ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ. Η στοργική μητέρα, γιαγιά και προγιαγιά Ελένη Μπόλλα, το γένος Κολοκούρη δεν υπάρχει πιο ανάμεσά. Την Δευτέρα 22 Ιουνίου 2020 άφησε την τελευταία της πνοή σε ηλικία 83 ετών έχοντας στο πλευρό της την οικογένειά της. Ο θάνατός της προκάλεσε θλίψη και συγκίνηση στους συγγενείς και φίλους, καθώς επίσης και στα στελέχη και τα μέλη της κοινότητας του Αγίου Θωμά στο Τσέρι Χιλ, αφ ενός μεν διότι η Ελένη και ο αείμνηστος σύζυγός της Γιώργος συμπεριλαμβάνονταν στον κατάλογο των ιδρυτών και δωρητών της κοινότητας, αφ ετέρου δε διότι ο γαμπρός της Τσάρλης Σαντήλος είναι πρόεδρος της μεγαλωνύμου κοινότητας.
Το μεσημέρι της Πέμπτης, 25 Ιουνίου 2020, οι συγγενείς και οι φίλοι συγκεντρώθηκαν στον ιερό ναό του Αγίου Θωμά για το προσκύνημα και στην συνέχεια παρακολούθησαν με θλίψη την Νεκρώσιμη Ακολουθία την οποία τέλεσε ο ιερατικός προϊστάμενος, π. Χριστόφορος Οικονομίδης. Αμέσως μετά μετέβησαν στο Κοιμητήριο Locustwood Memorial Park, όπου έλαβε χώρα ο ενταφιασμός της.
Η Ελένη Μπόλλα, το γένος Κολοκούρη, γεννήθηκε στις 25 Φεβρουαρίου 1937 στον Βλαχιώτη, νομού Λακωνίας, όπου και μεγάλωσε. Ήταν το μοναχοπαίδι των αειμνήστων Παναγιώτη και Αρχοντούλας Κολοκούρη. Οι γονείς της ασχολούνταν με την γεωργία και κτηνοτροφία και η Ελένη από μικρή τους βοηθούσε στις δουλειές τους στους αγρούς και με τα ζωντανά. Τα παιδικά και εφηβικά της χρόνια ήταν δύσκολα, αφ’ ενός μεν λόγω της ιταλικής και γερμανικής κατοχής, αφ’ ετέρου λόγω του εμφυλίου πολέμου που ακολούθησε μετά την λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Η φρίκη της κατοχής άφησε ανεξίτηλα ίχνη στην μνήμη της και συχνά διηγούνταν στα παιδιά και στα εγγόνια της τις δύσκολες στιγμές που βίωσαν όταν μαζί με άλλα παιδιά βρέθηκαν στο σπίτι του θείου τους και οι Γερμανοί ράντισαν με βενζίνη όλο τον περίμετρο του σπιτιού και τους απειλούσαν ότι θα βάλουν φωτιά εάν δεν αποκάλυπταν τον άνδρα που είχε το τηλέφωνο του χωριού και ήταν καταδότης.
Παρά τις δυσκολίες η πανέμορφη Ελένη έκλεψε την καρδιά του Γιώργου Μπόλλα. Η Ελένη είχε αντιληφθεί από νωρίς τα αισθήματα του Γιώργου, γιατί έπαιζαν συχνά κρυφτούλι και έκαναν αστεία. Μια φορά ο Γιώργος έλυσε τον γάιδαρο της Ελένης, τον κλώτσησε, έγινε καπνός και η Ελένη έτρεχε να τον φτάσει.
Όταν ο Γιώργος ήρθε για μια καλύτερη τύχη στην Αμερική και μετά από μερικούς μήνες της έστειλε ένα γράμμα με την πρόταση γάμου και το δακτυλίδι του αρραβώνα και από την ημέρα που η Ελένη έβαλε το δακτυλίδι ο Λέον, το λαγωνικό του Γιώργου την ακολουθούσε παντού.
Η Ελένη και ο Γιώργος το 1957 χόρεψαν τον Χορό του Ησαϊα στον Ελληνορθόδοξο Ναό του Αγίου Νικολάου στην Τεργέστη της Ιταλίας και μετά από λίγες ημέρες ήρθαν στην Αμερική και εγκαταστάθηκαν στο Yeadon της Πενσιλβάνια, όπου διέμενε η αδελφή του Γιώργου, Γεωργία με τον σύζυγό της Πέρι.
Η αείμνηστη ήταν ευγνώμων για όλους όσους τους συμπαραστάθηκαν και κυρίως για τις θείες της Αντιγόνη Πολίτη (Antigone Polites) και Μέι Ζαβάλη (Mae Zavalis).
Το ζεύγος έφερε στον κόσμο δύο κορίτσια την Πατ (Πατρίσια – Παναγιώτα) το 1958 και την Τούλα (Αρχοντούλα) το 1960. Ο Γιώργος και η Ελένη γαλούχησαν με τις καλύτερες αρετές της φυλής μας την Πατ και την Τούλα και επένδυσαν όσο ελάχιστοι στην παιδεία τους. Η Πατ αποφοίτησε από το Πανεπιστήμιο της Πενσιλβάνιας και η Τούλα από το Drexel University. Η Pat έγινε δασκάλα Φυσικών Μαθημάτων στο Cherry Hill West και η Τούλα έγινε βοηθός διευθυντού του τμήματος πληροφοριών και τεχνολογίας της Verizon.
Μετά από μερικά χρόνια ο Γιώργος και η Ελένη Μπόλλα μετακόμισαν στο Τσέρι Χιλ της Νέας Ιερσέης, όπου έζησαν το αμερικανικό όνειρο και πέρασαν το υπόλοιπο της ζωής τους.
Ο Θεός τους αξίωσε να δουν την Πατ να ανεβαίνει τα σκαλιά της Εκκλησίας με τον Γιώργο Μιλίλη (George Millili) και την Τούλα με τον Τσάρλη Σαντήλο (Charles Sandilos) και μετά από μερικά χρόνια τα εγγόνια τους Πίτερ, Γιώργο και Πίτερ για το μυστήριο της βάφτισης.
Η Ελένη έκανε όνειρα να ζήσει πολλά χρόνια με τον Γιώργο για να απολαύσουν την χαρά των οικογενειών των κοριτσιών τους, αλλά ο Θεός είχε άλλα σχέδια. Ο θάνατος του Γιώργου το 1984 έκοψε μισοδρομείς τα όνειρα και η Ελένη αφιέρωσε το υπόλοιπο της ζωής της στην οικογένεια.
Ο γάμος του εγγονιών της Πίτερ με την Alyssa και του Γιώργου με την Kristin άλλαξε τα δεδομένα διότι της παρείχε την δυνατότητα να απολαύσει την χαρά των δισεγγονιών της, Λουκά και Πίτερ.
Η αείμνηστη αφιέρωσε όλη της την ζωή στην οικογένεια και στην εκκλησία και μαζί με τον σύζυγό της ήταν ιδρυτικά μέλη της μεγαλωνύμου κοινότητας του Αγίου Θωμά στο Τσέρι Χιλ της Νέας Ιερσέης. Η Ελένη προσέφερε τις υπηρεσίες της στο φεστιβάλ της κοινότητας, στην Φιλόπτωχο Αδελφότητα της Αγίας Ειρήνης, στο ελληνικό απογευματινό σχολείο και στο κατηχητικό. Κάθε Κυριακή παρακολουθούσε τις Θείες Λειτουργίες έψελνε τους ύμνους και καμάρωνε τα εγγόνια και τα δισέγγονά της που υπηρετούσαν στο ιερό.
Η Ελένη ήταν εξαιρετική μαγείρισσα και μοιραζόταν με τους συγγενείς και φίλους τις συνταγές της. Οι δίπλες για το φεστιβάλ του Αγίου Θωμά προετοιμάζονταν με την δική της συνταγή. Το φαγητό ήταν η μόνιμη φροντίδα. Ακόμη και όταν πήγαιναν με τα παιδιά και τα εγγόνια στο εξοχικό τους στην παραλία του Brigantine,η Ελένη έκανε σχέδια για όλα τα γεύματα. Σηκωνόταν στις 6.00 π.μ. και ο θόρυβος των μαγειρικών σκευών την πρόδιδε. Όλοι γνώριζαν ότι η Ελένη ήταν στο πόστο της και ανέμενε να ξυπνήσουν οι κόρες να την βοηθήσουν. Αν και τα παιδιά της ήταν επιτυχημένα, εν τούτοις η Ελένη δεν τα άφηνε να επαναπαυτούν.
Η αείμνηστη ήταν ενάρετη, στοργική και αξιολάτρευτη μητέρα, γιαγιά και προγιαγιά και αγωνίστηκε όσο ελάχιστες να διαιωνίσει την μνήμη του συζύγου της Γιώργου. Αγαπούσε τα παιδιά, τα εγγόνια και τα δισέγγονα και απολάμβανε όσο ελάχιστοι την αγάπη τους.
Οι «Αναμνήσεις» εκφράζουν τα ειλικρινή και εγκάρδια συλλυπητήρια στα παιδιά, στα εγγόνια, τα δισέγγονα και τους λοιπούς συγγενείς. Αιωνία της η μνήμη.
