Γράφει η Βαρβάρα Μπογδάνου *
Αντιμετώπισε πολλές δυσκολίες, όμως δεν τα παράτησε, προσπάθησε με όλες της τις δυνάμεις να κάνει μία νέα αρχή και τελικά τα κατάφερε. Κατάφερε να ασχοληθεί επαγγελματικά με αυτό που σπούδασε, τη μουσική. Η συμπατριώτισσά μας, Ελένη Βολονάκη, πέτυχε και έχει δημιουργήσει πλέον τη δική της σχολή πιάνου με δεκάδες μαθητές κάθε ηλικίας.
Στο τέλος του 2019 και ενώ η πανδημία βρισκόταν σε εξέλιξη, αποφάσισε να αφήσει την πατρίδα της τη Ρόδο, όσο και αν την αγαπούσε και να μετακομίσει στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής αναζητώντας μια καλύτερη τύχη.
Όμως δεν ξέχασε τη Ρόδο και τους δικούς της. Έρχεται κάθε χρόνο, καθώς όπως λέει, εδώ έχει αφήσει την… καρδιά της, ελπίζοντας μία μέρα να επιστρέψει για να βλέπει συνεχώς το απέραντο μπλε του ουρανού και της θάλασσας, που τόσο της λείπει…
Κυρία Βολονάκη, τα τελευταία χρόνια ζείτε και εργάζεστε στις ΗΠΑ. Φύγατε από τη Ρόδο και πλέον έχετε κάνει ένα νέο ξεκίνημα μακριά από την πατρίδα σας. Μιλήστε μας γι’ αυτή σας την απόφαση.
Η ζωή πολλές φορές κρύβει εκπλήξεις. Αν μου κάνατε αυτήν την ερώτηση πριν 6-7 χρόνια, θα σας έλεγα ότι δε φανταζόμουν ποτέ ότι θα βρισκόμουν στην Αμερική και θα έκανα καριέρα, ξεκινώντας από την αρχή σε ένα τόσο ανταγωνιστικό περιβάλλον.
Η μετανάστευση έγινε στο τέλος του 2019 και μπορώ να πω τώρα, κοιτώντας πίσω και κάνοντας τον απολογισμό μου, ότι ήταν επαγγελματικά η καλύτερη απόφαση που πήρα στη ζωή μου.
Η Αμερική είναι μια χώρα που έχει μεγάλο ανταγωνισμό. Αν δεν είσαι αποφασισμένος και αποφασισμένη να δουλέψεις σκληρά και να κάνεις κάτι διαφορετικό, δε θα ξεχωρίσεις στο εργασιακό περιβάλλον. Επίσης, σέβεται τα δικαιώματα των ανθρώπων στη ζωή και στην αναζήτηση εργασίας. Εκτιμούνται ιδιαίτερα η μόρφωση, τα πτυχία και δεν υπάρχει περίπτωση να σε απορρίψουν σε εργασιακό επίπεδο για ηλικιακούς, θρησκευτικους ή άλλους λόγους.
Κάθε άνθρωπος που έχει όνειρα και αγαπάει τη ζωή πρέπει να έχει τη δυνατότητα να δουλέψει σε μια δουλειά που σπούδασε και αγαπά. Αυτό έκανα και εγώ, με πίστη στον Θεό και πολύ σκληρή δουλειά. Μπορώ να πω, ότι νιώθω γεμάτη και ευτυχισμένη με αυτή μου την απόφαση.
Πώς ήταν η ζωή σας τον πρώτο καιρό; Τι δυσκολίες αντιμετωπίσατε;
Η ζωή αρχικά ήταν ένα πολιτισμικό «σοκ». Φεύγοντας από τη Ρόδο και ούσα πολύ κοινωνική, με φίλους και οικογένεια, πηγαίνοντας σε ένα άγνωστο μέρος που κανένας δεν εμπιστεύεται κανέναν και οι προσωπικές σχέσεις είναι τόσο διαφορετικές ήταν το πιο δύσκολο κομμάτι και ακόμα είναι, μετά από τόσα χρόνια. Συνεχώς σύγκρινα τα πάντα με την Ελλάδα και τους Έλληνες και στεναχωριόμουν. Έλεγα… πού είναι η φιλοξενία; Πού είναι το φιλότιμο; Πού είναι η αγάπη για τον συνάνθρωπο; Γρήγορα κατάλαβα ότι έπρεπε ν’ αλλάξω αυτό το σκεπτικό και να προσαρμοστώ.
Σήμερα, μετά από σχεδόν πέντε χρόνια, έχετε δημιουργήσει τη δική σας επιχείρηση και διδάσκετε πιάνο σε παιδιά. Πείτε μας λίγα λόγια
Αρχικά ξεκίνησα δουλεύοντας ως δασκάλα πιάνου και θεωρητικών στο “Tampa Bay Music Academy”. Η αγάπη και η ανταπόκριση που εισέπραξα από τους μαθητές, μου έδωσαν το θάρρος, μετέπειτα, να ξεκινήσω τη δική μου σχολή πιάνου “Eleni Volonakis Piano Academy”. Μπορώ να πω με σιγουριά ότι ο τρόπος ανοίγματος επιχείρησης στην Αμερική (συγκριτικά με την ελληνική γραφειοκρατία) είναι τόσο εύκολος, που δίνει τη δυνατότητα και την ευλιξία που χρειάζεται κάθε επιχειρηματίας. Όλα πολύ οργανωμένα σε επίπεδο Κράτους και Εφορίας.
Ήμουν αρκετά αγχωμένη με το εγχείρημα, γιατί δεν ήξερα πώς θα πάει ανοίγοντας σχολή πιάνου στα μέσα της πανδημίας. Αργότερα, συνειδητοποίησα ότι ο κόσμος ήθελε να βάλει στη ζωή του κάτι που θα του έδινε χαρά και ελπίδα. Και αυτό ήταν η μουσική.
Μέσα σε μικρό διάστημα, κατάφερα να έχω 65 μαθητές όλων των ηλικιών. Από τον νεότερο μαθητή, ηλικίας 3,5 χρόνων, μέχρι ηλικιωμένους που θέλουν να εκπληρώσουν το όνειρο που δεν κατάφεραν όταν ήταν νεότεροι. Αλλά το καλύτερο από όλα είναι η ικανοποίηση που παίρνω όταν διδάσκω παιδιά με ειδικές ανάγκες, τα οποία, π.χ. δεν έχουν την δυνατότητα να μιλήσουν, αλλά με κάποιον μαγικό τρόπο (μέσω της μουσικής) εντοπίζω τις ανάγκες τους, βοηθώντας τα να διαβάσουν νότες, την παρτιτούρα, ακόμα και να παίζουν σε ρεσιτάλ και διαγωνισμούς.
Για τον λόγο αυτόν, βέβαια, πρέπει να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στο Music Τeacher National Association της Αμερικής, στο οποίο είμαι μέλος και το Florida State Music Association για τη βοήθεια και την υποστήριξη που έχω ως δασκάλα, με επιμορφωτικά σεμινάρια και συνέδρια, με όλες τις καινούργιες τεχνικές και παιδαγωγικές μεθόδους.
Έχετε κάνει φίλους; Συναντάτε άλλους ομογενείς; Και πώς περνάτε τον ελεύθερό σας χρόνο;
Έχω λίγους φίλους και ως επί το πλείστον είναι από το εργασιακό περιβάλλον. Δεν είναι καθόλου εύκολο να δουλεύεις 10 ώρες την ημέρα και να έχεις χρόνο να περάσεις με φίλους. Πρέπει να βρεθεί μια μέρα που τα προγράμματα όλων να είναι άδεια και οι συναντήσεις μας κλείνονται ένα μήνα πριν. Έτσι, όταν όλοι δεν έχουν υποχρεώσεις και μπορούν, βρισκόμαστε μαζί και τους μαγειρεύω ελληνική κουζίνα που την αγαπάνε πολύ.
Σε απόσταση 45 λεπτών από την πόλη της Tampa έχουμε το ελληνικό χωριό που λέγεται Tarpon Springs και είναι το μέρος στο οποίο Έλληνες σφουγγαράδες ήρθαν πριν πολλά χρόνια μετανάστες στην Αμερική. Εκεί βρίσκεις πολλούς νησιώτες, και όχι μόνο, που ήρθαν για να βρουν μια καλύτερη ζωή. Εκεί πηγαίνω όταν με πιάνει η νοσταλγία για την Ελλάδα. Όταν θέλω να ακούσω πατριώτες να μιλάνε Ελληνικά. Έχουν ελληνική εκκλησία και συνήθως κάθε Κυριακή, μετά τη λειτουργία, φτιάχνουν τραπέζι με κεράσματα για να γνωριστούν όλοι μεταξύ τους.
Σας λείπει η Ρόδος; Και τι νοσταλγείτε περισσότερο όταν είστε στο εξωτερικό; Σκεφτήκατε το ενδεχόμενο να γυρίσετε πίσω κάποια στιγμή, ίσως μετά από χρόνια;
Έχω αφήσει την καρδιά μου στη Ρόδο. Πώς να μη μου λείπει αυτό το απέραντο μπλε του ουρανού και της θάλασσας, το μελτέμι του Αιγαίου και η αγάπη της οικογένειας και των φίλων; Είναι πολύ μεγάλος ο πόνος της ξενιτιάς. Μου λείπει αφάνταστα.
Κάποια στιγμή θα ήθελα να γυρίσω πίσω, όπως και οι περισσότεροι Έλληνες που βρίσκονται στο εξωτερικό, αν οι συνθήκες το επιτρέψουν.
Έρχεστε συχνά στη Ρόδο; Τι λένε οι δικοί σας όταν σας συναντούν;
Ναι, έρχομαι τουλάχιστον μια φορά τον χρόνο για να δω την οικογένειά μου και να πάρω δύναμη και κουράγιο να συνεχίσω. Δυστυχώς, από αρχές Αυγούστου μέχρι τέλος Μαΐου, που είναι το ακαδημαϊκό έτος στη Φλόριντα, δεν μπορώ να έρθω. Γι’ αυτο προσπαθώ κάθε Ιούνιο ή Ιούλιο να έρχομαι στην Ελλάδα. Οι δικοί μου άνθρωποι χαίρονται πολύ που με βλέπουν ξανά και προσπαθούμε να καλύψουμε τον χαμένο χρόνο που δεν είμαστε μαζί.
Μετά από όλα όσα περάσατε και δημιουργήσατε στις ΗΠΑ, φτάνοντας στο σήμερα, θα λέγατε ότι άξιζε τον κόπο να μεταναστεύσετε; Τι θα λέγατε σε εκείνους που σκέφτονται να κάνουν το ίδιο με εσάς;
Θα έλεγα: τολμήστε το. Καλύτερα να μετανιώσετε για πράγματα που κάνατε στη ζωή σας, παρά για πράγματα που δεν κάνατε. Έχει πολλές δυσκολίες η ζωή στο εξωτερικό και πρέπει να προσαρμόζεσαι εύκολα για ν’ αντέξεις. Δεν είναι όλα ρόδινα. Όμως, οι ευκαιρίες που σου δίνει να πραγματοποιήσεις αυτά που θες και ονειρεύεσαι, αντισταθμίζουν το όλο κοστος.
Κάποιες φορές ακούω το «Τζιβαέρι» και συγκινούμαι. Με τρώει αυτό το γιατί… Γιατί να πρέπει τόσες γενιές Ελλήνων να αποχωριστούν τις μάνες, τους πατεράδες, τα παιδιά τους για μια καλύτερη ζωή;
Μακάρι κάποτε ν’ αλλάξει όλο αυτό και να μπορέσουμε να επιστρέψουμε για να προσφέρουμε τις γνώσεις μας και την εμπειρία μας στον τόπο μας, που το έχει μεγάλη ανάγκη.
Πηγή: https://www.rodiaki.gr/article/
