Ο Γεώργιος Μπέλης (George Belis) τη Δευτέρα, 1 Οκτωβρίου 2018 άφησε την τελευταία του πνοή σε ηλικία 85 ετών έχοντας στο πλευρό του την οικογένειά του.
Η σορός του το απόγευμα της Παρασκευής, 5 Οκτωβρίου 2018, από τις 5.00 – 9.00 μ.μ. θα εκτεθεί για προσκύνημα στο Γραφείο Τελετών «Antonopoulos Funeral Home» στη διεύθυνση 38-08 Ditmars Blvd., Astoria, ΝΥ 11105.
Η νεκρώσιμη ακολουθία και ο ενταφιασμός, βάσει της δική του επιθυμίας, θα λάβουν χώρα την ερχόμενη εβδομάδα στο Νεκροταφείο της Αναστάσεως στον Πειραιά.
Ο θάνατός του καταλυπεί τη σύζυγό του Μαρία Φλωροπούλου – Σαρίκα, τα παιδιά Αναστάσιο Σαρίκα και Yelena Tylkina, Κωνσταντίνο Σαρίκα, τα εγγόνια Peter και Jenni Sarikas, τα ανίψια, τα ξαδέλφια και τους λοιπούς συγγενείς και φίλους εδώ και στην Ελλάδα.
Ο εκλιπών γεννήθηκε και μεγάλωσε στο παραθαλάσσιο χωριό Μυρσίνη (Σουλεϊμάναγα) που σήμερα ανήκει στο Δήμο Ανδραβίδας- Κυλλήνης, νομού Ηλείας.
Μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο υπηρέτησε ως ανθυπολοχαγός στον Ελληνικό Στρατό και την περίοδο του καταστροφικού σεισμού της Κεφαλλονιάς συνέβαλε τα μέγιστα στη διάσωση των τραυματιών, στην αναζήτηση και ανεύρεση των αγνοουμένων και στη διάνοιξη δρόμων, ούτως ώστε να καταστεί δυνατή η επικοινωνία των χωριών με το Αργοστόλι και τις άλλες περιοχές.
Μετά την αφυπηρέτησή του από το Στρατό μετέβη στην Κόρδοβα της Αργεντινής και εργάστηκε αρκετά χρόνια ως ηλεκτρολόγος σε εργοστάσιο της FIAT. Εξοικειώθηκε με την ισπανική γλώσσα και με τον πολιτισμό της Αργεντινή, ομιλούσε άπταιστα την ισπανική γλώσσα και κατέστη πολύγλωσσος.
Το 1965 ήρθε στη Νέα Υόρκη και εργάστηκε ως ηλεκτρολόγος σε καράβια που μετάφεραν πολεμοφόδια για τον αμερικανικό στρατό στον πόλεμο του Βιετνάμ. Μάλιστα ήταν μάρτυρας σε μια από τις πιο μεγαλύτερες μάχες στον Νότιο Βιετνάμ, διότι οι οβίδες περνούσαν πάνω από το κατάστρωμα του πλοίου τους και στην κυριολεξία τόσο ο ίδιος, όσο και τα άλλα μέλη του πληρώματος στάθηκαν τυχεροί.
Μετά από μερικά χρόνια αποφάσισε να παρατήσει το επάγγελμα του ηλεκτρολόγου στα καράβια και να ασχοληθεί με τα ταξί. Αγόρασε το πρώτο ταξί και με την πάροδο του χρόνου απέκτησε το δικό σμήνος. Αργότερα αγόρασε χώρους στάθμευσης αυτοκινήτων στο Μανχάταν και συνάμα άρχισε να επενδύει στην αγορά ακινήτων της Αστόριας.
Ο αείμνηστος γνωρίζονταν πολύ καλά με την οικογένεια της Μαρίας Φλωροπούλου – Σαρίκα, διότι όταν σπούδαζε στην Τεχνική Σχολή, στoν Πειραιά διέμενε στο σπίτι τους.
Η μητέρα της Μαρίας, αείμνηστη Καλλιόπη Φλωροπούλου τον φρόντιζε σαν δικό της παιδί και αυτός τη θεωρούσε δεύτερη μάνα. Ως δείγμα υιικού σεβασμού και αγάπης για τη σπιτονοικοκυρά και μετέπειτα πεθερά του ζήτησε από την οικογένειά του να τον ενταφιάσουν στο ίδιο νεκροταφείο όπου αναπαύεται η Καλλιόπη.
Στις 18 Ιουνίου 1973 όταν πέθανε ο Παναγιώτης Σαρίκας, ο Γεώργιος Μπέλης πήγε στην κηδεία του και καθώς προσκυνούσε τη σορό του υποσχέθηκε ότι θα σταθεί στο πλευρό της χαροκαμένης συζύγου Μαρίας και των παιδιών τους Αναστασίου και Κωνσταντίνου και τήρησε όσο ελάχιστοι τον όρκο του.
Ο εκλιπών αγάπησε και λάτρεψε τον Αναστάσιο και τον Κωνσταντίνο σα δικά του παιδιά. Επένδυσε στην παιδεία τους όσο ελάχιστοι και τους παρείχε τη δυνατότητα να σπουδάσουν στα καλύτερα πανεπιστήμια.
Ο Αναστάσιος αποφοίτησε από τη Νομική Σχολή και είναι ένας από τους καλύτερους ποινικολόγους της ομογένειας της Νέας Υόρκης. Ο Κωνσταντίνος έγινε φυσικοθεραπευτής με ειδίκευση στον βελονισμό και στη θεραπεία και συνάμα είναι μουσικός.
Ο αείμνηστος ήταν ενάρετος, ευπατρίδης, μεγαλόκαρδος και γενναιόδωρος όσο ελάχιστοι.
Ο Αναστάσιος Σαρίκας μιλώντας στις «Αναμνήσεις» επεσήμανε ότι ο αείμνηστος ήταν μεγάλος δάσκαλος όχι μόνο για την οικογένειά του, αλλά και για όσους πίστευαν στη σοφία και στην ευφυία του.
«Μας δίδαξε τι σημαίνει φιλότιμο, φιλοξενία, αξιοπρέπεια, αξιοκρατία, φιλαλληλία, αυτοσεβασμός και σεβασμός προς τους συνανθρώπους. Πρόκειται για μοναδικές και ανεπανάληπτες αρετές και αξίες που αναμφίβολα αποτελούν τη μεγαλύτερη παρακαταθήκη του Γεωργίου Μπέλη», κατέληξε ο κ. Σαρίκας.