Το καλοκαίρι -και ειδικότερα ο Αύγουστος- του 2022, θα μείνει αξέχαστο στους φίλους του στίβου, καθώς οι Έλληνες πρωταθλητές, διέπρεψαν στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα, που διεξήχθη στο Μόναχο. Η Αντιγόνη Ντρισμπιώτη (δις!), ο Μίλτος Τεντόγλου και η Ελίνα Τζένγκο κατέκτησαν το χρυσό μετάλλιο, σε βάδην (20 και 35χλμ.), μήκος και ακοντισμό, αντίστοιχα, ενώ η Κατερίνα Στεφανίδη, ανέβηκε για τέταρτη φορά στο βάθρο της διοργάνωσης, με το αργυρό μετάλλιο στο άλμα επί κοντώ.
Λίγες ημέρες αργότερα (21-28 Αυγούστου) και 1.002 χιλιόμετρα βορειοδυτικά του Μονάχου, διεξήχθησαν στην Οξφόρδη της Βρετανίας, οι Ευρωπαϊκοί Αγώνες Μεταμοσχευμένων και Αιμοκαθαιρόμενων αθλητών. Μία διοργάνωση, που φιλοξενήθηκε για πρώτη φορά στην Αθήνα το 2000 και στην συνέχεια διεξήχθη δύο φορές σε εννέα διαφορετικές ευρωπαϊκές χώρες. Έλαβαν μέρος περίπου 400 αθλητές και αθλήτριες από 25 χώρες της «γηραιάς ηπείρου» και η Ελλάδα κατέκτησε την πέμπτη θέση της γενικής κατάταξης. Μάλιστα, από τα 21 μέλη της ελληνικής αποστολής, που επέστρεψε στην Ελλάδα με 22 μετάλλια (10 χρυσά, 5 αργυρά και 7 χάλκινα), τα επτά είναι γυναίκες.
Το «πρόσωπο» της ελληνικής αποστολής, στην διοργάνωση της ιστορικής αγγλικής πόλης, είναι πέραν πάσης αμφιβολίας, η Ειρήνη Μιχαηλίδη, η οποία ούσα άγνωστη σε διεθνές επίπεδο, διέπρεψε, καθώς κατάφερε να αιφνιδιάσει τις αντιπάλους της και να κατακτήσει ένα χρυσό μετάλλιο στα 100 μέτρα κι ένα αργυρό στα 200 μέτρα! Και όπως θα διαπιστώσετε στην συνέχεια, η περίπτωση της Ειρήνης, δεν είναι μοναδική, αλλά είναι -με βεβαιότητα- πολυπλεύρως ιδιαίτερη.
Το Αθηναϊκό και Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων, συνάντησε την Ελληνίδα πρωταθλήτρια Ευρώπης και η συζήτηση μαζί της, προκάλεσε ποικιλία συναισθημάτων. Θαυμασμό για το επίτευγμα, δέος για την θέληση, συγκίνηση για την πορεία μέχρι το βάθρο και εν τέλει, την αίσθηση, ότι άνθρωποι αυτού του επιπέδου, μπορούν και χρειάζεται να γίνουν παραδείγματα προς μίμηση.
Η ιστορία της Ειρήνης, αρχίζει κάπως έτσι…
«Τον Γενάρη του 2017 μπαίνω στην αιμοκάθαρση. Και δεδομένου ότι κάνουμε καταβολισμό (σ.σ. απώλεια μυϊκής μάζας) και γενικά επιβαρύνεται ο οργανισμός μας, σκέπτομαι ότι θέλω να έχω καλή υγεία. Και αποφασίζω να ασχοληθώ ήπια με την γυμναστική, πάντα σε συνεννόηση με τους θεράποντες ιατρούς μου», θυμάται η Ειρήνη μιλώντας στο ΑΠΕ-ΜΠΕ και συνεχίζει: «Στην πορεία και συγκεκριμένα μετά από δύο χρόνια, ανακαλύπτω ότι υπάρχει επίσημη ομοσπονδία και πως θα διεξαχθεί για πρώτη φορά Πανελλήνιο πρωτάθλημα. Χωρίς να έχω ασχοληθεί ποτέ ξανά με στίβο, λέω στον προπονητή μου, τον Μιχάλη Χατζαντωνά, ότι θέλω να κάνω 100 μέτρα! Και όλο αυτό το διάστημα, κάθε Τρίτη, Πέμπτη και Σάββατο κάνω αιμοκάθαρση και Δευτέρα, Τετάρτη και Παρασκευή, κάνω προπονήσεις! Η πρώτη μου εμπειρία σε αγώνες, είναι τον Μάρτιο του 2019, όταν στο πρωτάθλημα της Λάρισας, τερματίζω σε 19 δευτερόλεπτα και 26 εκατοστά. Η επίδοση είναι ανεπίσημη, αλλά σε επίπεδο δεύτερης θέσης στην Ευρώπη και όγδοης στον κόσμο. Και κάπου εκεί, είπαμε με τον προπονητή μου, ότι εδώ κάτι συμβαίνει»…
Όπως τονίζει η πρωταθλήτρια Ευρώπης, ένα από τα βασικά κίνητρα που την οδήγησαν στο στάδιο, είναι το γεγονός πως υφίσταται επίσημη ομοσπονδία και κατά συνέπεια, υπάρχει αγωνιστικός αθλητισμός.
«Τους επόμενους μήνες, ασχολήθηκα κυρίως με την αποθεραπεία από τους τραυματισμούς που αντιμετώπιζα. Τον Οκτώβριο του 2019, επιστρέφω σε κανονικούς ρυθμούς προπόνησης και την ίδια περίοδο, με ενημερώνουν ότι πρέπει να προετοιμασθώ για την μεταμόσχευση», διηγείται η Μιχαηλίδη κι εκείνη την στιγμή, το πρόσωπο της «γλυκαίνει» άρδην, με έναν τρόπο που οι λέξεις αδυνατούν ν’ αποτυπώσουν στο ελάχιστο. Με μία κίνηση, απίστευτης στοργής και αγάπης, ακουμπά τον σύντροφο και συνοδοιπόρο της από τα νεανικά χρόνια, Δημήτρη Τσουκάρη, ο οποίος παρακολουθεί… σιωπηλός, αλλά με περίσσιο καμάρι, την συζήτηση.
«Δότης είναι ο Δημήτρης. Ο Δημήτρης είναι το σπίτι μου. Πήγα στην Οξφόρδη, επειδή υπάρχει στην ζωή μου ο Δημήτρης, ο άνθρωπος, ο οποίος μου έδωσε μία δεύτερη ζωή. Νίκησα στην Οξφόρδη, γιατί με προπονεί ο Μιχάλης». Kαι σε όλα αυτά, ήρεμο στήριγμα ο γιός μας Γιωργής, διαβεβαιώνει η Ειρήνη και αναφερόμενη στα ιδανικά περιβάλλοντα που χρειάζεται ένας πρωταθλητής, προσθέτει: «Για να μπορώ να συνεχίσω τον πρωταθλητισμό, πρώτα είναι το σπίτι μου, ο Δημήτρης και ο Γιωργής! Ο προπονητής μου, ο Μιχάλης και φυσικά, το αθλητικό σπίτι μου, είναι ο σύλλογος μου, ο «Δρομέας», που εδρεύει στον Κολωνό, καθώς και η ομοσπονδία. Κι εκεί, νιώθω καλά».
Επιστρέφοντας στην εξιστόρηση της, η Ελληνίδα πρωταθλήτρια, θυμάται: «Μετά από σημαντική μείωση των προπονήσεων και γενικότερη προσοχή, στις 28 Ιανουαρίου 2020, γίνεται η μεταμόσχευση. Και μετά από 25 ημέρες μπήκα στο γήπεδο! Έρχεται ο κορονοϊός, τηρώ όλα τα πρωτόκολλα, αλλά δεν σταματώ να γυμνάζομαι υπό τη διαδικτυακή επίβλεψη του Μιχάλη. Με την άρση των μέτρων, αρχίζω εντατικές προπονήσεις και στο τέλος Ιουλίου, τρέχω στην ημερίδα διαχρονικών αθλητών «Ευσταθειάδεια», που έγιναν στο Ζηρίνιο. Βελτιώνω το ατομικό μου ρεκόρ και επίσημα, αφού με βατήρα, πιστόλι και ηλεκτρονικό χρονόμετρο, τερματίζω σε 18 δευτερόλεπτα. Ακολουθεί μία περίοδος προπονήσεων, αποθεραπείας και αγώνων και το καλοκαίρι του 2021, στους Πανελλήνιους Αγώνες διαχρονικών αθλητών, που φιλοξενήθηκαν στον Βόλο, τερματίζω σε 17.41. Και αποφασίζω, ότι ο επόμενος στόχος, είναι το Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα, τον Αύγουστο του 2022».
Και φθάνουμε στην Οξφόρδη… «Μία εβδομάδα πριν από την διοργάνωση, συνεχίζω εντατικές προπονήσεις και στις 26 Αυγούστου, παίρνω θέση στον βατήρα των 100 μέτρων. Και τερματίζω σε 16.63, ενώ στα 200 μέτρα ήμουν δεύτερη με 35.93», λέει η Μιχαηλίδη, με την συνέχεια να είναι γνωστή. Από τότε, έχουν περάσει σχεδόν δέκα ημέρες και παρά το γεγονός ότι είναι πρωταθλήτρια Ευρώπης, η Ειρήνη, παραμένει προσγειωμένη και με ιδιαίτερη στοχοπροσήλωση: «Ο στόχος επετεύχθη και έχουν τεθεί οι επόμενοι, που είναι το Πανελλήνιο πρωτάθλημα Μεταμοσχευμένων και το Παγκόσμιο πρωτάθλημα του 2023. Φυσικά και είναι αυτονόητη η χαρά. Μεγάλη χαρά και συγκίνηση. Είναι μεγάλη υπόθεση το εθνόσημο στο στήθος και να κρατάς την σημαία στα χέρια. Αισθάνεσαι ότι φέρεις ένα κομμάτι από την πατρίδα σου και το καταθέτεις. Δηλώνεις ότι είμαστε παρόντες»!
Όπως κάθε ταξίδι στην ζωή, όπως κάθε προσπάθεια και κάθε εγχείρημα, έτσι και η πορεία ενός πρωταθλητή, έχει αρκετές δυσκολίες. «Είμαι από τις τυχερές», τονίζει η Μιχαηλίδη και εξηγεί: «Η μεγαλύτερη δυσκολία που αντιμετώπισα, ήταν ο φόβος από το οικογενειακό και το κοινωνικό περιβάλλον, για την ενασχόληση μου με τον αγωνιστικό αθλητισμό. Προσπάθησα πολύ για να τους πείσω, ότι ο αθλητισμός, κάνει μόνο καλό. Και στο τέλος, το πέτυχα».
Αναφερόμενη στις προσδοκίες που έχει για το μέλλον, η Ελληνίδα πρωταθλήτρια των δρόμων ταχύτητας, επισημαίνει με νόημα: «Εμείς οι αθλητές, οι οποίοι ζούμε υπό τις συγκεκριμένες συνθήκες, της αιμοκάθαρσης ή της μεταμόσχευσης, προσδοκούμε στην υποστήριξη των προσπαθειών μας. Θα θέλαμε να μπορούμε να συμμετέχουμε σε διεθνείς αγώνες, χωρίς να επιβαρυνόμαστε τα πάσης φύσεως έξοδα. Και μία καλή αρχή, θα μπορούσε να είναι το Παγκόσμιο πρωτάθλημα, που θα διεξαχθεί τον Απρίλιο του 2023, στο Περθ της Αυστραλίας».
Κι ενώ η συζήτηση, πλησιάζει προς το τέλος, η Ειρήνη Μιχαηλίδη, στέλνει ένα ξεχωριστό μήνυμα απευθυνόμενη στην ελληνική κοινωνία: «Όσοι είστε αιμοκαθαιρόμενοι ή μεταμοσχευμένοι, ελάτε στην ομοσπονδία. Οσοι έχετε συγγενή, φίλο ή γείτονα, ενημερώστε τους να έλθουν στην ομοσπονδία, που κάνει τεράστιες προσπάθειες προς κάθε κατεύθυνση για την ενίσχυση του αγωνιστικού αθλητισμού. Εγγραφείτε σε έναν σύλλογο και αρχίστε τον αθλητισμό! Κάθε Έλληνας και κάθε Ελληνίδα, να γίνετε δωρητές οργάνων, για να μην χρειασθεί να γίνετε δότες ή να ψάχνετε δότη. Η δωρεά οργάνων, δίνει ζωή και ο αθλητισμός την διατηρεί»…
Πηγή: ΑΠΕ – ΜΠΕ / ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΙΑΚΟΓΙΑΝΝΗΣ
