ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ. Την ώρα που γράφονται αυτές οι σκέψεις το διαδίκτυο έχει κατακλυστεί από μηνύματα και ευχές για την γιορτή του πατέρα. Άλλοι βρίσκονται ήδη στα καταγάλανα νερά και περνάν αξέχαστες στιγμές με τις οικογένειές τους, άλλοι πήγαν για βαρκάδα, άλλοι για ψάρεμα και άλλοι για ορειβασίες. Κι αυτό διότι η Νέα Υόρκη και άλλες πολιτείες της Αμερικής προσφέρουν άπειρες ευκαιρίες για να περάσουν ευχάριστα οι οικογένειες.
Άλλοι ασχολούνται με την κουζίνα και ετοιμάζουν το εορταστικό τραπέζι για τους πατεράδες και τους παππούδες και για το γλέντι που θα στήσουν στις αυλές των σπιτιών τους.
Η φετινή Γιορτή του Πατέρα είναι αλλιώτικη από όλες τις άλλες, διότι σε πολλές περιοχές τα εστιατόρια δεν λειτουργούν πλήρως και θα στερηθούμε τις ευχάριστες σκηνές που αντικρύζαμε σαν σήμερα τα τελευταία χρόνια εισερχόμενοι στα ομογενειακά εστιατόρια.
Παρά ταύτα όμως όλοι θα γιορτάσουμε την Γιορτή του Πατέρα με τον δικό μας τρόπο και θα εκφράσουμε την ευγνωμοσύνη για τις θυσίες που έχουν κάνει οι πατεράδες και οι προπατεράδες.
Για εμάς τους ομογενείς η γιορτή ετούτη έχει ιδιαίτερη σημασία, διότι χιλιάδες αμούστακοι, άνδρες και ηλικιωμένοι από τις διάφορες περιοχές της γενέτειρας, την Μικρά Ασία, τον Πόντο, την Βόρειο Ήπειρο και την Κύπρο παράτησαν τις οικογένειές τους και ήρθαν στην φιλόξενη ετούτη χώρα με βάρκα την ελπίδα.
«Η μικρός – μικρός παντρέψου, ή μικρός – μικρός καλογερέψου, ή μικρός – μικρός ξενιτέψου» έλεγαν στην Ήπειρο οι γονείς στα αμούστακα παιδιά τους. Παντρεύονταν με συνοπτικές διαδικασίες άφηναν τις νύφες με τους γονείς και αναχωρούσαν με το τραγούδι «Λησμονώ και χαίρομαι» που περιγράφει την αγωνία και τον καημό της μάνας:
«Άργησε φούρνε να καείς / κι εσύ ψωμί να γένεις / για να διαβείν η συντροφιά κι ο γιος μου να απομείνει».
Στα τέλη του 19ου αιώνα μέχρι και τα μέσα του 20ού αιώνα κατά κανόνα ξενιτεύονταν μόνο οι άνδρες οι οποίοι έστελναν τα εμβάσματά τους για να συντηρηθούν οι οικογένειες, για να χτίσουν σπίτια, καμπαναριά, εκκλησίες, νοσοκομεία, υδραγωγεία και να χτίσουν δρόμους. Άλλοι μετά από μια δεκαετία επέστρεφαν με το καράβι, ενώ χιλιάδες άλλοι δεν μπόρεσαν να δουν πια τις οικογένειές τους.
Υπάρχουν ανάμεσά μας παιδιά που δεν γνώρισαν το χάδι του πατέρα τους, όπως υπάρχουν και πολλά άλλα τα οποία γνώρισαν τον πατέρα τους όταν ήρθαν για πρώτη φορά στην Αμερική.
Εξ άλλου το Μουσείο της Μετανάστευσης στο Νησί των δακρύων και των Ονείρων, όπως είθισται να αποκαλούμε το Ellis Island περικλείει ιστορίες και χιλιάδων ομογενών.
Η σημερινή ημέρα, φίλοι αναγνώστες, μας παρέχει μια μοναδική ευκαιρία να τιμήσουμε την μνήμη των παππούδων και των προπαππούδων και να εκφράσουμε την αγάπη στους πατεράδες μας.
Και ο καλύτερος τρόπος για να τιμήσουμε τη μνήμη των παππούδων και προπαππούδων είναι να διαιωνίσουμε τη μνήμη τους και να αξιοποιήσουμε την κληρονομιά τους.
