October with the destroyers Terpsichore and Cleveland.
On October 28 1944, the British cruiser Black Prince, a lorry and two transports arrived at Karpathos carrying 300 Indian soldiers of the Maharajah of Gwalior’s 5th Infantry Battalion, and on December 16 the cargo ship Korytsa arrived with another 150 Indian soldiers of the 4th Battalion. The Indians had a mobile artillery of 4 guns under the Indian Lieutenant D. A. Mane.
Indian forces were concentrated at Pigadia to protect the port and had the necessary means of transport to repel an attack elsewhere on the island. They lived in tents in Skopi, Damatria and Platyolo and in the houses of Kalliopi Chatzigeorgiadi, Manoli Loizou and Alexi Manolaki. In the field next to Hatzigeorgiadi’s, they built a shack with a shower and in Vroulidia a biger building with showers and toilets.
The Indian forces were commanded by Major Singh with Staff Sargent Mukerji as his assistant. Singh was later promoted to lieutenant colonel. Serving near him was Captain Creighton with Staff Sargent Nichols, as British liaison with the Indians. The Indian forces of the Karpathos, as well as the entire Dodecanese, were under Brigadier General Moffat based in Symi. The mission of the Indian garrison was to protect Karpathos from a German attack coming from Rhodes or Crete. The Germans did not have the means to transport large forces, but they could launch raids, as was done at Tilos.
Religion and Holidays
In religion, most Indians were Hindu with some Jainism and Sikhism, but there were also several Muslims, some other were shaving all their hair except for a tuft on the top of their heads. Apara was the only Christian who served in the communications and often took the little ones for a ride on his motorcycle.
From time to time the Indians organized religious events and festivals, such as in the summer of 1945 which was related to water and lasted for three days. At dusk, the Indians descended from Skope and Damatria to Ammos with tree branches fashioned into shapes related to the ceremonial part of the event.
When Major Singh was promoted to lieutenant colonel, the soldiers organized a spectacular event to honor him. In Skope, in a big tent, they gave a reception to which the English officers and several Karpathians went to congratulate him. The children watched the celebration with particular interest. Impressive was the outfit worn by Singh, who looked like a Maharajah to the children, and the tent’s decoration which looked like an Indian palace.
Vegetarians
Most Indians were vegetarians. For bread they ate rice and pies that were baked on a thick sheet metal, under which a fire was lit. Boiled greens cooked in vegetable fat, spices and red bell peppers were added to the baked pies, they folded the pies and ate them with rice with their hands.
Some Indian meat eaters preferred goat, Hindus avoided beef and Muslims pork. One day the kids saw in the shower shack a goat hanging and skinned by two soldiers. They didn’t say where they found it, but the kids suspected that they brought it from Afiarti where they grazed herds, and the soldiers went by truck every day. The herd would come into the road, and they either hit it with the truck or killed it and took it. The same thing happened two more times, but none of the little ones spoke. After all, the Indians used to give them the head and the feet.
Apart from this incident and a few others, the behavior of the Indians towards the native population was generally good and they left a good name. They had humanity and many times helped the Karpathians by offering them food, rice, evaporated milk, fat and soap, of which there was a great shortage. The greatest delight of the little ones was when they were taken for a ride in the truck.
Physical condition
The soldiers were in good physical condition, they exercised daily. Early in the morning, with war yachts, they ran to the Telegraph. After the exercise the soldiers showered and had their breakfast with the traditional tea. Inside a tin full of hot water, they put 2-3 tea bags and as soon as they took them out, they added 4-5 cans of evaporated milk. Everyone put as much sugar as he wanted. The leftover tea was given to the little ones. In the afternoons, they played volleyball and occasionally had matches with each other. The kids who preferred their neighborhood team were regular spectators.
Military exercises
Many times, the Indian soldiers did military exercises. With Lt. D.A. Mane brought 4 cannons from Skopje and placed them in the field of Trebelena and fired shots at Despotiko. Every time they hit their target, the kids erupted into applause and cheers.
Machine guns
A group of soldiers were repairing damaged German weapons, taking parts from one to fix another. Close by and the little ones, impressed by the skill of a corporal. When he assembled the first machine gun, the kids ran to bring him water (the machine gun was cooled with water). The corporal took it to the side of the road, towards the sea, to try it, and when he succeeded, the children were more excited than the corporal.
When they finished, the remains were thrown into the sea, two meters deep. The other day the little ones were diving in and pulling them out. They were divided into groups, with officers, sergeants, corporals and privates. They “assembled” and built “artillery”, “gun emplacements” and trenches, ready for battle, Germany had not yet surrendered. The other morning when they went to continue their war operations, their arsenal had disappeared. During the day they let them play, but at night they collected them and thrown them in the deep sea.
Minefields
In addition to guarding Karpathos, the Indians engaged in clearing the minefields left by Italians and Germans. The Germans had mined the beach with anti-tank mines from today’s City Hall to Vronti, leaving the first 50 meters free for seaplanes to land.
Clearing was difficult and time-consuming, anti-tank mines could blow up armored cars and tanks. For the mine to explode, it had to be pressed with a weight of more than 300 kg, people and animals passed through the anti-tank minefields safely, therefore, anti-personel mines were also placed between the anti-tank mines. When the minesweeper found an anti-tank mine, he would clear the sand around it and turn the fuse to SAFE (SICHER in German) before pulling and removing the mine. The Germans, to delay this process, every 10 to 20 mines placed a mine with a second capsule on the sides connected by a fixed wire. When the minesweeper disarmed the mine and tried to remove it, the pressure exerted by the wire on the second capsule caused an explosion. For each mine the minesweeper had to make sure there was not a second capsule.
Every morning, a group of 10 soldiers with a sergeant set out for Ammos. Each was equipped with an iron stick one meter long and one centimeter in diameter, ending in a sharp magnet.
Arriving at Ammos, the soldiers took up positions across the sand, from where they had stopped the day before, keeping one to two meters between them. Each soldier, starting from left to right, pierced the sand with the iron stick every five centimeters and to a depth of half a meter, across the width of the beach, and as soon as they were finished they advanced five centimeters following the same procedure.
When a soldier spotted a mine with the iron stick, he would shout mine, and the rest of the soldiers would move to a safe distance. He would clear the sand around the mine and turn the fuse to SAFE, and after making sure there was not a second capsule, he would pull it out of the sand. Then the sergeant would come and take out the capsule and disarm her. If the mine had a second capsule, he would cut the wire before pulling the mine out of the sand. Each night they finished, the Sargent kept around 10 capsules in his pocket, as many mines as they disarmed. The process was also watched by the children from the hill where today’s City Hall is located.
The process was dangerous and laborious, it took them six months to clear Ammos up to Afoti’s river. In another operation in Vronti, an Indian officer was killed by a mine, and another was seriously injured. The wounded man was taken to Rhodes for treatment and the dead man was buried in Santalos with great honors. His burial, which was different from the Hindu and Muslims, was attended by Indian and English officers and several Karpathians.
The explosion
On 17 June 1945 while unloading the British warship LC1 No 318, a box of ammunition exploded, killing six Indians and three Karpathians, and injuring dozens of Karpathians, Indians and British. A Hellenic corvette and a motorbike transported the injured to Rhodes.
As there was no Indian cemetery for the burial of Indians, they selected a barren area in Santalo and cleared it of pines and brush. They put five or six rows of pine logs and the last row they covered with brushes. Up there they placed the dead in large asbestos sacks. An Indian priest assisted by the soldiers smeared the logs with grease and set them on fire.
The fire burned for three days until everything was reduced to ashes. The next day they collected the asbestos bags, and the same priest emptied the ashes of the dead into separate containers, which were sent to India to throw the ashes into the Ganges River. The remains of the cremation were placed in a pit and on top of it they built a concrete monument with two square steps about 30 points high each and about three and two meters wide. At the four ends of the first tier, they placed four iron stakes joined together by four chains. In the middle of the second tier, they placed a carved stone tomb column about a meter high that ended in a triangle.
Because the one Indian had a different religion, they did not burn him, but buried him in a separate grave. On his grave they put an iron pipe that reached from the surface to the body of the deceased. Through this pipe they poured a gallon of water every day for 40 days, and at the end they covered the grave with a concrete slab. Across the road was the grave of the Indian officer who was killed by a mine, made of cement with a tombstone.
These three monuments suffered minor damage from time, but they could not resist the destructive fury of the people. At first someone removed the headstone from the officer’s grave, and the widening of the road partially covered the soldier’s grave. Around 2001, some people cut down the pines that had meanwhile regrown and “sowed” barley, with the tolerance of the authorities, and then with a bulldozer they tried to destroy the third monument as well. They loosened the second tier and threw the tombstone out of its place. Since they could not remove the first tier, they carried rubble from some buildings and threw it on top of the monument.
Our sacrileges could be compared to the Taliban in Afghanistan who destroyed the Buddha monument. With the difference that the Taliban of Afghanistan did it out of religious fanaticism, while our Taliban, out of economic interests, without realizing the importance of a historical monument from the recent history of Karpathos. They still did not respect the eternal residence of our fellow human beings who, during the difficult years of the war, left their last breath in Karpathos.
