ΛΕΥΚΩΣΙΑ. (ΑΠΕ – ΜΠΕ) Η 22χρονη σήμερα, Μαγδαληνή Ιωάννου, γεννήθηκε «μαχήτρια». Από δύο μηνών βρέθηκε να παλεύει με μια σπάνια ασθένεια, τη συγγενή ατρησία χοληφόρων, που παρουσιάζεται σε 1/18000 γεννήσεις στην Ευρώπη. Από τότε, η ζωή της ίδιας και της οικογένειας της κύλησε με εξετάσεις, με νοσοκομεία και επεμβάσεις ώσπου πρόσφατα υποβλήθηκε σε επιτυχημένη μεταμόσχευση στο συκώτι που της επιτρέπει να κάνει όνειρα για το μέλλον με πιο πλατύ χαμόγελο.
«Μέσα από την πάθηση βγήκα πιο δυνατή, πιο θετικός άνθρωπος, θέλω να ζω την κάθε μέρα και την κάθε στιγμή στο άκρο. Να είμαι χαρούμενη. Το σημαντικότερο απ’ όλα είναι να κρατήσει κάποιος την καλή διάθεση, να έχει θετική ενέργεια και δύναμη για να αντιμετωπίζει τις δυσκολίες και να προχωρά», τονίζει η Μαγδαληνή Ιωάννου, στέλνοντας, μέσω του ραδιοφωνικού σταθμού του Αθηναϊκού/Μακεδονικού Πρακτορείου Ειδήσεων «Πρακτορείο 104,9 FM», ένα μήνυμα αισιοδοξίας προς όλους όσοι αντιμετωπίζουν σπάνιες παθήσεις και ιδιαίτερα την περίοδο της πανδημίας του κορονοϊού, όπου πρέπει να είναι ακόμη πιο προσεκτικοί και να τηρούν σχολαστικά τα μέτρα.
«Γεννήθηκα με μια σπάνια πάθηση που δεν επιτρέπει να λειτουργεί σωστά το συκώτι. Μόλις δύο μηνών έκανα το πρώτο μου χειρουργείο, με την επέμβαση να κρίνεται απαραίτητη για να κρατηθώ στη ζωή. Από κει και πέρα ακολούθησαν αρκετές δυσκολίες μέσα στα χρόνια. Μπαινοέβγαινα πολύ συχνά στα νοσοκομεία, έκανα εξετάσεις, συνεχή ταξίδια με τους γονείς μου σε νοσοκομείο του Λονδίνου…», εξηγεί.
«Και στην εφηβεία», συνεχίζει, «μπαινοέβγαινα στα νοσοκομεία. Σε ηλικία περίπου 18 ετών άρχισα να παθαίνω πιο συχνά μολύνσεις και ήταν μια ένδειξη ότι κάτι δυσλειτουργεί εντονότερα. Με παρέπεμψαν και πάλι στο Λονδίνο για εξετάσεις, γιατί φαινόταν πως ήρθε η ώρα της μεταμόσχευσης. Στην πορεία είδαν ότι ήταν απαραίτητη μια άλλη επέμβαση, σημαντική και δύσκολη, που ευτυχώς πήγε πολύ καλά. Κατάφερα να μείνω με το δικό μου το συκώτι για άλλα 4 χρόνια, κάτι που είναι πολύ σημαντικό γι αυτή την πάθηση».
Σε όλο αυτό το διάστημα της αναμονής, η Μαγδαληνή Ιωάννου έκανε το επόμενο βήμα στη ζωή της. Πέρασε στο Πανεπιστήμιο της Κύπρου, σπουδάζει νηπιαγωγός και πήρε την απόφαση να ζήσει μόνη της θέλοντας να αποκτήσει μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση και να αποδείξει, κυρίως στον εαυτό της, ότι μπορεί να τα καταφέρει όλα μόνη της.
Ωστόσο, εν μέσω πανδημίας του κορονοϊού ήταν η στιγμή που χτύπησε το «καμπανάκι» για να γίνει η μεταμόσχευση. Η ίδια ταξίδεψε με τη μητέρα της στο Λονδίνο και εκεί περίμεναν υπομονετικά να έρθει η στιγμή για την επέμβαση. «Οι δυο μας περάσαμε μια καραντίνα συνεχόμενη σ’ ένα διαμέρισμα για έναν χρόνο. Ήμασταν μόνες χωρίς τον πατέρα και την αδελφή μου. Ήταν μια δύσκολη φάση. Όμως μέσα και από αυτή την ιστορία της πανδημίας κατάφερα να δω τη ζωή διαφορετικά και να δυναμώσω περισσότερο. Η επέμβαση μεταμόσχευσης έγινε πριν από 5 μήνες και πάει πολύ καλά».
Η «μαχήτρια» αυτό το διάστημα βρίσκεται στην Κύπρο μαζί με όλα τα μέλη της οικογένεια της, υποστηρίζει πως το χαμόγελο είναι αυτό που της δίνει δύναμη, βάζει στόχο το επόμενο εξάμηνο να καλύψει το χαμένο έδαφος στη σχολή και εξηγεί πως το πρώτο πράγμα που θα κάνει μόλις αναρρώσει πλήρως και νιώσει ασφαλής με την πανδημία είναι να βρεθεί στη θάλασσα, στις παραλίες της Λεμεσού.
