ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ. Για την ξαφνική απώλεια του φίλου Κυριάκου Λαγού ήθελα να γράψω λίγα λόγια, σαν αποχαιρετισμό.
Και τι περισσότερο από αυτό που έγραψε η αγαπημένη του σύντροφος, η Τασούλα στην σελίδα του στο FB. «Για ποιο ταξίδι κίνησες να πας χωρίς εμένα;»
Αγάπη. Το είδος που έχουμε ανάγκη όλοι μας. Αγάπη για την σύντροφο, την οικογένειά, τους φίλους, την κοινωνία.
Ο Κυριάκος μας αγαπούσε ειλικρινά και το νιώθαμε. Το βλέπαμε στα μάτια του. Ήταν ένας εξαιρετικός επαγγελματίας. Ένας υπέροχος οικογενειάρχης. Ένας καταπληκτικός φίλος. Ένα σπάνιο «αφεντικό».
Οταν η καλοσύνη του μου έδωσε την ευκαιρία να δουλέψουμε μαζί, στην επιχείρηση που ξεκίνησε μαζί με τον Δημήτρη Αμπεριάδη, ήταν κάτι που ακόμα και σήμερα φαντάζει απίστευτο.
Και που δεν ταξιδέψαμε μαζί; Στην Ουάσιγκτον, στον Λευκό Οίκο, στα Ηνωμένα Εθνη, σε πάμπολες πόλεις και χωριά των ΗΠΑ. Πάντα με τις συμβουλές τις επαγγελματικές, αλλά και με την φροντίδα την στοργική του Πατέρα.
Ηταν το αφεντικό μας, αλλά ποτέ δεν το έδειξε, ακόμα και στις πιο δύσκολες στιγμές πάνω στον φόρτο της δουλειάς.
Μου έμαθε πολλά και του οφείλω ακόμα περισσότερα.
Η εταιρεία «Interface Productions» μεγάλωσε κι ανδρώθηκε. Έγινε «γίγαντας» στο μέγεθος. Συνεργάστηκε με τα μεγαλύτερα τηλεοπτικά δίκτυα. Ανέλαβε μετά ηγετικό ρόλο ο γιος του ο Δημήτρης.
Όμως ο Κυριάκος έμεινε ταπεινός και προσιτός.
Και όταν εγώ προχώρησα σε άλλες αναζητήσεις, το σπίτι και το γραφείο του ήταν πάντα ανοικτό για μένα. Με εκείνο το πηγαίο χαμόγελο της αγαπημένης του συζύγου της Τασούλας, μια πραγματική αρχόντισσα.
Δεν μπορώ να φανταστώ τον πόνο στην ψυχή της.
Εχασε τον άνθρωπό της. Τον έρωτα της ζωής της. Το στήριγμα της. Τασούλα, κουράγιο.
Ο Θεός είχε άλλα σχέδια για τον Κυριάκο και μας τον πήρε γρήγορα.
Τον πήρε από εσένα, τα παιδιά και τα εγγόνια του. Τους φίλους του, εδώ και στην Ελλάδα.
Θρηνούμε την απώλεια του Κυριάκου γιατί νιώσαμε την αγάπη του.
Ακόμα κι αυτοί που τον γνώριζαν επαγγελματικά θρηνούν.
Ολος ο δημοσιογραφικός κόσμος στην Ομογένεια και στην Ελλάδα.
Ολοι οι συμπατριώτες του οι Καβαλιώτες.
Κάποτε, που είχαμε βρεθεί με τον συνάδελφό μου, τον Δημήτρη Πανάγο στην Καβάλα, ένα καλοκαίρι, αναζητήσαμε το σπίτι του. Θέλαμε να τον συναντήσουμε.
Ξέραμε οτι όπου κι αν βρισκότανε ο Κυριάκος μαζί με την Τασούλα θα μας πρόσφεραν την φιλοξενία τους.
Ήταν μια από τις πιο όμορφες στιγμές, όταν βρισκόμασταν κοντά στην οικογένειά του.
Θυμάμαι κάποτε, όταν κι εγώ είχα το σπίτι μου στο Φλάσινγκ, με κάλεσαν να περάσω κοντά τους το Πάσχα. Ήταν ένα αξέχαστο γλέντι για το οποίο θα είμαι πάντα ευγνώμων.
Τέτοιες ήταν οι αναμνήσεις μου απο τον Κυριάκο.
Τον αγαπούσα σαν πατέρα. Οχι μόνο για την αγάπη με την οποία με περιέβαλε. Οχι μόνο για τις συμβουλές του. Αλλα και για το παράδειγμα του. Για το συνεχές ενδιαφέρον του.
Για την αμέριστη συμπαράσταση του. Τις ευχές του για μένα, την οικογένειά μου και τον γιό μου, κάθε φορά που επικοινωνούσαμε. Έστω και μέσω του FB.
Την τελευταία φορά μάλιστα, δώσαμε ραντεβού μετά την πανδημία, να βρεθούμε απο κοντά.
Όσοι τον γνώρισαν ήξεραν κι εκτιμούσαν τον Κυριάκο και για έναν ακόμα λόγο.
Ηταν από τους λίγους αλλά σωστούς Πατριώτες. Αγαπούσε την Ελλάδα, όπου άλλωστε πήγαινε κάθε χρόνο και πάντα έλεγε και έγραφε την γνώμη του άφοβα. Με θάρρος και παρρησία.
Δεν θα ξαναδούμε ούτε θα ξαναδιαβάσουμε την γνώμη σου. Για όλα. Για τα εθνικά θέματα, για την Ομογένεια, για τα πολιτικά δρώμενα εδώ.
Όμως, θα θυμόμαστε για πάντα το χιούμορ και τις όμορφες κρίσεις που μας χάριζες.
Τις απόψεις σου μετά από τις χιλιάδες συναντήσεις πρωθυπουργών με προέδρους, κληρικούς και λαϊκούς που κάλυψες με μια κάμερα στον ώμο.
Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα σε σκεπάσει.
Και ας χαρίζει ο Θεός κουράγιο στην λατρεμένη σύζυγό σου, στα αγαπημένα σου παιδιά και στα εγγόνια σου.
