Αγαπητέ φίλε Δημήτρη,

Επί τη ευκαιρία των πρόσφατων άρθρων σου περί «συσκέψεων προέδρων Ομοσπονδιών», των εκλογών του «Εθνικού Συμβουλίου» και της «αμφισβητούμενης» σχέσης διαφόρων οργανώσεων με το Εθνικό Συμβούλιο, επιτρέψτε μου να εκφράσω μερικές επίκαιρες σκέψεις γι αυτές τις πάλαι ποτέ κραταιές ομογενειακές οργανώσεις στις ΗΠΑ, και την κατάσταση τους την σημερινή ημέρα, με καλή θέληση και χωρίς βέβαια να επιζητώ να θίξω απολύτως κανέναν, άτομο, η οργανισμό.

Όπως αναφέρει μια γνωστή αμερικανική παρόμοια, “Όλα έχουν την σημασία τους στον τόπο και στον χρόνο τους!” Έτσι λοιπόν και οι άλλοτε κραταιές οργανώσεις της Ομογένειας, όπως το Εθνικό Συμβούλιο, η Παμμακεδονική, η Παγκρητική, η Παναρκαδική και τόσες πολλές άλλες, τοπικές και οι παναμερικανικής εμβέλειας οργανώσεις, είχαν κάποτε την σημασία τους και τον σκοπό τους, και γι’ αυτό ακριβώς τον λόγο ήκμασαν τις περασμένες δεκαετίες, και μερικές εξ αυτών ακμάζουν ακόμη και σήμερα! Ο δε κύριος σκοπός τους ήταν πάντα η συμπαράσταση στον Έλληνα μετανάστη και η διασύνδεση του με τους συμπατριώτες του, και με την ιδιαίτερη του πατρίδα!

Σήμερα όμως οι καιροί άλλαξαν! Ήδη βρισκόμαστε στην 2^η, 3^η και ίσως και 4^η γενιά ομογενών, των οποίων τα προβλήματα και οι ανάγκες κατά κοινή ομολογία, είναι εντελώς διαφορετικές από αυτές των πρωτοπόρων μεταναστών! Εξ άλλου, οι πρωτοπόροι μας έκαναν μια φοβερή δουλειά και θυσιάστηκαν κυριολεχτικά για να μορφώσουν τα παιδιά τους, πράγμα που τους βοήθησε μεν να προοδεύσουν οικονομικά και «ξεφύγουν» από την κλειστή κοινωνία της πρώτης γενιάς, και συνάμα να ενσωματωθούν με την ευρύτερη αμερικανική κοινωνία. Αλλά όμως σαν δίκοπο μαχαίρι,  δημιούργησε και άλλους κινδύνους, αυτούς της επιτάχυνσης της αφομοίωσης και την μερική, η ακόμη και πλήρη απομάκρυνσίν τους από τους στενούς κύκλους της «Ομογένειας».

Μια βασική και ουσιώδης διαφορά την οποία πολλές φορές δεν αναγνωρίζουμε, είναι ότι τα παιδιά μας σήμερα βλέπουν την Ελλάδα με άλλο μάτι από αυτό των πρωτοπόρων! Την βλέπουν μεν με νοσταλγία και αγάπη, αλλά σαν μια μακρινή πατρίδα των γονιών και των παπουδο-γιαγιαδων τους και επίσης σαν ένα νοσταλγικό προορισμό διακοπών, αλλά όχι όμως σαν την δίκη τους πατρίδα! Η πραγματικότητα είναι πως δίκη τους πατρίδα, είναι ο γεννησιμιός τους  τόπος, δηλαδή στην δίκη μας περίπτωση, η Αμερική!  Οι ανάγκες λοιπόν των παιδιών μας είναι πολύ διαφορετικές από αυτές των πρωτοπόρων!

Εμείς, οι γεννημένοι στην Ελλάδα, δεν είχαμε ποτέ την ανάγκη από διδασκαλία σε ήθη και έθιμα, η ακόμη και από γλώσσα και θρησκεία, μια που τα είχαμε ήδη διδαχτεί από τα παιδικά μας χρόνια! Τα δικά μας τα παιδιά και τα εγγόνια όμως έχουν ακριβώς αυτές τις ζωτικές  ανάγκες πολύ περισσότερο!

Όταν εμείς επιμένουμε λοιπόν στις οργανώσεις μας να μιλούμε και να ασχολούμαστε αποκλειστικά και μόνο με π.χ., τα «Εθνικά μας Θέματα», η ακόμη και με αυτό της «Ψήφου Ομογενών», η θέματα «περιουσιών» και «ασφάλισης» στην Ελλάδα, ή την Κύπρο, και όχι με θέματα διδασκαλίας γλώσσας,  κουλτούρας, μουσικής, χωρών και τραγουδιών της πατρίδας μας, τότε οι νεότεροι μας σίγουρα δεν μπορούν να καταλάβουν περί τίνος πρόκειται, ή  και πως όλα αυτά, τους αφορούν στην καθημερινή διαβίωση τους, και στην αγωνία τους να παραμείνουν αυτοί οι ίδιοι και οι οικογένειες τους ενεργά μέλη της Ελληνορθόδοξης κοινότητας μας!

Και όταν δεν βρίσκουν ανταπόκριση, «ομιλούν με τα πόδια τους»!  Απλά απομακρύνονται και βρίσκουν καταφύγια αλλού, και όχι στους συλλόγους μας και στις ομοσπονδίες μας και στα εθνικά μας συμβούλια! Δυστυχώς, αυτό συμβαίνει καθημερινά και οι σύλλογοι μας φθείρονται και πολλοί από αυτούς έχουν ήδη απομείνει ένα σκιάχτρο του παλιού τους εαυτού!

Υποψιάζομαι βέβαια πως δεν είμαι ο  μόνος που έχει σοβαρές επιφυλάξεις για τον αναχρονισμό της οργανωμένης Ομογένειας, αφού και η ίδια η Ελληνική Κυβέρνηση φαίνεται να έχει στρέψει την προσοχή της στους αναδυόμενους ομογενειακούς οργανισμούς και σταδιακά να παραμερίζει τους υπόλοιπους, ειδικά αν δεν τους χρειάζεται!

Εκάστοτε λοιπόν, αφήνει και κανέναν από τους γραμματείς και τους  υπουργούς της να «συνομιλούν» με τους παλαίμαχους, πάντα όμως σε θέματα που χρειάζεται την βοήθεια τους, όπως το επίκαιρο θέμα των καταλόγων για της ψήφου  ομογενών!

Οξύμωρο βέβαια το φλέγον αυτό θέμα, και η πρόσφατη συνομιλία του Έλληνα  υπουργού Εσωτερικών, με τους προέδρους των παλαίμαχων ομοσπονδιών, μια που από τους συνομιλούντες, το μέγιστο ποσοστό ούτε καν έχει το δικαίωμα εγγραφής, λόγω των απαράδεκτων περιορισμών που θέτει ο Ελληνικός νόμος. Φαντάζεστε λοιπόν την σοβαρότητα της όλης συζήτησης, και τα αποτελέσματα της!

Υπάρχουν βέβαια και οι εξαιρέσεις! Από πρώτο χέρι γνωρίζω και παρακολουθώ μερικούς από τους Κρητικούς συλλόγους της Νέας Υόρκης, και όχι μόνον, που έχουν περάσει στα χέρια της νέας γενιάς, και έχουν στρέψει την προσοχή τους στις ζωτικές ανάγκες των μέλλων τους, και ως εκ τούτου σήμερα συνεχίζουν να ανθούν!

Τις προάλλες βρέθηκα μια Παρασκευή βράδυ στο γνωστό Σύλλογο Κρητών ΜΙΝΩΣ στην ΝΥ και κυριολεκτικά δεν μπορούσα να μπω στην αρκετά μεγάλη και πολυτελή αίθουσα τους, γιατί ήταν ασφυχτικά γεμάτη από παιδιά και νεαρούς γονείς! 

Ήταν λέει εκεί «για να μάθουν τους Κρητικούς χορούς» μου ανακοίνωσε ένας  παππούλης, που στεκόταν κι ‘αυτός κοντά στην πόρτα! Εγώ βέβαια αισθάνθηκα περήφανος, γιατί όλος ο κόπος, τα λεφτά, και η δουλεία που χρειάστηκε για να χτιστεί αυτό το κτήριο του Μίνωα, πριν 30 και πλέον χρόνια, από μια μικρή ομάδα πρωτοπόρων και εμού συμπεριλαμβανομένου, πήγαν σε καλή μεριά! Ήταν απλά χαλάλι!

Μια άλλη ακόμη οργάνωση που κυριολεχτικά ανθεί σήμερα, παρόλη την γηραιά ηλικία της των  93^ων ετών, γιατί σαν κεντρικό στόχο της έχει βάλει την διατήρηση και προαγωγή της κουλτούρας μας και την νεολαία της, είναι η Παγκρητική Ένωση Αμερικής, η οποία βέβαια έχει ήδη περάσει στα χέρια της 2^ης  και 3^ης γενιάς τώρα και αρκετά χρόνια!

Δεν είναι καθόλου τυχαίο πως στα συνέδρια της Παγκρητικής μαζεύονται κοντά χίλια άτομα από κάθε γωνιά της Αμερικής, και οι εξορμήσεις της στην γενέτειρα κατά καιρούς, έχουν περισσοτέρους  από 500-600 εκδρομείς!

Στην ιδιά κατηγορία και ακόμη καλλίτερη σίγουρα  θα πρέπει να καταταχθεί η μεγαλύτερη της ομογένειας οργάνωση, η ΑΧΕΠΑ, που τα τελευταία χρόνια έχει πραγματικά αλλάξει πορεία και ως εκ τούτου έχει βρει μεγάλη ανταπόκριση από την 2^η και 3^η γενιά των ομογενών μας. Βοηθάει βέβαια και η συμβιωτική σχέση της με την ίδια την Εκκλησία. Είμαι σίγουρος ότι υπάρχουν και άλλα παραδείγματα!

Επίσης ακμάζοντες είναι οργανισμοί και σύλλογοι, σαν και αυτούς που έχουν ιδρυθεί από διάφορες επαγγελματικές και φιλανθρωπικές και εκπαιδευτικές ομάδες ομογενών, όπως σχολεία, εμπορικά επιμελητήρια, σύλλογοι  δασκάλων, τραπεζιτών, γιατρών, μηχανικών και αρχιτεκτόνων, και ακόμη μερικών που σχετίζονται με την Εκκλησία.  Υπάρχουν επίσης και καλά οργανωμένα γκρουπ, που σχετίζονται αποκλειστικά με το πολιτικό Lobbying, για θέματα που αφορούν τις  πατρίδες μας Ελλάδα και Κύπρο, όπως το AMERICAN HELLENIC INSTITUTE, to OXI FOUNDATION, το HELLENIC AMERICAN LEADERSHIP COUNCIL, η ΠΣΕΚΑ, κτλ., οι οποίοι είναι επανδρωμένοι με επαγγελματίες που πράγματι κάνουν σπουδαία δουλεία, σε διαρκή συνεννόηση και με τα μέλη τους, αλλά και με τις κυβερνήσεις που τους αφορούν.

Και διερωτώμαι πολλές φορές, αν δεν θα ήταν πολύ πιο αποτελεσματικό, αν όλες  αυτές οι οργανώσεις μας που δήθεν ασχολούνται με τα «Εθνικά Θέματα» της πατρίδας μας,  αν επι πλέον της ρητορικής,  έδιναν τον ετήσιο οβολό τους στις οργανωμένες Lobbying ομάδες που ανέφερα παραπάνω, που δρουν στην Ουάσιγκτον και αλλού, για να τους δώσουν την ευκαιρία να κάνουν ακόμη περισσότερα!

Και σαν αντάλλαγμα φυσικά, θα μας έδιναν την ικανοποίηση «πως κάναμε πράγματι κάτι χειροπιαστό» και όχι αοριστίες και μεγάλες κουβέντες περί ανέμων και υδάτων.

Δεν είναι τυχαίο λοιπόν πως μερικές από τις οργανώσεις που αναφέρθηκα παραπάνω, όπως πχ. Η Παγκρητική Ένωση, η ΑΧΕΠΑ, και αρκετές άλλες, έχουν συλλάβει το νόημα των καιρών μας, και τις ανάγκες των μελών τους ακμάζουν, την ίδια ώρα που πάμπολλες άλλες οργανώσεις, που δυστυχώς ακόμη διοικούνται κατά πλείστον από παλαίμαχους, έχουν μείνει στο περιθώριο και καιροσκοπούν με  πράγματα που πολλάκις ούτε καν τους αφορούν, και μάλλον προσπαθούν «να πιάσουν πουλιά στον αέρα, χωρίς όμως ούτε τσιφτέδες, αλλά ούτε και μπαρούτι ακόμη για να τους οπλίσουν»! 

Στην κατηγορία αυτή δυστυχώς ανήκουν πάμπολλες από τις διάφορες τοπικές οργανώσεις και ομοσπονδίες που έχουν χάσει το προσανατολισμό τους, και ως εκ τούτου φθείρουν με τον καιρό, και πολλές από αυτές έχουν παραμείνει  απλές «σφραγίδες» με μεγάλους και πομπώδης τίτλους και «εξοχότατους» αξιωματούχους. Μερικές δε, έχουν παραπέσει σε τέτοιο χάλι, που τα ολιγοστά μέλη τους όχι μόνο αλληλοτρώγονται, αλλά καταλήγουν στην Αμερικανική δικαιοσύνη για να τους λύσει τάχα τις άλυτες διαφορές τους και να βρουν τα χαμένα λεφτά!.

Καιρός λοιπόν να «βάλουμε νερό στο κρασί μας» και να συνειδητοποιήσουμε την τραγική κατάσταση που βρίσκεται η «Οργανωμένη Ομογένεια»! Καιρός να περάσει η σκυτάλη στην νέα γενιά, και εμείς οι παλαίμαχοι να καθίσουμε και να απολάβουμε τους «καρπούς των κόπων μας»!

Μιλούμε για το μέλλον των παιδιών και των εγγονών μας, και όχι για νοσταλγικές αερολογίες και άλλες φτηνές κουβέντες του καφενέ! Ας σοβαρευτούμε πριν είναι πολύ αργά, και πάθουμε και εμείς μια ολική εξαφάνιση, ακριβώς ότι έχουν πάθει τόσες και τόσες άλλες εθνικότητες στο μεγάλο καζάνι της Αμερικής!

Αντίθετα, εγώ θεωρώ, πως θα ήταν πολύ πιο εύλογο και όμορφο, σαν ομογένεια, να παριστάνουμε τα πιο γυαλιστερά και χρωματιστά πετραδάκια του μωσαϊκού της Αμερικάνα, και όχι τα γκρίζα και τα άσχημα!

Στο τέλος λοιπόν, αναγνωρίζοντας την κρισιμότητα της εποχής μας  και την πικρή πραγματικότητα πως η οργανωμένη Ομογένεια έχει φτάσει ήδη στην άκρη του γκρεμού, μάλλον δυο και μοναχικές επιλογές φαίνεται να έχουμε!

Ή να αφήσουμε τους νέους μας να «βγάλουν φτερά και να πετάξουν», ή να κλείσουμε τα μάτια και να «πηδήξουμε στην άβυσσο»! Εγώ θα προτιμούσα το πρώτο. Εσείς τι θα λέγατε;  Όσο για τις σημερινές μικρό-φιλονικίες και μικρό-διαμάχες μεταξύ των «παλαίμαχων» στο ποιος ανήκει που, και γιατί και ποιος κρατά ποια καρέκλα, όλες είναι ασήμαντες λεπτομέρειες που δεν αξίζουν καν ούτε το χαρτί και το μελάνι που γράφονται!

Οι καιροί μας είναι χαλεποί. Ὁ ἔχων ὦτα ἀκούειν ἀκουέτω!

Ευχές για μια καλή Χρονιά με υγεία, ευτυχία και ευημερία σε όλους μας.

Μανώλης Ελ. Βεληβασάκης

Πολιτικός Μηχανικός και Ενεργός Πολίτης, πρώην πρόεδρος Παγκρητικής Ένωσης Αμερικής, πρώην πρόεδρος Παγκοσμίου Συμβουλίου Κρητών, πρώην πρόεδρος Ελληνοαμερικανικού Εθνικού Συμβουλίου πρώην πρόεδρος Ελληνοαμερικανικού Τεχνικού Επιμελητηρίου Νέας Υόρκης.