Από των αρχαιοτάτων χρόνων τα Δωδεκάνησα και τα γύρω νησιά του Αιγαίου αποτελούν ενιαίο οικονομικό και δημογραφικό σύνολο με πολλές ανακατατάξεις. Μέσα σ’ αυτό τον γεωγραφικό χώρο παρατηρείται σημαντική πληθυσμιακή μετακίνηση. Αυτό άλλωστε φανερώνουν και τα επώνυμα που συναντώνται στη Σύμη και στις Συμαϊκές παροικίες: Αμαριώτης (Αμάρι, Κρήτης), Ανδριώτης (Άνδρος), Αντιμαχείτης (Αντιμάχεια, Κω), Καριώτης (Ικαρία), Καρπαθάκης, Καρπαθακιού, Κασσώτης, Κρητικός, Κυπραίος, Κώτης, Λεριάς, Λινδιακός (Λίνδος, Ρόδου), Μελιδώνης (Μελιδόνι, Κρήτης), Μυτιληνιός, Νισύριος, Πατινιώτης (Πάτμος), Ροδίτης, Σαντορινιός, Σιφωνιός (Σίφνος), Σκιαθίτης, Σκοπελίτης, Σφακιανός (Σφακιά, Κρήτης).
Αυτά τα επώνυμα φανερώνουν σημαντική πληθυσμιακή μετακίνηση από την γύρω περιοχή προς τη Σύμη. Ανάλογο μεταναστευτικό ρεύμα παρατηρείται και προς την αντίθετη κατεύθυνση, όπως φαίνεται από την ύπαρξη μεγάλων Συμαϊκών παροικιών στη Ρόδο και στον Πειραιά, και μικρότερων που υπάρχουν σ’ άλλα μέρη της Ελλάδος και του εξωτερικού.
Η Σύμη, σημαντικό αστικό, εμπορικό και ναυτικό κέντρο, ήταν φυσικό να παρουσιάζει πληθυσμιακές μετακινήσεις προς τα έξω και όταν ακόμη ο αριθμός των κατοίκων της διατηρείτο σε σταθερά επίπεδα. Οι πληθυσμιακές μετακινήσεις από την Σύμη δημιούργησαν και μικρότερες Συμαϊκές παροικίες στα γύρω νησιά, όπως στην Κάρπαθο.
Ο πρώτος γνωστός δάσκαλος της Καρπάθου είναι ο Συμιακός Μιχαήλ Τηλιακός (1808-1828), που όπως φανερώνει το όνομα του, εκ πατρός, είχε καταγωγή από την Τήλο. Ο Τηλιακός ίδρυσε σχολείο στο Απέρι, πρωτεύουσα τότε της Καρπάθου, και έχουν διασωθεί αρκετά έγγραφά του: προικοσύμφωνα, διαθήκες, πωλητήρια.
Ο επιφανέστερος δάσκαλος της Καρπάθου του 19ου αιώνα ήταν ο εκ Σύμης Ιωάννης Φωκάς (1832-1863). Για μια διετία δίδαξε στο κεφαλοχώρι Όλυμπος και στη συνέχεια μετακόμισε στο Απέρι. Ο Φωκάς εισήγαγε σχολικό πρόγραμμα για κάθε τάξη, μαθητολόγιο, σύστημα δημοσίων εξετάσεων και άλλες σύγχρονες μεθόδους για την εποχή. Ο Φωκάς παντρεύτηκε στην Κάρπαθο και άφησε πολλούς απογόνους.
Το 1866 ο Συμιακός Δημοσθένης Χαβιαράς, ως γραμματέας της Μητρόπολης Ρόδου, συνόδευσε τον Μητροπολίτη Ρόδου Συνέσιον στην Κάρπαθο για να ακούσει τα παράπονα που είχαν οι Καρπάθιοι με τον Μητροπολίτη τους Νικηφόρο.
Σε ορισμένες εκκλησίες της Καρπάθου έχουν εντοπιστεί έργα του Συμιακού αγιογράφου Νεοφύτου, που έμεινε για αρκετό διάστημα στην Κάρπαθο. Στο Απέρι έμενε ο ιεροψάλτης Ιωάννης ή Γιαννιός που το 1872 μετακόμισε στα Πηγάδια όταν κτίστηκε η εκκλησία της Βαγγελίστρας.
Περί το 1900 έφτασε στην Κάρπαθο ο Θεοχάρης «ο Συμιακός», όπου και νυμφεύθηκε. Έμενε στα Πηγάδια, έφτιαξε μια καγκάβα (μαούνα) για να κάνει μεταφορές και να ξεφορτώνει τα καΐκια που άραζαν αρόδο.
Στα τελευταία χρόνια της Τουρκοκρατίας πέρασε από την Κάρπαθο ο Συμιακός Αντώνης Ζωάννου, γνωστός ως «τ’ Αντώνιο». Ήταν περιώνυμος στη Σύμη και αναλάμβανε δύσκολες αποστολές στα Δωδεκάνησα και στα Μικρασιατικά παράλια. Σε μια τέτοια αποστολή στην Κάρπαθο, σκότωσε στην περιοχή του Αγίου Πέτρου των Πηγαδίων τον Τούρκο αστυνομικό και από τότε η περιοχή πήρε το όνομα του «Τούρκου» ή του «Αστυνόμου».
Το 1913 το Ιταλικό θωρηκτό Regina Margarita φούνταρε στα απάτητα νερά του κόλπου των Πηγαδίων και έχασε την άγκυρα του μαζί με την αλυσίδα. Έφεραν τον Συμιακό βουτηχτή (χωρίς σκάφανδρο) Στάθη Χαζή. Σε μια από τις καταδύσεις, σε βάθος 85 μέτρων που κράτησε 3.5 λεπτά, έδεσε την αλυσίδα που κρατούσε την άγκυρα και την ανέσυραν οι Ιταλοί.
Η κατάληψη της Δωδεκανήσου από τους Ιταλούς είχε ολέθριες συνέπειες για την οικονομία της Σύμης που έχασε την Μικρασιατική αγορά και ακολούθησε η άνευ προηγουμένου έξοδος από το νησί. Ορισμένοι από αυτούς ήρθαν στην Κάρπαθο.
Το 1915 εγκαταστάθηκε στην Κάρπαθο ο ράφτης Παναγιώτης Ιωάννου Πολεμικός με τα παιδιά του Γιάννη, Δέσποινα, Νίκο και Φωτεινή. Τον επόμενο χρόνο, 1916, έρχεται ο αδελφός του, ο εμποροράφτης Σωτήρης Πολεμικός με τη γυναίκα του Χαριτωμένη και τα παιδιά τους Γιάννη, Δέσποινα, Μανώλη και Ουρανία. Ο Σωτήρης όπως και στη συνέχεια ο γιος του Γιάννης εκτελούσαν αφιλοκερδώς χρέη ψάλτη στην Βαγγελίστρα. Κατόπιν συστάσεως του Σωτήρη Πολεμικού καθιερώθηκε να γίνεται το τραπέζι της Βαγγελίστρας με την μένουλα, όπως στον Πανορμίτη που γινόταν με ψάρια.
Το 1920 έφτασε στην Κάρπαθο ένας Συμιακός αρχιμανδρίτης που ιερουργούσε στο Όθος για δυο χρόνια. Την ίδια εποχή ήρθαν ο καπνοπώλης Νίκος Μπουζάκης με τον αδελφό του Αριστείδη και ο φαναρατζής Σεραφείμ Χατζηγεωργίου.
Το 1921 ήρθε στην Κάρπαθο ο εμποροράφτης Μιχαήλ Ιωαννίδης και περί το 1928 οι γιοί του Γιάννης και Βασίλης που παντρεύτηκαν και εγκαταστάθηκαν στην Κάρπαθο.
Το 1922 έφτασαν στην Κάρπαθο οι αδελφοί Κώστας, Στέλιος και Σωτήρης Φαρμακίδης. Ο Κώστας παντρεύτηκε στο Μεσοχώρι και οι άλλοι δύο στο Διαφάνι. Οι Κώστας και Στέλιος ήταν εξαίρετοι καπεταναίοι, είχαν συνεταιρικά ένα καΐκι που έκαναν μεταφορές μεταξύ Ρόδου και Καρπάθου. Τον ίδιο χρόνο έφτασε στην Κάρπαθο ο φαναρατζής Αναστάσιος Παπανικήτας.
Το 1922 ο έμπορος Σάββας Γ. Κασσώτης έστειλε στην Κάρπαθο τον αδελφό του Γιάννη και τον επόμενο χρόνο και τον γιό του Γιώργο και άνοιξαν εμπορικό κατάστημα. Ο Γιάννης έφερε την γυναίκα του Μαρίκα και ορισμένα από τα παιδιά τους και έκατσε για μερικά χρόνια. Ο Γιώργος έφερε τα αδέλφια του Γιάννη και Κώστα και τον γαμπρό του Γιάννη Σαραγά. Οι Γιώργος και Κώστας νυμφεύθηκαν και έμειναν στην Κάρπαθο. Ο Γιώργος σύντομα έγινε από τους μεγαλύτερους εμπόρους της Καρπάθου.
Σύμφωνα με το αρχείο του χυτηρίου των αδελφών Βολονάκη στην Σύμη, σ’ αυτό κατασκευάστηκε το μπρούτζινο καλούπι των κεραμιδιών Γαλλικού σχεδίου για το κεραμουργείο του Κωνσταντίνου Καραξή, που έφτασε στην Κάρπαθο το 1923.
Την ίδια εποχή ήρθε και ο Σταύρος Μαργαρίτης που στην συνέχεια έφερε τις αδελφές του Μαρία και Ευαγγελία και τον μικρότερο αδελφό του Νίκο, η Μαρία μετακόμισε στην Ρόδο και η Ευαγγελία στον Πειραιά. Ο Σταύρος άνοιξε καφενείο στα Πηγάδια και λειτουργούσε και εποχιακό καφενείο στην γιορτή της Λαρνιώτισσας. Οι Σταύρος και Νίκος παντρεύτηκαν στην Κάρπαθο και δημιούργησαν οικογένειες.
Το 1926 ήλθαν στην Κάρπαθο οι έμποροι, γαμπρός και κουνιάδος, Νικήτας Μόσχος οικογενειακώς και Βασίλης Γαϊτάνος. Το 1928 ήλθε και εγκαταστάθηκε στο Απέρι ο παπουτσής Δημήτρης του Θεοδοσίου, που το εκ μητρός επίθετο του ήταν Βαγιός.
Το 1934 ήρθε ο χρυσοχόος Νικόλαος Χρυσοχόος με την σύζυγο του Χαριτωμένη και το γιό τους Ντίνο. Ο Νικόλαος, όπως δηλώνει και το επίθετο του, καταγόταν από μεγάλη και γνωστή οικογένεια που για γενεές ασχολείτο με την χρυσοχοΐα. Ο Ντίνος παντρεύτηκε στην Κάρπαθο και αυτός όπως και οι απόγονοι του συνεχίζουν το οικογενειακό επάγγελμα.
Το 1937 έφτασε οικογενειακώς ο καπνοκόφτης και φαναρατζής Μιχαήλ Αντωνιάδης. Το 1938 ήρθε ο Νικήτας Κουμνενής με την σύζυγό του Μαριόρα και τα τέκνα τους Γιάννη, Δικαία και Γιώργο. Κατά το διάστημα του πολέμου ήρθε στην Κάρπαθο ο παπουτσής Ιωάννης Μαργαρίτης. Το 1948 τον ακολούθησε ο μεγαλύτερος αδελφός του Σταύρος οικογενειακώς.
Οι Συμιακοί που έρχονται στην Κάρπαθο μετά τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο, προέρχονται από την Συμαϊκή παροικία της Ρόδου. Το 1949 ήρθε οικογενειακώς ο ηλεκτρολόγος Νίκος Μανιάς με την σύζυγο του Καθολική και το 1950 ο επιπλοποιός Κοσμάς Γιαλουράκης με την σύζυγο του Φεγγαρί.
Την διετία 1951-53 γυμνασιάρχης στο Γυμνάσιο Καρπάθου διετέλεσε ο Συμιακός φυσικός Σίμος Χατζησταυρίου και για μια δεκαετία (1954-1963) ο επίσης Συμιακός μαθηματικός Νικόλαος Καστρουνής.
Το 1945, αμέσως μετά τον πόλεμο, οι Συμιακοί που έμεναν στα Πηγάδια αριθμούσαν 10 οικογένειες με περίπου 50 μέλη, όταν ο πληθυσμός των Πηγαδίων ανερχόταν γύρω στους 800 κατοίκους. Οι περισσότεροι Συμιακοί λόγω των μικτών γάμων αφομοιώθηκαν με τον ντόπιο πληθυσμό, έχουν όμως διατηρήσει ορισμένα χαρακτηριστικά στοιχεία, όπως φαγητά και λεξιλόγιο. Τα ονόματα Χαριτωμένη, Ελικωνή, Καθολική, Δικαία και Σάββας που συναντώνται στην Κάρπαθο έχουν Συμαϊκή προέλευση.
Η επίδραση της Σύμης επί της Καρπάθου είναι μεγαλύτερη από την αριθμητική παρουσία της Συμαϊκής παροικίας. Τρία από τα μοναστήρια που είναι αφιερωμένα στον Αρχάγγελο Μιχαήλ, στα Πηγάδια, στο Βουτσά και στο Τρίστομο, ονομάζονται Πανορμίτης, όπως ο πολιούχος της Σύμης. Επίσης στην Κάρπαθο έχει διασωθεί το λαϊκό τραγούδι:
Πανερημιώτη Συμιακέ, που κατοικάς στη Σύμη,
έλα να ’ώτσεις την ευχή, στ’ αντρόγυνο που (γ)ίνη.
Επίσης από το 1874-78 ηγούμενος του Πανορμίτη υπήρξε ο Ηγούμενος Ησαΐας από την Όλυμπο. Την ίδια εποχή παρατηρείται μετακίνηση των Καρπαθίων προς την Σύμη, κυρίως από την Όλυμπο, που ασχολούνται με τις οικοδομές. Φημισμένος έμεινε στην Σύμη ο Νικολής ο Καρπάθιος (Βασιλαράκης) για τις γιστέρνες (δεξαμενές νερού) που έφτιαχνε.
Οι Καρπάθιοι που μετακόμισαν στην Σύμη εγκαταστάθηκαν στην συνοικία των Μύλων και ήταν γνωστοί ως τσαντικάδες επειδή φορούσαν στιβάνια. Στην Σύμη ονομάζουν τσαντίκια τα στιβάνια. Γι αυτό ονομάζουν τον Πανορμίτη, το πολιούχο του νησιού, και «Τσαντικά» επειδή σε μια από τις εικόνες του φοράει μπότες (τσαντίκια).
Ορισμένοι από τους οικοδόμους έπαιρναν τα παιδιά τους ή στενών συγγενών τους στην Σύμη για να σπουδάσουν στην Σχολή της «Αγίας Μαρίνας» και αργότερα στο «Πανορμίτειο Γυμνάσιο», από το οποίο στην επταετία 1926-33 εννέα Καρπάθιοι αποφοίτησαν: Γεώργιος Χαλκιάς, Γεώργιος Κανάκης, Ηλίας Ζωγραφίδης, Μηνάς Φιλιππάκης, Μηνάς Χατζαντωνιάδης, Εμμανουήλ Πρωτοψάλτης, Γεώργιος Σακέλλης, Νικ. Γεράκης, Εμμανουήλ Χιώτης. Στην συνέχεια όλοι τους προόδευσαν στα γράμματα και στις επιστήμες.
Αρκετοί από τους Καρπάθιους που πήγαν στην Σύμη προσαρμόσθηκαν και αφομοιώθηκαν στο τοπικό περιβάλλον. Η οικογένεια Μπαλασκά επιδόθηκε στην σπογγαλιεία και ένας απ’ αυτούς ο Αντώνης Μπαλασκάς μετανάστευσε στην Αμερική στο Tarpon Springs όπου συνέχισε την καινούργια οικογενειακή παράδοση. Όπως φανερώνουν τα επίθετα Αβδελής, Βασιλαράκης, Καρπαθάκης και άλλα που συναντώνται στις Συμαϊκές παροικίες της Αμερικής, και άλλοι Καρπάθιοι αφομοιώθηκαν στο Συμαϊκό περιβάλλον προτού μεταναστεύσουν στην Αμερική.
The Symian community in Karpathos
Since ancient times, the Dodecanese and the surrounding Aegean islands have formed a single economic and demographic entity with many reorganizations. Within this geographical area, significant population movement has been observed. This is also evident in the surnames found in Symi and the Symian communities: Amariotis (Amari, Crete), Andriotis (Andros), Antimahiotis (Antimahia, Kos), Kariotis (Ikaria), Karpathakis, Karpathakiou, Kassotis, Kritikos, Kypraios, Kotis, Lerias (Leros), Lindiakos (Lindos, Rhodes), Melidonis (Melidoni, Crete), Mytilinios, Nisyrios, Patiniotis (Patmos), Roditis, Santorinios, Sifonios (Sifnos), Skiathitis (Skiathos), Skopelitis, Sfakianos (Sfakia, Crete).
These surnames indicate a significant population movement from the surrounding area to Symi. A similar migratory flow is also observed in the opposite direction, as shown by the existence of large Symian settlements in Rhodes and Piraeus, and smaller ones that exist in other parts of Greece and abroad.
Symi, an important urban, commercial and maritime center, naturally experienced population movements outwards even when the number of its inhabitants was still maintained at stable levels. The population movements from Symi also created smaller Symian settlements on the surrounding islands, such as Karpathos.
The first known teacher of Karpathos is the Symian Michael Tiliakos (1808-1828), who, as his name suggests, was originally from Tilos. Tiliakos founded a school in Aperi, the capital of Karpathos at the time, and several of his documents have survived: dowry agreements, wills, and sales contracts.
The most prominent teacher of Karpathos in the 19th century was John Fokas (1832-1863) from Symi. For two years he taught in the main village of Olympos and then moved to Aperi. Fokas introduced school curriculum for each class, student’s register, a system of public examinations and other modern methods for the time. Fokas married in Karpathos and left many descendants.
In 1866, the Symian Demosthenes Haviaras, as secretary of the Metropolis of Rhodes, accompanied the Metropolitan of Rhodes Synesius to Karpathos to hear the complaints that the Karpathians had with their Metropolitan Nikephoros.
In some churches of Karpathos, works by the Symian hagiographer Neophytos, who stayed in Karpathos for a considerable period, have been found. In Aperi lived the cantor John or Giannios, who moved to Pigadia in 1872 when the church of Vagelistra was built.
Around 1900, Theocharis “the Symian” arrived in Karpathos, where he married. He lived in Pigadia, built a kagawa (barge) to transport, and unloaded boats that were idling far from the pier.
In the last years of the Turkish occupation, Anthony Zoannou, a Symian, known as “Antonio”, passed through Karpathos. He was well-known in Symi and undertook difficult missions in Dodecanese and in the Asia Minor coast. On one such mission in Karpathos, he killed a Turkish policeman in the area of Saint Peter of Pigadia, and from then on the area took the name of “Turk” or “Policeman”.
In 1913, the Italian battleship Regina Margarita sunken its anchor in the treacherous waters of the Gulf of Pigadia and lost it along with its chain. They brought the Symian diver (without a diving suit) Stathis Hazis. During one of the dives, at a depth of 85 meters that lasted 3.5 minutes, he tied the chain that held the anchor and the Italians retrieved it.
The occupation of the Dodecanese by the Italians had disastrous consequences for the economy of Symi, which lost the Asia Minor market and was followed by an unprecedented exodus from the island. Some of them came to Karpathos.
In 1915, tailor Panagiotis John Polemikos settled in Karpathos with his children John, Despina, Nick and Fotini. The following year, 1916, his brother, merchant tailor Sotiris Polemikos, arrived with his wife Haritomeni and their children John, Despina, Manolis and Ourania. Sotiris, as well as his son John, performed as cantor at Vagelistra church free of charge. Following the recommendation of Sotiris Polemikos, it was established that in Vagelistra’s feast made with menoula, as in Panormitis, which was made with fish.
In 1920, a Symian archimandrite arrived in Karpathos, who had been officiating at Othos for two years. At the same time, the tobacco seller Nick Bouzakis and his brother Aristides and the lantern maker Seraphim Hadjigeorgiou arrived.
In 1921, the merchant tailor Michael Ioannidis came to Karpathos, and around 1928, his sons John and Vasilis, who married and settled in Karpathos.
In 1922, the brothers Kostas, Stelios and Sotiris Farmakidis arrived in Karpathos. Kostas married in Mesochori and the other two in Diafani. Kostas and Stelios were excellent captains, they owned a boat together that made transfers between Rhodes and Karpathos. In the same year, the lantern maker Anastasios Papanikitas arrived in Karpathos.
In 1922, the merchant Savvas G. Cassotis sent his brother John and next year his son George to Karpathos, and they opened a shop. John brought his wife Marika and some of their children and stayed for a few years. George brought his brothers John and Kostas and his son-in-law John Saragas. George and Kostas got married and stayed in Karpathos. George soon became one of the largest merchants of Karpathos.
According to the archive of the Volonakis brothers’ foundry in Symi, the bronze mold for the French-designed tiles for the ceramic factory of Konstantinos Karaxis was manufactured there, which arrived in Karpathos in 1923.
At the same time, Stavros Margaritis also arrived, who later brought his sisters Maria and Evangelia and his younger brother Nick, Maria moved to Rhodes and Evangelia to Piraeus. Stavros opened a cafe in Pigadia and operated a seasonal cafe during Larniotissa’s festival. Stavros and Nick married in Karpathos and started families.
In 1926 came to Karpathos the merchants Nikitas Moschos and his family and his brother-in-law Vasilis Gaitanos. In 1928 came and settled in Aperi the shoemaker Dimitris son of Theodosius, whose maternal surname was Vagios.
In 1934, the goldsmith Nikolas Hrysofos arrived with his wife Haritomeni and their son Dino. Nikolas, as his surname indicates, came from a large and well-known family that had been involved in goldsmithing for generations. Dinos married in Karpathos and he and his descendants continue the family profession.
In 1937, the tobacco cutter and steet lamp maker Michael Antoniadis arrived with his family. In 1938, Nikitas Koumnenis arrived with his wife Mariora and their children John, Dikaia and George. During the war, the shoemaker John Margaritis came to Karpathos. In 1948, his older brother Stavros followed him with his family.
The Symians who came to Karpathos after WWII came from the Symian community of Rhodes. In 1949, the electrician Nick Manias and his wife Katholiki came with their family, and in 1950, the furniture maker Kosmas Gialourakis and his wife Fengari.
During 1951-53, the headmaster of Karpathos High School was the Symian physicist Simos Hadzistavriou, and during 1954-1963 the also Symian mathematician Nikolas Kastrounis.
In 1945, immediately after the war, the Symians living in Pigadia numbered 10 families with approximately 50 members, when the population of Pigadia was around 800 inhabitants. Most of the Symian people, due to mixed marriages, assimilated with the local population, but they have retained certain characteristics, such as food and vocabulary. The names Haritomeni, Elikoni, Katholiki, Dikaia and Savvas found in Karpathos are of Symian origin.
The influence of Symi on Karpathos is greater than the numerical presence of the Symian community. Three of the monasteries dedicated to the Archangel Michael, in Pigadia, Voutsa and Tristomo, are called Panormitis, after the patron saint of Symi. Also, in Karpathos the following folk song has survived (in free translation):
Symian Panerimiotis, who resides in Symi,
come and cast your blessing on the couple who are getting married.
Also, from 1874-78 the abbot of Panormitis was Abbot Isaias from Olympus. At the same time, there was a movement of Karpathians to Symi, mainly from Olympus, who were involved in construction. Nikolis the Karpathian (Vasilarakis) remained famous in Symi for the “gisternes” (cisterns) that he built.
The Karpathians who moved to Symi settled in the district Myli and were known as tsantikades because they wore boots. In Symi, they call boots tsantikia. That is why they call Panormitis, the patron saint of the island, “Tsantika” because in one of his images he wears boots (tsantikia).
Some builders took their children or of their close relatives to Symi to study at the “Saint Marina” School and later at the “Panormitian Gymnasium”, from which in the seven-year period 1926-33 nine Carpathians graduated: George Chalkias, George Kanakis, Elias Zografidis, Minas Filippakis, Minas Hatzantoniadis, Emmanuel Protopsaltis, George Sakellis, Nik. Gerakis, Emanuel Hiotis. Subsequently, all of them progressed in letters and sciences.
Many of the Karpathians who went to Symi adapted and assimilated into the local environment. Balaskas’ family engaged in sponge fishing and one of them, Anthony Balaskas, emigrated to America in Tarpon Springs where he continued the new family tradition. By the surnames Abdelis, Vasilarakis, Karpathakis and others are found in the Symian communities in America. They came from Karpathian families who assimilated into the Symian environment before migrating to America.
