Αξιότιμε, κ. διευθυντά,
Ο θάνατος του π. Γεωργίου Πούλου από το Κονέκτικατ λύπησε φυσικά την οικογένεια και τους συγγενείς του, αλλά και όλους εμάς που τον είχαμε γνωρίσει στα χρόνια της δημιουργίας του και της προσφοράς του προς την Εκκλησία και την Ελληνική Κοινότητα.
Προσωπικά είχα την ευλογία να υπηρετήσω ως εκπαιδευτικός στο σχολείο της κοινότητάς του στο Stanford Connecticut. Η γνώση του, η πραότητα του, η γλυκιά προσωπικότητά του και η βοήθεια που μου προσέφερε μου έχουν μείνει αξέχαστες. Πάντα είχε κάτι θετικό να μου πει και πάντα να με βοηθήσει σε ό,τι χρειαζόμουν.
Φρόντιζε ακόμα και να είναι σίγουρος πως ο ίδιος ή κάποιος άλλος θα με μετέφερε στο τρένο τις ημέρες που εργαζόμουν. Πραγματικά, ας μείνει η ευλογία του σε όλους συγγενείς, εκπαιδευτικούς και πιστούς, που είχαν τη χαρά να ζήσουν κοντά του.
Ακούμε πολλά, και χαρακτηρισμούς, για ιερείς, αλλά ξεχνάμε πως η Ελληνοαμερικανική Ομογένεια έχει ζήσει και ζει ακόμα με αξιόλογους Αρχιερείς και ιερείς, που αγκαλιάζουν την Κοινότητα και μεταλαμπαδεύουν τη Χριστιανική μας θρησκεία.
Θυμάμαι στους Τρεις Ιεράρχες του Μπρούκλιν τους αξιομνημόνευτους ιερείς Πατέρα και υιό Τζαβαλά, που ερχόντουσαν καθημερινά στο σχολείο να δουν πως προοδεύουν τα παιδιά, να βοηθήσουν τους δασκάλους, το σχολείο, αλλά και να δώσουν την ευχή και τη βοήθεια τους σε όλους. Επίσης, τον αξιομακάριστο καθηγητή Δημήτριο Κωνσταντέλλο από το New Jersey. Αλλά και πόσοι άλλοι δεν έχουν περάσει από την Κοινότητα και έχουν αφήσει μεγάλο έργο. Πάνω από όλους ο αξιομακάριστος Αρχιεπίσκοπος Αμερικής Ιάκωβος.
Ας μην ξεχνάμε όλους εκείνους που υπήρχαν και υπάρχουν και που έχουν παραμένει ιερείς της Κοινότητας, ιερείς του λαού , ιερείς της Ομογενείας. Ο πατήρ Ιωάννης Αντωνόπουλο της Αστόρια. Δάσκαλος και ιερέας. Του ευχόμαστε να συνεχίσει να γράφει με την πείρα του, να μας ευλογεί και να μας δίνει πάντα την ευχή του, όπου τον συναντάμε.
Και τόσοι άλλοι νεότεροι, που ακόμα υπηρετούν και βρίσκονται κοντά μας στις διάφορες κοινότητες και Μητροπόλεις και συν τις άλλοις να ευχηθούμε υγεία και περαστικά στον άξιο και αγαπητό Μητροπολίτη Ατλάντας κ.κ Αλέξιο.
Το σύστημα της Ελληνοαμερικανικής Κοινότητάς μας έχει προσφέρει και μπορεί να προσφέρει. Οι ιερείς και γενικά ο κλήρος είναι πολύ οργανωμένος και καλά κάνουν που είναι.
Οι δάσκαλοι όμως παραμένουν ανοργάνωτοι και συνεχίζουν να εργάζονται με χαμηλούς μισθούς, χωρίς ασφάλειες και χωρίς συντάξεις.
Εμείς που έχουμε σε αυτή τη χώρα περισσότερα από 50 χρόνια και έχουμε υπηρετήσει το επάγγελμα του εκπαιδευτικού από διάφορες θέσεις για πολλά χρόνια, προσπαθήσαμε να κάνουμε από το μετερίζι μας ό,τι μπορούσαμε και ό,τι μπορούμε. Δε μας φταίει κανείς, αλλά και όλοι. Ίσως περισσότερο να φταίει το σύστημα στο οποίο οι κοινότητες είναι και μαζί και χώρια από την Αρχιεπισκοπή.
Σύστημα στο οποίο η κάθε κοινότητα χωριστά, με το συμβούλιο της, παίρνει τις δικές τις αποφάσεις, μελετημένες ή όχι, δραστικές και αποκλειστικά αποτέλεσμα μόνο της δικής τους κοινοτικής απόφασης, χωρίς να ρωτήσουν ή χωρίς να δεχθούν συμβουλές.
Το σύστημα μας είναι αποκεντρωτικό και αυτό εμποδίζει την γενική πρόοδο. Σχολεία κλείνουν και πολλά χωλαίνουν. Ίσως με τη σημερινή διοίκηση της Εκκλησίας και με το νέο Αρχιεπίσκοπο κ. Ελπιδοφόρο που άνοιξε έναν δρόμο ελπίδας, κάτι μπορεί να ανατείλει.
Ξεκινάει το Ταμείο που ήτανε μεράκι, στόχος και επιθυμία πολλών από εμάς, ιδιαίτερα της Ομοσπονδίας Ελλήνων Εκπαιδευτικών Αμερικής. Ξεκινάει ένα φως στο τούνελ.
Σε συνεργασία με το Γραφείο Παιδείας της Αρχιεπισκοπής, αλλά και όλης της Ομογένειας, πρέπει να υποστηριχθεί αυτή η προσπάθεια, μήπως οι εκπαιδευτικοί δουν μια καλύτερη μέρα με καλύτερες συνθήκες εργασίας. Έχουμε σήμερα μερική βοήθεια εκπαιδευτικών από την Ελλάδα. Εάν μπορέσουμε να μετεκπαιδεύουμε ή να εκπαιδεύουμε δικούς μας δασκάλους, παιδιά της Ομογένειας, που γνωρίζουν το σύστημα μας, να μπορέσουμε να διατηρήσουμε τουλάχιστον ό,τι έχει απομείνει.
Υπάρχουν τα μέσα περισσότερα από ποτέ άλλοτε. Υπάρχουν άνθρωποι που βοηθούν την Παιδεία σε ιθύνοντες θέσεις.
Όπως ανέφερα υπάρχει ο Διευθυντής του Γραφείου Παιδείας της Αρχιεπισκοπής κ. Κουλαρμάνης, υπάρχει η Ομοσπονδία Ελλήνων Εκπαιδευτικών, υπάρχουν Σύλλογοι και σύμβουλοι Παιδείας σε Μητροπόλεις, αλλά και στην Αρχιεπισκοπή, όπως είναι ο π. Γρηγόριος Σταμκόπουλος, που από την πρώτη στιγμή έγινε η βοήθεια των εκπαιδευτικών με τις τηλεδιασκέψεις.
Η Ομοσπονδία του εκφράζει την βαθιά ευγνωμοσύνη της, διότι πρωτοστάτησε στις τηλεδιασκέψεις με θέματα μετεκπαίδευσης δασκάλων, εκδηλώσεων, σεμιναρίων, όχι μόνο στην Αμερική, αλλά και στην παγκόσμια πολιτιστική και εκπαιδευτική κοινότητα.
Ο π. Γρηγόριος ήταν και είναι ο αρωγός και βοηθός της διαδικτυακής σύνδεσης και κάθε εκπαιδευτικής συμβουλής, από την πρώτη στιγμή, όταν ακόμα λίγοι γνώριζαν την νέα τεχνολογία. Είτε βρίσκεται στην Αμερική, είτε στην Ελλάδα, πάντα είναι κοντά μας, απαντά το τηλέφωνο, βοηθά και συμβουλεύει εκπαιδευτικούς, προγράμματα, θέματα Παιδείας, με την μεγάλη ακαδημαϊκή και θρησκευτική του κατάρτιση. Αλλά όπως βλέπουμε και στα θέματα Εκκλησίας ως ιερατικός προϊστάμενος της ενορίας Αγίου Σπυρίδωνος Washington Heights.
Τελειώνοντας θα ήθελα να απευθύνω μια ευχή σε όλους. Η Παιδεία και ο Ελληνοχριστιανικός μας Πολιτισμός είναι ένα πεδίο που κανένας δεν περισσεύει και ανήκει σε όλους.
Πρέπει, λοιπόν, ο καθένας, από το δικό του μετερίζι και με τον δικό του τρόπο, να βοηθήσει να διατηρηθεί η Γλώσσα και ο Πολιτισμός μας μαζί με τις Ελληνοχριστιανικές μας αξίες. Τότε μόνο, ενωμένοι και σκληρά εργαζόμενοι, μπορούμε να πούμε τα λόγια του Μακρυγιάννη “Θα ανθίσουν οι Αγώνες”.
Αιωνία η μνήμη στους αξιομακάριστους ιερείς και δασκάλους που άφησαν εποχή, αλλά και υγεία και μακροημέρευση στους ιερείς και πνευματικούς μας Πατέρες, στους δασκάλους και σε όλους όσοι εργάζονται στον αγρό της Παιδείας και της Εκκλησίας.
Ευχαριστούμε
Στέλλα Κοκόλη, Πρόεδρος Ελλήνων Εκπαιδευτικών Αμερικής
