ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ. Το δράμα των οικογενειών που λαβώθηκαν από τον κορωνοϊό δεν λήγει την ημέρα που λαμβάνουν το μοιραίο τηλεφώνημα από το νοσοκομείο για το θάνατο του πολυαγαπημένου του προσώπου. Τουναντίον. Το μοιραίο αυτό τηλέφωνο σωριάζει τα πάντα και ξεκινά ένας νέος Γολγοθάς για την τα παιδιά, τα εγγόνια, τα δισέγγονα, τους γονείς και τα αδέλφια.
Ο Γολγοθάς που σχετίζεται με την εκπλήρωση του χρέους, με την απόδοση τιμών και με την διοργάνωση μιας αξιοπρεπούς κηδείας.
Στην προ κορωνοϊού εποχή όσα σχετίζονταν με την απόδοση τιμών και με την κηδεία πέραν του οικονομικού τα πάντα ήταν εύκολα και κυλούσαν ρολόι. Το προσκύνημα της σορού στο Γραφείο Τελετών, η Νεκρώσιμη Ακολουθία, ο ενταφιασμός και η μακαρία αποτελούσαν βάλσαμο στις χαροκαμένες ψυχές των τεθλιμμένων.
Σήμερα όμως τα πράγματα έχουν αλλάξει και καθιστούν ακόμη πιο τραγικές τις καταστάσεις. Οι οικογένειες δυσκολεύονται να βρουν ένα γραφείο τελετών που να αναλάβει σε εύλογο χρόνο και να τελέσει με όλες τις δέουσες τιμές την κηδεία.
Οι πιο τυχεροί μπορεί να τελέσουν την νεκρώσιμη ακολουθία εντός του ναού. Μετά λύπης το λέω ότι φτάσαμε εν έτη 2020 να θεωρείται προνόμιο ακόμη και η τέλεση ενός τρισάγιου.
Οι πόρτες των κοιμητηρίων στους πέντε δήμους της Νέας Υόρκης είναι κλειδαμπαρωμένες και επιτρέπουν την είσοδο μόνο της νεκροφόρας και ενός οχήματος. Οι άλλοι είναι υποχρεωμένοι να παραμείνουν στην είσοδο και να περιμένουν να επιστρέψουν οι άλλοι και να αναχωρήσουν και πάλι ο κάθε ένας για το δικό του σπίτι.
Παρακολουθώντας σήμερα τον ενταφιασμό ενός ομογενούς διαπίστωσα μετά λύπης ότι οι μόνοι που είχαν κάποιον να είναι παρών είτε να αναμένει στην είσοδο ήμασταν εμείς. Και όσο παραμείναμε εμείς πέρασαν δύο νεκροφόρες χωρίς κανέναν συνοδό.
Το λεξιλόγιό μου είναι πολύ φτωχό να περιγράψει το δράμα των οικογενειών που επλήγησαν από τον κορωνοϊό.
Αν και πέρασαν αρκετές ώρες που φύγαμε από το Κοιμητήριο εν τούτοις δεν μπόρεσα να αποχωριστώ τα καταιγιστικά ερωτήματα που ταλαιπωρούσαν εκείνη την ώρα το μυαλό μου.
Τι θα γινόταν εάν τους επέτρεπαν και πήγαιναν με τα αυτοκίνητά τους και με μάσκες και παρακολουθούσαν εξ αποστάσεως τον ενταφιασμό.
Τι θα γινόταν αν επιτρεπόταν στους συγγενείς να παραστούν στη Νεκρώσιμη Ακολουθία τηρώντας ασφαλώς τις αποστάσεις;
Τι θα γινόταν εάν επιτρεπόταν τηρώντας τις αποστάσεις να ανάψουμε ένα κεράκι στους τάφους των γονέων μας;
Ωστόσο, αγαπητοί αναγνώστες, είμαστε ελεύθεροι να πάμε στα πάρκα, να πάμε στο σουπερμάρκετ, στο κρεοπωλείο, στο ζαχαροπλαστείο, στο ποτοπωλείο, στο βενζινάδικο και σε άλλα καταστήματα.
Οι μόνοι απαγορευμένοι χώροι είναι οι Εκκλησίες και τα Κοιμητήρια. Γιατί;
Γιατί σιωπά η Ιεραρχία μας;
