ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ. Συμπληρώθηκαν 77 χρόνια από την έκρηξη των δυο ατομικών βομβών που κατέστρεψαν την Χιροσίμα (6 Αυγούστου 1945) και το Ναγκασάκι (9 Αυγούστου 1945).
Από τότε άρχισαν και συνεχίζονται συζητήσεις, σχόλια και αντιπαραθέσεις, για το αν θα ’πρεπε να χρησιμοποιήσουν οι Αμερικάνοι αυτό το καταστροφικό όπλο. Αυτοί που είναι ενάντια ισχυρίζονται ότι δεν ήταν αναγκαίο να θυσιαστούν χιλιάδες αθώοι άνθρωποι.
Οι άλλοι υποστηρίζουν ότι η χρησιμοποίηση της Ατομικής βόμβας συντόμεψε τον πόλεμο κατά δυο χρόνια και απέτρεψε τον θάνατον εκατομμυρίων Αμερικανών και Γιαπωνέζων στρατιωτών και άλλων αμάχων πολιτών και αποφεύχθηκαν μεγαλύτερες καταστροφές.
Όλα αυτά είναι γνωστά σε όλο τον κόσμο, όμως παραμένει άγνωστη η συμβολή του ομογενούς Nick Dallas στην κατασκευή της Ατομικής βόμβας.
Ο Nick Dallas ήταν το τρίτο παιδί του Ευθύμιου Δαλιάννη από την Εύβοια και της Μαρίας Παντελή από την Κάρπαθο.
Ο Ευθύμιος Δαλιάννης μετανάστευσε στην Αμερική γύρω στο 1910 και τρία χρόνια αργότερα, στις 2 Μαρτίου 1913 ακολούθησε η Μαρία Παντελή. Ο γάμος τους έγινε το 1917 στο Ziegler IL.
Από τον γάμο τους απέκτησαν τέσσερα παιδιά την Αφροδίτη (Φρείδα), η οποία παντρεύτηκε τον ιατρό Μανώλη Δεμερζηδάκη (Demeur), τον Δημήτρη, που πήρε μέρος στην απόβαση της Νορμανδίας με τον Αμερικανικό στρατό και σκοτώθηκε στις 4 Αυγούστου 1944, τον Νίκο και τον Μηνά, που υπηρέτησε και αυτός στον Αμερικανικό στρατό.
Ο Nick Dallas γεννήθηκε το 1921 στο Chicago, όπου σπούδασε χημικός στο University of Chicago και αργότερα συνέχισε μεταπτυχιακές του σπουδές στο MIT και στο University of Chicago.
Ουράνιο και Πλουτώνιο
Όπως είναι γνωστό, για την διάσπαση του ατόμου και την κατασκευή της πρώτης ατομικής βόμβας οι Αμερικάνοι χρησιμοποίησαν το Ουράνιο, το οποίο είναι ένα από τα φυσικά στοιχεία που υπάρχουν στην Γη με ατομικό αριθμό 92. Στην φυσική του κατάσταση το Ουράνιο αποτελείται από το Ουράνιο-235 και το Ουράνιο-238 σε αναλογία 0,7% και 99,3%, αλλά μόνο το Ουράνιο-235 είναι κατάλληλο για την κατασκευή της ατομικής βόμβας.
Η διαδικασία για την επεξεργασία και τον χωρισμό του Ουρανίου-235 ήταν αρκετά δύσκολη και χρονοβόρα. Μέχρι τα μέσα του 1945 οι Αμερικάνοι κατόρθωσαν να επεξεργαστούν μόνον μερικά χιλιόγραμμα Ουρανίου-235, αρκετό για την κατασκευή της πρώτης ατομικής βόμβας, αυτής που έπεσε στην Χιροσίμα.
Σαν εναλλακτική λύση οι επιστήμονες πρότειναν το Πλουτώνιο-239, το οποίο δεν υπάρχει στην Γη, αλλά μπορούσε να κατασκευασθεί στο εργαστήριο με την μετάλλαξή του Ουρανίου-238 σε Πλουτώνιο-239. Για την εξεύρεση τρόπου μετάλλαξής και παραγωγής του Πλουτωνίου-239 οι Αμερικάνοι δημιούργησαν τέσσερα μυστικά εργαστήρια, στο Los Alamos NM, όπου βρισκόντουσαν τα κεντρικά εργαστήρια, στο Hartford WA, στο Clinton TN και στο University of Chicago, το οποίο για λόγους ασφαλείας ονομαζόταν Metallurgical Laboratory (Met Lab).
Στο Met Lab δούλευαν δυο νεαροί χημικοί ο Ted Magel με τον Nick Dallas.
Επειδή υπήρχαν αρκετά προβλήματα στην παραγωγή του Πλουτωνίου-239, τα οποία έλυσαν οι Magel και Dallas, ο Otto Oppenheimer (θεωρείται ο πατέρας της ατομικής βόμβας), στις 18 Ιανουαρίου 1944, κάλεσε τους δυο νεαρούς επιστήμονες να πάρουν τα εξαρτήματα τους από το Σικάγο και να έλθουν στο Los Alamos.
Χωρίς καθυστέρηση, ο Magel και ο Dallas έφτασαν στο Los Alamos και τους έδωσαν από ένα δωμάτιο για το οποίο πλήρωναν για ενοίκιο 15 δολάρια το μήνα και μ’ ένα κουπόνι 25 δολαρίων εξασφάλιζαν τρία γεύματα την ημέρα για ένα μήνα. Οι αποδοχές τους πρέπει να ήταν ικανοποιητικές, αφού ο Dallas έστελνε στη μάνα του, για να τα καταθέσει στο λογαριασμό του, γύρω στα 100 δολάρια κάθε μήνα.
Αν και κατοικούσε στο Los Alamos, η ταχυδρομική του διεύθυνση έδειχνε ότι έμενε στην Santa Fe, 70 μίλια από το Los Alamos, προφανώς για λόγους ασφαλείας. Αν και μερικές φορές, στα γράμματα του έγραφε ότι πήγε στην Santa Fe να αγοράσει δώρα να τα στείλει στην οικογένεια του.
Στα γράμματα του ποτέ δεν ανέφερε τίποτε σχετικά με την εργασία του μόνο ότι ήταν πολύ απασχολημένος και πολλές φορές δούλευε και τη νύχτα. Το ίδιο και η οικογένεια του, στα γράμματα τους, δεν τον ρωτούσαν για την εργασία του.
Η μητέρα του τον συμβούλευε να νηστεύει και να πηγαίνει το μεγαλοβδόμαδο στην εκκλησία. Πολλές φορές του έστελνε κουλούρια και άλλα παραδοσιακά εδέσματα τα οποία μοιραζόταν με τους συναδέλφους του.
Κι αυτός με τη σειρά του έστελνε στην μητέρα και στην αδελφή χειροτεχνήματα που κατασκεύαζαν οι Ινδιάνοι του New Mexico.
Ανησυχούσε πολύ για την υγεία του πατέρα του, που εργάζεται μόνος στην οπωροπωλείο (Ευθύμιος Δεληγιάννης, όταν ήταν νέος, δούλεψε, για ένα διάστημα, στα ανθρακωρυχεία και έπαθε η όραση του. Αργότερα άνοιξε λαχαναγορά, όπου τον βοηθούσαν τα παιδιά του. Όταν όμως ο Νίκος πήγε στο Los Alamos και επιστρατεύθηκαν ο Δημήτρης και ο Μηνάς, ο πατέρας τους έμεινε μόνος ασθενής και αβοήθητος να φροντίζει την επιχείρηση του).
Ένα μήνα μετά την άφιξη τους στο Los Alamos οι Magel και Dallas παρήγαγαν ένα τεμάχιο Πλουτωνίου, μόλις 20 χιλιοστών του γραμμαρίου, που για πρώτη φορά ήταν ορατό δια γυμνού οφθαλμού. Τρεις εβδομάδες αργότερα, στις 23 Μαρτίου, αφού τελειοποίησαν την μέθοδο παρήγαγαν ένα άλλο τεμάχιο μετάλλου του μισού γραμμαρίου (520 χιλιοστών για την ακρίβεια).
Τελειοποιώντας συνεχώς την τεχνική και τις μεθόδους παραγωγής τους μπόρεσαν, μέχρι το τέλος του πολέμου, να διαθέτουν αρκετό Πλουτώνιο – 239 για την κατασκευή τριών ατομικών βομβών.
Την πρώτη που δοκίμασαν στο Trinity test site, στις 16 Ιουλίου 1945, την δεύτερη που έριξαν οι Αμερικανοί στο Ναγκασάκι και μια τρίτη που δεν χρειάστηκε να την χρησιμοποιήσουν γιατί παραδόθηκε η Ιαπωνία και τελείωσε ο πόλεμος.
Τον Οκτώβριο του 1944, μετά την τελειοποίηση της παραγωγής του Πλουτωνίου, οι Magel και Dallas πήγαν στο Massachusetts Institute of Technology στο Cambridge για να συνεχίσουν τις έρευνες τους.
Προς στο τέλος του 1945, ο Nick Dallas επέστρεψε στο Σικάγο, όπου παρακολούθησε μεταπτυχιακές σπουδές στο University of Chicago και συνέχισε την επιστημονική και επαγγελματική του σταδιοδρομία.
The Contribution of Nick Daliannis in the Construction of the Atomic Bomb
It has been 77 years since the explosion of the two atomic bombs that destroyed Hiroshima (August 6, 1945) and Nagasaki (August 9, 1945). Since then, discussions, comments and debates have started and continue, about whether the Americans should use this destructive weapon.
Those who are against it claim that it was not necessary to sacrifice thousands of innocent people. The others argue that the use of the atomic bomb shortened the war by two years and prevented the deaths of millions of American and Japanese soldiers and other civilians and prevented greater destruction. All this is known around the world, but the contribution of our compatriot Nick Dallas to the construction of the Atomic bomb remains unknown.
Nick Dallas was the third child of Euthymios Daliannis from Evia and Maria Pantelis from Karpathos. Efthimios Daliannis immigrated to America around 1910 and three years later, on March 2, 1913, Maria Panteli followed. They were married in 1917 in Ziegler, IL. From their marriage they had four children, Aphrodite (Freida), who married the doctor Manolis Demerzidakis (Demeur), Dimitris, who took part in the Normandy landings with the American army and was killed on August 4, 1944, Nikos and Minas, who also served in the US Army. Nick Dallas was born in 1921 in Chicago, where he studied chemistry at the University of Chicago and later continued his graduate studies at MIT and the University of Chicago.
Uranium and Plutonium
As is known, for the splitting of the atom and the construction of the first atomic bomb, the Americans used Uranium, which is one of the natural elements present on Earth with atomic number 92. In its natural state, Uranium consists of Uranium-235 and Uranium-238 in the proportion of 0.7% and 99.3%, but only Uranium-235 is suitable for making the atomic bomb. The process for processing and separating Uranium-235 was quite difficult and time-consuming. By mid-1945 the Americans had managed to process only a few kilograms of Uranium-235, enough to make the first atomic bomb, the one dropped on Hiroshima.
As an alternative, scientists proposed Plutonium-239, which does not exist on Earth, but could be made in the laboratory by mutating Uranium-238 into Plutonium-239. To find a way to mutate and produce Plutonium-239 the Americans set up four secret laboratories, in Los Alamos NM, where the main laboratories were located, in Hartford WA, Clinton TN and the University of Chicago, which for security reasons was called the Metallurgical Laboratory (Met Lab). Two young chemists, Ted Magel and Nick Dallas, worked at the Met Lab.
Because there were several problems in the production of Plutonium-239, which Magel and Dallas solved, Otto Oppenheimer (considered the father of the atomic bomb), on January 18, 1944, invited the two young scientists to pick up their components from Chicago and to come to Los Alamos. Without delay, Magel and Dallas arrived at Los Alamos and were given a room for which they paid $15 a month in rent and with a $25 voucher secured three meals a day for a month. Their earnings must have been satisfactory, since Dallas sent his mother, to be deposited into his account, around $100 each month.
Although he resided in Los Alamos, his mailing address indicated that he lived in Santa Fe, 70 miles from Los Alamos, apparently for security reasons. Although sometimes, in his letters it was written that he went to Santa Fe to buy gifts to send to his family. In his letters he never mentioned anything about his work except that he was very busy and often worked at night. Likewise, his family, in their letters, did not ask him about his work. His mother advised him to fast and go to church on Holy Week. Many times she sent him pretzels and other traditional dishes which he shared with his colleagues. He, in turn, sent his mother and sister handicrafts made by the Indians of New Mexico.
He was very worried about the health of his father, who works alone in the fruit shop (Ethymios Deligiannis, when he was young, he worked, for a time, in the coal mines and his eyesight suffered. Later he opened a vegetable market, where his children helped him. But when Nikos went to Los Alamos and Dimitris and Minas were recruited, their father was left alone sick and helpless to take care of his business).
A month after their arrival at Los Alamos, Magel and Dallas produced a piece of plutonium, just 20 milligrams, that was visible to the naked eye for the first time. Three weeks later, on March 23, after perfecting the method they produced another piece of metal of half a gram (520 millimeters to be exact). By constantly perfecting their technique and production methods they were able, by the end of the war, to have enough poutonium-239 to make three atomic bombs. The first one they tested at the Trinity test site, on July 16, 1945, the second one that the Americans dropped on Nagasaki and a third one that they didn’t have to use because Japan surrendered, and the war ended.
In October 1944, after the production of Plutonium was perfected, Magel and Dallas went to the Massachusetts Institute of Technology in Cambridge to continue their research. Towards the end of 1945, Nick Dallas returned to Chicago, where he attended graduate studies at the University of Chicago and continued his scientific and professional career.
By Manolis Cassotis.
