ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ. Η προηγούμενη Παρασκευή (21 Ιανουαρίου 2022) ήταν μια από τις πιο κρύες μέρες του χρόνου. Όμως, για τους εκατοντάδες άστεγους συνανθρώπους μας που ζουν στη Νέα Υόρκη, ήταν μια ακόμη δοκιμασία και μια ακόμη δύσκολη νύχτα επιβίωσης.
Την εμπειρία να ζεις μέσα στους δρόμους και να προσπαθείς να επιβιώσεις κάτω από τις πιο δύσκολες συνθήκες, είναι δύσκολο να την περιγράψεις, αν δεν περπατήσεις ο ίδιος στους δρόμους της Μητρόπολης που λέγεται Νέα Υόρκη. Αν δεν βρεθείς κοντά στους άστεγους συνανθρώπους, που πολλές φορές αναζητούν καταφύγιο μέσα ή έξω από μεγάλους σταθμούς τρένων, όπως ο σταθμός Pennsylvania Station, πιο γνωστός ως Penn Station.
Τους βλέπουμε εκεί, αλλά συνήθως τους προσπερνάμε, τρέχοντας για να προλάβουμε τον προαστιακό σιδηρόδρομο, το τρένο LIRR, το αντίστοιχο τα τρένα της Metro-North στο Grand Central Station.
Τελευταία είναι καθημερινό φαινόμενο, ενόψει και μεσούσης της Πανδημίας να βλέπεις και πάλι μεγάλο αριθμό αστέγων και στο Subway.
Δεν είναι φυσικά μόνο εκεί ο μεγαλύτερος αριθμός αστέγων.
Οι ιθύνοντες του Δήμου, η αρμόδια υπηρεσία, γνωρίζουν κι αλλά σημεία και μετά από μελέτη οι νέοι διάλεξαν τέσσερα συγκεκριμένα σημεία για να προσφέρουν βοήθεια.
-Την συμβολή των δρόμων 59η και 1η Λεωφόρος, -Την συμβολή των δρόμων 54η και 3η Λεωφόρος,
-Την συμβολή του δρόμου 35ος και η 7η Λεωφόρος
και τέλος την 44η οδό μεταξύ 6ης και 5ης Λεωφόρου.
Την περασμένη Παρασκευή, αργά το βράδυ, όταν το ψύχος περόνιαζε τα κόκκαλα, μια ομάδα νέων από την Κοινότητα της Αναστάσεως, στο Brookville του Λονγκ Άιλαντ επιβιβάστηκαν σε ένα λεωφορείο με προορισμό τη Νέα Υόρκη.
Ήθελαν να δώσουν κάποια μορφή βοήθειας και ανακούφισης στους άστεγους, να διαπιστώσουν από κοντά τις συνθήκες διαβίωσης, να τους κοιτάξουν στα μάτια, δίνοντας τους μια ελπίδα, ίσως και ένα χαμόγελο.
Ήταν μια εξόρμηση διαφορετική και μια εμπειρία που έμελλε να μείνει για πάντα χαραγμένη στην ψυχή τους.
Η πρωτοβουλία της Κοινότητας της Αναστάσεως του Μπρούκβιλ, εντάχθηκε στο πρόγραμμα της δράσης της νεολαίας εδώ και λίγο καιρό.
Μάλιστα τα μικρότερα παιδιά (αυτά που δεν μπορούσαν να πάνε δια ζώσης- Joy Ηope and Junior Goya) ετοίμασαν με φροντίδα τα σάντουιτς.
Είχαν οριστεί μάλιστα και δυο συντονίστριες, η κ. Μαρία Παπαδοπούλου και η κ. Lisa DiPinto, που με την καθοδήγηση του ιερατικώς προϊσταμένου του π. Παντελεήμονα Παπαδόπουλου, ετοίμαζαν μεθοδικά την συνάντηση και μάζευαν τα υλικά και τα αγαθά που θα μοίραζαν στους άστεγους τα παιδιά.
Τα παιδιά φυσικά, είχαν και ερωτήσεις και απορίες για την κατάσταση που συνάντησαν και που βέβαια δεν είχαν ξαναδεί.
Ωστόσο η παρουσία του π. Παντελεήμονα είχε ακριβώς αυτό τον ρόλο, να διευκρινίσει στα παιδιά την σημασία της ανθρώπινης επαφής με μια ομάδα που νοιώθει και βιώνει την περιθωριοποίηση και που για πολλούς από μας, είναι απλώς μια ακόμα «άσχημη» εικόνα της μεγαλούπολης.
Δυστυχώς ή ευτυχώς όσοι ζουν πιο έξω από την Νέα Υόρκη, στα λεγόμενα προάστεια δεν μπορούν να αντιληφθούν εύκολα τις συνθήκες ή και το ίδιο το πρόβλημα των αστέγων. Αυτό όμως δεν αποτελεί δικαιολογία για να μην το γνωρίζεις.
Τα παιδιά της νεολαίας δεν ήταν απλώς αγγελειοφόροι αγάπης, αλλά οι ίδιοι οι «άγγελοι» που μετέφεραν το μήνυμα της αγάπης και της ζεστασιάς στις καρδιές όσων επισκέφτηκαν.
Εδώ και καιρό είχαν συγκεντρώσει, ρουχισμό και είδη προσωπικής υγιεινής, παπούτσια και άλλα είδη ώστε να τα προσφέρουν στους άστεγους συνανθρώπους τους.
Είχε αποκτήσει λοιπόν αυτή η εξόρμηση όλα τα χαρακτηριστικά μιας καλά οργανωμένης ανθρωπιστικής βοήθειας, που συνήθως «οργανώνουν» οργανισμοί με πολύ μεγαλύτερο αριθμό προσωπικού, με μεγάλο προϋπολογισμό (budget) και με επαφές με πολιτικούς και τοπικά μέσα ενημέρωσης.
Κι όμως την φορά αυτή δεν υπήρχε εκεί κανένα μέσο ενημέρωσης. Δεν υπήρχαν κάμερες.
Φωτογραφία: FACEBOOK
Δεν υπήρχαν παρά μόνο ανθρώπινα χέρια που έπιαναν τον σφυγμό των αστέγων, καθώς αυτοί δεχόταν τα δώρα της αγάπης και της χριστιανικής προσφοράς.
Αν δεν παρακολουθούσες από κοντά τις ανακοινώσεις της Κοινότητας δεν θα μάθαινες ποτέ για την δράση των νέων.
Την περασμένη Κυριακή, στο τέλος της Θείας Λειτουργίας, ο π. Παντελεήμων, κάλεσε συγκινημένος και ο ίδιος, όσους από τους νέους πήγαν στη Θεία Λειτουργία να προσέλθουν στον Σολέα για να τους παρουσιάσει στο εκκλησίασμα. Μαζί με τις δυο συντονίστριες.
Είχε προηγουμένως ο ίδιος αναφερθεί στο Θείο Κήρυγμα, στα διδάγματα και τις απορίες των παιδιών, όπως αυτές εκφράστηκαν στην διαδρομή από το Μανχάταν προς την Κοινότητα, όταν τα συναισθήματα από το αποκαλούμενο «midnight run» ήταν ακόμη νωπά.
Όταν τα παιδιά ήταν ακόμα μπερδεμένα και ρωτούσαν τον αγαπητό τους ιερέα, αν ο «Χριστός ήταν απόψε εκεί, μαζί τους, θα γύριζε στο σπίτι μαζί με τα παιδιά ή θα έμενε συντροφιά με τους άστεγους;»
