Ο παλαίμαχος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου και του Πολέμου στην Κορέα και ο μεγάλος αγωνιστής για το Βορειοηπειρωτικό Εμμανουήλ Λίτσης (Emmanuel Litsis) δεν υπάρχει πια ανάμεσά μας. Την Τετάρτη 20 Φεβρουαρίου 2019 άφησε την τελευταία του πνοή σε ηλικία 91 ετών στο Edgewater Νέας Ιερσέης έχοντας στο πλευρό του την οικογένειά του.
Η σορός του το απόγευμα της Κυριακής, 24 Φεβρουαρίου 2019, από τις 3.00 – 7.00 μ.μ. θα εκτεθεί για προσκύνημα στο Γραφείο Τελετών Moore’s Home For Funerals στη διεύθυνση 1591 Alps Rd Wayne, New Jersey.
Η νεκρώσιμη ακολουθία θα ψαλεί το πρωί της Δευτέρας 25 Φεβρουαρίου 2019 και ώρα 11.00 π.μ. στον ιερό ναό του Αγίου Γεωργίου στη διεύθυνση 818 Valley Rd, Clifton, New Jersey.
Αμέσως μετά θα λάβει χώρα ο ενταφιασμός του με τιμές ήρωα στο κοιμητήριο East Ridgelawn Cemetery στη διεύθυνση 255 Main Ave, Clifton, New Jersey.
Ο θάνατός του καταλυπεί τα παιδιά του Connie (Κωνσταντίνα) Litsis, Harry (Χαράλαμπο) και Patricia Litsis, τα εγγόνια Nicholas και Alexandra, τα αδέλφια Αθηνά και Δημήτριο Γιάναρο, τα ανίψια, Αθανάσιο και Κωνσταντίνα Γιάνναρο, Καλλιάνθη και Christopher Pianese, τα ανίψια, τα ξαδέλφια και τους λοιπούς συγγενείς και φίλους εδώ, στην Ελλάδα και στη Βόρειο Ήπειρο.
Ο αείμνηστος γεννήθηκε στις 12 Δεκεμβρίου 1927 στους Σχωριάδες του Πωγωνίου της Βορείου Ηπείρου. Οι αείμνηστοι γονείς του Χαράλαμπος Λίτσης και Κωνστάντω το γένος Μπέλλου έφεραν στον κόσμο δυο παιδιά, τον Εμμανουήλ και την Αθηνά και τα γαλούχησαν με τις καλύτερες αρετές της φυλής μας.
Ο Χαράλαμπος Λίτσης ήταν μετανάστης στη Νέα Υόρκη και τα παιδιά μεγάλωσαν στο χωριό με τη μητέρα και τους παππούδες και τα εμβάσματα που τους έστελνε ο ίδιος.
Ο Εμμανουήλ δεν άντεξε την ιταλική και μετέπειτα την γερμανική κατοχή και σε ηλικία 16 ετών εντάχτηκε στον Εθνικό Απελευθερωτικό Στρατό, διότι – όπως η πλειοψηφία των Ελλήνων Βορειοηπειρωτών που αγωνίστηκαν και θυσιάστηκαν κατά του φασισμού – πίστευε η απελευθέρωση του τόπου τους από τους κατακτητές θα σήμαινε και την απελευθέρωση της Βορείου Ηπείρου και την ένωσή της με τη μητέρα Ελλάδα.
Οι ελπίδες και τα όνειρά διαψεύστηκαν οικτρά και ο Εμμανουήλ δραπέτευσε και μετέβη στην Αθήνα και εργάστηκε σε ένα ξενοδοχείο για να εξασφαλίσει τα ναύλα για να έρθει στην Αμερική.
Το δικτατορικό καθεστώς του Εμβέρ Χότζα καταδίωκε την οικογένειά του, όπως και τις άλλες οικογένειες των αγωνιστών που αγανακτισμένοι είχαν δραπετεύσει από τη χώρα. Η μητέρα και η ανήλικη την εποχή εκείνη αδελφή του κρύβονταν στα σπίτια των συγγενών και φύλων προκειμένου να αποφύγουν τη σύλληψη και την εξορία.
Το 1951 ο πατέρας του έστειλε συγγενείς του και πήραν την οικογένεια και μετέβησαν στην Ελλάδα και μετέπειτα στη Νέα Υόρκη.
Ο Εμμανουήλ ήρθε στη Νέα Υόρκη το 1949 και μετά από λίγες εβδομάδας εκλήθη να υπηρετήσει στον Αμερικανικό Στρατό. Αν και δεν ήταν Αμερικανός πολίτης και δε γνώριζε την αγγλική γλώσσα εν τούτοις στρατεύτηκε και μετέβη στην πρώτη γραμμή του πολέμου με την Κορέα. Σε μια από τις πιο αιματηρές συγκρούσεις τραυματίστηκε και διακομίστηκε στο στρατιωτικό νοσοκομείο της Κορέας και στη συνέχεια στη Χαβάι και στον Άγιο Φραγκίσκο.
Μετά από οκτώ μήνες και εφόσον είχαν επουλωθεί οι πληγές επέστρεψε στη Νέα Υόρκη, όπου γνώρισε την εκλεκτή της καρδιάς του Mae (Μαλαματή) Miller, που έλκυε την καταγωγή της από την Κρήτη και το 1958 χόρεψαν το χορό του Ησαϊα.
Το ζεύγος έφερε στον κόσμο δύο παιδιά την Connie (Κωνσταντίνα) και τον Harry (Χαράλαμπο) και τα γαλούχησαν με τις καλύτερες αρετές της φυλής μας, και με την υπερηφάνεια για τον πολιτισμό μας και την αγάπη για την ομογένεια και την Ελλάδα.
Στις αρχές της δεκαετίας του ’80 η οικογένεια Λίτση δοκιμάστηκε σκληρά διότι η σύζυγος και μητέρα διαγνώστηκε ότι έπασχε από καρκίνο. Η Mae αγωνίστηκε με τον ίδιο τρόπο που ο Εμμανουήλ αγωνιζόταν στα πεδία των μαχών, αλλά δεν τα κατάφερε. Στις 2 Αυγούστου 1984 άφησε την τελευταία της πνοή. Ο Εμμανουήλ δεν το έβαλε κάτω και ανέλαβε μέχρι και το τέλος της δική του ζωής και τα καθήκοντα της μητέρας και γιαγιάς.
Ο Εμμανουήλ έχει ασχοληθεί όλη του τη ζωή με τα κοινά. Ανέλαβε ηγετικό ρόλο στον αγώνα της ομογένειας για την απελευθέρωση της Βορείου Ηπείρου. Διετέλεσε πρόεδρος του ιστορικού Συλλόγου Βορειοηπειρωτών «Πύρρος» και συνάμα πρόεδρος του Συλλόγου Σχωριαδιτών.
Η αμερικανική πολιτεία τον τίμησε με το ανώτατο βραβείο «Purple Heart», ενώ ο Σύλλογος Βορειοηπειρωτών και η Πανηπειρωτική Ομοσπονδία τον έχουν βραβεύσει για τον ηρωισμό του και για την διαχρονική προσφορά στην ομογένεια και στη Βόρειο Ήπειρο.
Ο πρώην πρόεδρος της Πανηπειρωτικής Ομοσπονδίας Μενέλαος Τζέλιος, και οι πρώην πρόεδροι του Συλλόγου Βορειοηπειρωτών «Πύρρος» και «Θυγατέρες της Ηπείρου» Σταύρος Ζιώγκας και Ειρήνη Τσούκα, αντίστοιχα, κατά τη διάρκεια της επικοινωνίας με τις «Αναμνήσεις» εξέφρασαν τη θλίψη τους για το θάνατο του «ήρωα», του αγωνιστή και του ηγετικού στελέχους των Βορειοηπειρωτών.
Η οικογένεια καλεί τους συγγενείς και φίλους όπως αντί ανθέων προφέρουν τον οβολό τους για τη δημιουργία του Μουσείου στους Σχωριάδες της Βορείου Ηπείρου.
